Vassilikos:”Δεν μπορείς σαν καλλιτέχνης να διασκεδάσεις με τη δουλειά άλλου καλλιτέχνη”

Το όχημα του προς την επιτυχία ήταν οι Raining Pleasure των οποίων ήταν ο mainman και οι οποίοι μεσουρανήσανε στα μέσα της προηγούμενης δεκαετίας. Πλέον μας  επανασυστήνεται  σαν σόλο καλλιτέχνης με την πρώτη του δουλειά να είναι μια συλλογή από διασκευές σε κλασσικά τραγούδια. Με αφορμή τις εμφανίσεις του στο Σταυρό του Νότου μαζί με το Λάκη Παπαδόπουλο καθίσαμε και μιλήσαμε και μας είπε αρκετά ενδιαφέρονται πράγματα για το παρελθόν αλλά και το μέλλον

Καλησπέρα Βασίλη, αρχικά θα ήθελα να μου πεις για την συνεργασία με τον Λάκη. Πώς θα τη χαρακτήριζες;

Έχει πλάκα! Αυτό ακριβώς. Έχει πλάκα γιατί ο Λάκης έχει φοβερός χιουμορίστας, και μοιραζόμαστε την ίδια αίσθηση του χιούμορ. Αυτό όσον αφορά την προσωπική επαφή, γιατί το καλλιτεχνικό δε το συζητάω καν, είναι σπουδαίος δημιουργός και φανταστικός μουσικός. Από εκεί και πέρα με τη μπάντα έχουμε δέσει πολύ καλά και γενικά είμαστε πολύ χαρούμενοι και ελπίζουμε να κάνουμε κι άλλο κόσμο χαρούμενο με τη μουσική μας.

Η μουσική σας συνάντηση είναι λίγο ιδιαίτερη, καθώς ο Λάκης είναι ένας μεγαλύτερος σε ηλικία μουσικός που ασχολείται με τον σύγχρονο ήχο ενώ εσύ, ενώ είσαι νεώτερος δείχνεις τον τελευταίο καιρό μια τάση σε πιο κλασσικά ακούσματα.

Κοίτα, ο Λάκης κι εγώ έχουμε ακριβώς το ίδιο γούστο στη μουσική και αυτό είναι πολύ σημαντικό. Είναι ίσως το σημείο-κλειδί στη συνεργασία μας που μας ενώνει. Πέρα από το τι έχουμε κάνει ο καθένας στη μουσική του πορεία μας αρέσει να ακούμε τα ίδια πράγματα. Ο Λάκης είναι σαν εμένα, του αρέσουν πάρα πολύ οι πιο παλιές μουσικές, είτε μιλάμε για ξένα είτε για ελληνικά.

Αγαπημένο σου τραγούδι του Λάκη;

Τα ήσυχα βράδια.

Αυτή σου η ενασχόληση με τον παλιότερο ήχο είναι και κάποιο σχόλιο για τη σημερινή μουσική;

Πλαγίως ναι. Εννοείται ότι δεν το έκανα για να σχολιάσω κάτι επί τούτου, αλλά πιστεύω ότι κοιτώντας προς το παρελθόν με μια έξυπνη ματιά, είναι πάρα πολλά τα πράγματα που μπορούμε να μάθουμε.

Οι Raining Pleasure σε τι φάση βρίσκονται; Υπάρχουν;

Όχι δεν υπάρχουν πια. Κι εγώ αυτό είναι κάτι που μόλις τους τελευταίους έξι μήνες κατάφερα να το συνειδητοποιήσω και να μπορώ να λέω ξεκάθαρα ότι δεν υπάρχουν. Είναι ένα τεράστιο κεφάλαιο της ζωής μου που με απασχόλησε για είκοσι δύο χρόνια…

Συναντηθήκατε και το αποφασίσατε;

Όχι δε συναντηθήκαμε. Απλά σε αυτή τη φάση της ζωής μας ο καθένας έχει στραφεί σε άλλα ενδιαφέροντα ενώ εγώ παρέμεινα στη μουσική. Πολύ θα ήθελα στο μέλλον να μας έρθει η όρεξη να ξανακάνουμε κάτι μαζί, αλλά προς το παρόν όχι.

Δηλαδή ήταν φιλικός ο χωρισμός. Δε τα “σπάσατε”…

Όχι, προς Θεού όχι. Δε γίνεται να τα “σπάσεις” με ανθρώπους που μεγάλωσες μαζί. Δε γίνεται.

Είχες αναφέρει, όταν πρωτοκυκλοφόρησε το Vintage ότι θα έκανες μια προσπάθεια να φτάνανε οι διασκευές σου στα αυτιά των δημιουργών τους. Είχες αναφέρει συγκεκριμένα τον Leonard Cohen.

Ναι, για τον Cohen υπήρξε τότε ένας άνθρωπος που θα μπορούσε να κάνει την επαφή αλλά τελικά δεν έγινε ποτέ.

Κάποιος άλλος;

Από όσο γνωρίζω έχει ακούσει το ‘Look of love’ o Bucharach, ο οποίος έμαθα ότι το σχολίασε θετικά, αλλά έχουν διασκευάσει τόσοι πολλοί παγκοσμίως αυτό το κομμάτι που δε λέει κάτι.

Επόμενα σχέδια;

Αυτόν τον καιρό γράφω δικά μου κομμάτια για τον επόμενο προσωπικό δίσκο ο οποίος προγραμματίζεται να βγει γύρω στο Πάσχα. Ουσιαστικά είναι τα τραγούδια που θα έγραφα για τους Pleasure αν υπήρχαν ακόμα.

