Φίλιππος Πλακιάς και φίλοι live! (φωτορεπορτάζ + δηλώσεις)

Ο καλλιτέχνης που θα ανέβει στη σκηνή είναι σε θέση είτε να ηγεμονεύσει στα μάτια του κοινού λαμβάνοντας και μονοπωλώντας το ενδιαφέρον, είτε (μιας και οι διαστάσεις το χώρου το επιτρέπουν) να δημιουργήσει ένα κλίμα παρέας, κάτι σαν όλοι να έχουν μεταφερθεί γύρω από μια φωτιά σε κάποια παραλία. Ο Φίλιππος Πλακιάς ανήκε μετά βεβαιότητας στη δεύτερη κατηγορία και με την εμφάνισή του χάρισε ένα πολύ ευχάριστο ταξίδι με στάσεις σε όλους τους σταθμούς της ελληνικής μουσικής.

Όλα ξεκίνησαν λίγα λεπτά πριν τις 11, όταν και η μπάντα πήρε θέση πίσω από τα όργανά της και ξεκίνησε να παίζει το “Τραπεζάκια έξω” του Δ. Σαββόπουλου. Από πλευράς του ερμηνευτή παρατηρήθηκε στην αρχή ένα κάποιο άγχος, το οποίο πολύ σύντομα ξεπεράστηκε για να δώσει τη θέση του σε πολύ καλές ερμηνείες και αρτιότητα.

Από το δεύτερο κιόλας τραγούδι άρχιζαν να παίζονται τα καινούργια και ανέκδοτα ακόμα τραγούδια, τα οποία για πρώτη φορά παίζονταν σε μη ακουστική μορφή, αλλά με ολόκληρο συγκρότημα να συγκοντάρει. Όπως και ο ίδιος είπε επί σκηνής σαρκαστικά: “Αφού δεν μπορώ να τα βγάλω σε δίσκο, τουλάχιστον ας τα παίξω ζωντανά” Να σημειωθούν εδώ δυο πράγματα: αφενός κάποια από τα τραγούδια είναι πάρα πολύ καλά και αφετέρου η καλλιτεχνική μετριοφροσύνη του καλλιτέχνη απέναντι στους δημιουργούς των κομματιών, οι οποίοι αναφέρονταν πριν από κάθε τραγούδι. Στα κομμάτια δε που ο ίδιος είχε κάνει τη σύνθεση ευχαριστούσε με εγκαρδιότητα τους στιχουργούς ή τους λοιπούς συμμετέχοντες, η πλειοψηφία των οποίων βρίσκονταν να σημειωθεί και στο χώρο.

Η παρουσία συνεργατών του μουσικού στο χώρο συνέβαλε πολύ σημαντικά στη δημιουργία πολύ ζεστής ατμόσφαιρας και αν θέλετε οικειότητας, αλλά όσο από πλευράς σκηνής αυξάνονταν τα προσωπικά σχόλια, μοιραία το κοινό, που δεν είχε προσωπική σχέση με κάποιον από τους μουσικούς αποκλειόταν από τη κουβέντα. Από άποψη τεχνικής η συναυλία χώλαινε σε σημεία καθώς στην αρχή, για παράδειγμα, τα κρουστά ήταν πολύ τραχιά και δεν έδεναν με τα υπόλοιπα όργανα, ενώ τα πλήκτρα είχαν μελίρρυτο εφέ, όπου έπρεπε να ακούγονται πιο κλασικά. Οι ηχοληπτικές παρεμβάσεις έλυναν συχνά τέτοια προβλήματα, αλλά δεν γίνονταν όσο άμεσα χρειαζόταν.

Ο πρώτος εκ των καλεσμένων ήταν ο Κώστας Βασιλακάκος, ο οποίος ανέβηκε για να τραγουδήσει δυο τραγούδια, το ένα σε συνεργασία με τον Φίλιππο Πλακιά και να κατέβει. Πολύ όμορφη φωνή, συναισθηματικότατες ερμηνείες, αλλά το όχι και τόσο γνωστό του όνομα σε σχέση με τους υπόλοιπους καλεσμένους, έκαναν την σύντομη αυτή εμφάνιση να περάσει στα ψιλά…

Μετά το 6ο κομμάτι στη συναυλία ανέβαινε ένας προσκεκλημένος, κάποιοι δυο φορές και μετά από μια γέφυρα 2-3 τραγουδιών αφού κατέβαινε ερχόταν ο επόμενος και κάπως έτσι κυλούσε η βραδιά.

Δεύτερη καλεσμένη ήταν η Ερωφίλη από το Τρίφωνο.

