Συνέντευξη Οδυσσέας Παπασπηλιόπουλος!

Ποιο ήταν το βασικό κίνητρο για να πείτε το «ναι» σ’ αυτή τη δουλειά;

Καταρχήν, τo πρώτο κίνητρο ήταν ο Σταμάτης Φασουλής. Όταν συναντηθήκαμε δεν γνώριζα για το έργο αλλά όταν μου είπε ότι θα παίξουμε μαζί και επίσης θα αναλάβει και τη σκηνοθεσία, ήταν ένα τεράστιο κίνητρο για μένα. Το δεύτερο κίνητρο είναι πως βρισκόμαστε απέναντι σε ένα πολύ σπουδαίο έργο κατά τη γνώμη μου, ίσως το καλύτερο έργο που έχω διαβάσει τα τελευταία χρόνια. Άρα μόνο κίνητρα είχα για να πω το «ναι» σ’ αυτή τη δουλειά.

Πόσο δύσκολο είναι να βρίσκεσαι επί σκηνής με ένα μόνο πρωταγωνιστή, ο οποίος σε σκηνοθετεί κιόλας;

Χωρίς να θέλω να φανώ ότι επαναλαμβάνω τον εαυτό μου, θέλω να πω με απόλυτη ειλικρίνεια πως ο Σταμάτης, τον οποίο τώρα γνώρισα γιατί δεν τον ήξερα, έχει ένα τρόπο να κάνει τα πράγματα να φαίνονται εύκολα και όχι δύσκολα. Μονίμως αυτή είναι η αγωνία του, να μην φορτιστούν και να μην δυσκολέψουν τα πράγματα για τον ηθοποιό που βρίσκεται δίπλα του, ώστε να μην αισθανθεί ότι μπλοκάρει και ότι έχει κάτι πολύ δύσκολο να κάνει. Έτσι λοιπόν πραγματικά το έκανε να είναι κάτι πάρα πολύ εύκολο αυτό το γεγονός. Όμως το έργο είναι πολύ δύσκολο ούτως ή άλλως και αυτό δεν αλλάζει. Είναι πολύ δύσκολο, είναι πολυσύνθετο και ο ρόλος είναι δύσκολος. Κάθε ρόλος βέβαια είναι δύσκολος, κατά τη γνώμη μου, και μάλιστα ο συγκεκριμένος έχει και ένα βάθος από μόνος του και γίνεται ακόμα δυσκολότερος στη πορεία.

Για να επικοινωνήσεις με το κοινό, πρέπει πρώτα να επικοινωνήσεις επί της ουσίας με τον ήρωα που ενσαρκώνεις. Υπάρχουν κοινά στοιχεία με τον ήρωα που υποδύεστε, τα οποία ενδεχομένως να σας βοήθησαν ώστε να προσεγγίσετε ευκολότερα το ρόλο σας;

Δεν τα πιστεύω αυτά τα πράγματα… Δεν μπορώ να πιστέψω ότι αν έχω ένα κοινό στοιχείο με έναν ήρωα θα τον υποδυθώ πιο εύκολα ή ότι θα πρέπει να ψάξω να βρω τα κοινά μας στοιχεία για να μπορώ να πατήσω κάπου. Ένας ρόλος είναι ένας ρόλος. Είναι κάτι που υπάρχει γραμμένο σε ένα χαρτί και από ‘κει και πέρα πρέπει να του δώσεις ζωή. Είτε σου μοιάζει λίγο παραπάνω είτε σου μοιάζει λιγότερο, είναι το ίδιο πράγμα. Δεν είναι εύκολο να παίξεις τον εαυτό σου. Αυτό που λένε, για παράδειγμα, για κάποιους ρόλους ότι «ήταν καλό αλλά του πήγαινε κιόλας» είναι, κατά τη γνώμη μου, μια πολύ λάθος προσέγγιση. Παρόλα αυτά ο ήρωας αυτός είναι ένα νέο παιδί. Βέβαια είναι πολύ νεότερο από μένα καμιά δεκαριά χρόνια περίπου γιατί ο συγγραφέας τον περιγράφει γύρω στα είκοσι δύο ενώ εγώ είμαι τριάντα ενός, αλλά επειδή είμαι ένας νέος άνθρωπος με ανησυχίες σίγουρα έχει και κοινά με μένα, όχι όμως πολλά. Βλέποντάς τον δηλαδή, αν με ξέρει κάποιος, δεν θα αναγνωρίσει ένα στοιχείο του Οδυσσέα. Θα πει ότι αυτό είναι ένα στοιχείο του Οδυσσέα με την έννοια ότι έχω βάλει πράγματα στο ρόλο όπως έχω βάλει σε όλους μου τους ρόλους, με τον τρόπο που το κάνουν όλοι οι ηθοποιοί. Όμως οι ρόλοι πλάθονται από εμάς και, θέλοντας και μη, έχουν κάποια στοιχεία μας. Δεν μπορούν να μην έχουν, αλλιώς δεν θα υπάρχει και ενδιαφέρον. Εξάλλου ο λόγος που σ’ αρέσει να δεις ένα ρόλο από κάποιο ηθοποιό είναι και το γεγονός πως θες να δεις τα δικά του στοιχεία, αυτά που θα βάλει εκείνος για να εμπλουτίσει ένα ρόλο και άρα πράγματα του χαρακτήρα του.