Δηλαδή σε Indie Rock ύφος;

Δε το λέω Indie Rock. Γενικά δε βάζω ταμπέλες αλλά ειδικά αυτή δε τη συμπαθώ ιδιαίτερα γιατί είναι ένας ήχος πολύ συγκεκριμένος, τουλάχιστον στα δικά μου αυτιά, και θεωρώ ότι δεν έχω καμιά σχέση με αυτόν. Θα είναι σίγουρα ένας rock δίσκος, όσο γενικό κι αν ακούγεται πλέον αυτό.

Έχεις να μας δώσεις κάποια πληροφορία γι αυτόν, όπως τον τίτλο ίσως;

Όχι δεν υπάρχει κάτι τέτοιο ακόμα. Πάντως στα πιο άμεσα σχέδια είναι η κυκλοφορία της συναυλίας που έκανα στον Κήπο του Μεγάρου με διασκευές σε Τσιτσάνη.

Στα νέα τραγούδια συνεχίζεις αγγλόφωνα;

Ναι, στον δίσκο συνεχίζω αγγλόφωνα

Και όσον αφορά την προώθησή του έξω;

Αυτό είναι το κυρίως μέλημά μου.

Οι δισκογραφικές βοηθάνε, ή αναγκάζεσαι να επενδύεις ο ίδιος στη δημιουργία;

Πλέον και να θέλουνε, δε μπορούνε να βοηθήσουν. Ευτυχώς με τη πρόοδο της τεχνολογίας τα κόστη έχουν πέσει αρκετά μιας που με έναν υπολογιστή ο καθένας μπορεί να ηχογραφήσει κάτι αξιόλογο στο σπίτι του.

Εδώ μπαίνει ο Λάκης στα καμαρίνια:

Λ: Να ξέρετε παιδιά ότι ο Βασίλης πληρώνει για να παίζει μαζί μου! (γέλια)

V:Ε ναι, αυτή η φάση θα μου κοστίσει λίγο, οικονομικά, αλλά αξίζει το κόπο.

Λ: Η Αρλέτα να δεις πόσα μου ‘σκασε πέρυσι! (γέλια)

V: Είδατε, τι σας έλεγα; Το χιούμορ του Λάκη.

Έχεις κάποια συνεργασία απωθημένο που θα ήθελες να πραγματοποιήσεις;

Αυτή την ερώτηση μου την κάνουν πολλοί τον τελευταίο καιρό. Ευτυχώς δεν έχω απωθημένα. Απωθημένο μου ήταν να τραγουδήσω κάτι φοβερά κομμάτια που άκουγα μικρός και τελικά το έκανα αυτό με το Vintage.

Κάποτε είχες πει ότι δεν ήθελες να πηγαίνεις σε μεγάλες συναυλίες (των U2 εν προκειμένω) γιατί θεωρούσες ότι δε σε αφοράν από τη στιγμή που δε θα παίξεις ποτέ μπροστά σε τόσο κόσμο…

Δεν είχα πει αυτό ακριβώς. Είχα πει ότι αν θα πήγαινα, θα έβλεπα όλη την παραγωγή και όλο το στήσιμο, θα ζήλευα και θα έφευγα, οπότε δεν είχε νόημα να πάω. Δε θέλω να ζηλεύω και προσπαθώ να προστατέψω τον εαυτό μου από τέτοιου είδους συναισθήματα. Και δεν είναι ότι θα ζήλευα τους ίδιους τους U2 που είναι ομολογουμένως σπουδαία μπάντα, αλλά όλο τον πλούτο της παραγωγής και τον εξοπλισμό, που πλέον δεν είμαι πιτσιρικάς για να το ονειρεύομαι ακόμα.

Δηλαδή όταν είσαι μουσικός, δε μπορείς να το δεις οπαδικά, το βλέπεις υπό το πρίσμα του μουσικού…

Δε μπορείς να το αποφύγεις αυτό δυστυχώς. Πιστεύω ότι δεν μπορείς σαν καλλιτέχνης να διασκεδάσεις με τη δουλειά άλλου καλλιτέχνη. Πάντα θα έχεις στο νου σου το πώς έγινε το ένα ή το άλλο και δε καταφέρνεις ποτέ να χαλαρώσεις. Αυτό στο live, ο δίσκος είναι άλλο πράγμα.

Δηλαδή στο δίσκο μπορείς να απολαμβάνεις τη μουσική…

Ναι περισσότερο. Σίγουρα αναλύω και πάλι αυτό που ακούω, δε μπορώ να κάνω διαφορετικά. Το έχω ευχηθεί να μπορούσα αλλά δε γίνεται. Προσπαθώ να ακούω σαν ένας άνθρωπος που δε ξέρει μουσική. Είναι πάρα πολύ δύσκολο αλλά το προσπαθώ γιατί έτσι έχει αξία.

Υπάρχει σύγχρονο τραγούδι που να ζηλεύεις και να ήθελες να είναι δικό σου;

Πάρα πολλά. Συνεχίζουν και γράφονται σπουδαία τραγούδια.

Θα το έκανες ποτέ αυτό. Ένα δίσκο αντίστοιχο του Vintage αλλά με διασκευές μοντέρνων τραγουδιών;

Η ιδέα που είχε καρφωθεί στο μυαλό μου πριν από περίπου τέσσερα χρόνια, πριν καν κυκλοφορήσει το Vintage, ήταν να πιάσω εποχές. Στο Vintage καταπιάστηκα με τη πεντηκονταετία από το ’20 μέχρι το ’70. Η ιδέα ήταν ότι αν κάποτε έκανα ένα Volume 2 να καταπιαστώ με σύγχρονη μουσική. Όχι βέβαια με τον τίτλο Vintage αλλά με αντίστοιχο υπότιτλο.

Ευχαριστώ πολύ

Συνέντευξη στον Σεμπάστιαν Φραγκόπουλο