Troll Festival Day 2 με Υπόγεια Ρεύματα, Δρογώση, Κωνστατνόπουλο! (φωτορεπορτάζ)

Στην είσοδο στο χώρο ο κόσμος –οι πρώτοι 250 μόνο- καλωσορίζονταν με ένα σακουλάκι που περιείχε μεταξύ άλλων είτε δίσκους ελλήνων καλλιτεχνών είτε βιβλία. Κατά το μεγαλύτερο μέρος της εμφάνισης η πληρότητα του χώρου ήταν φτωχική και μόνο όταν έπαιζαν οι Αλκιβιάδης Κωνσταντόπουλος και Στάθης Δρογώσης το κλαμπ φαινόταν γεμάτο σε ικανοποιητικό βαθμό, θυμίζοντας εν μέρει lives της underground σκηνής, ειδικά όταν στο τέλος είχαν βγει τα Υπόγεια Ρεύματα και ο χώρος άδειαζε σταδιακά (ο κόσμος έφυγε για να προλάβει το τελευταίο μετρό / ηλεκτρικό) και στο κλείσιμο της εμφάνισης έμειναν λιγότεροι από εκατό για την αποφώνηση της βραδιάς. Πέραν της προσέλευσης το φεστιβάλ ήταν αρτιότερο στο σημαντικότερο τομέα του που φυσικά ήταν ο μουσικός.

Πολύς χαβαλές, προσεγμένες εμφανίσεις, γέλιο, -σε σημεία- προβληματισμός, τρομερές ερμηνείες, χορός και αλέγρα διάθεση χρωμάτιζαν την εικόνα της βραδιάς, αλλά ας δούμε τα πράγματα από την αρχή…

Το πρώτο συγκρότημα που πάτησε την σκηνή, 8 η ώρα ακριβώς, ήταν τα Πέπλα, οι οποίοι έπαιξαν για 20 λεπτά και μας παρουσίασαν ένα σετ τεσσάρων μόλις κομματιών (συγκεκριμένα έπαιξαν τα “Βρέχει κι Απόψε”, “Ο μαραγκός”, “Πες ένα ψέμα” και “Σα μυθιστόρημα”). Στον περιορισμένο χρόνο που τους είχε δοθεί πρόλαβαν να βάλουν τον κόσμο στο κλίμα της βραδιάς, έχοντας αρκετό κέφι που έδενε άψογα με την παρεΐστικη ατμόσφαιρα και διάθεση της στιγμής. Οι δυο τραγουδιστές (ερμήνευσαν από δυο συνθέσεις) εντυπωσίασαν κάποιους που δεν είχαν καμία επαφή με το υλικό της μπάντας, αλλά κάπως μελανό σημείο ήταν η –σε σημεία- κάπως προβληματική χημεία των μουσικών μεταξύ τους και το ότι το μπάσο και τα τύμπανα ακούγονταν πιο δυνατά απ’ότι θα έπρεπε, ενώ παράλληλα οι αλλαγές των εφέ στις κιθάρες ακούγονταν πολύ άγαρμπες, χωρίς βέβαια τα μικροπροβλήματα αυτά να χωλαίνουν πολύ το τελικό αποτέλεσμα.

Και αφού “τα πέπλα έπεσαν” δεν πέρασε ένα λεπτό και οι Klein Mein στη σκηνή κουνούσαν ρυθμικά τους γοφούς τους στον ίδιο ρυθμό στον οποίο λικνίζονταν το κοινό. Ξεκίνησαν παίζοντας το “Φονικό” και συνέχισαν διασκευάζοντας τα “Παρτίδες”, “Mε τα φώτα νυσταγμένα”. Φυσικά, ως μουσική κολεκτίβα η Klein Mein έδιναν το προσωπικό τους στίγμα σε κάθε τραγούδι, κάτι που υποβοηθούταν σε πολύ μεγάλο βαθμό από τις τρεις φωνές και από τον κρυστάλλινο ήχο, ο οποίος έκανε τα όργανα να ακούγονται ευκρινέστατα. Τα “Βάμος Αλάνια”, “Σούλα” και “Κρίση” που κορύφωσαν την εμφάνιση βρήκαν τον χώρο σχετικά γεμάτο με την κινητικότητα να είναι πολύ έντονη. Έχοντας την απαραίτητη μεταδοτικότητα και χιούμορ ευχαρίστησαν και ικανοποίησαν κάθε έναν στο χώρο για τα 25 λεπτά που μας χάρισαν. Ήταν το λιγότερο που θα μπορούσαν να κάνουν για να αποχαιρετήσουν την τραγουδίστριά τους, την Θέκλα, η οποία εμφανιζόταν για τελευταία φορά ως μέλος της μπάντας.