Πρόσφατα διάβασα κάποιες δηλώσεις του Σταμάτη Φασουλή που έλεγε πολύ καλά λόγια για εσάς. Στις ίδιες δηλώσεις προέβη και κατά τη διάρκεια της κοινής σας συνέντευξη τύπου, δείχνοντας τον απεριόριστο θαυμασμό του προς το πρόσωπό σας και τονίζοντας πως είχε να ξανανιώσει έτσι από την εποχή που είδε για πρώτη φορά το Γιώργο Κιμούλη επί σκηνής. Εγώ δεν θα σας ρωτήσω πώς νιώθετε, αλλά εάν τα εύσημα από σημαντικούς ανθρώπους του χώρου σας μπορούν να γίνουν ένα βήμα για την περαιτέρω εξέλιξή σας ή εν τέλει να αποπροσανατολίσουν έναν ηθοποιό από το στόχο του…

Ούτε το ένα ούτε το άλλο. Το γεγονός ότι ο Σταμάτης μίλησε έτσι για μένα είναι γιατί πιστεύω πως είναι ένας πολύ γενναιόδωρος άνθρωπος. Δεν λέω ότι δεν το πιστεύει, εννοώ ότι είναι δείγμα της διάθεσής του. Για μένα είναι πάρα πολύ κολακευτικό και μεγάλη μου τιμή. Είναι πολύ σπουδαίο να μιλάει για σένα ένας τόσος σημαντικός άνθρωπος του θεάτρου. Από ‘κει και πέρα αυτό δεν μπορεί να επηρεάσει σε κάτι τη πορεία ενός ανθρώπου. Η πορεία εξαρτάται από τις πράξεις και όχι από το ποιος θα μιλήσει για σένα.

Ένα έργο σαν το «Κόκκινο» που διαπραγματεύεται τις σχέσεις των ανθρώπων με το τρόπο που το κάνει, το καθιστά από μόνο του διαχρονικό. Πιστεύετε ότι μπορεί να έχει την απήχηση που του αξίζει, όταν σ’ αυτή την εποχή που ζούμε ο κόσμος περνάει δύσκολα και πιθανόν να επιλέξει κάτι για να περάσει ευχάριστα την ώρα του και όχι κάτι που ενδεχομένως θα τον προβληματίσει βγαίνοντας απ’ την αίθουσα;

Δεν πιστεύω ότι κάποιος μπορεί να οδηγηθεί επιτυχημένα σε μια τέτοια απόφαση οποιαδήποτε στιγμή της ζωής και οποιαδήποτε στιγμή της ιστορίας μιας κοινωνίας. Όποιος πίστεψε ότι μπορεί να το κάνει, έφαγε τα μούτρα του και το έχει αποδείξει αυτό η ιστορία του θεάτρου. Δεν μπορείς να αποφασίσεις για το κοινό τι είναι αυτό που έχει ανάγκη να δει και δεν μπορείς να ανεβάζεις έργα με γνώμονα το τι του αρέσει διότι σίγουρα θα παίξεις έξω. Ένα κοινό αποτελείται από χιλιάδες ανθρώπους που δεν μπορείς να τους εντάξεις σε μια συγκεκριμένη κατηγορία. Μπορεί να έχει την ανάγκη να γελάσει και να συγκινηθεί ταυτόχρονα, όλες τις στιγμές και όλες τις χρονικές περιόδους. Με άλλα λόγια, πάντα έχει την ανάγκη και να διασκεδάσει και να συγκινηθεί και να λυτρωθεί. Άρα το μόνο που εμένα τουλάχιστον με απασχολεί, αλλά κυρίως απασχολεί εκείνους που αποφασίζουν για τα έργα που θα ανέβουν σε μια σκηνή, είναι το τι του αρέσει να κάνει κάποιος και τι τον εκφράζει τη δεδομένη στιγμή. Άρα αν το θεωρήσει σημαντικό και του αρέσει, πιθανώς να το κάνει και καλά. Οπότε αν το κάνει καλά, πιθανώς να βγει μια καλή παράσταση. Και αν λοιπόν συμβεί αυτό, υπάρχει σοβαρή πιθανότητα να αρέσει και στο κόσμο. Δεν είναι και σίγουρο, υπάρχει όμως μεγάλη πιθανότητα να αρέσει. Δεν το ξέρει όμως κανείς αυτό…

