Metallica, Megadeth, Slayer, Anthrax: Μαζική thrash metal επίθεση!

Και αν η προσέλευση κοινού ήταν μεγάλη, αντίστοιχες ήταν οι απαιτήσεις και οι προσδοκίες. Θέλαμε όλοι η συναυλία αυτή να μας μείνει αξέχαστη βλέποντας αυτό που περιμέναμε. Προσοχή, λέω αυτό που περιμέναμε γιατί αυτό που ονειρευόμασταν(εγώ τουλάχιστον) ήταν μάλλον αδύνατο να συμβεί. Και εξηγούμαι: πηγαίνοντας να παρακολουθήσω τους μεγάλους 4 του thrash όπως διαφημίστηκε η συναυλία, θα ήθελα να ακούσω από όλους τραγούδια μέχρι το τέλος της χρυσής εποχής όχι μόνο των τεσσάρων αλλά και του thrash γενικότερα. Που οριοθετώ αυτή την περίοδο; Ε, κάπου στις αρχές των 90’s( 1992 για την ακρίβεια) όπου και κυκλοφόρησαν τα τελευταία πραγματικά ΜΕΓΑΛΑ albums τους. Όπως όμως είπαμε κάτι τέτοιο ήταν αδύνατο, γι’ αυτό και δεν το άφησα να μου χαλάσει τη διάθεση στο παραμικρό. Έτσι κι αλλιώς, αν εξαιρέσουμε τους Anthrax, κυκλοφόρησαν όλοι δίσκους, την ποιότητα των οποίων είχαν χρόνια να φτάσουν(δεκαετίες μάλλον).

Εργασιακές υποχρεώσεις με ανάγκασαν να χάσω τους Suicidal Angels(κρίμα), Bullet For My Valentine(αδιάφορο) και Stone Sour(ξέρετε τι κάνει η φοράδα στο αλώνι φαντάζομαι) και κατά τις 5 παρά έφτασα στην Μαλακάσα, ίσα ίσα για να προλάβω τους Anthrax, των οποίων η ώρα εμφάνισης ευτυχώς άλλαξε. Οι Anthrax που και σε αυτή την περιοδεία έχουν στο μικρόφωνο τον Joey Belladonna, επιβεβλημένο αν σκεφτούμε το νόημα της συγκεκριμένης περιοδείας. Ας ελπίσουμε να μονιμοποιηθεί πίσω από το μικρόφωνο ο Belladonna, αφού όχι μόνο έχει άρρηκτα συνδεθεί με την χρυσή περίοδο του συγκροτήματος, αλλά και ο τωρινός τραγουδιστής τους, John Bush, όσο τρισθεόρατη μορφή αλλά και φωνάρα να είναι, μερικά πράγματα δεν ταιριάζουν(δηλαδή, θα έβαζες παγωτό στο σουβλάκι;).

Οι Anthrax, το set-list των οποίων ήταν το αναμενόμενο αν αναλογιστούμε τον τραγουδιστή που τους συνόδευε, πραγματοποίησαν μια ικανοποιητική εμφάνιση, χωρίς όμως να με συνεπάρουν. Δεν είναι ότι δεν είχαν όρεξη, ούτε η απόδοση τους ήταν κατώτερη των προσδοκιών. Ίσα ίσα μάλιστα με τη φωνή του Belladonna να βρίσκεται σε υψηλότατα επίπεδα. Αν και θα ήθελα (πολλά) περισσότερα κομμάτια από το ντεμπούτο τους “Fistful of Metal”, έμεινα ικανοποιημένος έστω και με το “Metal Thrashing Mad”. Να ξεχωρίσω κομμάτια μου φαίνεται κάπως ανούσιο αφού δεν υπήρχε μέτρια στιγμή, να σταθούμε μόνο στον φόρο τιμής στον τρισθεόρατο DIO για τον οποίον έπαιξαν ένα απόσπασμα από το “Heaven and Hell”. Όμως κάτι έλειπε και με το πέρας της εμφάνισης των Slayer το είχα εντοπίσει.

Όταν σε κομμάτια-celebrities του metal όπως τα “South of Heaven” και”Reign in Blood” το κοινό δεν ξεφεύγει, τότε κάτι δεν πάει καλά. Πράγμα λογικό βέβαια αν σκεφτούμε ότι το μεγαλύτερο μέρος του κοινού είχε έρθει (μόνο) για Metallica. Εάν έπαιζαν μόνοι τους οι άλλοι τρείς είμαι σίγουρος ότι θα γινόταν κόλαση. Βέβαια και οι Slayer δεν βοήθησαν την κατάσταση, αφού από την εμφάνιση τους φαινόταν να απουσιάζει το πάθος. Δεν ήταν ποτέ η μπάντα που οργώνει τη σκηνή τρέχοντας πάνω κάτω, αλλά τη φορά αυτή ήταν ιδιαίτερα στατικοί. Η μπάντα που ακόμα και αν αποφασίσει να γράψει κομμάτι με στίχους love-story, πάλι θα σε κάνει να θες να πιάσεις τον μπαλτά, ενσωμάτωσε άριστα στο set-list κομμάτια από τον τελευταίο της δίσκο και δυστυχώς αγνόησε πλήρως τους δύο πρώτους δίσκους της με εξαίρεση το “Chemical Warfare”(που και αυτό φυσικά δεν είναι από τους δίσκους αλλά το Ep!).

