Η μεγάλη επιστροφή του Χάρη και του Πάνου Κατσιμίχα, δέκα χρόνια μετά, φέρνει και πάλι στο μουσικό προσκήνιο ένα μουσικό δίδυμο, που δημιούργησε με την παρουσία του μια νέα εποχή στο ελληνικό τραγούδι.
Ήταν εκείνοι που στη δεκαετία του ’80 πάντρεψαν το ροκ με το λαϊκό, την μπαλάντα με το παραδοσιακό, το μπουζούκι με το συνθεσάιζερ. Κι αυτός ο νέος, άγνωστος αλλά ιδιαίτερα γοητευτικός ήχος τους πρωταγωνίστησε στην ελληνική μουσική σκηνή για δύο ολόκληρες δεκαετίες.
Ποιος όμως έκανε το πρώτο βήμα για να βρεθούν ξανά μαζί μουσικά οι δυο καλλιτέχνες; Ο Πάνος ήταν έτοιμος ανά πάσα στιγμή. Εκείνο που περίμενε ήταν το σινιάλο του Χάρη. Κι όταν αυτό έγινε, απρόσμενα, οι αδελφοί Κατσιμίχα ανέβηκαν και πάλι μαζί στη σκηνή. Στους ίδιους, όπως υποστηρίζουν, δεν έχει αλλάξει τίποτα ουσιαστικό αλλά ούτε και στο κοινό τους.
Για την απόφασή τους να χωρίσουν καλλιτεχνικά δεν έχουν μετανιώσει. Παρ’ όλα αυτά σήμερα βρίσκονται στη… δυσάρεστη θέση να επιβεβαιώνονται σε όλα όσα έλεγαν χρόνια πριν: «Όποιος είχε τα μάτια του ανοιχτά, έπρεπε να δει ότι έρχεται η κρίση πριν δύο δεκαετίες» λένε. Τα παλαιότερα τραγούδια τους νιώθουν πως παραμένουν επίκαιρα, ενώ αποκαλύπτουν ότι αυτή την περίοδο ξαναγράφουν μαζί. Πότε θα ακούσουμε εμείς αυτά τα καινούργια τραγούδια; Άγνωστο προς το παρόν. Πριν φθάσουν σε μας θα πρέπει να ικανοποιούν πρώτα τους ίδιους τους δημιουργούς τους.
Πώς ένιωσαν όμως ο Πάνος και ο Χάρης στην πρώτη συναυλία που έκαναν μαζί την άνοιξη; Ποια συναισθήματα υπήρξαν;
– Χ.Κ.: Συγκίνηση. Μια τεράστια συγκίνηση, όπως παλιά, στη δεκαετία του ’60, όταν έρχονταν οι θείοι από Αυστραλία για επίσκεψη στην Ελλάδα.
Δέκα χρόνια απουσίας, δύο μήνες ταξίδι με το πλοίο και όταν έφταναν στον Πειραιά, έπεφταν στις αγκαλιές των συγγενών και γινόταν χαμός. Η γνωστή «χαρμολύπη».
Γενικά πάντως, οι συναυλίες είναι λιγότερο θορυβώδεις από παλιά και πιο ουσιαστικές θα έλεγα.
Και σήμερα; Νιώθουν έτοιμη να γράψουν τραγούδια που εκπροσωπούν τη σύγχρονη δύσκολη εποχή που βιώνουμε;
– Χ.Κ.: Δεν θα το ευχόμασταν, αλλά δυστυχώς τα τραγούδια μας εκφράζουν σε μεγάλο βαθμό και τη σύγχρονη δύσκολη εποχή. Τώρα ίσως ακόμα περισσότερο, αφού τα ουσιώδη ζητήματα δεν έχουν αλλάξει. Παρ’ όλα αυτά, εδώ και 3-4 μήνες, δουλεύουμε μαζί κάτι καινούργιο.
Αν βρει τον δρόμο του και ολοκληρωθεί, θα το εκδώσουμε. Διαφορετικά τι λόγος υπάρχει; Έτσι κι αλλιώς, όλοι μπορούν να ζήσουν και χωρίς εμάς.
Διαβάστε επίσης