Έχει αλλάξει ο τρόπος με τον οποίο βλέπετε το θέατρο σήμερα, σε σύγκριση με την εποχή που κάνατε τα πρώτα σας βήματα;

Καθόλου. Ούτε στάλα… Θα έλεγα πως ίσως έχω λιγότερο θάρρος απ’ ότι είχα γιατί η άγνοια των δεκαεφτά – δεκαοχτώ χρονών όταν ξεκίνησα να κάνω θέατρο, σε τροφοδοτεί με φοβερή δύναμη και άγνοια κινδύνου. Όσο μεγαλώνεις, γιατί τώρα πια έχω δεκατρία χρόνια στο θέατρο, αρχίζεις να συνειδητοποιείς πολύ έντονα τους κινδύνους και τα πράγματα που σε φοβίζουν οπότε αυτό το θάρρος, ή το θράσος αν θέλετε, το κατευνάζεις λίγο. Μόνο αυτό νομίζω πως έχει αλλάξει γιατί κατά τα άλλα αυτή η δουλειά μ’ αρέσει ίσως και περισσότερο απ’ ότι μου άρεσε τότε επειδή τη βιώνω και λίγο καλύτερα τώρα.

Σήμερα είναι εύκολο να κάνει κάποιος θέατρο; Αναφέρομαι στα νέα παιδιά που βγαίνουν τώρα από τις σχολές και που μπορεί να μην ξεκινούν τη καριέρα τους με τόσο καλούς οιωνούς όσο εσείς… Δουλεύετε ανελλιπώς σε θέατρο και τηλεόραση, έχετε κάνει πολύ καλές συνεργασίες, έχετε τιμηθεί ως ο καλύτερος νέος δημιουργός για την ερμηνεία σας στην παράσταση “Τα μωρά τα φέρνει ο πελαργός”, έχετε υπάρξει δύο φορές υποψήφιος για το Βραβείο «Δημήτρης Χορν», οπότε θα μπορούσα να πω πως έχετε δεχτεί και την ανάλογη αναγνώριση…

Αυτό προϋποθέτει πολύ χρόνο και αυτό είναι αποτέλεσμα δουλειάς και φυσικά, πρώτα απ’ όλα, αποτέλεσμα τύχης. Ξέρετε, αυτή είναι μια δουλειά λίγο τυχοδιωκτική με την έννοια ότι ο ανταγωνισμός είναι τρομακτικός. Κάθε χρόνο βγαίνουν απ’ τις σχολές τουλάχιστον πεντακόσιοι ηθοποιοί. Μέσα σ’ αυτούς τους πεντακόσιους ηθοποιούς υπάρχουν σίγουρα αρκετοί που είναι πάρα πολύ καλοί ηθοποιοί. Όμως το θέατρο σαν διαθεσιμότητα δεν μπορεί να απορροφήσει πάνω από δέκα γιατί είναι δυσανάλογος ο αριθμός της προσφοράς σε σχέση με τον αριθμό της ζήτησης. Οπότε λόγω του ανταγωνισμού, είναι πάρα πολύ δύσκολο για έναν νέο ηθοποιό να ξεκινήσει. Ήταν δύσκολο ήδη την εποχή που εγώ ξεκινούσα και εξακολουθεί να είναι ακόμη πιο δύσκολο τώρα. Θέλει υπομονή, πείσμα και πολύ τύχη…

Τι ονειρεύεστε μέσα απ’ αυτή τη δουλειά; Υπάρχει κάποιος ρόλος που θα θέλατε αλλά δεν τον έχετε ακόμα «αγγίξει»;

Δεν ονειρεύτηκα ποτέ κανέναν ρόλο… Ονειρεύομαι να μου συμβαίνουν αυτά που μου συμβαίνουν και τώρα. Να έχω δηλαδή την πολυτέλεια να επιλέγω τα έργα που μου αρέσουν, να μπορώ να συνεργάζομαι με ανθρώπους που εκτιμώ και να κάνω τη δουλειά μου όσο καλύτερα μπορώ.

