Ο καινούριος σου δίσκος με τον τίτλο «Υποκλίνομαι» είναι η πέμπτη κατά σειρά ολοκληρωμένη δισκογραφική σου δουλειά. Πώς αισθάνεσαι γι ‘αυτήν;
Όπως πολύ σωστά είπες έχει τον τίτλο «Υποκλίνομαι» από το ομώνυμο τραγούδι του Χριστόδουλου Σιγανού και του Βαλεντίνο – μια νέα συνεργασία η οποία προέκυψε προς το κλείσιμο του δίσκου. Από εκεί και πέρα ο δίσκος περιέχει πάρα πολύ όμορφα κομμάτια και για μένα αυτά τα δύο παιδιά έχουν δώσει την ψυχή τους προσφέροντας πολύ «φρέσκα» πράγματα. Από την άλλη έχουμε το αντίβαρο του Χρήστου Νικολόπουλου, ο οποίος μου έδωσε ένα υπέροχο ζεϊμπέκικο σε στίχους της Βίκυς Γεροθόδωρου. Και επί τη ευκαιρία θα ήθελα να τον ευχαριστήσω γι’ αυτό, γιατί είναι μεγάλη τιμή για μένα να τραγουδάω Χρήστο Νικολόπουλο. Συνεργαζόμαστε ξανά λοιπόν μαζί μετά από μια πολύ επιτυχημένη σεζόν στο «Πλατό» μαζί με τον ίδιο, τη Γλυκερία και τη Μελίνα Ασλανίδου.
Ο Αντώνης Βαρδής με στήριξε πάρα πολύ στα πρώτα μου βήματα. Όταν χρειάστηκε χτύπησε το χέρι στο τραπέζι και είπε: «όχι τέσσερα τραγούδια σε single, αλλά έντεκα σε κανονικό άλμπουμ».
Ήταν μια γεμάτη χρονιά για σένα.
Πραγματικά ήταν μια γεμάτη χρονιά, η οποία ξεκίνησε ουσιαστικά το καλοκαίρι του 2009 στο «Vox» με την Πέγκυ Ζήνα, γιατί από τότε δεν έχει υπάρξει κάποια διακοπή. Τελειώνοντας από το «Vox» φύγαμε με την Πέγκυ από την Αθήνα και πήγαμε στο «Πολιτεία» στη Θεσσαλονίκη, από όπου τους άφησα μια εβδομάδα νωρίτερα γιατί με κάλεσε η Γλυκερία στις συναυλίες της στην Αμερική και τον Καναδά. Και επιστρέφοντας ξεκινήσαμε με το Χρήστο Νικολόπουλο και τη Μελίνα Ασλανίδου. Τώρα συνεργάζομαι με το Χρήστο Μενιδιάτη και τη Θέλξη στο «Frangelico» για όλο το καλοκαίρι.
Θα χαρακτήριζες την καινούρια σου δισκογραφική δουλειά ως καλύτερη και πιο ώριμη από τις προηγούμενες, όπως συνηθίζουν να λένε, ή αποτελεί απλώς ένα ακόμα βήμα;
Σίγουρα είναι ακόμα ένα βήμα. Κατ’ αρχήν είναι η πρώτη δουλειά που άργησε τόσο πολύ να βγει σε σχέση με τις άλλες.
Δε θα έλεγα ότι ο καινούριος δίσκος αποτελεί ό,τι πιο ώριμο έχω κάνει γιατί αφήνω ένα παραθυράκι μήπως κάνω κάτι δικό μου…Αν όχι στην επόμενη δουλειά, ίσως στη μεθεπόμενη.
Αυτό είναι γεγονός. Ήταν επιλογή σου ή απλώς έτυχε;
Ήταν επιλογή μας. Δική μου αλλά και της Heaven, του Μάκη Πουνέντη και του Κώστα Καλημέρη που επιμελήθηκε μουσικά όλο το δίσκο, γιατί ψάχναμε διαρκώς το καλύτερο, το κάτι παραπάνω. Δε θα έλεγα όμως ακόμα ότι αποτελεί ό,τι πιο ώριμο έχω κάνει γιατί αφήνω ένα παραθυράκι μήπως κάνω κάτι δικό μου…Αν όχι στην επόμενη δουλειά, ίσως στη μεθεπόμενη.
