Πείτε μας λίγα λόγια για το πρόγραμμα που παρουσιάσατε στο Οξυγόνο
Κλείσαμε 4 δευτέρες στο οξυγόνο μαζί με δυο νέα παιδιά στα οποία πιστεύω το Νίκο Γώγο που είχα την επιμέλεια παραγωγής του πρώτου του δίσκου «κρυμμένος θησαυρός» και τη Στέλλα Πιλλάτη που πριν λίγο καιρό έβγαλε κ εκείνη τον πρώτο της δίσκο με τίτλο «ο κόσμος αυτός θα μείνει αρσενικός» και αυτή η συνεργασία ήταν αυτού του τύπου, η συμβατότητα που διέκρινα και στο Νίκο που κάνει μια μουσική που είναι μέσα στα δικά μου πλαίσια και γούστα αλλά και της Στέλλας που κάνει κάτι διαφορετικό και ενδιαφέρον. Το κριτήριο της συνεργασίας μπαίνει σε μια συναισθηματική βάση αλλά και αισθητικά. Ήθελα να το κάνω αυτό γιατί θέλω να βοηθάω και να παρουσιάζω στον κόσμο πρωτοεμφανιζόμενα παιδιά, που πιστεύω ότι θα κάνουν κάτι καλό. Επίσης με βοηθάει η παρουσία τους, μου δίνει κίνητρο μου θυμίζει τον εαυτό μου όταν ξεκινούσα όταν ήμουν ρουκι κ έβγαινα στη δισκογραφία με όλα αυτά που συνεπάγονταν…την πρωτιά, το ότι ήμουν αρχάριος, την αγωνία της αναγνώρισης της δουλειάς του. Αυτό βλέπω στα παιδιά. Ο δημιουργός αναγνωρίζεται μέσα από τη δουλειά του. Η δουλειά σε αναγνωρίζει στον κόσμο όχι το πρόσωπο.
Πιστεύω ότι ένας άνθρωπος πρέπει να ξεκαθαρίζει μέσα του, να συμφιλιώνεται και με το παρελθόν του και με αυτά που του έχουν κάνει και κυρίως να είναι πιο αυστηρός με τον εαυτό του για αυτά που έχει κάνει αλλά να τα ξεπερνάει, να μαθαίνει μέσα από αυτά και να προχωράει αλλά να μην κρατάει πληγές και κακίες.
Εσείς έχετε μια πορεία δισκογραφική 15 χρόνων
16 τώρα που μιλάμε… δεν το θεωρώ και πάρα πολλά χρόνια υπάρχουν συνθέτες που δημιουργούν τα τελευταία 40 χρόνια… εγώ ξεκίνησα το 1993, θα μπορούσα να έχω ξεκινήσει νωρίτερα αλλά μάλλον δεν ήταν η κατάλληλη στιγμή. Αυτό έμαθα από όλη αυτή την πορεία. Η στιγμή διαλέγει πότε θα έρθει. Το 1994 με το «αφορμές για ανταρσία» ο πρώτος μου δίσκος ήταν μάλλον στην κατάλληλη στιγμή. Είναι ένα περίεργο αποτέλεσμα μια συνισταμένη πολλών παραγόντων που δεν τις ελέγχεις όλες. Για αυτό έμαθα να είμαι πιο υπομονετικός και να μην αποσυντονίζομαι με διάφορα άσχετα πράγματα που με ξεκεντράρουν. Με βγάζουν από τον άξονα να φτιάχνω μουσική. Αυτό ξέρω να κάνω και αγαπώ πάρα πολύ να κάνω…αυτός είναι ο τρόπος ζωή μου όλες οι άλλες αρνητικές σκέψεις του πότε θα έρθει και ότι δε γίνεται. Όταν τις είχα με έβγαζαν από το δρόμο μου
Οι επιδράσεις σας από αυτά που ακούτε;
Mε καθορίζουν πάρα πολύ αυτά που πρωτακουσα συνέχισα να ακούω, σταματούσα να ακούω και ξανάρχιζα να ακούω. Έχω πηγές, δεν ανήκω στη γενιά του ‘60 αλλά στη μεταπολίτευση η οποία όμως πρόλαβε κα πήρε την αύρα των 60s. Ακούω πολύ ροκ μουσική, είναι η μουσική μου κουλτούρα …το αγαπώ το ροκ, νοιώθω ότι εγώ είμαι εκεί μέσα.. δεν μπορώ να κάτσω να το εξηγήσω.