ΕΙΔΑΜΕ…

«Συμπέθεροι απ’ τα Τίρανα» των Μιχάλη Ρέππα – Θανάση Παπαθανασίου

Σε μια «στριμωγμένη» χρονιά από κάθε άποψη, η φετινή θεατρική σεζόν δεν θα μπορούσε να μείνει ανεπηρέαστη από τη δύσκολη περίοδο που διανύουμε. Tο θεατρικό σκηνικό της χώρας που διαμορφώθηκε πριν από μερικούς μήνες ορίζει κατά βάση μια χρονιά που η τόλμη δεν κατέχει το κύριο λόγο. Με άλλα λόγια, συνεχίζονται αρκετές θεατρικές προτάσεις που διένυσαν επιτυχημένα μια παρατεταμένη περίοδο συνεργασίας. Μέσα σ’ αυτές συγκαταλέγεται και η κωμωδία των Μιχάλη Ρέππα και Θανάση Παπαθανασίου «Συμπέθεροι απ’ τα Τίρανα» που συνεχίζει ακάθεκτη για τρίτη συνεχόμενη χρονιά να κόβει ανελλιπώς εισιτήρια και για δεύτερη χρονιά κρατώντας το ίδιο καστ ηθοποιών στους πρωταγωνιστικούς ρόλους.

H είδηση ότι η Λίζα, το «βλαστάρι» ενός νεοπλουτίστικου ζευγαριού που επιστρέφει στη πατρίδα από το Λονδίνο για να παντρευτεί έναν Αλβανό, ταράζει την οικογενειακή ευτυχία της Πένης και του Λυκούργου που ζουν σε μια μεγάλη επαρχιακή πόλη της κεντρικής Ελλάδας και μοιάζουν να έχουν λυμένα όλα τους τα θέματα. «Ο γαμπρός από το Λονδίνο» Άλφρεντ (που στην ουσία δεν έρχεται από τη πρωτεύουσα της Αγγλίας αλλά από τα Τίρανα) κερδίζει τη συμπάθεια της Πωλίνας, αδερφής της Πένης και του συζύγου της, Βασίλη αλλά τα πράγματα μπλέκουν ακόμα περισσότερο με τον ερχομό του Μπουκουράν και της Κλαμπέτας Ντουρχάϊ, δηλαδή των συμπέθερων από την Αλβανία, οι οποίοι παρουσιάζονται στο κοινωνικό περίγυρο σαν γόνοι αριστοκρατικής οικογένειας! Μέσα σ’ όλα αυτά αναμιγνύεται και ο Νικήτας Λαλαμπίρδας, νέος βουλευτής με φιλοδοξίες, που δεν διστάζει με δόλια μέσα να αποκτήσει τα λάφυρα της διεφθαρμένης του προσωπικότητας!