Έχεις διαγράψει μια πολύ καλή πορεία. Έχεις ξεχωρίσει με ένα δικό σου στυλ και με μια ιδιαίτερη χροιά στη φωνή σου, χαρίσματα τα οποία τα ανακάλυψες… πότε;
Με πας πολύ πίσω. Η όλη ιστορία με τη μουσική ξεκινάει για μένα από τα 8-9 μου χρόνια, όταν άρχισα να παίζω μπουζούκι χωρίς να ξέρω ουσιαστικά τι σημαίνει μουσικό όργανο, χορδή, τάστο ή νότα. Απλά και μόνο ακουστικά κατάφερα να «βγάλω» μουσική.
Τι ήταν αυτό που σε τράβηξε στο μπουζούκι;
Ένας φίλος είχε μπουζούκι, που του το είχε πάρει ο πατέρας του, και όταν πήγα επίσκεψη στο σπίτι του και το είδα σκέφτηκα ότι ήθελα κι εγώ. Από εκείνη την ηλικία ασχολήθηκα γενικότερα με τη μουσική, χωρίς όμως να σκεφτώ ποτέ το τραγούδι. Η πρώτη φορά που άνοιξα το στόμα μου για να τραγουδήσω μπροστά σε κόσμο ήταν στα 19 μου χρόνια σε ένα ρεμπετάδικο στη Σόφια της Βουλγαρίας όπου σπούδαζα. Δε σου κρύβω ότι στην πρώτη νότα του τραγουδιού που είπα, το «Αχ Χελιδόνι μου», η φωνή μου δε βγήκε ποτέ! Έπαθα σοκ και χρειάστηκα κάποια δευτερόλεπτα για να συνέλθω και να συνεχίσω να τραγουδάω. Τότε άκουσα λοιπόν τη φωνή μου και μαζί με αυτήν πολύ θετικά σχόλια, φυσικά με πολλά περιθώρια βελτίωσης. Και μάλιστα μου κακοφάνηκαν αυτά τα «περιθώρια» γιατί εγώ καλά με άκουγα! Βέβαια δεν είχα μελετήσει ακόμα τους μεγάλους τραγουδιστές, όπως τον Γιάννη Πάριο, τον Στέλιο Καζαντζίδη, τον Στράτο Διονυσίου, τον Πάνο Γαβαλά, τον Δημήτρη Μητροπάνο…
Θεωρώ δικαιολογημένη μια απλή αναφορά από τα media στην προσωπική μου ζωή, έχοντας βγει από ένα reality μέσα από το οποίο έδωσα ο ίδιος τροφή για κάτι τέτοιο. Εκείνη τη στιγμή όμως δε συνειδητοποίησα ότι αυτό θα με ακολουθεί για πάντα.
Αυτοί οι καλλιτέχνες ήταν και τα ακούσματά σου ουσιαστικά;
Ναι, αυτοί ήταν τα ακούσματά μου από πολύ μικρή ηλικία. Τότε λοιπόν μπήκα στο νόημα του τι εστί τραγούδι – γιατί μέχρι τότε ήμουν στο τι εστί μουσική και είναι δύο διαφορετικά πράγματα. Είναι σημαντικό να κατέχεις τη μουσική αλλά είναι λάθος να τη βάζεις μέσα στο τραγούδι, γιατί σε «κλειδώνει» σε τέτοιο βαθμό που δε μπορείς να ερμηνεύσεις κάτι ελεύθερα. Με τον καιρό κατάλαβα ότι το τραγούδι είναι ένα τελείως διαφορετικό πράγμα που θέλει πάρα πολλή δουλειά, κατάθεση ψυχής και «δήλωση καρδιάς» όπως είπε και ο Αντώνης Βαρδής στον πρώτο μου δίσκο. Από τότε που το ανακάλυψα δίνω από τον εαυτό μου ό,τι περισσότερο μπορώ.
Αυτό έχει φανεί όλα αυτά τα χρόνια. Σε ό,τι αφορά το δίσκο σου, δείχνει να έχει κυρίως λαϊκά στοιχεία – στα οποία σε έχουμε συνηθίσει – αλλά και πιο μοντέρνα, όπως το «Μόνο ένα φιλί» και το remix «Έκλεισα θέση».
Νομίζω ότι έχει απ’ όλα. Θέλαμε ο δίσκος να έχει και ερμηνευτικά αλλά και εμπορικά κομμάτια, γιατί είναι περίεργη η εποχή αναφορικά με αυτά που θέλει να ακούει ο κόσμος, χωρίς όμως να παραλείψουμε και τα καλά τραγούδια – ό,τι κι αν επρόκειτο αυτό να κοστίσει σε μένα και στην καριέρα μου από εδώ και πέρα.
