Aerosmith: οι θρύλοι ροκάρουν και συγκινούν την Αθήνα!

Κυριακή 20 Ιουνίου 2010, στάδιο Καραϊσκάκη, ώρα 21:40… Τα φώτα σβήνουν ξαφνικά και ο κόσμος ξεσπά σε χειροκρότημα, ενώ μέσα στο σκοτάδι ακούγεται σαν υπόκρουση και εισαγωγή της συναυλίας το “Everybody must get stoned” του Bob Dylan… (Μια περίεργη αίσθηση deja-vu μου δημιουργήθηκε, καθώς με το συγκεκριμένο κομμάτι είχε ανοίξει και ο ίδιος ο Dylan κάποιες μέρες πριν τη συναυλία του στην Αθήνα). Η σκηνή είναι κρυμμένη πίσω από μια μεγάλη «κουρτίνα» με το λογότυπο των Aerosmith. Κάποια στιγμή, και καθώς η εισαγωγή φτάνει στο τέλος, ακούγεται το χαρακτηριστικό μέτρημα από τις μπαγκέτες του ντράμερ, η αυλαία υποχωρεί και οι Aerosmith ξεκινούν την πρώτη συναυλία τους επί ελληνικού εδάφους δυναμικά, με το “Love in an elevator”. Η αίσθηση δύσκολα περιγράφεται…

Δεν χρειάστηκε πολύ ώρα για να συνειδητοποιήσουμε ότι η συναυλία θα μεταμορφωνόταν σύντομα σε ένα μεγάλο πάρτυ με τον κόσμο να τραγουδάει και να χορεύει στους χαρακτηριστικούς blues-rock ρυθμούς των Aerosmith, οι οποίοι με τη σειρά τους τροφοδοτούσαν τη «φωτιά» με κομμάτια τους όπως το “Eat the rich”, το “Pink”, το “Rag doll”, το “Livin’ on the edge” αλλά και με διασκευές όπως το “Baby please don’t go”… Ο ήχος, που στην αρχή δεν ήταν και ο καλύτερος δυνατός, όχι μόνο αποκαταστάθηκε στα πρώτα 2-3 τραγούδια, αλλά όσο πέρναγε η ώρα γινόταν όλο και πιο εντυπωσιακά καθαρός.

Με πολύ μελετημένη επιλογή playlist, κατάφεραν να κρατήσουν αμείωτο το ενδιαφέρον του κοινού με αρκετές εναλλαγές από τα δυνατά και ρυθμικά τους κομμάτια στις χαρακτηριστικές μπαλάντες χωρίς να αφήσουν τη ροή της συναυλίας να κάνει «κοιλιά»… “Crazy”, “Cryin'”, “I don’t wanna miss a thing” ταξίδεψαν, ξύπνησαν αναμνήσεις και συγκίνησαν… Ακόμα και η απουσία αγαπημένων κομματιών όπως το “Amazing”, το “Janie’s got a gun” και το “Angel” φαντάζει πταίσμα και δικαιολογείται, αν αναλογιστεί κανείς και τη δυσκολία επιλογής μεταξύ τόσων επιτυχημένων κομματιών μέσα από μια τόσο μακροχρόνια πορεία.

Χαρακτηριστικό της συναυλίας ήταν και η έντονη παρουσία του αυτοσχεδιασμού και του jam γενικότερα μεταξύ των μουσικών. Με τον Steven Tyler να αυτοσχεδιάζει τόσο στη φυσαρμόνικα όσο και στη φωνή, τον Joe Perry να παίζει από κάθε λογής κιθάρα μέχρι και θεραμίνη, αλλά και με εκτεταμένα solo τόσο στα τύμπανα και στο μπάσο όσο και στα πλήκτρα, λάβαμε το μήνυμα ότι οι μουσικοί αυτοί ήρθαν με όρεξη να παίξουν. Η απίστευτη ενέργειά τους, σε συνδυασμό με τον επαγγελματισμό και την άρτια απόδοσή τους, έδειξε πως αυτή η συναυλία δεν ήταν ακόμα μια «αρπαχτή» σαν και αυτές που μας έχουν συνηθίσει αντίστοιχα συγκροτήματα και παραγωγές τα τελευταία χρόνια…

Μεγάλη εντύπωση έκανε η φωνή του Steven Tyler, που όχι μόνο δεν έχει πέσει παρά τα 62 του χρόνια, αλλά σε αρκετές περιπτώσεις η εκτελέσεις των τραγουδιών ήταν ανώτερες και από αυτές του δίσκου… Χαρακτηριστικό παράδειγμα το πρώτο του encore, “Dream on” που, αν κρίνουμε και από τις αντιδράσεις του κόσμου, δεν άφησε κανέναν ασυγκίνητο. Γεμάτος ενέργεια, τραγούδησε, χόρεψε, ανέμισε και τυλίχτηκε με την Ελληνική σημαία, αποδεικνύοντας σ’ ένα σχεδόν γεμάτο Καραϊσκάκη πως μπορεί με τρόπο μοναδικό να ταξιδέψει το κοινό με τη φωνή και την παρουσία του…

Τελευταίο κομμάτι για καληνύχτα μας κράτησαν το “Walk this way”, κατά το οποίο, κατόπιν οδηγιών του Tyler, δημιουργήθηκε μια εντυπωσιακή θάλασσα από σηκωμένα χέρια που κουνιόνταν ρυθμικά δεξιά και αριστερά, κλείνοντας θεαματικά μια υπέροχη συναυλία διάρκειας ακριβώς δύο ωρών.

Ήταν μια απολαυστική, δυναμική και συγκινητική βραδιά, άρτια οργανωμένη από την Eleven Concerts, που σίγουρα άφησε ικανοποιημένο ακόμα και τον πιο απαιτητικό ακροατή και ξύπνησε πολλές αναμνήσεις σε όλους εμάς που είχαμε την τύχη να βρεθούμε εκεί…