Το δίδυμο Ρέππας – Παπαθανασίου έχει αποδείξει ότι γενικότερα ανήκει στη στόφα των καλών κωμωδιογράφων. Εδώ όμως θεωρώ ότι τους αξίζουν συγχαρητήρια γιατί έγραψαν μια κωμωδία στην οποία αποφεύγουν την έντονη βωμολοχία και παράλληλα καταφέρνουν να αποτυπώσουν με καυστικό τρόπο τη ξιπασιά, το ρατσισμό, την ανοησία, τη πονηριά και την υποκρισία σε όλο της το μεγαλείο! Το έργο έχει απίστευτη πλοκή και πολιτική διαπλοκή, έχει καλοδουλεμένο σενάριο και ευρηματικότητα στην υπόθεση, έχει ζωηρούς διαλόγους και αστείες ατάκες, έχει άφθονο γέλιο που στο χαρίζει αβίαστα και το κυριότερο, αποτυπώνεται από ηθοποιούς που πατάνε γερά στα πόδια τους και μπορούν να χαρακτηριστούν το λιγότερο ως εξαιρετικοί στους ρόλους τους! Ο Χρήστος Χατζηπαναγιώτης και η Βίκυ Σταυροπούλου είναι αναμφισβήτητα οι «στυλοβάτες» της παράστασης. Καταρχήν, είχαν φαινομενικά την ατυχία να πάρουν τη σκυτάλη από τους Παύλο Κοντογιαννίδη και Ελισσάβετ Κωνσταντινίδου (που ερμήνευσαν με μεγάλη επιτυχία τους ίδιους ρόλους και προκάλεσαν μεγάλο ντόρο τη πρώτη χρονιά) αλλά είχαν το σθένος να τη μετατρέψουν σε δυνατότητα για να αποκαλύψουν ξεχωριστές πτυχές του ταλέντου τους και το εκπληκτικό τους «δέσιμο» πάνω στη σκηνή, παίρνοντας την ευθύνη και κερδίζοντας το στοίχημα για ακόμα μια φορά! Από την άλλη πλευρά, το θεατρικό ζευγάρι Τζόϋς Ευείδη-Δημήτρη Μαυρόπουλου αποδεικνύουν το εύρος των δυνατοτήτων τους με ιδιαίτερη άνεση ενώ οι «Αλβανοί» Κώστας Καζάκας και Νατάσσα Κοτσοβού κλέβουν κυριολεκτικά τη παράσταση, τόσο με την ενδυματολογική τους εμφάνιση όσο και με τις σπαρταριστές ερμηνείες τους! Εδώ βέβαια οφείλουμε να αποδώσουμε τα εύσημα στην ενδυματολόγο της παράστασης Έβελυν Σιούπη. Η αλήθεια είναι πως δεν θα μπορούσε να ντύσει πιο εύστοχα τη Βίκυ Σταυροπούλου και τη Τζόϋς Ευείδη, οι οποίες παρελαύνουν στη σκηνή με τις πιο φανταχτερές και «κιτς» στυλιστικές επιλογές της ελληνικής μόδας! Οι ηρωίδες διεκδικούν το βραβείο της κακογουστιάς, της νεοπλουτίστικης συμπεριφοράς και της επιφανειακής ζωής τους … και το κερδίζουν χωρίς δεύτερη κουβέντα! Οπωσδήποτε στα θετικά στοιχεία της παράστασης και τα ταιριαστά, με το στοιχείο της υπερβολής, σκηνικά του Αντώνη Δαγκλίδη που συναινούν στο στίγμα που θέλει να αφήσει το έργο.

Mια κωμωδία που συνεχίζεται για τρίτη χρονιά και φανερώνει μια αναπάντεχη προσέλευση, επικυρώνει περίτρανα το γεγονός ότι η καλύτερη διαφήμιση σε μια επιτυχημένη παράσταση είναι οι ίδιοι οι θεατές. Γιατί τελικά το να σε κάνει κάποιος να γελάσεις με τη καρδιά σου δεν είναι καθόλου εύκολη υπόθεση!

ΘΕΑΤΡΟ: ΛΑΜΠΕΤΗ

• Σκηνοθεσία: Μιχάλης Ρέππας – Θανάσης Παπαθανασίου
• Σκηνικά: Αντώνης Δαγκλίδης
• Κοστούμια: Έβελυν Σιούπη
• Φωτισμοί: Λευτέρης Παυλόπουλος
• Βοηθός σκηνοθέτη: Tάσος Αλατζάς
• Διεύθυνση: Λ. Αλεξάνδρας 106, Αμπελόκηποι
• Τηλέφωνο: 210.6457086

Ημέρες και ώρες παραστάσεων:
Τετάρτη και Κυριακή στις 20:00
Σάββατο στις 18:15 (λαϊκή)
Πέμπτη, Παρασκευή και Σάββατο στις 21:15

Τιμές εισιτηρίων:
Πλατεία: 25€
Εξώστης: 22€
Λαϊκή: 18€
Ομαδικό: 18€
Φοιτητικό:16€

