Έγιναν για σένα, πολλά πράγματα και πολύ γρήγορα…
Ναι, η αλήθεια είναι αυτή. Παρ’ όλα αυτά αισθάνομαι μια χαρά! Είμαι καλά και νομίζω ότι όλα έχουν πάρει το δρόμο τους.
Το ξέρεις προφανώς ότι είναι πολύ μεγάλη η επιτυχία του τραγουδιού σου. Παρατήρησα προσεκτικά την “έξαρση” του φαινομένου «Εξαιρέσεις», σε συνεργάτες και φίλους… Δε ξέρω όμως κατά πόσο σε ευχαρίστησε ή σε προβλημάτισε όλη αυτή η δημοσιότητα.
Με προβλημάτισε ως ένα βαθμό, γιατί -όπως είπαμε και πριν- ήρθαν απότομα όλα αυτά. Αλλά μετά έπρεπε να κατανοήσω κι εγώ την κατάσταση. Και δεδομένου ότι είμαι ένας άνθρωπος που δυσκολεύεται να πάρει στα σοβαρά οποιαδήποτε κατάσταση, έπρεπε να δω προς τα πού πάω, τι έγινε μέχρι τώρα και τι κάνουμε από εδώ και πέρα.
Εκτιμώ καλλιτέχνες οι οποίοι μου λένε πράγματα που γνωρίζω, που τα έχω μπροστά μου, αλλά που δεν τα είχα δει ποτέ από την οπτική γωνία που μου προτείνουν να τα δω.
Και πολλές φορές νομίζω ότι είναι δύσκολο να «συμμαζέψεις» την κατάσταση όταν κάτι γίνει τόσο μεγάλη επιτυχία και τόσο γρήγορα, γιατί ο κόσμος περιμένει μετά κι άλλα πράγματα.
Απλώς έχω ξαναπεί ότι δεν με προβληματίζει το γεγονός της επιτυχίας σε σχέση με τη συνέχεια, γιατί η επιτυχία –ή αλλιώς το «hit» όπως το βαπτίζει ο κόσμος- είναι κάτι που έρχεται χωρίς να το περιμένεις και που έχει μια ανοδική πορεία ώσπου να ξεκινήσει η φθίνουσα πορεία. Είναι σαν ένα βλήμα που πετάγεται στον ουρανό και κάποια στιγμή θα σταματήσει. Όλα τα πράγματα στη ζωή είναι έτσι. Οπότε θεώρησα καθήκον μου να στρέψω το βλέμμα μου καλύτερα και προς τα υπόλοιπα τραγούδια μου. Και βέβαια πλέον το «Εξαιρέσεις» είναι ακριβώς όπως όλα τα άλλα τραγούδια, γιατί θεωρώ ότι με αυτό το δίσκο ολοκληρώθηκε ένας κύκλος μέσα μου και αυτό έχει μεγάλη σημασία για μένα, πρώτα σαν άνθρωπο και μετά σαν καλλιτέχνη.
Αυτό πάντως που μου έκανε εντύπωση στο δίσκο είναι το ιδιαίτερο ύφος του, το οποίο είναι αρκετά πρωτόγνωρο για την ελληνική δισκογραφία σε ό,τι αφορά τον ήχο, το στίχο, αλλά και τη μουσική. Έχεις άποψη. Έχεις τη δική σου ταυτότητα.
Σίγουρα υπάρχει ένα προσωπικό στίγμα σε όλο αυτό, το οποίο έχει να κάνει με τις εμπειρίες της ζωής μου, με το πώς έχω μεγαλώσει, με τα γούστα μου. Από εκεί και πέρα δε νομίζω ότι είναι κάτι πρωτόγνωρο, ούτε σε ό,τι αφορά τη στιχουργική προσέγγιση, ούτε τον ήχο. Εκεί όμως είναι η διαφορά ενός καλλιτέχνη που θέλει να θεωρείται καινοτόμος, κι ενός καλλιτέχνη που είναι…πραγματικός να το πω; Εγώ προσωπικά εκτιμώ καλλιτέχνες οι οποίοι μου λένε πράγματα που γνωρίζω, που τα έχω μπροστά μου, αλλά που δεν τα είχα δει ποτέ από την οπτική γωνία που μου προτείνουν να τα δω. Κι αυτό με εξιτάρει.