Οι Megadeth πάλι έχαιραν εμφανώς θερμότερης ανταπόκρισης, αλλά και αυτοί ανταπέδωσαν με μια εμφάνιση γεμάτη πάθος και ενέργεια. Η επιλογή των κομματιών ήταν εξαιρετική, με μια μικρή ένσταση: θα ήθελα ολόκληρο το “Rust in Peace”, μια όχι και τόσο παράλογη επιθυμία αν σκεφτούμε ότι αφ’ ενός μεν είναι κάτι που κάνουν στις τελευταίες περιοδείες τους, και αφ’ ετέρου ταίριαζε και στο κλίμα της βραδιάς. Αιώνιοι ύμνοι όπως τα “Holy Wars”, “Hangar 18″, ” Symphony Of Destruction” και το πάντα επίκαιρο ” Peace Sells” με τον Dave να φτύνει τις λέξεις, επισφράγισαν μια καταπληκτική εμφάνιση. Η μπόρα ευτυχώς ήρθε στο τέλος της εμφάνισης τους ώστε να προλάβουμε να προφυλαχτούμε χωρίς να “θυσιάσουμε” τους Megadeth.

Αν και οι Metallica δεν ήταν ο κυριότερος λόγος που αποφάσισα να πάω στη Μαλακάσα, μου επιβεβαίωσαν αυτό που είχα ήδη καταλάβει από τις προηγούμενες φορές που τους είχα παρακολουθήσει: δεν μπορούν να δώσουν μέτριο live. Απλά φανταστικοί. Σκηνική παρουσία, όρεξη και ένα εκρηκτικό show.

Μετά την κλασική τους Morricone εισαγωγή, μπαίνουν με ” Creeping Death” και οι ουρανοί δακρύζουν. Από κει και πέρα θα μπορούσα να ξεχωρίσω κομμάτια, αλλά το βρίσκω ανούσιο αφού πέρα από το ” Nothing Else Matters” δεν υπήρξε άλλη μέτρια στιγμή, ειδικά αν σκεφτούμε ότι το συγκεκριμένο κομμάτι έχαιρε από τις θερμότερες ανταποκρίσεις. Σαν να μην έφταναν τα τραγούδια από μόνα τους, οι Metallica εμπλούτισαν την εμφάνιση τους με ένα καταπληκτικό show, οπού είχες τον Hetfield να τραγουδάει από κάθε δυνατό σημείο της σκηνής που είχε στηθεί μικρόφωνο, τον πιθηκάνθρωπο Trujilo να αλωνίζει τη σκηνή και φωτιές να φωτίζουν τον σκοτεινό ουρανό. Ωραιότατο και το τεράστιο video-wall αλλά και οι εξαιρετικές λείψεις των camera-men. Η βροχή δεν στάθηκε ικανή να πτοήσει το κοινό που απτόητο παρακολουθούσε το συγκρότημα που από την αρχή φάνηκε ότι ήταν αυτό που είχε τραβήξει την πλειοψηφία του κόσμου, και με το τέλος της εμφάνισης τους καταλάβαμε και το γιατί.

Στα θετικά της συναυλίας η τέλεια διατήρηση του προγράμματος εμφάνισης των συγκροτημάτων(το ένα τέταρτο καθυστέρηση των Metallica είναι πταίσμα), καθώς και ο πολύ καλός ήχος, που ο ανοιχτός χώρος δεν δικαιολογούσε βέβαια την σχετικά χαμηλή του ένταση, αφού όπως διαπιστώσαμε στους Metallica, τα decibel μπορούσαν να ανέβουν αρκετά παραπάνω. Στα αρνητικά η τοποθέτηση της μικρής σκηνής στην ανηφόρα και το αναμενόμενο μποτιλιάρισμα από τη μία σκηνή στην άλλη.

Εν τέλει μπορεί να περίμενα κάπως περισσότερα αλλά φεύγοντας ήμουν σίγουρα ικανοποιημένος έχοντας παρακολουθήσει κάτι το μοναδικό. Μπορεί να έχουμε δει όλα τα συγκροτήματα ξεχωριστά, αλλά η συνύπαρξη των συγκεκριμένων τεσσάρων στο ίδιο φεστιβάλ, ε, ας πούμε ότι δεν είναι κάτι που συμβαίνει κάθε μέρα…

Set-lists:

Metallica
Ecstasy Of Gold (intro)
Creeping Death
For Whom The Bell Tolls
Ride The Lightning
Harvester Of Sorrow
Fade To Black
That Was Just Your Life
The End Of The Line
Sad But True
Welcome Home (Sanitarium)
Broken, Beat And Scarred
One
Master Of Puppets
Blackened
Nothing Else Matters
Enter Sandman
Breadfan
Motorbreath
Seek And Destroy

Megadeth
Holy Wars
Hangar 18
Headcrusher
In My Darkest Hour
Skin O’ My Teeth
A Tout Le Monde
Hook In Mouth
Τrust
Sweating Bullets
Symphony Of Destruction
Peace Sells
Holy Wars… Reprise

Slayer
World Painted Blood
Jihad
War Ensemble
Hate Worldwide
Seasons In The Abyss
Angel Of Death
Beauty Through Order
Disciple
Mandatory Suicide
Chemical Warfare
South Of Heaven
Raining Blood

Anthrax
Caught In A Mosh
Got The Time
Madhouse
Be All, End All
Antisocial
Indians / Heaven And Hell
Medusa
Only
Metal Thrashing Mad
I Am The Law