Πόσο σημαντική είναι για σένα η διαδικασία επιλογής των τραγουδιών και με τι κριτήρια τα επιλέγεις;
Αν υποθέσουμε ότι από τη στιγμή που αποφασίζουμε να βγάλουμε έναν δίσκο μέχρι τη μέρα κυκλοφορίας του μεσολαβούν έξι μήνες, τους πέντε από αυτούς ψάχνουμε τα τραγούδια, σε δεκαπέντε μέρες τα γράφουμε στο studio και τις υπόλοιπες ηχογραφώ. Αυτό τα λέει όλα. Πραγματικά το πιο δύσκολο κομμάτι είναι να βρεις τα τραγούδια που θα συμπεριλάβεις στο δίσκο, και ακόμα πιο δύσκολο να κάνεις – αν χρειαστεί – στιχουργικές διορθώσεις σε πράγματα που δε θα μπορούσες να πεις σύμφωνα με ό,τι έχεις πει μέχρι εκείνη τη στιγμή στη δισκογραφία. Δόξα το Θεό όμως, όλοι αυτοί οι άνθρωποι που μου έχουν δώσει απλόχερα και με τη ψυχή τους τα τραγούδια τους, δεν είχαν ποτέ πρόβλημα με την αλλαγή των στίχων. Άλλωστε μιλάμε για μικροαλλαγές. Μπορεί να αφορούν μια λέξη που δεν ταιριάζει με την εποχή, ή που δεν είναι αρκετά «δυνατή» σε σχέση με αυτό που θα ήθελα να πω.
Είναι σημαντικό να κατέχεις τη μουσική αλλά είναι λάθος να τη βάζεις μέσα στο τραγούδι, γιατί σε «κλειδώνει» σε τέτοιο βαθμό που δε μπορείς να ερμηνεύσεις κάτι ελεύθερα.
Σου έχει τύχει ποτέ να έρθεις σε δύσκολη θέση με τη μουσική ή το στίχο κάποιου πολύ γνωστού δημιουργού και να θέλεις να το απορρίψεις;
Παρόλο που περίμενα να αντιμετωπίσω αυτό το πρόβλημα με κάποιον γνωστό συνθέτη, τελικά το αντιμετώπισα με κάποιον λιγότερο γνωστό. Είναι θέμα ανθρώπου. Γενικότερα υπάρχουν άνθρωποι-συνθέτες με περίεργο χαρακτήρα αλλά τους δικαιολογείς λόγω της καλλιτεχνικής τους φύσης και υπόστασης.
Έχεις κάνει σημαντικές συνεργασίες όλα αυτά τα χρόνια, και στη δισκογραφία και στη νυχτερινή «μουσική» ζωή. Έχεις πει τραγούδια που έχουν αγαπηθεί πολύ, που δεν έγιναν απλώς εμπορικές επιτυχίες αλλά ταυτίστηκαν με τη φωνή σου. Πόση δύναμη σου δίνει αυτό και πως μεταφράζεις όλη αυτήν την επιτυχία;
Ένα πράγμα θα σου πω…Στον πρώτο δίσκο συνεργάστηκα με τον Αντώνη Βαρδή, ο οποίος μου έγραψε 11 υπέροχα τραγούδια. Ήταν ένας δίσκος-ψυχή του Αντώνη. Κι όταν ξεκινάς μαζί του είναι βαρύ το φορτίο. Ευτυχώς όμως δεν έπεσα, το σήκωσα σιγά σιγά. Κι αυτό που ήθελα να πω είναι ότι σήμερα, που έχουν περάσει ήδη 5-6 χρόνια από τότε, αισθάνομαι πως μου έγραψε τραγούδια για να τα έχω δεν ξέρω κι εγώ για πόσα χρόνια ακόμα…Τραγουδώντας το «Δήλωση καρδιάς», νιώθω ότι τώρα είναι που το χαίρεται ο κόσμος! Όταν λέω «Λυπάμαι, θα’ ρθει κάποια στιγμή που θα μετανιώσεις» νιώθω ότι τώρα είναι που το καταλαβαίνει ο κόσμος! Αυτά τα τραγούδια έχουν καθιερωθεί ως δικά μου, είναι έξι ετών και υπάρχουν ακόμα στα αυτιά του κόσμου έστω κι αν δε παίζονται πια στα ραδιόφωνα. Έχω συνδεθεί μαζί τους και έχω αγαπηθεί μαζί με αυτά.
