Ο Γιάννης Σπανός μοίρασε «ΕΛΠΙΔΑ» στο Καλλιμάρμαρο

Θέλοντας λοιπόν κι εμείς να επικροτήσουμε μια τόσο όμορφη πρωτοβουλία, βρεθήκαμε ανάμεσα σε χιλιάδες κόσμου που γέμισαν ουκ ολίγα διαζώματα του ιστορικού Σταδίου, και που περίμεναν υπομονετικά ως τις 21.45 –αντί για τις 21.00 που είχε προγραμματιστεί να ξεκινήσει η συναυλία- οπότε και ανέβηκε στη σκηνή ο στιχουργός Λευτέρης Παπαδόπουλος για να εκφωνήσει έναν σχεδόν 20λεπτο (!) λόγο προς τιμήν του Γιάννη Σπανού, και να σηματοδοτήσει την έναρξη της βραδιάς. Αξίζει να αναφερθεί ότι από τον λόγο αυτόν δεν έλειψαν και οι έμμεσες αλλά ταυτόχρονα σαφείς «βολές» προς στους καλλιτέχνες που δεν ανταποκρίθηκαν στο κάλεσμα του τιμώμενου συνθέτη…

Στη συνέχεια εμφανίστηκε χαμογελαστός ο Γιάννης Σπανός, ευχαριστώντας το κοινό που αγαπάει ακόμα τα τραγούδια του και επιλέγοντας το ορχηστρικό «Ένα καλοκαίρι» για να μας καλωσορίσει στον κόσμο των μελωδιών του.

Κατόπιν ανέβηκαν στη σκηνή ο Μιχάλης Βιολάρης με την Πένυ Ξενάκη για να τραγουδήσουν μαζί το «Άσπρα Καράβια» και αμέσως μετά μόνη της η γνωστή ερμηνεύτρια τα «Μια αγάπη για το καλοκαίρι», «Χριστινιώ», «Κι αν σ’αγαπώ δε σ’ορίζω». Η συμμετοχή τους ολοκληρώθηκε με τον Μιχάλη Βιολάρη να επανέρχεται για να ερμηνεύσει μαζί με την Πένυ Ξενάκη το «Μαυρομαλλούσα κοπελιά», εν μέσω μιας σχετικής δυσαρέσκειας του κοινού που βρισκόταν γύρω μας, στα διαζώματα δεξιά της σκηνής, καθώς ο ήχος ακουγόταν σαν να μην είχαν ανοιχτεί τα ηχεία από εκείνη την πλευρά – κάτι που διορθώθηκε σύντομα με το άνοιγμα επιπλέον ηχείων.

Σειρά είχε τώρα η γλυκύτατη Μελίνα Ασλανίδου, η οποία τραγούδησε εξαιρετικά –επιτρέψτε μας να πούμε- τα «Πώς να σε λησμονήσω», «Πέφτει μια βροχή», και «Θέλω τα ώπα μου», δικαιώνοντας με το παραπάνω στα μάτια όλων μας την επιλογή της από το Γιάννη Σπανό, ο οποίος σε εκείνο το σημείο ξεκίνησε να προλογίζει τα κομμάτια και τους ερμηνευτές τους, χαρακτηρίζοντας ο ίδιος αγενή τη συμπεριφορά του που δεν το είχε κάνει μέχρι τότε.

Αμέσως μετά έκανε την εμφάνισή του ο Κώστας Καραφώτης, μία από τις πιο αξιόλογες παρουσίες της γενιάς του στο είδος του, ερμηνεύοντας για εμάς τα «Είπα να φύγω», «Οι Χάρτινες Καρδιές» και «Πρώτη του Δεκέμβρη», και αφήνοντάς μας με τη σκέψη ότι τα talent shows μπορεί και να έχουν τελικά κάποιο λόγο ύπαρξης…

Εδώ αξίζει να αναφέρουμε και τον εκπληκτικό Μανώλη Καραντίνη επί του μπουζουκιού, ο οποίος με το άριστο παίξιμό του κέρδιζε διαρκώς την προσοχή και το χειροκρότημα των θεατών!

Ταξίδι πίσω στο παρελθόν για τη συνέχεια, με τον αγαπημένο Κώστα Καράλη να τραγουδάει συγκινημένος τα «Σπασμένο Καράβι», «Της Χαλιμάς τα Παραμύθια», «Που θες να το ξέρω» (με την υπέροχη συνοδεία μιας φυσαρμόνικας), και «Είναι ν’απορείς», ο οποίος πολύ σωστά δεν παρέλειψε να υπενθυμίσει και να τονίσει ότι η ποίηση του Νίκου Καββαδία μελοποιήθηκε πρώτα απ’όλους από το Γιάννη Σπανό.

Μία ακόμα ευχάριστη έκπληξη αποτέλεσε η συμμετοχή της Πέγκυς Ζήνα, η οποία με ιδιαίτερη σεμνότητα ερμήνευσε υποδειγματικά τα «Αν μ’αγαπάς», «Αγάπη δίκοπη», και «Φίλε», αποδεικνύοντας ότι δίκαια αποτελεί σταθερή αξία εδώ και αρκετά πλέον χρόνια για το λαϊκό τραγούδι.