Όταν ανέβηκε η τραγουδίστρια στα αριστερά της σκηνής είχε λάβει τη θέση του το μπουζούκι, μαρτυρώντας μια πιο λαϊκή κατεύθυνση της βραδιάς. Το μόνο πρόβλημα που αντιμετώπισε η καλλιτέχνης ήταν ένας ενοχλητικός μικροφωνισμός την ώρα που τραγουδούσε, αλλά δε φάνηκε να την ενοχλεί στο ελάχιστο, το καθαρά μουσικό μέρος ήταν άψογο. Τραγούδησε καινούργια τραγούδια του Φίλιππου Πλακιά και το “Να μ’ αγαπάς” από το Τρίφωνο. Όταν βγήκε δε δεύτερη φορά, όλα ήταν ιδανικά, χωρίς προβλήματα και οι ερμηνείες ήταν τουλάχιστον απολαυστικές.

Αφού κατέβηκε η Ερωφίλη και λίγο πριν ανέβει ο Τσακνής τα τρία τραγούδια που ακούστηκαν (τα “Πελαγία”, “Έφυγες” και “Παραμύθια”) έχοντας ένα πιο λαϊκό τόνο ανέβασαν στα ύψη το κέφι.

Εν συνεχεία, ο Διονύσης Τσακνής ανέβηκε στη σκηνή και τραγούδησε τέσσερα τραγούδια. Το “Γυρίζω τις πλάτες μου στο μέλλον” καθήλωσε το κοινό, όσο η πολύ άνετη και χιουμοριστική διάθεση του τραγουδιστή του το έφερνε όλο και πιο κοντά.

Πριν δούμε τον Γεράσιμο Ανδρεάτο απολαύσαμε την παρουσίαση των μουσικών μαζί με ένα medley και ένα ηπειρώτικο τραγούδι.

Όταν ο Γεράσιμος Ανδρεάτος ανέβηκε στη σκηνή έδειξε το πόσο μεγάλος ερμηνευτής είναι και σε παρέσερνε με τον τρόπο που τραγούδαγε και το συναίσθημα που έβγαζε. Όταν τραγούδαγε ήταν η απόλυτη πηγή προσοχής, κάτι που απαιτούσε, αλλά ανάμεσα στα τραγούδια έδειξε ευδιάθετος και γεμάτος ενέργεια, αν και ο περισσότερος κόσμος είχε φύγει όταν βγήκε την πρώτη φορά

Όλη συναυλία είχε πάρα πολύ υψηλό επίπεδο. Για έναν λάτρη της έντεχνης μουσικής η βραδιά θα ήταν απολαυστική χάρις στα πολλά τραγούδια, στην γκάμα των ακουσμάτων που κάλυπταν όλο το φάσμα της ελληνικής μουσικής από το έντεχνο στο ελληνόφωνο ροκ και από το παραδοσιακό στο βαρύ λαϊκό. Η μια και μόνη ένσταση εντοπίζεται στη διάρκεια της εμφάνισης, η οποία ήταν πολύ μεγάλη και κάποια στιγμή και έπειτα κούραζε. Ειπώθηκαν τουλάχιστον 40 τραγούδια και στο τέλος λίγοι είχαν μείνει, για κάτι που δεν ευθύνονται οι καλλιτέχνες, αλλά μάλλον το γεγονός ότι το event λάμβανε χώρα καθημερινή.

Κάτι που ξεχώρισε ήταν αναμφίβολα οι trivia πληροφορίες που οι καλλιτέχνες αφειδώς εκστόμιζαν. Όσοι βρέθηκαν στο χώρο έμαθαν πολλά και ενδιαφέροντα πράγματα για τους αγαπημένους τους μουσικούς και φυσικά τους απόλαυσαν στον απόλυτο βαθμό…

Τι μας δήλωσε ο Φίλιππος Πλακιάς

Πότε προέκυψε η ιδέα του να παίξετε εδώ;

Πριν περίπου ένα μήνα όταν και ήρθαμε σε επαφή με τα παιδιά που είχαν τον Ρυθμό Stage, οι οποίοι μου πρότειναν να παίξω αυτές τις δύο Πέμπτες 11 και 18, μου άρεσε ο χώρος και δέχτηκα μετά χαράς. Άσε που μου αρέσουν αυτά τα live, τα σχετικά μικρά που παίζουμε τη μουσική μας και έρχεται ο κόσμος και διασκεδάζει με την αληθινή έννοια του όρου, όχι να χαζο-ξεσαλώσει, αλλά να περάσει ωραία ακούγοντας μουσική και τραγουδώντας ποιοτικά. Αλλά πρόσεξε, ποιότητα είναι κάτι μια σύνθετη έννοια. Όποιος είναι αληθινός είναι και ποιοτικός κατά τη γνώμη μου…