Έτυχε να τα ακούσω για πρώτη φορά τραγούδι μου στο ραδιόφωνο μέσα σε ένα ταξί, γυρνώντας από ταξίδι. Ένιωσα πολύ περίεργα, στην αρχή αναρωτιόμουν αν ήμουν εγώ!
Αλήθεια, πώς αισθάνθηκες όταν άκουσες για πρώτη φορά αυτά τα δύο τραγούδια στο ραδιόφωνο;
Και στις δύο περιπτώσεις έτυχε να τα ακούσω για πρώτη φορά μέσα σε ένα ταξί, γυρνώντας από ταξίδι. Ένιωσα πολύ περίεργα, στην αρχή αναρωτιόμουν αν ήμουν εγώ! Μετά άρχισα αυτοκριτική, άκουγα τα λάθη μου και σκεφτόμουνα τι θα μπορούσα να κάνω καλύτερα.
Είσαι τελειομανής σαν άνθρωπος;
Είμαι, αλλά ούτως ή άλλως μιλάμε για μία εποχή που η μουσική ήταν ακόμα πολύ «μέσα» στο τραγούδι και ένιωθα έντονη ανασφάλεια. Έγιναν όλα πολύ γρήγορα, αλλά ο Αντώνης Βαρδής με στήριξε πάρα πολύ στα πρώτα μου βήματα. Ήταν τότε να κυκλοφορήσει και ένα single με τέσσερα τραγούδια, το οποίο δεν πρόλαβε να βγει την προβλεπόμενη ημερομηνία, και πάνω που πήγε να χαλάσει η δουλειά – όχι από την πλευρά του Αντώνη – χτύπησε ξαφνικά το χέρι στο τραπέζι και είπε «Όχι τέσσερα, έντεκα τραγούδια σε ένα ολοκληρωμένο άλμπουμ». Γι’ αυτό είμαι πάντα παρόν σε ό,τι με χρειαστεί και για ό,τι μου ζητήσει.
Πώς βλέπεις την εξέλιξη των τότε reality shows στα σημερινά talent shows; Τα παρακολουθείς; Πιστεύεις ότι είναι κάτι που μπορεί ακόμα να βοηθήσει τα νέα παιδιά;
Τα παρακολουθώ πάρα πολύ λίγο γιατί γενικώς δε βλέπω πολύ τηλεόραση. Μπορώ όμως να σου πω ότι υπάρχει μια τεράστια εξέλιξη από άποψη παραγωγής, γιατί για να βγει ένα καλό ηχητικό αποτέλεσμα στα live είναι πάρα πολύ δύσκολο. Συγκεκριμένα το Greek Idol ήταν ίσως η καλύτερη μουσική παραγωγή που βγήκε ποτέ στην τηλεόραση. Σε ό,τι αφορά τα ταλέντα, δεν έχω άποψη γιατί τα παρακολουθώ ελάχιστα. Δεδομένου όμως ότι έχει φύγει η παράμετρος του reality, νομίζω ότι είναι καλύτερα τα πράγματα τώρα. Και δε θα μπορούσα να συμβουλεύσω ένα παιδί που ονειρεύεται να γίνει τραγουδιστής να μην τον κάνει γιατί είναι δύσκολα τα πράγματα και δεν υπάρχει χώρος. Αυτά τα shows δίνουν σε κάποιους –όχι σε όλους- μια ευκαιρία να αναδειχθούν και να γίνουν αναγνωρίσιμοι. Αυτό βέβαια είναι ευχή και κατάρα ταυτόχρονα…να γίνεις αναγνωρίσιμος χωρίς να έχεις ιστορία από πίσω σου.
Πρέπει να παλέψεις πολύ περισσότερο για να παραμείνεις.
