Π. Παυλίδης: Αυτό το πλοίο που όλο φθάνει στον «Σταυρό του Νότου»

Ο Παύλος Παυλίδης είναι από εκείνους τους καλλιτέχνες που η εμφάνιση τους πάνω στη σκηνή συνοδεύεται από μια «μαγεία» που αφήνει σχεδόν άφωνο όποιον τον παρακολουθεί για πρώτη φορά επί σκηνής …

Την μαγεία αυτή αισθανθήκαμε στον «Σταυρό του Νότου», ξεκινώντας ρυθμικά μ’ αυτό το «πλοίο που όλο φτάνει», από τον ομώνυμο δίσκο, ένα δίσκο που διαφοροποιείται μουσικά από τους δυο προηγούμενους αποτυπώνοντας μια αίσθηση ξεγνοιασιάς, ανεμελιάς και μια πιο φωτεινή» και πιο εξωστρεφή διάθεση του δημιουργού του.

Αφήνοντας πίσω για λίγο τον ηλεκτρικό ήχο, μας αφηγείται μουσικά μια σειρά ιστοριών που πλαισιώνονται από «βελούδινες» μπαλάντες: «Σ’είδα μια μέρα να περνάς το δρόμο μες στην πόλη…» (από το «ποδήλατο») και «Άκουσα ειδήσεις το πρωί, η φωνή που λέει τα νέα είπε πως σήμερα η ζωή στη γη θα είναι πολύ ωραία…» (από το Ράδιο Lollipop).

Συνεχίζοντας την μαγική βόλτα, πάντα με διάθεση ελαφρώς ταξιδιάρικη μας θυμίζει κάτι απ’τα λίγο πιο παλιά «όταν πεθαίνει γύρω κάθε ομορφιά», «η σπασμένη πολυθρόνα», το ατμοσφαιρικά σκοτεινό (και αγαπημένο μου…) «στοιχειωμένο σπίτι», ήχοι, εικόνες, μελωδίες νοσταλγικές, άλλοτε χαρούμενες άλλοτε λυπημένες, σαν βγαλμένες από παραμύθι … γιατί εξάλλου «τα παραμύθια δεν είναι αλήθεια, αλλά τουλάχιστον δεν είναι ψέματα» (‘Ένα παράξενο τραγούδι – Ξύλινα Σπαθιά).

Ο Παύλος Παυλίδης αποτελεί μια από τις πιο ιδιαίτερες μουσικές φιγούρες που κατορθώνει να συνδυάζει αρμονικά την μελωδία με τον στίχο, στον οποίο δίνει ιδιαίτερη βαρύτητα, δημιουργώντας έτσι με τρόπο αριστουργηματικό «ακουστικά ποιήματα» μ’ έναν τρόπο λιτό, απέριττο και λυρικό ταυτόχρονα: η παράξενη «μόχα», ο σαγηνευτικός «κοραλλένιος βυθός», το άπιαστο «αερικό»…

Και η περιήγηση συνεχίζεται σε ήχους πιο δυναμικούς, πιο έντονους, ήχους από μακριά, από τα Ξύλινα Σπαθιά, κομμάτια γνώριμα, αγαπημένα…

«Θα ‘μαι πάντα εγώ μες το όπλο σου σφαίρα

να σκοτώνεις αυτούς που σκοτώνουν τη μέρα

Με τα μαύρα γυαλιά και το άσπρο φουστάνι

να κοιτάς μακριά τη φωτιά στο λιμάνι.» («Φωτιά στο λιμάνι»)

Και ….

«Νομίζω πως ακούω

φωνές από τ’ αστέρια

περάσαν τόσα καλοκαίρια

χωρίς να καταλάβω πώς

ανατινάζεται το φως

τις Κυριακές τα μεσημέρια»

Πάρε με μαζί σου – Ξύλινα Σπαθιά

Και επειδή όλα τα ωραία κάποτε τελειώνουν, η μουσική συνάντηση –βόλτα στην «Χώρα του Ποτέ» φτάνει στο τέλος της διαδρομής… και ο Παύλος μας αφηγείται με την ευαισθησία και την γλυκύτητα της φωνής του, το κομμάτι που όπως με μια ελαφρά συστολή ομολογεί του ταιριάζει πιο πολύ…. το «Χαζοπούλι»… και κλείνουμε μ’ ένα κομμάτι (από τον τελευταίο δίσκο), αέρινο, σχεδόν «εύθραυστο» και το αγαπημένο του απ’ τον δίσκο όπως μας εκμυστηρεύτηκε. «Λένε ότι άμα το πιστέψεις κάποτε ανοίγουν οι ουρανοί κάτι νύχτες σαν αυτή με το βλέμμα καρφωμένο…

Σταθεροί και αγαπημένοι συνταξιδιώτες, όπως είπαμε οι B-movies, οι οποίοι είναι: Τόλης Δεληγιάννης (μπάσο), Θανάσης Τζίνγκοβιτς (κιθάρα), Αλέκος  Σπανίδης (τύμπανα) και Ορέστης  Μπενέκας (πλήκτρα). Με χρώματα και ενθύμια από το παρελθόν, αλλά και απ’το παρόν ο Παύλος Παυλίδης σας προσκαλεί  να ανακαλύψετε την μαγεία… (μέχρι 23 Δεκεμβρίου στον Σταυρό του νότου)