Ν. Πορτοκάλογλου, Μ. Φάμελλος και Ν. Ζιώγαλας μιλούν για την συνεργασία τους

Ο Ν. Ζιώγαλας αναφέρει ότι η ιδέα να συνεργαστούν οι τρεις τούς ήταν δική και πως όταν το 1990 γνώρισε τον Μ. Φάμελλο του υποσχέθηκε ότι θα γνωρίσει τον Ν. Πορτοκάλογλου και ότι κάποια στιγμή οι τρείς τούς θα συνεργαστούν.

Ο Ν. Πορτοκάλογλου αναφέρει ότι δε συναντιόνται μόνο στα σημεία που μοιάζουν μουσικά και ότι αυτό που τους γοητεύει είναι κυρίως οι διαφορές τους. Χαρακτηριστικά αναφέρει: «Αυτό που δεν έχουμε ο καθένας ξεχωριστά, είναι και αυτό που έχουμε να κερδίσουμε από τον άλλο. Γενικότερα, αυτά που παίρνω από αυτόν Ν. Ζιώγαλα είναι το πηγαίο τού χαρακτήρα του, ο αυθορμητισμός, το χιούμορ του. Από την άλλη, ο Μανώλης είναι πιο εγκεφαλικός, δεν ξέρω αν του φαίνεται, αλλά είναι ο διανοούμενος. Είναι πολύ διαβαστερό παιδί. Κι εγώ διαβάζω, κυρίως όμως λογοτεχνία, ο Μανώλης διαβάζει φιλοσοφία, είναι ο φιλόσοφος της παρέας».

Οι γνωστοί καλλιτέχνες αναφέρονται και στην ανταπόκριση του κόσμου στις μέχρι τώρα εμφανίσεις. Ο Ν. Πορτοκάλογλου αναφέρει χαρακτηριστικά: «Ενθουσιασμός! Σκίζουν τα ρούχα τους, μας κυνηγούν τα κορίτσια στα καμαρίνια! Κοίτα, σε περιόδους δύσκολες, όπως αυτή, και τα τραγούδια παίρνουν άλλο νόημα. Αν είναι σαχλά και επιφανειακά, φαίνονται ακόμη πιο σαχλά κι επιφανειακά. Αν έχουν κάποια ουσία, φαίνονται ακόμη πιο ουσιαστικά». Ο Ν. Ζιώγαλας αναφέρει ότι εμπνέεται από το χθες και ότι είναι νοσταλγός .

Ο Μ. Φάμελλος αναφέρει ότι τα περισσότερα τραγούδια του τα γράφει βράδυ, μετά από συναυλία. Ο Ν. Πορτοκάλογλου αναφέρει: «κάθομαι, βάζω κι ακούω ένα τραγούδι που με συγκινεί, γράφω με το χέρι τις συγχορδίες για να αρχίσω να το κάνω κτήμα μου και μετά το παίζω δέκα φορές, το διασκευάζω, το φέρνω στα μέτρα μου. Αυτή η μελέτη με κρατάει σε επαφή. Περνάω μια φάση με τον Χατζιδάκι, μετά με τον Τσιτσάνη κ.λπ.». Σχετικά με τις δυσκολίες που μπορεί να έχουν στην πράξη η συλλογικότητα και η συνεργασία ο Ν. Πορτοκάλογλου αναφέρει: «Κατ’ αρχήν, είμαστε ένας λαός ανεκπαίδευτος στην ομαδική δουλειά. Συν τη λόξα, τις εμμονές και τη ματαιοδοξία που διαθέτουμε ως καλλιτέχνες, όλα αυτά κάνουν τη συνεργασία δύσκολη. Γι’ αυτό, όσες φορές το καταφέρνουμε επιτυχώς –εννοώ το ευχαριστιόμαστε, δεν ζούμε μια μιζέρια εμπορικής επιτυχίας και ανθρώπινης δυστυχίας και διαμάχης– είναι μάθημα, είναι παιδεία».

Ο Μ. Φάμελλος αναφέρει: «Έχουμε μια θητεία σε μορφές αυτοσχέδιας κοινωνικότητας, λόγω συγκροτημάτων. Ο ελληνικός ψυχισμός είναι άναρχος και εγωτικός, τιθασεύεται δύσκολα. Υπάρχει και μια άλλη όψη στην ομαδικότητα: δεν μοιράζεσαι μόνο τις χαρές, αλλά και τις σκοτεινιές, τις σκιές έτσι ξέρουμε πού πονάει ο άλλος, λόγω κοινής διαδρομής και εμπειριών. Για παράδειγμα, το άγχος που φέρει ο καθένας, μεταβιβάζεται, μεταβιβάζεται, ώσπου εξαϋλώνεται».

Οι γνωστοί καλλιτέχνες αναφέρθηκαν και στην περιοδεία τους λέγοντας: «θα γυρίσουμε όλη την Ελλάδα και είμαστε πολύ χαρούμενοι γι’ αυτό. Ανυπομονούμε να συναντήσουμε όλους τους παλιούς και τους νέους μας φίλους».

απο την Κωνσταντίνα Τσίχλα