Πολύ περισσότερο. Εμένα όταν μου είπαν για πρώτη φορά με το που βγήκα από το παιχνίδι, από τη μια μέρα στην άλλη, ότι με ξέρει όλος ο κόσμος, σκέφτηκα ότι είναι δίκοπο μαχαίρι. Όταν πάτησα για πρώτη φορά το πόδι μου στην πίστα του «Απόλλωνα» με την Πέγκυ Ζήνα, θυμάμαι πολύ καλά τον κόσμο να με κοιτάει σαν εξωγήινο! Γιατί με ήξερε από την τηλεόραση σαν ένα παιδί που κινούνταν μέσα σ’ ένα σπίτι και τις Κυριακές τραγουδούσε στα live. Δεν ήταν πολύ σίγουρος ότι κάνω γι’ αυτό το πράγμα. Πολύ περίεργα συναισθήματα…
Το «Δήλωση Καρδιάς» και το «Λυπάμαι» έχουν καθιερωθεί ως δικά μου τραγούδια, είναι πλέον έξι ετών και υπάρχουν ακόμα στα αυτιά του κόσμου. Έχω συνδεθεί μαζί τους και έχω αγαπηθεί μαζί με αυτά.
Έχεις κι ένα δυνατό fun club, το Karafire!
Υπάρχουν αρκετά, και γνωρίζω πολλά από αυτά τα παιδιά τα οποία έρχονται συνεχώς όπου κι αν εμφανίζομαι. Και τους ευχαριστώ πολύ που με στηρίζουν και που διατηρούν επαφή μέσω των site.
Έχεις κάποιο επίσημο fun club και επίσημο site;
Υπάρχει ουσιαστικά το official page Κώστας Καραφώτης στο facebook, όπως επίσης και το προφίλ μου, τα οποία διαχειρίζεται μια δική μου ομάδα αλλά τα παρακολουθώ κι εγώ προσωπικά και απαντάω σε κάποια μηνύματα, κυρίως σε αυτά που αφορούν τις συνεργασίες.
Το διαδίκτυο είναι κάτι που πιστεύεις και θεωρείς όπως πολλοί το νέο μέσο για τη μουσική;
Το διαδίκτυο σε συνδυασμό με μια σωστή πλατφόρμα για τη μουσική μπορεί να λειτουργήσει θετικά. Ήδη κάποιοι προωθούν τα κομμάτια τους με αυτό τον τρόπο, ακόμα και οι ίδιοι οι συνθέτες μέσω facebook για παράδειγμα, το οποίο ευτυχώς παρέχει ακόμα αρκετά έγκυρες πληροφορίες σε ό,τι αφορά τους καλλιτέχνες και τη δουλειά τους. Κάποια στιγμή όμως θα πρέπει οι δισκογραφικές εταιρείες, ξεκινώντας από τις μεγάλες όπως τη Sony, τη Minos EMI και τη Universal, να βρουν κάποια πλατφόρμα που θα κάνει όλη αυτή τη διαδικασία πιο επαγγελματική.
Υπάρχει κάποια σημαντική στιγμή στην καριέρα σου που την θεωρείς ως την κορυφαία μέχρι στιγμής;
Είναι πολλές αυτές οι στιγμές. Μπορώ όμως να σου πω μια πρόσφατη που μου έκανε πάρα πολλή εντύπωση και δεν περίμενα να με ενθουσιάσει και να με επηρεάσει τόσο. Ήταν όταν δέχτηκα ένα τηλεφώνημα τον Απρίλιο από το κύριο Γιάννη Σπανό, ο οποίος μου είπε ότι επρόκειτο να γίνει ένα αφιέρωμα στο όνομά του με μια συναυλία στο Καλλιμάρμαρο. Είχαμε ξανασυνεργαστεί κι εγώ δε λέω ποτέ όχι σε τέτοιου είδους συνεργασίες, αντιθέτως ακυρώνω ό,τι άλλο έχει προγραμματιστεί για εκείνη την ημερομηνία. Παρόλα αυτά, ακόμα και μια μέρα πριν τη συναυλία που έκανα πρόβα στο Στάδιο, δεν είχα καταλάβει τι ήταν όλο αυτό που συνέβαινε. Τη στιγμή όμως που ανέβηκα πάνω στη σκηνή και τραγούδησα ζωντανά μπροστά σε όλον αυτόν τον κόσμο, συνειδητοποίησα ότι τραγουδάω στο Καλλιμάρμαρο για τον Γιάννη Σπανό και ένιωσα δέος…για την ιστορία και του Σταδίου, και του συνθέτη, και των ίδιων των τραγουδιών.
Σε «χαλάει» το ότι κάποια τραγούδια που υπάρχουν στο δίσκο σου δε θα τα μάθει ποτέ ο κόσμος, τουλάχιστον αυτός που δε θα αγοράσει το cd, γιατί δε θα ακουστούν;
Με χαλάει, ναι!