Απότομη αλλαγή ύφους είχαμε όταν την σκηνή κατέλαβε ο Ορέστης Ντάντος, του οποίου η εμφάνιση είχε την ατυχία να βρεθεί ανάμεσα στους Klein Mein και Αλκιβιάδη Κωσταντόπουλο, τους πλέον κεφάτους performers της βραδιάς. Το υλικό του Ορέστη ήταν το πλέον απαιτητικό και ανάλογα με την εξοικείωση που ο καθένας είχε με τη μουσική του καλλιτέχνη τόσο ενδιαφέρουσα θα γινόταν η εμφάνιση. Η σκηνική παρουσία λυτή μεν ουσιαστική δε, σε ρόλο ερμηνευτή ήταν αψεγάδιαστος, ενώ 2-3 σχολιάκια που εκστόμισε μάλλον πέρασαν στα ψιλά. Ο ήχος του ήταν πολύ καλός κατά τη μισή ώρα που βρέθηκε στη σκηνή. Η μπάντα του σε πολύ καλή φόρμα, αλλά η αποδοχή από πλευράς κοινού ήταν μάλλον μέτρια, με μια σχετική βελτίωση να παρατηρείται όταν παίχθηκε το “Σάββατο”.

Όταν πήγε 21:45 στη σκηνή ανέβηκε ο Αλκιβιάδης Κωσταντόπουλος. Σε τέλεια χημεία με τα άτομα που τον πλαισίωναν ήταν καλά προβαρισμένος, οι “ελεγχόμενα αυθόρμητες” ατάκες και το διακριτικό πιγκ-πογκ ανάμεσα σε σκερτσάκια και τραγούδια έδιναν περισσότερο χώρο στο κόσμο να απολαύσει τη στιγμή και να διασκεδάσει. Αν σε όλα αυτά προσθέσει κανείς τα πασίγνωστα “Δεν κάνει κρύο στην Ελλάδα” “‘Δω στα λιανοχορταρούδια” και “Η Γοργόνα”, τα οποία παρουσιάστηκαν έχοντας δεχθεί έναν ευχάριστο μουσικό σοδομισμό, είναι απαραίτητο να δεχτεί την ευρηματικότητα και αρτιότητα του όλου εγχειρήματος. Πέραν από τα τρία τραγούδια που αναφέρθηκαν παραπάνω ο καλλιτέχνης έπαιξε τραγούδια από το νέο του δίσκο που οσονούπω θα κυκλοφορήσει και το “Έμεινα εδώ” (Του Στόκα κανονικά, αλλά είναι σε στίχους/μουσική του Αλκιβιάδη Κωσταντόπουλου). Θα περίμενε κανείς να κλείσει την εμφάνιση με το γνωστό τραγούδι στο οποίο αναθεματίζει την καταδίκη του, αλλά επέλεξε να ολοκληρώσει με το –ανάλογης φιλοσοφίας- “18ωρο” στο οποίο επικράτησε ένας μικρός πανζουρλισμός στο χώρο…