Δίνουμε άφεση στους ανθρώπους που μας έκριναν ;
Νομίζω ότι την άφεση πρέπει να τη δίνουμε μέσα μας, να συμφιλιώνεται ο άνθρωπος με το παρελθόν του, δεν μπορείς να περπατάς με πληγές, να τρώγεσαι. Πρέπει να καθαρίζεις. Ότι και αν έχει γίνει, έγινε και αυτό είναι το μυστήριο. Τελικά βλέπεις ότι ήταν για καλό. Εφόσον εξακολουθείς και υπάρχεις και ζεις και περπατάς πάνω στη γη έχεις δυνατότητες, όταν πεθάνεις δεν υπάρχεις, δεν έχεις δυνατότητες, ούτε δικαιώματα οπότε δεν υπάρχεις. Όταν εξακολουθείς να ζεις και δε σε σκοτώνει. αυτό που λέει ο Νίτσε που έχω βαρεθεί να το ακούω αλλά είναι αλήθεια. «ότι δε σε σκοτώνει σε κάνει πιο δυνατό». δεν πρέπει να το αφήνεις να σε τσακίζει. Πιστεύω ότι ένας άνθρωπος πρέπει να ξεκαθαρίζει μέσα του, να συμφιλιώνεται και με το παρελθόν του και με αυτά που του έχουν κάνει. Κυρίως να είναι πιο αυστηρός με τον εαυτό του για αυτά που έχει κάνει, να τα ξεπερνάει, να μαθαίνει μέσα από αυτά και να προχωράει, χωρίς να κρατάει πληγές και κακίες.
…Ένα από αυτά που με ενοχλεί παρά πολύ, προσβάλει την αισθητική και τη νοημοσύνη μου, είναι αυτή η αηδία που βλέπω κάθε φορά που ανοίγω την τηλεόραση … έχει περιορίσει κατά πολύ το λεξιλόγιο, έχει υποβιβάσει πάρα πολύ την αίσθηση του χιούμορ και κάνει τεράστια ζημιά όλο αυτό το… “lifestyliki”.
Το τραγούδι σας «Σάββατο» είναι ένα κοινωνικό τραγούδι αντιπροσωπεύει μια γενιά…
Είναι ένα τραγούδι χαρακτήρα, δεν είμαι απαραίτητα εγώ που το τραγουδάω, υποδύομαι. Σε λίγο δεν θα υπάρχει και το Σάββατο, οπότε δεν θα υπάρχει και το τραγούδι μου…σε λίγο θα έχουμε επιστροφή στην απλότητα, πασατέμπο, περίπατο, κανένα κουλούρι…
Δε χρειάζεται να γίνει κάτι τόσο τρομερό για να σε εμπνεύσει. Τρομερά πράγματα συμβαίνουν στη ζωή μας κάθε μέρα αλλά δεν τα παρατηρούμε. Υπάρχει ο ιδιωτικός βίος που έχει πολλά προβλήματα, δεν είναι η αέναη και ηλίθια αναζήτηση της ευτυχίας έτσι όπως την προβάλουν τα διάφορα στερεότυπα που έχουμε γύρω μας, κάθε μέρα. Ένα από αυτά που με ενοχλεί παρά πολύ, προσβάλει την αισθητική και τη νοημοσύνη μου, είναι αυτή η αηδία που βλέπω κάθε φορά που ανοίγω την τηλεόραση. Θα μου πεις γιατί την ανοίγεις, ε γιατί είναι ένα δημόσιο αγαθό. Θέλω να την ανοίξω να δω κάτι και δε βλέπω βέβαια και την κλείνω. Ξέρω ότι την ίδια στιγμή όλο αυτό το βλέπει ο κόσμος. Καταλαβαίνεις τι ζημιά γίνεται, μιλάω για ένα στάτους κβο συγκεκριμένο, για μια κατάσταση που έχει κάνει τεράστια ζημιά στην εκφραστικότητα του κόσμου, έχει περιορίσει κατά πολύ το λεξιλόγιο, έχει υποβιβάσει πάρα πολύ την αίσθηση του χιούμορ, δεν υπάρχει καν χιούμορ, το γούστο είναι κάκιστο, έχει διαμορφώσει κοινό το οποίο έχει συγκεκριμένα κριτήρια αισθητικά όταν πάει να δει ή να ακούσει κάτι και κάνει τεράστια ζημιά, όλο αυτό το “lifestyliki”.