Έχουν υπάρξει τέτοια τραγούδια; Που ενδεχομένως σου άρεσαν και πολύ αλλά δεν έγιναν γνωστά;
Βέβαια. Έχω πιστέψει πάρα πολύ σε τραγούδια γιατί αποτελούν αυτό που θα ήθελα να είμαι εγώ πιο πολύ – συγκριτικά με αυτό που προωθήθηκε αρχικά στο όνομά μου. Ουσιαστικά όμως επιλέγεται πάντα μία μέση λύση για να μπορώ να υπάρχω ακόμα σε αυτόν τον χώρο. Από κάπου λοιπόν κερδίζεις και από κάπου χάνεις. Τραγούδια σαν αυτά που με ρώτησες, μπορώ να σου πω ένα από κάθε δίσκο. Από τον πρώτο του Αντώνη Βαρδή ήταν το «Δεν πιστεύω τίποτα». Από τον επόμενο, το «Δεν υποχωρώ», είναι το «Πού να ήξερε». Ειδικά γι’ αυτά τα δύο τραγούδια έχω σκάσει! Δε μπορώ να το χωνέψω ακόμα, όχι επειδή μου άρεσαν εμένα και ποτέ κανείς δεν τα ανέφερε ή δεν μου τα ζήτησε, αλλά γιατί έρχεται κόσμος στο μαγαζί που μου τα ζητάει κι εγώ ντρέπομαι γιατί δεν τα έχω περασμένα και δε ξέρω τι να τους πω.
Πολλές φορές ασχολήθηκαν τα media μαζί σου, και για προσωπικά σου ζητήματα. Πώς τα αντιμετωπίζεις τώρα και πόσο σε στεναχωρούν;
Ευτυχώς έχει ηρεμήσει αρκετά το πράγμα. Είναι κάτι που πράγματι μπορεί να σε φέρει σε δύσκολη θέση. Δε μπορώ βέβαια να κατηγορήσω μια απλή αναφορά στην προσωπική μου ζωή. Τη θεωρώ δικαιολογημένη, έχοντας βγει από ένα reality μέσα από το οποίο έδωσα ο ίδιος τροφή για κάτι τέτοιο, παρόλο που δε συνειδητοποίησα εκείνη τη στιγμή ότι αυτό θα με ακολουθεί για πάντα. Απλώς με ενοχλεί όταν παίρνει διαστάσεις και αναπαράγεται χωρίς να ισχύει και χωρίς να υπάρχει λόγος. Ουσιαστικά γίνεται γιατί κάποιες εκπομπές χρειάζονται να γεμίσουν το χρόνο τους και αυτό είναι που με πειράζει. Πάντως ανακάλυψα πως όσο δεν ασχολούμαι καθόλου μαζί τους, οτιδήποτε και να πούνε, τόσο το καλύτερο…
Είσαι λοιπόν τώρα στο «Frangelico» με μία πολύ ευχάριστη παρέα τον Χρήστο Μενιδιάτη και την Θέλξη! Μέχρι πότε;
Θα είμαστε εκεί μέχρι τέλη Σεπτεμβρίου, με πέντε εμφανίσεις την εβδομάδα από Τρίτη έως Σάββατο, και περιμένουμε όλο τον κόσμο να έρθει. Πραγματικά είμαστε πολύ καλό παρεάκι, το «Frangelico» είναι τρομερό στέκι και διασκεδάζουμε όλοι φοβερά.
Έχεις σχέδια για το φθινόπωρο ή είναι ακόμα νωρίς;
Νωρίς δεν είναι, απλά πλησιάζει ο καιρός που θα αρχίσουν να γίνονται κάποιες συζητήσεις, αν όχι για το φθινόπωρο – γιατί θα ήθελα να προσπαθήσω να ξεκουραστώ λίγο- για το Δεκέμβριο. Αυτό θα ήταν το ιδανικότερο για μένα.
Να υποθέσω ότι οι διακοπές σου φέτος θα είναι…
Χειμωνιάτικες! Ε, με διημεράκια, τι να κάνουμε;
Κώστα σε ευχαριστώ πολύ γι’ αυτή τη κουβέντα και σου εύχομαι πάνω απ’ όλα υγεία και να συνεχίσεις να είσαι αυτός που είσαι.
Πάνω απ’ όλα υγεία. Κι εγώ σ’ ευχαριστώ πολύ.
http://www.youtube.com/watch?v=bjj7JZYiwYU
Ευχαριστίες στην Αλεξία Χαμόδρακα για την απόδοση της συνέντευξης