Δίνοντας την σκυτάλη στον Στάθη Δρογώση η σκηνή φαινόταν άδεια καθώς η τετράδα που μας παρουσιάστηκε ήταν οι μισοί από τους προκατόχους τους και με μικρότερο εξοπλισμό μάλιστα. Στα της σκηνικής παρουσίας ο Δρογώσης ήταν άψογος, ο μόνος που είχε στα χέρια του μια μπάντα που δεν τον πλαισίωνε απλά, αλλά του έδινε το κάτι παραπάνω με την κινητικότητά της. Επίσης, τον βοηθούσε σημαντικά ο γλυκός φωτισμός που έδενε και πλαισίωνε πολύ όμορφα κάθε τραγούδι. Παρόλα τα συν της η εμφάνιση ξεκίνησε μουδιασμένα με τα “Στους 5 Δρόμους”, “Mποξ”, και “Ο Κανέλος” να ζεσταίνουν απλά την κατάσταση για να απογειωθεί η εμφάνιση με τα “Η Πέρσα κλαίει”, “Δεν σε ξεχνώ” (όταν οι φωνές του κοινού δημιούργησαν μια εκπληκτική ατμόσφαιρα), “Δεν είσαι εδώ” και “Mην το πεις πουθενά”. Κρίνοντας με αυστηρά μουσικά κριτήρια η εμφάνιση του Στάθη Δρογώση ήταν η καλύτερη της βραδιάς. Ανάμεσα στα τραγούδια ο καλλιτέχνης έβγαλε ένα λόγο πολιτικής φύσεως που συνάντησε μεγάλη αποδοχή και καταχειροκροτήθηκε…

Η τελευταία μπάντα που ανέβηκε στη σκηνή ήταν τα Υπόγεια Ρεύματα για κάτι λιγότερο από μια ώρα. Όσο έπαιξαν μας έδειξαν τι σημαίνει ουσία σε μια συναυλία. Επικοινωνώντας, σχεδόν καθόλου πέραν των τυπικών ΄ευχαριστώ΄ ανάμεσα στα τραγούδια, τα Υπόγεια Ρεύματα επικεντρώθηκαν όπως έπρεπε στη μουσική και η εμφάνισή τους πέρασε νερό. Στα “Ασημένια Σφήκα” (κατά τη διάρκεια του οποίο έγινε και ένα mosh pit!) και “M’αρέσει να μη λέω πολλά”, τα οποία ήταν γνωστά σε όλους στο χώρο, γινόταν χαμός και επικρατούσε ένα πολύ όμορφο κλίμα με τον καθένα να τραγουδάει. Βέβαια, το ότι το μεγαλύτερο μέρος του κόσμου είχε αποχωρήσει προς το τέλος δεν ήταν ότι καλύτερο από άποψη θεάματος, αλλά η μπάντα δεν έδειξε να πτοείται γνωρίζοντας ότι όσοι είχαν μείνει το έκαναν για να δουν εκείνους. Παίζοντας αποκλειστικά για το κοινό τους, τα Υπόγεια Ρεύματα επέκτειναν τα τραγούδια τους με τζαμαρίσματα, χωρίς να τους στερείται στο ελάχιστο ο συναισθηματισμός. Η επί σκηνής λιτότητα άλλωστε, είναι πολύ ουσιαστικότερη, όταν συνδυάζεται με το συναίσθημα που απαιτείται, την εμπειρία και τον επαγγελματισμό. Δυστυχώς, ένα πρόβλημα ήχου έκανε την εμφάνισή του όταν η ένταση στα τύμπανα ανέβηκε κάπως και υπερκάλυπτε τους τραγουδιστές, αλλά αυτό ήταν κάτι που μάλλον λίγοι πρόσεξαν…

Γενικά το φεστιβάλ άφησε πολύ καλές εντυπώσεις. Η μόνη ένσταση που μπορεί να διατυπωθεί έχει να κάνει με τον χρόνο των εμφανίσεων, όπου ήταν αρκετά περιορισμένος και ήταν δύσκολο για κάθε καλλιτέχνη που έπαιζε να αφήσει το στίγμα του και να χορτάσει αυτούς που είχαν έρθει για να τον απολαύσουν.

Δείτε πιο κάτω όλες τις φωτογραφίες από τη δεύτερη ημέρα του Troll Festival!