Τα παιδιά που πηγαίνουν σε διαγωνισμούς όπως το Fame story, το X–factor;
Είναι τα τελευταία που μπορεί να ψέξει κανείς ή να κατηγορήσει. Αυτά είναι νέα παιδιά που ζουν μέσα σε μια εποχή αμείλικτη… δεν τους δίνει και πολλά περιθώρια. Τα καταλαβαίνω. Νομίζω ότι αν ζούσαν σε μία άλλη περίοδο, δεν θα αναγκάζονταν να πάνε. Κάποια πάνε έτσι, κάποια άλλα επειδή η εποχή καλλιεργεί κάποια στερεότυπα και αυτό που ενδιαφέρει περισσότερο είναι η εικόνα, η γρήγορη επιτυχία, η ανάδειξη και όχι αυτό που λέμε στο τραγούδι, η έκφραση συναισθήματος, ότι το τραγούδι είναι πλέον ανάγκη ζωής και όχι επιθυμία ή μέσο για να κάνεις λεφτά. Αυτοί ακόμα κι αν δεν κάνουν λεφτά μπορούν να ζήσουν χωρίς τη μουσική, εγώ όμως ξέρω παιδιά που δεν μπορούν. Συνεχίζουν να παίζουν μουσική. Δεν θα κοιτάξω λοιπόν την εξαίρεση ορισμένων παιδιών που όντως είναι υγιή, που έχουν μια εσώτερη ψυχική και πνευματική καλλιέργεια και έτυχε να πάνε εκεί μπας και βρούμε κανένα παράθυρο. Βέβαια πάνε σε λάθος αποδέκτες και παραλήπτες…
…Μου αρέσει που μιλάω στους συνέλληνες, στους συμπατριώτες μου όταν βγαίνω να παίξω τη μουσική όπως εγώ καταλαβαίνω στα ελληνικά νοιώθω καλύτερα…
Εσείς τι λαμβάνετε από τα νέα παιδιά που μιλάτε;
Υπάρχει ένα μεγάλο κομμάτι της νέας γενιάς που νοιώθω μεγάλη ταύτιση, γιατί με θυμάμαι κι εμένα πιτσιρικά, σε τελείως διαφορετικά ιστορικά και κοινωνικά πλαίσια, ίσως πιο εύκολα με τα δικά τους προβλήματα… περισσότερο ήταν πιο κλειστή η πατριαρχική οικογένεια. Τώρα όμως που διαλύθηκαν οι ρόλοι και είμαστε σε αναζήτηση νέων ρόλων, καθένας λέει τι ρόλο παίζω;;; Σίγουρα υπάρχει ένα υγιές κομμάτι της κοινωνίας που πιστεύω ότι ακόμα ασφυκτιά μέσα σε μία μέγγενη, δεν έχει βρει την έκφραση του πολύτροπα, κεντρικά δεν έχει συγκροτηθεί ακόμα και σε επίπεδο πολιτικής έκφρασης.
Η μουσική δεν αποτελεί έκφραση;
Είναι ένας από τους βασικούς τρόπους… αλλά ποια είναι η θέση της σήμερα, μπορεί να παίξει ένα σημαντικό ρόλο στο να αλλάξει συνειδήσεις σήμερα στις μέρες μας; Έχω μεγάλες αμφιβολίες γι αυτό έτσι όπως έχει γίνει. Παλαιότερα το επέτρεπαν οι συνθήκες είχε μεγάλη δυναμική και το ίδιο το ροκ άλλαζε ζωές. Το ροκ ήταν επαναστατικό με την έννοια της προσωπικής συνείδησης, όχι με τη στενή πολιτική έννοια της τάξης. Ήταν ένα προσωπικό ταξίδι που όμως το έκαναν πολλοί άνθρωποι μαζί έβρισκαν κοινά στοιχεία. Ήταν μια γενιά που είχε πολλά ενοποιητικά στοιχεία μεταξύ της. Καταπίεση από το σπίτι … την κοινωνία … ήθελε να διαφοροποιηθεί! Τώρα τα πράγματα είναι πολύ διαφορετικά. Τώρα έχω την αίσθηση ότι η διαφορετικότητα καταπίνεται και γίνεται προϊόν. Οι εξαιρέσεις τελικά έχει γίνει ο κανόνας.
Ετοιμάζεται κάτι καινούργιο;
Ναι, δουλεύω το νέο υλικό. Όχι στο στούντιο αλλά με τον Αντρέα Βαιτούδη το συνεργάτη μου είμαστε στην επεξεργασία, στην προπαραγωγή. Πιστεύω ότι μέσα στο χειμώνα θα προχωρήσουμε πιο τολμηρά, έχω μαζέψει το καινούργιο υλικό. .
Θα γράψετε σε ξένο στίχο;
Μπορεί, αλλά αν το κάνω δεν θα είναι επειδή είναι το Trend (η μόδα). Μόνο αν το νοιώσω σαν ανάγκη. Το ‘χω και αυτό αλλά θέλω πραγματικά να το κάνω όταν θα είμαι απόλυτα πεπεισμένος ότι το θέλω πολύ. δεν το θέλω ακόμα. Μ αρέσει όπως εκφράζομαι μέσα από τη γλώσσα μου. Μου αρέσει που μιλάω στους συνέλληνες, στους συμπατριώτες μου όταν βγαίνω να παίξω την μουσική όπως εγώ καταλαβαίνω… στα Έλληνικά που νοιώθω καλύτερα!
Άλλο αν παίζω διασκευές και ξένα κομμάτια και η μουσική μου κουλτούρα είναι αυτή, αλλά έχω την αίσθηση ότι κάνω κάτι με περισσότερο ρίσκο και επικίνδυνο παίζοντας τέτοιο είδος μουσικής με ελληνικό στίχο από αυτούς που κάνουν αγγλόφωνο…