Κοιτάζοντας προς τα πίσω, νομίζω ότι η ζωή μου είναι σχεδόν όπως πριν. Μου δόθηκε κάτι από όλη αυτή την κατάσταση και θεωρώ ότι το εκτίμησα όπως αρμόζει στην ψυχοσύνθεσή μου. Δεν άφησα τα πράγματα να ξεφύγουν.
Όλη αυτή η δημοσιότητα πώς έχει επηρεάσει την καθημερινότητά σου; Γιατί δείχνεις να είσαι ένας άνθρωπος πολύ χαλαρός, χαμηλών τόνων, που γουστάρει αυτό που κάνει.
Αυτό είναι αλήθεια. Θα’ταν ψέμματα βέβαια αν έλεγα ότι δεν με ξάφνιασε όλο αυτό, όπως και ότι δεν έχει επηρεάσει κάπως τη ζωή μου. Παρ’ όλα αυτά, τώρα που έχουν περάσει κάποιοι μήνες και κοιτάζω προς τα πίσω, νομίζω ότι η ζωή μου είναι σχεδόν όπως πριν. Κι αυτό έχει να κάνει με το πόσο εκτιμάς αυτό που σου δίνεται. Εμένα μου δόθηκε κάτι από όλη αυτή την κατάσταση και θεωρώ ότι το εκτίμησα όπως θα έπρεπε, όπως αρμόζει στην ψυχοσύνθεσή μου. Και πήγε καλά αυτό, δεν άφησα τα πράγματα να ξεφύγουν.
Είναι πολύ σημαντικό σήμερα, που σαφώς είναι δύσκολα τα πράγματα στη δισκογραφία με τόσους πολλούς νέους καλλιτέχνες, να μπορέσει κάποιος με έναν θεμιτό τρόπο να παρουσιάσει αυτό που αγαπάει. Εσύ ουσιαστικά αναδείχτηκες μέσω της σύγχρονης τεχνολογίας, το internet. Το πίστευες ότι θα μπορούσε να συμβεί κάτι τέτοιο;
Ήδη από τα προηγούμενα χρόνια είχα αρχίσει να πιστεύω ότι το internet είναι ένα μέσο διάδοσης της μουσικής, και καλύτερο πλέον από αυτό που λέμε δισκογραφική εταιρεία. Βέβαια, για λόγους…ρομαντισμού αν θέλεις, πάντα ο καλλιτέχνης επιχειρεί να κάνει το βήμα στη δισκογραφία.
Οι «Εξαιρέσεις» αντιπροσωπεύουν αυτό που ζούμε στην Ελλάδα των λίγων τα τελευταία χρόνια. Χωρίς κανόνες, μόνο με εξαιρέσεις! Είναι ένα κομμάτι που έχει να κάνει περισσότερο με μια πραγματικότητα παρά με μια ερωτική κατάσταση.
Είναι και το φυσικό προϊόν που το βλέπει ο άλλος μπροστά του, το κρατάει στα χέρια του.
Το οποίο λέγεται cd και περνάει κρίση τουλάχιστον τα τελευταία 7 χρόνια. Και θα συνεχίσει να την περνάει όσο οι δισκογραφικές εταιρείες, ειδικά οι μεγάλες, δε στρέφουν πιο σοβαρά το βλέμμα τους προς τις νέες τεχνολογίες.
Να φανταστώ ότι ασχολείσαι γενικότερα με την τεχνολογία και το internet;
Ναι ασχολούμαι, θα μπορούσες να πεις ότι το «κατέχω»!
Nα μιλήσουμε για σένα και για κάποια πράγματα που αφορούν το πριν… Ποιος σου έδωσε το ερέθισμα να ασχοληθείς με τη μουσική;
Η πρώτη παρότρυνση δόθηκε ουσιαστικά μέσα από το σπίτι μου. Γιατί εκεί ήταν η πρώτη μου κιθάρα, την οποία γρατζουνούσε αρχικά ο πατέρας μου –δεν ήταν κανένας σπουδαίος κιθαρίστας! Εκείνος με ώθησε χαρίζοντάς μου το πρώτο μου εφόδιο, το πρώτο μου μουσικό όργανο, όταν ήμουν περίπου 8 χρονών.
