Το ταξίδι έφερε στο δρόμο μου μια γυναίκα απο την Βουλγαρία. Γλυκειά ευχάριστη και χαμογελαστή, η κοπέλα του φίλου μου του Άρη. Με την Ντέζυ, λοιπόν, μείναμε πολλά βράδια ξάγρυπνοι με κόκκινο κρασί και πολύ διάθεση για συζήτηση. Έτσι κι αλλιώς το καλοκαίρι προσφέρεται για τέτοια ξενύχτια. Είπαμε πολλά για πολλά θέματα που αφορούν την πατρίδα του καθενός μας και τυχαία ξεκινήσαμε να συζητάμε για μουσική. Προσπαθούσα να της εξηγήσω τι σημαίνει για εμάς η παράδοση, η λύρα, το κλαρίνο, το μπουζούκι, ο ζουρνάς, η ασκομαντούρα κτλ. Με την σειρά της μου εκμυστηρεύτηκε οτι κατάγεται απο μουσική οικογένεια και οτι ο παππούς της πρώτος έφτιαξε ένα μουσικό όργανο και έτσι πέρασε απο πατέρα σε γιό. Το όργανο αυτό φτιάχνεται απο δέρμα κατσίκας και κόκκαλα αγελάδας. Το ονομά του είναι kaba Gaida. Έψαξα στο YouTube από περιέργεια και βρήκα αρκετά πράγματα να ακούσω.
Μη διστάσετε ούτε μια στιγμή να ψάξετε, πιστέψε με αξίζει τον κόπο. Με το πρώτο άκουσμα έκλεισα τα μάτια και ταξίδεψα. Σαν μια μουσική χρονομηχανή που ο ήχος της ακούγεται στα απόκρυφα κύτταρα μας. Κάτι απο κάλεσμα μακρινό μιας φωνής ή μιας πνοής που δεν μπορείς να εστιάσεις απο που προέρχεται αλλά είναι τόσο μαγική που νιώθεις οτι θα ήθελες να έχεις φτερούγες να πετάξεις ή να αφεθείς σε εκείνο το απέραντο γαλάζιο, εκεί στους αγρούς της θάλλασας να σε πάρουν μαζί τους. Είναι σαν να ενεργοποιεί κάτι στον χωροχρόνο και η πραγματικότητα, το τώρα να εξαφανίζεται. Και μια πύλη να ανοίγει που σε οδηγεί σε ενα δάσος που γύρω σου χορευουν και αιωρούνται πλάσματα των παιδικών σου χρόνων ή της φαντασίας σου. Ξωτικά και νεράιδες με ποτάμια χρωμάτων και ήχων. Σαν μια ιδιότυπη μορφή έκστασης που σου δίνει ενα παραμύθι. Σαν πανηγύρι χαράς και θλίψης μαζί, αυτό που λέμε δακρυσμένο χαμόγελο. Το πιο απιστευτο αυτής της μουσικής είναι η έντονη εναλαγή συναισθημάτων που σου προκαλεί. Ταξίδι, φόβος, οργή, αγανάκτηση, ξέσπασμα, γλύκα, τρυφερότητα, μοναξιά, αγάπη, αλήθεια, δάκρυ, φτερούγισμα και προσμονή. Αρκεί να λύσετε την ψυχή σας, να την αφήσετε ελευθερη και να την αδειάσετε απο κάθε τι, έστω για μια στιγμή. Λένε οτι οι νότες είναι ψιθυρίσματα των θεών και οι μουσικοί οι διαυλοι επικοινωνίας, ίσως, ίσως πάλι είναι όλα αυτά που μας κάνουν να χαμογελάμε και να πονάμε. Σκεφτείτε μόνο πόσο πιο όμορφος θα ήταν ετούτος ο κόσμος αν, αντί να μαθαίνουμε πώς προοδεύει ο αγωγός μπουργκάς Αλεξανδρούπολης γνωρίζαμε την κουλτούρα και την παράδοση της γειτονιάς μας που απέχει μόλις μιάμισι ώρα απο την Σαλονίκη.