Η γνώριμη φωνή της Ελένης Δήμου ήταν αυτή που απολαύσαμε στη συνέχεια, η οποία έντυσε πολύ όμορφα τα «Άκου λοιπόν», «Ήρθε ένας φίλος», «Τραγούδι γενεθλίων», «Άνθρωποι μοναχοί», και «Προσωπικά». Δυστυχώς όμως, ήταν και εκείνη που κλήθηκε να διαχειριστεί την πιο δυσάρεστη και άβολη στιγμή της βραδιάς, καθώς κατά τη διάρκεια της παρουσίας της στη σκηνή ακούστηκαν έντρομες φωνές από το κοινό να αναζητούν γιατρό για κάποιον θεατή που αδιαθέτησε ξαφνικά. Τελικά, κατόπιν παράκλησης και του κόσμου, οι διοργανωτές ανακοίνωσαν μια 10λεπτη διακοπή του προγράμματος ώσπου να διευθετηθεί το περιστατικό, κάτι που πράγματι έγινε και συνεχίστηκαν όλα κανονικά.

Αμέσως μετά έκανε την εμφάνισή του ο Κώστας Μακεδόνας, για να τραγουδήσει σόλο με τη γνωστή ειλικρίνεια στη φωνή του τα «Ούτε που ρώτησα», «Με πνίγει τούτη η σιωπή», «Ο μπαγλαμάς», και κατόπιν μαζί με την Ελένη Δήμου το «Μια φορά μονάχα φτάνει».

Ήταν η σειρά του Μανώλη Μητσιά να ανέβει στη σκηνή (πόσο χαρακτηριστική, οικεία και λατρεμένη μπορεί να είναι η χροιά αυτού του ανθρώπου…) ο οποίος μας κάλεσε να θυμηθούμε μαζί του κάποια από τα τραγούδια του πρώτου του δίσκου που συνέθεσε ο Γιάννης Σπανός, όπως «Το Μαρικάκι», «Που να’βρω ένα ζεϊμπέκικο», «Επειδή σ’αγαπώ», «Ποτέ ξανά», αλλά και το «Κίτρινο Φως» σε ντουέτο με την Ελένη Δήμου, και τέλος το «Μια Κυριακή», το οποίο αφιέρωσε –και είναι προς τιμήν του- στις μητέρες των ανθρώπων που χάθηκαν πρόσφατα κατά την αποστολή ανθρωπιστικής βοήθειας στη Γάζα.

Η πάντα εντυπωσιακή και απαστράπτουσα Κατερίνα Κούκα για τη συνέχεια, η οποία με το κέφι και την τσαχπινιά της ανέβασε το θερμόμετρο στο Στάδιο πριν καλά καλά το καταλάβουμε! Έτσι βρέθηκε και το κοινό να κινείται στους ρυθμούς του «Σ’ένα εξπρές», «Να’χα δυο καρδιές να σ’αγαπώ», «Ναύτης βγήκε στη στεριά», «Θέλω να πάρεις ΙΧ», και φυσικά το «Ρίξε στο κορμί μου σπίρτο» που την έκανε ευρέως γνωστή την εποχή που πρωτοκυκλοφόρησε.

Κατόπιν ανέβηκε στη σκηνή ο Αντώνης Ρέμος, ίσως ο πιο δημοφιλής τραγουδιστής της γενιάς του, για να ερμηνεύσει τα «Θα με θυμηθείς», «Θα σε θυμάμαι», «Φταίμε κι οι δυο», καθώς επίσης και ένα ακόμα ντουέτο με τη Μελίνα Ασλανίδου.

Αναμφισβήτητα ο τίτλος της πιο γλυκιάς φυσιογνωμίας της βραδιάς ανήκει στον Κώστα Χατζή, ο οποίος αφού ταύτισε το όνομα του Γιάννη Σπανού με το λεγόμενο Νέο Κύμα στην ελληνική μουσική, τραγούδησε με την αξιολάτρευτη προφορά του τα «Ακόμα μια Νύχτα», «Μια φορά θυμάμαι», και «Οδός Αριστοτέλους».

Ο τελευταίος ερμηνευτής της βραδιάς, ο οποίος σπάνια εμφανίζεται πλέον δημόσια, ήταν ο Σταμάτης Κόκκοτας που μας χάρισε τα «Ήσουνα παιδί», «Μη καλέ μου μη», και «Πες πως μ’αντάμωσες», με το γνωστό του χαμόγελο να συνοδεύει κάθε του λέξη…

Κάπως έτσι ολοκληρώθηκε λοιπόν αυτή η ιδιαίτερη συναυλία, της οποίας ίσως το μοναδικό μειονέκτημα ήταν η μεγάλη της διάρκεια, καθώς τελείωσε λίγο πριν τις 2 το πρωί με τον μισό κόσμο να έχει ήδη αποχωρήσει από ώρα –και δικαιολογημένα δεδομένης μιας ακόμα καθημερινής που ξημέρωνε.

Ωστόσο, δε μπορούμε παρά να πιστοποιήσουμε την αξία αυτής της ζωντανής αναγνώρισης ενός εν ενεργεία μεγάλου συνθέτη, να συγχαρούμε το συνδυασμό της με μια σημαντική φιλανθρωπική προσφορά, και να προσδοκούμε ανάλογες προσπάθειες στο μέλλον, τις οποίες τόσο η ελληνική μουσική πραγματικότητα όσο και η κοινωνία μας χρειάζονται για να έχουν να ελπίζουν σε κάτι καλύτερο…