Είχε δει κάτι σε σένα ή απλώς ήθελε να ασχοληθείς με τη μουσική;
Του το ζήτησα εγώ, και εκείνος δεν καθυστέρησε καθόλου να μου κάνει το χατίρι! Γενικά η μουσική που έπαιζε στα ραδιόφωνα και στα πικάπ στο σπίτι μου ήταν ροκ, γιατί οι αγαπημένοι της μητέρας μου ήταν ο Elvis και οι Creedence Clearwater Revival. Ο πατέρας μου ήταν περισσότερο της country μουσικής, ο οποίος όντας ναυτικός πήγαινε συχνά στη Νέα Ορλεάνη και έγραφε σε κασσέτες ό,τι σχετικό παιζόταν στο ραδιόφωνο εκεί, τις οποίες εγώ με τη σειρά μου «έλιωνα»!
Άρα υπήρχε ένα κλίμα περισσότερο ροκ στις μουσικές σου ανησυχίες. Η ελληνική λαϊκή μουσική δε σε άγγιξε, ή απλώς δεν έτυχε να ακούσεις;
Δεν έτυχε να ακούσω…και από τη στιγμή που ήταν έξω από αυτή τη μικρή κοινωνία που εγώ αποκαλούσα «σπίτι», μου φαινόταν σαν κάτι ξένο. Όταν βέβαια αργότερα ήρθα σε επαφή με αυτή τη μουσική, μπόρεσα να τη δω με μία άλλη ματιά και να την εκτιμήσω καλύτερα. Πάντως από μικρή ηλικία τα ακούσματά μου ήταν κυρίως ροκ, μπλουζ, και φολκ.
Αισθάνθηκα ότι ήταν πολύ νωρίς για μένα να κάνω μια συνεργασία, έχοντας κάνει απλώς ένα γνωστό hit στα ραδιόφωνα. Και πιστεύω ότι από τις συνεργασίες πρέπει να αποκομίζεις πράγματα. Δε θα ήθελα να συνεγαστώ με έναν άνθρωπο που δε θα έχει να μου μάθει κάτι.
Ακούσματα τα οποία πρέπει να έχουν επηρεάσει τη μουσική σου, ενδεχομένως να είναι και στο επίκεντρο.
Σίγουρα.
Σου αρέσει να δίνεται ταυτότητα σε έναν μουσικό, π.χ. αυτή του «ροκά», ή δεν πιστεύεις σε αυτό;
Στις μέρες μας το να λέει κάποιος ότι είναι ροκάς δεν έχει να κάνει τόσο με τη μουσική που ακούει όσο με τον τρόπο που ζει. Πλέον το ροκ δεν είναι μόνο μια μουσική ταμπέλα. Έτσι κι αλλιώς, οι ταμπέλες ωφελούν στο να κατηγοριοποιήσουν τη μουσική με σκοπό να την πουλήσουν. Κι αν το δεις αντίστροφα, με την κρίση που περνάει η μουσική, οι ταμπέλες πλέον δεν κολλάνε πουθενά και σε κανέναν. Αν είσαι ροκ στη ζωή σου, καλώς έχει!
Με εμπνέουν οι όμορφοι άνθρωποι…τα μάτια που γελάνε, η εκφραστικότητα, αυτό που μπορεί να εκπέμπει κάποιος ακόμα κι αν είναι αρνητικό.
Έχεις σπουδάσει στην Ιταλία;
Ναι, σπούδασα εκεί κινηματογραφική και τηλεοπτική παραγωγή.
Ασχολήθηκες ποτέ ή σκοπεύεις να ασχοληθείς με αυτό στο μέλλον;
Ασχολήθηκα για λίγο όταν γύρισα στην Ελλάδα, αλλά τελικά με κέρδισε η μουσική η οποία ήταν πάντα κάπου «δίπλα». Απλώς θεώρησα ότι ήταν το σωστό timing για να κοιτάξω λίγο παραπέρα σε ό,τι αφορά τη μουσική. Ήθελα αυτά τα κομμάτια να τα βγάλω προς τα έξω.
Αυτή λοιπόν η πρώτη σου δισκογραφική δουλειά περιλαμβάνει 14 τραγούδια σε δικούς σου στίχους και μουσική. Πρόκειται για τραγούδια που προϋπήρχαν ή που δημιουργήθηκαν πρόσφατα; Το ρωτάω γιατί στη δισκογραφία είσαι μεν «καινούριος», αλλά έχεις κάνει πράγματα και στο παρελθόν.
