Με τις ξεχωριστές, προσωπικές δημιουργίες, με κοντραμπάσσο, κλ.κιθάρα και ντραμς. Με στιγμές που κάπου μας θυμίζαν την ανάπαυλα του Ερίκ Σατί, κάπου ξεχωρίζαμε τα φωτεινά χρώματα από τον ήλιο της Μεσογείου και κάπου τη …φουρτούνα της θάλασσας!
Με εκφραστικά μέσα από το σουίνγκ στην κιθάρα του Γρηγόρη Ντάνη, τον Νίκο Σιδηροκαστρίτη στα τύμπανα και τον πολύ ποιοτικό κοντραμπασίστα (που δυστυχώς δεν προλάβαμε το όνομά του όταν ακούστηκε-δεν ήταν ο Scantz), όλα συμβάλανε σε ένα έργο αφηρημένης τέχνης, της τζαζ. Έντονη και η λιτότητα εκφράσεων που σπάνια συναντάμε, και που μας θύμισε την αλληλογραφία ενός πρωθυπουργού της Γ.Αλβιώνας όπου έγραφε: “Αυτά τα λίγα σας γράφω φίλε μου, διότι δεν είχα τον χρόνο να σας γράψω ακόμα λιγότερα”.
Μας μάγεψε και το πολύ προσωπικό ύφος του Ν.Σιδηροκαστρίτη, που όπως και στις διαλέξεις του, πλησιάζει τον ντράμερ με ένα είδος «θεολογικής» προσέγγισης… και το όργανο αντί για απλά κρουστά, σαν σφαίρες το βλέπει, και τρούλους συμπαντικής θεώρησης…
Είχε και κάτι το πολύ φιλικό η βραδιά, ίσως επειδή ήταν και πολύ προσωπικές οι συνθέσεις, αναμφισβήτητα άξιες λόγου.
Διαβάστε επίσης
