Φτάσαμε σχετικά νωρίς, σ’ έναν υπέροχα ανακαινισμένο χώρο της περιοχής, το Τεχνολογικό & Πολιτιστικό Πάρκο. Μη σας ξενίζει το επίσημο όνομά του, πρόκειται για τις παλιές εγκαταστάσεις εξαγωγής μεταλλεύματος. Θαυμάσαμε την ευαισθησία της Δημοτικής Αρχής που απέδειξε πώς… όταν θέλει, μπορεί! Φτάνει με υπομονή και επιμονή να εκπαιδεύσει σωστά και του δημότες. Μέσα στον ίδιο χώρο διαμορφώθηκε θεατράκι με πέτρινες κερκίδες και ευρύχωρη σκηνή για τις εκδηλώσεις του Δήμου. Πρώτη εικόνα, που μας ξάφνιασε, ΕΠΑΝΩ στις κερκίδες οι πρώτοι θεατές είχαν τοποθετήσει πλαστικές καρέκλες ή καρέκλες πλαζ (ό,τι είχε ο καθένας) για «να κάθονται πιο άνετα» όπως απάντησαν σε ερώτησή μας και… μας έλυσαν την απορία.
Λίγο μετά τις 9 τα φώτα σβήνουν για να παραδοθούμε στην μαγεία! Η σύντομη εισαγωγή των μουσικών έφερε κοντά μας τις δύο πρωταγωνίστριες της βραδιάς. Με το καλωσόρισμα και το τραγούδι έναρξης σε ντουέτο, στη σκηνή παρέμεινε η Χάρις Αλεξίου, που με τον δικό της τρόπο κατάφερε από το πρώτο κιόλας τραγούδι να κερδίσει ακόμα και τον πιο δύσκολο θεατή στο κοινό. Απίστευτη η τέχνη της στην επικοινωνία! Αληθινή, ειλικρινής, ντόμπρα και σταράτη όπως μόνο εκείνη ξέρει.
Με την άδειά μας, κινήθηκε ανάμεσα στα αγαπημένα της και αγαπημένα μας τραγούδια (τόσα πολλά στα τόσα χρόνια…) δίνοντας χώρο και στα ολοκαίνουρια δικά της. Ναι, ακούσαμε το «Ο άνθρωπός μου» «…να γνωρίσω ένα άνθρωπο που λέει «ναι» και να το εννοεί…να γυρίζω το κεφάλι και να μένει το χαμόγελό του εκεί». «Όλες του κόσμου οι Κυριακές» ήρθαν να δουν πώς «Η αγάπη είναι ζάλη». Κι από τραγούδι σε τραγούδι, με τον κόσμο, στην πλειοψηφία του, να συμμετέχει ως χορωδία η ώρα περνούσε όχι απλά ευχάριστα, υπέροχα!
Βουτώντας μέσα στο ιδιαίτερα μεγάλο ρεπερτόριό της, μας θύμισε τραγούδια όπως το «Εξαρτάται», «Όλα σε θυμίζουν», «Απόψε θέλω να πιω» και «Ζήλια μου» μειώνοντας αποστάσεις και γεφυρώνοντας χάσματα. Καταπληκτικοί οι στίχοι σε παλιά και καινούργια κομμάτια, πόση ευαισθησία και πόση αλήθεια κρύβουν? Ιδιαίτερη η ερμηνεία της. Υπήρξαν στιγμές (πολλές) που ήταν ανατριχιαστικά συγκινητική. Έτσι απλά.
Κι όσο «δική μας» έμοιαζε εκεί στο Λαύριο η Αλεξίου τόσο διαφορετική ήταν η Φριντζήλα. Ξεκίνησε με το «Θα με δικάσει ο κούκος και το αηδόνι…» σε ποίηση Δημήτρη Λάγιου, το οποίο ερμήνευσε εξαιρετικά (κατά γενική ομολογία) και την «Περσεφόνη?» του Θανάση Παπακωνσταντίνου ενώ συνέχισε με τραγούδια κυρίως παραδοσιακά. Εντυπωσιακή η φωνή της, επιβλητική η παρουσία της. Μας άρεσε. Απέραντη αγάπη φανέρωνε σε κάθε παλιά μεγάλη λαϊκή επιτυχία που μας χάρισε κι υπέρμετρο σεβασμό.
Από τις ωραιότερες στιγμές της συναυλίες το διάστημα που οι δύο κυρίες μοιράστηκαν τη σκηνή ερμηνεύοντας παραδοσιακά τραγούδια. Δεν ήξερες τι να πρωτοθαυμάσεις. Πόσο ταιριαστές ήταν οι φωνές τους! Πόσο όμοιο το ρεπερτόριό τους! «Είναι ωραίο να έχεις έναν άνθρωπο να μοιράζεσαι τη σκηνή». Εκεί ήρθε και η παρουσίαση των μουσικών : Νίκος Κατσίκης (μπουζούκι), Νίκος Πολίτης (μπάσο), Χρήστος Γκοτσίνας (τύμπανα), Γιώργος Χατζόπουλος (κιθάρες), Ηρακλής Βαβάτσικας και Παναγιώτης Τσεβάς (ακορντεόν), Θάνος Γκιουλετζής (βιολί), Κώστας Παπαδούκας (πλήκτρα κι ενορχηστρώσεις). Με τους μουσικούς να δίνουν τον καλύτερο εαυτό τους, με τα «Ψεύτικα τα λόγια τα μεγάλα…» ταξιδέψαμε μαζί τους ως την «Τζαμάικα» για να ικετεύσουμε τον μεγάλο έρωτά μας «..μη μου ξαναφύγεις πια μάγκα μου…» κι όλοι μαζί να παρακαλάμε (από μέσα μας), αχ, ας κρατήσει λίγο ακόμα όλο αυτό…! Ας κρατήσει!
Κι όμως. Εκεί ανάμεσα στα παραδοσιακά και τα λαϊκά κομμάτια ακούσαμε «Ευχαριστούμε πολύ… καλό σας βράδυ» και (πραγματικά) δεν πιστεύαμε στ’ αυτιά μας. Τι έγινε ρε παιδιά? Τέλειωσε τόσο γρήγορα?
Έτσι μας φάνηκε. Σύντομο. Μα δεν ήταν. Το ρολόι (σωστά) έδειχνε λίγα λεπτά πριν τις 12 όταν έκαναν την ομαδική υπόκλιση μπροστά μας. Κι όμως. Θέλαμε λίγο ακόμα. Κι ακόμα.
Ήταν πραγματικά υπέροχα! Αχ Χαρούλα… αχ Μάρθα… Να είστε πάντα ευτυχισμένες.
Διαβάστε επίσης