Πράγματι, παίζω μουσική εδώ και 15 χρόνια με διάφορα συγκροτήματα, αλλά το project «Rous», αν θέλεις, ξεκίνησε στη Ρώμη. Η δημιουργία των τραγουδιών που συμπεριλαμβάνονται στο δίσκο χρονολογείται από το 2003 μέχρι το τέλος του 2009, οπότε και γράφτηκε το πιο πρόσφατο κομμάτι του δίσκου, «Τα Φώτα της Γης».
Επομένως πρόκειται για μια αναδρομή, ένα ιστορικό βιογραφικό των μουσικών σου ανησυχιών.
Θα μπορούσες να το πεις κι έτσι! Βέβαια στην Ιταλία πέρασα μια περίοδο που μουσικά ήταν για μένα…γλυκανάλατη. Συγκέντρωσα εκεί το υλικό που είχα γράψει, το άκουσα και αναρωτήθηκα: «Τι γίνεται με μένα; Γιατί γράφω τέτοια μουσική;». Τελικά εκ των υστέρων συνειδητοποίησα ότι ήταν μια φάση που έπρεπε να περάσω για να προχωρήσω παραπέρα σε αυτό που ήθελα πραγματικά να κάνω. Μετά ήρθαν οι πρώτες μορφές των «Εξαιρέσεων», της «Βουτιάς στο Κενό»…Κι όταν πλέον εγκαταστάθηκα μόνιμα στην Αθήνα, τα ηχογράφησα σε μορφή demo αφού ήταν πια πιο άρτια σαν κομμάτια, όπως ήταν και πιο ξεκάθαρο μέσα μου το τι ήθελα να παρουσιάσω.
Σε ποιόν αναφέρεται το Κ. στο τραγούδι «Όλοι χορεύουν με την Κ.»?
Σε μια φίλη μας, την Κατερίνα.
Πρόκειται για υπαρκτό πρόσωπο δηλαδή. Κρύβουν ιστορίες τα τραγούδια σου;
Πίσω από όλα τα τραγούδια υπάρχει μια ιστορία. Είτε είναι μυθοπλασίας είτε είναι βιωματική.
Χρωστάμε πολλά στον Γιάννη Αγγελάκα και τον Παύλο Παυλίδη γιατί μας κράτησαν όρθιους σε μουσικά δύσκολες περιόδους για την Ελλάδα, όπως τη δεκαετία του ΄90. Και συνεχίζουν ακόμα χωρίς να αναμασάνε αυτά που έκαναν παλιότερα, χωρίς να επαναπαύονται στις δάφνες του παρελθόντος.
Τι μπορεί να σε προκαλέσει για να γράψεις στίχους;
Κυρίως οι εικόνες από την καθημερινότητα. Με εξιτάρει το γεγονός ότι μπορώ να βγάλω πράγματα από κάτι τελείως αδιάφορο εκ πρώτης όψεως και χτίζοντας μια ιστορία που θα έχει τον ήρωά της να φτιάξω ένα όμορφο τραγούδι. Άλλες φορές πάλι είναι βιωματική, αλλά εκεί πιστεύω ότι μπαίνεις σε άλλες διαδικασίες. Μου έχει βγει κι αυτό αλλά είναι τελείως διαφορετικό. Όσο προχωράς στη δημιουργία το βλέπεις κι αλλιώς αυτό που κάνεις. Δε μοιάζει καθόλου με αυτό που ξεκίνησες να γράφεις.
Οι στίχοι σου έχουν βιώματα από την καθημερινότητα, δοσμένη πάντα με τον δικό σου τρόπο.
Κυρίως τα θέματα των στίχων αφορούν τον έρωτα και το θάνατο όπως στις περισσότερες τέχνες, για να μην πω σε όλες και ακουστώ απόλυτος. Επίσης με εμπνέουν και οι όμορφοι άνθρωποι…τα μάτια που γελάνε, η εκφραστικότητα, αυτό που μπορεί να εκπέμπει κάποιος ακόμα κι αν είναι αρνητικό. Γιατί μπορεί απλώς να σε προβληματίσει, να σε κάνει να αισθανθείς «κάπως». Είναι εκπληκτικό το πώς εμείς οι άνθρωποι μπορούμε να αντιδράσουμε μεταξύ μας, να βιώσουμε αυτό που λέμε διάδραση.