ΚΑΘΕ ΠΕΜΠΤΗ ΓΙΑ ΘΕΑΤΕΣ ΚΑΤΩ ΤΩΝ 25 ΚΑΙ ΑΝΩ ΤΩΝ 65 ΕΤΩΝ: 18€

ΠΡΟΤΕΙΝΟΥΜΕ…

«Κόκκινο» του John Logan  

Ο Σταμάτης Φασουλής επέλεξε γι’ αυτό το χειμώνα το βραβευμένο με έξι βραβεία Tony (καλύτερο θεατρικό έργο του 2010 και καλύτερη σκηνοθεσία από το Michael Grandage), καλύτερος β’ αντρικός ρόλος στον Eddie Redmayne, φωτισμοί, σκηνικά και ήχος) έργο του Αμερικάνου συγγραφέα Τζον Λόγκαν «Κόκκινο». Ο Τζον Λόγκαν έχει γράψει θεατρικά έργα μεταξύ των οποίων «Never the sinner», «Hauptmann», «Scorched earth», «Music from a locked room» και «Riverview». Έχει γράψει επίσης τα σενάρια για τις ταινίες «Ο Μονομάχος» («The Gladiator») σε σκηνοθεσία Ρίντλεϋ Σκοτ με το Ράσελ Κρόου, «Ο τελευταίος Σαμουράι» («The Last Samurai») με το Τομ Κρουζ, «The Aviator» σε σκηνοθεσία Μάρτιν Σκορτσέζε με το Λεονάρντο Ντι Κάπριο και «Sweeney Todd» του Τιμ Μπάρτον με το Τζόννυ Ντεπ.  

Το εντυπωσιακό είναι ότι, ενώ το έργο ξεκίνησε από ένα θέατρο 200 θέσεων στο Λονδίνο, το Donmar Warehouse, κατέληξε να παίζεται σε ένα θέατρο 1000 θέσεων στην καρδιά του Μπρόντγουεϊ, το Golden Theater, αποτελώντας εκτός από καλλιτεχνική και μία από τις πιο εμπορικές επιτυχίες της φετινής χρονιάς. Η υπόθεση του έργου βασίζεται σε μια στιγμή του μεγάλου ζωγράφου Ρόθκο, ενός ζωγράφου που σήμερα θεωρείται ένας από τους μεγαλύτερους του 20^ου αιώνα. Σε μια εποχή που όλοι και όλα είναι στο κόκκινο, ο συγγραφέας μιλά όχι μόνο για την τέχνη και την εξαγορά της, αλλά και τη συνείδηση, το χρήμα, το αίσθημα, τις σχέσεις, την ανταλλαγή και το ξεπούλημά τους.

Από τις 3 Δεκεμβρίου στο θέατρο «Δημήτρης Χορν» ο Σταμάτης Φασουλής και ο Οδυσσέας Παπασπηλιόπουλος που ερμηνεύουν τους δυο πρωταγωνιστικούς ρόλους, φέρνουν κοντά στο αθηναϊκό κοινό ένα έργο που θεωρείται ένα από τα πιο σημαντικά σύγχρονα θεατρικά κείμενα.

ΠΡΕΜΙΕΡΑ: ΠΑΡΑΣΚΕΥΗ 3 ΔΕΚΕΜΒΡΙΟΥ 2010 ΣΤΙΣ 21:15

ΘΕΑΤΡΟ: ΔΗΜΗΤΡΗΣ ΧΟΡΝ

• Σκηνοθεσία: Σταμάτης Φασουλής
• Σκηνικά: Μανόλης Παντελιδάκης
• Κοστούμια: Ντένη Βαχλιώτη
• Φωτισμοί: Λευτέρης Παυλόπουλος
• Διεύθυνση: Αμερικής 10, Σύνταγμα
• Τηλέφωνο: 210.3612500

Ημέρες και ώρες παραστάσεων:

Τετάρτη: 21:15 (λαϊκή)
Παρασκευή και Σάββατο: 21:15
Κυριακή: 18:45

Τιμές εισιτηρίων:
Πλατεία: 25€
Εξώστης: 22€
Ομαδικό: 18€
Λαϊκή: 18
Φοιτητικό: 16€

EΡΧΕΤΑΙ…

«AMADEUS»

Μια εξαιρετική θεατρική πρόκληση καλείται να αντιμετωπίσει τη φετινή χρονιά ο Χριστόφορος Παπακαλιάτης, αναλαμβάνοντας τον απαιτητικό ρόλο του Wolfgang Amadeus Mozart! Από τα μέσα Ιανουαρίου το θεατρικό έργο του Peter Schaffer, που γράφτηκε πριν 30 περίπου χρόνια, παίρνει σάρκα και οστά υπό τις σκηνοθετικές παρεμβάσεις του Δημήτρη Λιγνάδη, ο οποίος κράτησε για τον εαυτό του το ρόλο του Antonio Salieri, του φημολογούμενου εχθρού του μεγάλου μουσουργού. Πριν σπεύσετε στο θέατρο «Βρετάνια» αναζητήστε να δείτε τη κινηματογραφική μεταφορά του έργου που σημείωσε μεγάλη εμπορική επιτυχία, και όχι άδικα, και βεβαίως χάρισε στον κινηματογραφικό Salieri, F. Murray Abraham, το πολυπόθητο Όσκαρ.