Ε, βρε σείς Ελληνάρες μου, αφού πάτε που πάτε στο σαντάνσκι και στο μπάνσκο για να βγάλετε γούστα, εκεί που θα ψωνίζετε το diesel και θα κάνετε spa και θα …φιλοξενείτε κόσμο στο δωματιό σας, αφουγκραστείτε και την μουσική τους. Η ιστορία, η παράδοση και η κουλτούρα κάθε τόπου, τα ήθη και τα εθιμά του είναι το θεμέλιο του, το μέλλον του και το νόημα της υπαρξής του. Τα σύνορα που δημιούργησαν όμως κάποιοι σε ξένο αχυρώνα δεν χωρίζουν τίποτα, μόνο συμφέροντα και βρωμιές. Ο Παρθενώνας ανήκει σε κάποιον; Η αρχαία Ελληνική φιλοσοφία; Τα ποτάμια, τα βουνά; Οι εκκλησιές και οι ναοί; Οι ήχοι, ο άνεμος; Συμβολισμοί είναι όλα που είμαστε υποχρεωμένοι να διαφυλάτουμε αλλά και να προβάλλουμε. Ευχομαι να μην παρεξηγηθούν ή παρερμηνευτούν τα λόγια μου, δεν είναι αυτός ο σκοπός μου άλωστε. Είμαι όμως σίγουρος οτι η μουσικές του κόσμου μπορούν να κάνουν αυτό τον κόσμο καλύτερο, να εξαφανίσουν τον ρατσισμό και την ξενοφοβία. Να φέρουν στο ίδιο τραπέζι τον Έλληνα με κάποιον άλλο, να ανησυχήσουν και να δακρύσουν μαζί, να τραγουδήσουν και να γλεντήσουν μαζί.
Μακάρι να μπορούσα να ανεβάσω στην στήλη κάποιο βιντεάκι απο το ΥouΤube με kaba Gaida, αλλά με την τεχνολογία δεν έχω και την καλύτερη σχέση. Ο καλός Βυρωνάς μου ίσως το παλέψει για χατήρι μου έστω ηχητικό.
Ασχετο, Βυρωνά φαντασιώνομαι να μου ενορχηστρώσεις τραγούδι με βουλγάρικη γκάιντα για εισαγωγή, μ’ακους Τσουράπηηηηηηηη, βρές χρόνο το πολύ πολύ μην ανεβάζεις το άρθρο της Θωμαής της Καραθάνου χαχαχαχαχαχαχαχ και πάλεψε αυτό,(αστειάκι βέβαια). Τωρα τα ισοπεδώνω όλα αλλά αν δεν το γράψω θα σκάσω, έπεσε στα χέρια μου μια κιτρινοφυλλάδα που έλεγε οτι οι δυο από τις τρείς βίλες του Χατζηγιάννη κοστίζουν ενα μυριάκι ευρώπουλα αχαχαχαχαχαχαχαχαχα. Πλήρωνε μάνα εργαζόμενη 25-30 ευρώ εισητηριάκι να τον δει live η μικρή. Ε, έπρεπε να το βγάλω απο μέσα μου. (Με έπιασε διάθεση για χαζομάρες τώρα) και επειδή ένιωσα πολύ καλά με αυτά που έγραψα δεν θέλω να τα χαλάσω στο τέλος. Η μουσική δεν έχει σύνορα και χρώματα, ας βρεθούμε κάπου μαζί της, ας συναντηθούμε με αφορμή τον ήχο. Απλά σκεφτείτε, ένα ελληνικό χωριό στον χάρτη, την συνοριογραμμή και 2-3 χιλιόμετρα πιο κάτω ενα βουλγάρικο ή ενα βορεοιοηπειρώτικο ή ενα σκοπιανό. Πόσο τελικά μπορούν αυτα τα 2-3 χιλιόμετρα και μια ντουζίνα οπλισμένοι να αλλάξουν την (κοινή) παράδοση, τις συνήθειες τα φαγητά, την ιστορία; Πετάξτε στις γειτονιές του κόσμου έτσι, για δοκιμή, για κάτι άλλο, ίσως σας αρέσει.
Ευχαριστώ Ντέζυ και Άρη.
Κόσμεεεεεε, εδω είναι ΒΑΛΚΑΝΙΑΑΑΑΑΑΑΑΑ.
Μπαααααα,δεν μπορούν.