Ας μιλήσουμε λίγο για το τραγούδι που έγινε όχι απλώς το hit, αλλά και το σλόγκαν της χρονιάς! Έχω μιλήσει με καλλιτέχνες που ανήκουν σε άλλα μουσικά ρεύματα και έχουν ringtone το «Εξαιρέσεις»! Ρώτησα πρόσφατα έναν μεγάλο λαϊκό καλλιτέχνη ποιο τραγούδι ακούει ασταμάτητα τον τελευταίο καιρό και μου απάντησε: έχω λιώσει το «Εξαιρέσεις» του Rous! Πώς σου φαίνεται αυτό, πώς το αντιμετωπίζεις; Υπάρχει κάποια κρυμμένη ιστορία πίσω από αυτό το τραγούδι;
Κατ’ αρχάς αυτό είναι κάτι που με κάνει να αισθάνομαι όμορφα σαν Γιώργος. Μπορώ να καταλάβω απόλυτα τώρα πώς είναι να κάνεις κάτι που να έχει αντίκρυσμα στον άλλον, γιατί και μένα μ’ έχουν ενθουσιάσει καλλιτέχνες σε τέτοιο βαθμό…όταν έχουν καταφέρει να αγγίξουν το μέσα μου παραπάνω από όσο θα το επέτρεπα εγώ ο ίδιος. Κι εκεί καταλαβαίνω ότι με κέρδισαν.
Από παλιά πίστευα ότι το internet είναι ένα μέσο διάδοσης της μουσικής, και καλύτερο πλέον από αυτό που λέμε δισκογραφική εταιρεία. Ο καλλιτέχνης επιχειρεί να κάνει το βήμα στη δισκογραφία για λόγους…ρομαντισμού.
Αυτό μπορεί να συμβεί και με τραγούδια που δε συμβαδίζουν με το ύφος και το γούστο σου;
Ναι, φυσικά. Εφόσον εντάσσεται στα πλαίσια της τέχνης και δεν είναι κάτι «μαζικό». Δεν έχω κάποιο ιδιαίτερο πρόβλημα με το εμπορικό, απλά η μαζική παραγωγή μουσικής στην Ελλάδα τα τελευταία 10 χρόνια ήταν κάπως βίαιη, μου θύμισε ένα συνοθύλευμα από τάσεις μόδας, ήχων, μουσικής και beat!
Ο Γιώργος Rous τι μουσική ακούει; Υπάρχουν καλλιτέχνες, ξένοι ή Έλληνες, που θαυμάζεις;
Υπάρχουν. Κυρίως ακούω ξένη μουσική, και το τελευταίο διάστημα κάποιους folk-rock τραγουδιστές από την Αμερική. Μου αρέσει πολύ ο Samuel Beam (Iron & Wine), ο οποίος έβγαλε έναν καταπληκτικό δίσκο πριν 3-4 χρόνια, όπως και ο Bon Iver. Αυτό που λέγεται mainstream μουσική του εξωτερικού το ακούω γιατί φτάνει αναπόφευκτα στ’ αυτιά μου, από το δρόμο, από κάποιο μαγαζί, από παντού. Στην Ελλάδα υπάρχουν καλλιτέχνες που έχουν δώσει ήδη το στίγμα τους. Πριν από χρόνια άκουσα έναν δίσκο που με συγκλόνισε, την «Αγρύπνια» του Θανάση Παπακωνσταντίνου. Αλλά υπάρχουν και αρκετοί άλλοι, όπως ο Γιάννης Αγγελάκας και ο Παύλος Παυλίδης με τα «Ξύλινα Σπαθιά», στους οποίους χρωστάμε πολλά πράγματα γιατί μας κράτησαν όρθιους σε μουσικά δύσκολες περιόδους για την Ελλάδα, όπως ήταν η δεκαετία του ΄90. Και αξίζει να σημειωθεί ότι ειδικά αυτοί οι δύο καλλιτέχνες συνεχίζουν ακόμα χωρίς να αναμασάνε αυτά που έκαναν παλιότερα, χωρίς να επαναπαύονται στις δάφνες του παρελθόντος.
Μάλιστα… Ξεκινήσαμε πριν να λέμε κάτι για τις «Εξαιρέσεις» και το άφησαμε στη μέση, για τη θεματολογία του.