«ΤΟ ΓΛΥΚΟ ΠΟΥΛΙ ΤΗΣ ΝΙΟΤΗΣ»

Ένα από τα πιο δημοφιλή και, αγαπητά στο κοινό, έργα ανεβαίνει για πρώτη φορά στη σκηνή του Εθνικού Θεάτρου, με προγραμματισμένη πρεμιέρα τη Παρασκευή 17 Δεκεμβρίου. Ο Μάνος Βακούσης, η Υβόννη Μαλτέζου, η Μαρία Σκουλά, η Θεοδώρα Τζήμου, ο Προμηθέας Αλειφερόπουλος και η Λένα Παπαληγούρα «γεύονται» υποκριτικά τους ρόλους από «Το γλυκό πουλί της νιότης» του Tennessee Williams και υπόσχονται μια παράσταση που θα μείνει χαραγμένη στις μνήμες των θεατών, με τη βοήθεια των σκηνοθετικών οδηγιών της Έφης Θεοδώρου. Η παράσταση θα παραμείνει στη νέα σκηνή «Νίκος Κούρκουλος» μέχρι τις 30 Ιανουαρίου της νέας χρονιάς.

«ΓΗΡΑΙΑ ΗΘΟΠΟΙΟΣ ΧΑΝΕΙ ΤΟΝ ΕΛΕΓΧΟ»

Σε σκηνοθεσία Χάρη Ρώμα, η νέα συγγραφική απόπειρα και δεύτερη, κατά σειρά, του σεναριογράφου και ηθοποιού πρόκειται να κάνει πρεμιέρα γύρω στα μέσα Ιανουαρίου στη «Τεχνόπολη» στο Γκάζι. Πρόκειται να για μια παράσταση που θα συζητηθεί αφού το πρωταγωνιστικό ρόλο πρόκειται να αναλάβει η Μαρία Σκούντζου, μια ηθοποιός που έχει διεισδύσει σε κλασσικούς ρόλους των σπουδαιότερων έργων Ελλήνων και ξένων συγγραφέων. Μαζί της ο Λεωνίδας Καλφαγιάννης, η Μαρία Παπαφωτίου και ο Στέφανος Λώλος.

«KAΛΑ ΧΡΙΣΤΟΥΓΕΝΝΑ ΚΥΡΙΕ ΣΚΡΟΥΤΖ!»

«Μια καρδιά που αγαπά είναι η πιο αληθινή σοφία…» είχε πει κάποτε ο Charles Dickens. Στο θέατρο «Λάμπρος Κωνσταντάρας» στις δυτικές συνοικίες της Αθήνας, το μυθιστόρημά του «Kαλά Χριστούγεννα Κύριε Σκρουτζ!» μετατρέπεται σε musical και κάνοντάς μας πιο σοφούς, θα προσπαθήσει να μας δείξει πως έκτος από τα μάτια μας …επιβάλλεται να ανοίξουμε και τη καρδιά μας! Το έργο μεταδίδει με μαγικό τρόπο το θαύμα της αγάπης των Χριστουγέννων και αναμένεται να κάνει πρεμιέρα τη Πέμπτη 2 Δεκεμβρίου, με πολύ χαμηλές τιμές εισιτηρίων και ειδικές τιμές σε συλλόγους, σωματεία και σχολεία. Παίζουν οι: Νίκος Ζώκας, Νίκος Καραγεώργης, Δέσποινα Ρεντούμη, Γιώργης Κοντοπόδης, Μπήλιω Κωνσταντοπούλου, Γωγώ Ψαρρά, Βαγγέλης Δαλλές, Φένια Ζαχαρίου, Δημήτρης Μιχαηλίδης, Στράτος Λύκος και Ελίζα Τζίτζη.