Δυο λόγια για τους μουσικούς που σας πλαισιώνουν;

Οι μουσικού είναι εξαιρετικοί στο είδος τους και είναι και φίλοι, τον έναν τον γνώρισα πρόσφατα, με τους υπόλοιπους η σχέση μας πάει πιο πίσω. Με τρεις εξ’αυτών παίζουμε χρόνια μαζί και το ενδιαφέρον είναι ότι θα παίξω καινούργια τραγούδια, δικιάς μου μουσικής και σε στίχους τριών φίλων, κυρίως του Τάσου του Mητσελή, που έγραψε και τα περισσότερα, τρία από το Χρήστο το Ξανθάκη, άλλο ένα ο Μανόλης ο Λέτζος και ένα η Κυριακή Mπειόγλου.

Δηλαδή να περιμένουμε και δισκογραφική επιστροφή…

Αυτό είναι ένα μεγάλο ζήτημα… Αν μιλάγαμε πριν 5 χρόνια θα μιλάγαμε σε άλλη βάση. Τώρα πια δεν υπάρχει δισκογραφία, δεν υπάρχουν πωλήσεις, είναι ένα καινούργιο καθεστός γι’ αυτό αποφάσισα να παίζω ζωντανά τα τραγούδια μου για να τα ευχαριστιέται ο κόσμος. Αυτό κάνω ένα χρόνο τώρα σε ένα χώρο στο Παγκράτι και έχουν μεγάλη ανταπόκριση –όχι όλα βέβαια, αλλά καταλαβαίνω τι γίνεται-. Αυτός αν θες είναι ένας τρόπος να επικοινωνώ με τον κόσμο. Αν γίνει κάποιος δίσκος κάποια στιγμή θα ήταν ευχής έργον, αλλά τα πράγματα είναι τόσο δύσκολο με τη δισκογραφία που πρέπει και εσύ να έχεις λεφτά για να βγάλεις το δίσκο για να στο διακινήσει η εταιρία και λοιπά… Θα δούμε…

Θα κυκλοφορήσουν ίσως σε ψηφιακή μορφή ή θα ανεβούν στο youtube όπως συνηθίζεται τελευταία;

Για να είμαι ειλικρινής δεν έχω γνώσεις επί του θέματος, αλλά πολλοί μου έχουν προτείνει να κάνω κάτι τέτοιο…

Πάντως, αυτό συμβαίνει πολύ συχνά τώρα τελευταία. Πολλοί καλλιτέχνες (σσ. Ο Δήμος Αναστασιάδης έπραξε κάτι παρόμοιο…) συνηθίζουν να ανεβάζουν στην προσωπική τους ιστοσελίδα τα καινούργια τους τραγούδια και οι ακροατές μπορούν να αφήσουν ένα ποσό που οι ίδιοι νομίζουν για υποστήριξη…

Τι να σου πω. Αυτό είναι ένα μεγάλο ζήτημα, αλλά και πάλι δεν ξέρω τι μπορεί να φτάσει και πως μπορεί να φτάσει στους ακροατές. Μάλλον θα φτάνουν τα πιο φαντεζί, τα εντυπωσιακότερα, αυτά που έχουν χαβαλέ, καραγκιοζιλίκι, δεν ξέρω, πραγματικά δεν ξέρω. Το μόνο αληθινό από όλο αυτό είναι να παίζεις τα τραγούδια σου ζωντανά στον κόσμο και εγώ αυτό κάνω…

Ας πάμε σε κάτι διαφορετικό: Αν σε ένα ουτοπικό σκηνικό μπορούσατε να καλέσετε πάνω στη σκηνή οποιονδήποτε μουσικό, από οποιαδήποτε εποχή και χώρα. Ποιους θα βλέπαμε απόψε μαζί σας;

Ω, αυτή είναι μια δύσκολη ερώτηση… Σίγουρα τον Καζαντζίδη, τον Stevie Wonder, άντε και τον James Brown (σημ. κατόπιν σκέψης και αμήχανων σιωπών)

Αν πάει καλά το πρόγραμμα υπάρχει περίπτωση να συνεχίσετε;

Δεν το ξέρω, αλλά αν πάμε καλά μπορεί να συνεχίσουμε. Γενικά μας αρέσει ο χώρος, το κλίμα εδώ είναι πάρα πολύ ευχάριστο, ο χώρος, οι άνθρωποι… Ελπίζω να πάμε καλά και να συνεχίσουμε είτε εδώ είτε κάπου αλλού…