Κάποιοι το βλέπουν σαν ένα ερωτικό τραγούδι, άλλοι νομίζουν ότι μιλάει για έναν τύπο ο οποίος δε θέλει να δεσμευθεί, άλλοι πάλι αναρωτιούνται ποια είναι η θέση του σε αυτό το cd, όταν η γενικότερη θεματολογία έχει μια κοινωνική προσέγγιση. Ενώ για το «Εξαιρέσεις» θα μπορούσες να πεις ότι είναι απλώς ένα hit που συμπεριλήφθηκε στο δίσκο για να τον κάνει γνωστό. Στην ουσία όμως πρόκειται για ένα κομμάτι που στιχουργικά είναι πολύ κοντά και στα υπόλοιπα του δίσκου, παρ’ όλο που φαίνεται να προβλημάτισε πολλούς. Έχω διαβάσει σχόλια κάποιων στο youtube που αναρωτιούνται: «ρε παιδιά πώς σας αρέσει αυτό το τραγούδι; Δεν ακούτε τι λένε οι στίχοι; Δεν είναι καν αισιόδοξοι!». Κι όμως έχει να κάνει με το πώς ήρθε η μουσική και ακούμπησε πάνω τους. Οι «Εξαιρέσεις» αντιπροσωπεύουν αυτό που θα λέγαμε ότι ζούμε στην Ελλάδα των λίγων τα τελευταία χρόνια…χωρίς κανόνες, μόνο με εξαιρέσεις.
Η επιτυχία αυτού του τραγουδιού ίσως τελικά έγκειται και στο ότι μπορείς να το μεταφράσεις όπως θέλεις. Δεν είναι κακό να το εκλάβει και να το βιώσει ο καθένας όπως του αρέσει.
Μα αυτή είναι και η υπέροχη ιδιότητα ενός τραγουδιού, να μπορεί να σε βρει και να σε αγγίξει εκεί που κάθεσαι ανέμελος, και όχι να το ψάξεις εσύ. Οι «Εξαιρέσεις» θεωρώ ότι είναι ένα κομμάτι που έχει να κάνει περισσότερο με μια πραγματικότητα παρά με μια ερωτική κατάσταση.
Έχω κάποιες ερωτήσεις κρίσεως τώρα για σένα! Αν πάθαινες αμνησία, τι δεν θα ήθελες να ξεχάσεις;
Δεν θα ήθελα να ξεχάσω το κτήμα του παππού μου στα Μελίσσια, τα παιδικά μου χρόνια γενικότερα. Ίσως και τα ακόρντα που παίζω στην κιθάρα μου.
Αυτό νομίζω τα λέει όλα. Με τι άλλο σου αρέσει να ασχολείσαι εκτός από τη μουσική;
Μου αρέσει πολύ η πυγμαχία. Παρακολουθώ επαγγελματική πυγμαχία σε βαθμό κακουργήματος! Περισσότερο από το ποδόσφαιρο ή οποιοδήποτε άλλο άθλημα. Το πρόβλημα βέβαια είναι ότι δεν έχω βρει ακόμα ανθρώπους να τους ενδιαφέρει το ίδιο και αισθάνομαι λίγο μόνος σε αυτό.
Εκτός από το να το παρακολουθείς, το εξασκείς κιόλας;
Στην Ιταλία έκανα πυγμαχία, αλλά όταν γύρισα σταμάτησα γιατί δεν είχα χρόνο.
Συνεργασίες που θα ήθελες να κάνεις; Έχεις κάποιο απωθημένο;
Όχι, για την ώρα δεν έχω, δεν υπάρχει κάτι συγκεκριμένο στο μυαλό μου. Θεωρώ ότι πρέπει να αισθάνεσαι έτοιμος για να κάνεις κάτι, όπως και να ξέρεις τον λόγο για τον οποίο το κάνεις. Συνήθως οι περισσότερες συνεργασίες γίνονται για ευνόητους λόγους, για χρήματα, για διαφήμιση κτλ. Εγώ πιστεύω ότι από τις συνεργασίες πρέπει να αποκομίζεις και να μαθαίνεις πράγματα. Δε θα ήθελα να συνεγαστώ με έναν άνθρωπο που δε θα έχει να μου μάθει κάτι.
Άρα τι θα έκανες αν είχες μια πρόταση που εμφανώς θα οδηγούσε σε επιτυχία αλλά εσένα δε σε άγγιζε;
Μου έχουν γίνει προτάσεις, τις οποίες κοίταξα με μια ματιά «αυτοκριτικής» ας το πούμε. Δεν επικεντρώθηκα τόσο στον καλλιτέχνη που μου έκανε την πρόταση, όσο στη θέση που βρίσκομαι εγώ. Και αισθάνθηκα ότι ήταν πολύ νωρίς για μένα να κάνω μια συνεργασία, έχοντας κάνει απλώς ένα γνωστό hit στα ραδιόφωνα. Μου φάνηκε άτοπο και άστοχο. Θα μου έκανε καλό αν το επιχειρούσα αργότερα, εφόσον θα υπάρχουν οι σωστές προϋποθέσεις και θα θέλει κάποιος ακόμα να συνεργαστεί μαζί μου!
Να πούμε και ότι αυτή η πρώτη σου δισκογραφική δουλειά έχει κυκλοφορήσει από την Archangel Music.
Η οποία είναι μια σπουδαία εταιρεία τα τελευταία χρόνια για τα ελληνικά πράγματα.
Μιας και είπες ότι είσαι άνθρωπος που ασχολείται με την τεχνολογία και το internet, φαντάζομαι ότι έχεις παρουσία και εκεί.
Ναι, στο myspace, στο Jumping Fish που ανέδειξε τις «Εξαιρέσεις», και στο facebook. Το alter ego μου λοιπόν κυκλοφορεί στο διαδίκτυο!
Τι μέλλει γενέσθαι από εδώ και πέρα; Το καλοκαίρι έχει μπει για τα καλά.
Ήδη έχω ξεκινήσει εμφανίσεις από τον Απρίλιο σε όλη την Ελλάδα, οι οποίες θα συνεχιστούν και το καλοκαίρι. Τώρα το τι θα γίνει στην πορεία θα το δείξει ο καιρός! Κάνω κάποια σχέδια αλλά πρέπει να περάσει πρώτα αυτό το καλοκαίρι που όπως όλοι λένε προμηνύεται δύσκολο από οικονομικής άποψης…και όποιος καλλιτέχνης σκοπεύει να επισκεφθεί την επαρχία θα πρέπει να το σκεφτεί καλά, γιατί όταν δει πώς είναι τα πράγματα εκεί μπορεί να μη θέλει να γυρίσει πίσω!
Γιώργο σ’ευχαριστώ πολύ και σου εύχομαι να έχεις πάντα υγεία και να κάνεις όμορφα πράγματα.
Κι εγώ σ’ευχαριστώ. Η υγεία είναι πάνω απ’ όλα. Να έχεις δύναμη να συνεχίζεις να κάνεις αυτό που αγαπάς!
Η μέρα κυλάει
Για να ‘ρθει η επόμενη να φέρει σκέψεις άλλο αέρα
Και πριν να πιάσεις το νόημα περνάει
Στην αγκαλιά μου έλα
Είναι καλύτερη απ’ τις πόλεις η δική μου η τρέλα
Μα πρόσεξε μη μείνεις εκεί
Το ξέρεις μ’ αρέσεις, μα μη με πιστέψεις
Σ’ αυτόν τον κόσμο που μόνος μου ζω δεν υπάρχουν κανόνες
Μα μόνο εξαιρέσεις
Και ψάχνεις για κάτι
Σε ένα φιλί, σε μια ματιά, σ’ ένα χαμόγελο, σ’ ένα άδειο κρεβάτι
Κι ας ξέρεις τίποτα δε θα ‘ναι εκεί
Μα η αγάπη είναι εδώ
Χτυπάει την πόρτα μας κι εμείς σαν μια γροθιά τ’ όνειρό της
Κι αυτή μας δείχνει το άσχημο πρόσωπό της
Το ξέρεις μ’ αρέσεις, μα μη με πιστέψεις
Σ’ αυτόν τον κόσμο που μόνος μου ζω δεν υπάρχουν κανόνες
Μα μόνο εξαιρέσεις
Άδειο το βλέμμα
Ο πόνος μέσα στο μυαλό, μέσα στο σώμα και στο αίμα
Να μη το δείξεις, να μη μου το πεις
Μα πήγε αργά
Για να τραβήξουμε ξανά κι οι δυο σε αντίθετους δρόμους
Τι κι αν πονάω, τι κι αν πονάς
