Συνέντευξη Γιάννης Σαββιδάκης

Η αρχική ιδέα ήταν να γίνει μία συνέντευξη βιογραφική. Αλλά όπως είπε και ο Γιάννης Σαββιδάκης:

– Τόσα χρόνια δίνω βιογραφικές συνεντεύξεις και λέμε τα ίδια και τα ίδια. Ας κάνουμε, λοιπόν, κάτι διαφορετικό και να μιλήσουμε για το μέλλον. Βέβαια μέσα στο «παιχνίδι» της συνέντευξης μπορούμε να περάσουμε και κάποια στοιχεία από το παρελθόν. 

Σε είδαμε στο Ράδιο Αρβύλα (29/11/2010) όπου ερμήνευσες ένα καινούργιο δικό σου τραγούδι και μάλιστα αγγλόφωνο. Αυτό αποτελεί το προμήνυμα κάποιας καινούργιας δουλειάς;

Αυτό που μπορώ να πω τώρα είναι ότι πράγματι έχουμε μια δουλειά που είναι στο στάδιο της ολοκλήρωσης.

Το άλμπουμ θα είναι αγγλόφωνο;

Ναι. Ολόκληρο το άλμπουμ θα είναι αγγλόφωνο και το τραγούδι που παίξαμε στο Ράδιο Αρβύλα θα είναι το πρώτο single. Το single θα είναι ψηφιακό και θα είναι σαν να λέμε ο «προπομπός» του νέου άλμπουμ.

Αυτή η αλλαγή από το ελληνόφωνο τραγούδι στο αγγλόφωνο…

(διακόπτει): Δεν είναι αλλαγή. Ο ίδιος είμαι. Απλά έχω κι άλλο ένα «κουτάκι», το οποίο το άνοιξα και έβγαλα ένα τραγουδάκι που έχω γράψει εδώ και τόσα χρόνια, μαζί με κάποια άλλα καινούργια τραγούδια που έγραψα πέρυσι και φέτος.

Νομίζω ότι οι δισκογραφικές εταιρίες έχουνε χάσει πλέον τον έλεγχο. Το μόνο που μπορούνε να κάνουνε είναι να χειραγωγούν κάποια ραδιόφωνα και κάποιες εκπομπές στην τηλεόραση…

Ναι αλλά, αν θυμάμαι καλά, δεν είχες ξανακάνει αγγλόφωνο άλμπουμ.

Όχι, δεν είχα ξανακάνει, αλλά τραγουδάω εδώ και πολλά χρόνια αγγλικά τραγούδια. Ξεκίνησα να τραγουδάω στ’ αγγλικά απ’ όταν ήμουνα παιδί και έπαιζα σε μπαράκια με την κιθάρα μου. Έλεγα 10 αγγλικά τραγούδια και 2 ελληνικά.

Παρόλα αυτά ξεκίνησες να τραγουδάς με ελληνικούς στίχους.

Ναι, γιατί τα τραγούδια που έγραψα ήταν με ελληνικούς στίχους. Όμως το ότι ετοιμάζω μία δουλειά με αγγλικό στίχο, για μένα δεν είναι αλλαγή. Είναι μία πτυχή της καλλιτεχνικής μου οντότητας.

Νιώθεις ότι αυτή την περίοδο εκφράζεσαι καλύτερα με τον αγγλικό στίχο;

Δεν θα το έλεγα. Άμα ένα τραγούδι είναι καλό και βγαίνει απ’ την καρδιά και τη ψυχή μου τότε μ’ εκφράζει όπως και να έχει. Σίγουρα η μητρική μου γλώσσα, που είναι η ελληνική, είναι πιο εύκολη για μένα. Κι όταν γράφω στίχο στα αγγλικά προσπαθώ να είναι εύληπτος και εύκολος στην προσέγγισή του από το κοινό. Κακά τα ψέματα, έχουμε ακούσει πάρα πολλά τραγούδια αγγλικά και επειδή δεν δίνουμε τόση σημασία στο στίχο –αφού δεν είναι η μητρική μας γλώσσα- τα δεχόμαστε όταν είναι πολύ ωραίες οι μελωδίες. Στον ελληνικό στίχο είμαστε πιο αυστηροί γιατί καταλαβαίνουμε καλύτερα τι λέει αυτός που το τραγουδάει.

Στο νέο αυτό άλμπουμ, λοιπόν, όλα τα τραγούδια είναι σε μουσική και στίχους του Γιάννη Σαββιδάκη;

Υπάρχουν ένα-δύο τραγούδια που σκέφτομαι να πάρω από άλλους, από φίλους δηλαδή, αλλά ο κύριος όγκος είναι δικά μου.

Μήπως αποτελεί και κάποια προσπάθεια να βγεις στη διεθνή αγορά;

Αναμφισβήτητα ναι. Και από εκεί θα ξεκινήσω. Μάλιστα σ’ αυτό το project δεν θα λέγομαι Σαββιδάκης. Θα έχω άλλο όνομα. Πως είναι σ’ αυτή τη διαφήμιση που χωρίζει ο άλλος στα δύο γιατί βλέπει μία μελαχρινή και μία ξανθιά και δεν ξέρει που να πρωτοπάει και σπάει στη μέση; Έτσι θα είμαι!

Έχεις αποφασίσει ποιο θα είναι αυτό το όνομα με το οποίο θα εμφανιστείς;

Είμαστε ακόμα στην «κατασκευή» του ονόματος και δεν μπορώ να πω με σιγουριά.

Παλιά μού είχανε πει ότι την κατηγορία αυτή την έχω ανοίξει εγώ και είμαι μόνος μου! Ακόμα και σήμερα δεν έχω ακούσει άλλον σ’ αυτό το στυλ. Ο Χατζηγιάννης μόνο πάτησε για λίγο αλλά πήγε αλλού….

Παρατηρώ ότι χρησιμοποιείς πληθυντικό αριθμό. Μήπως θα εμφανιστείς ως συγκρότημα;

Αυτό παίζεται. Βασικά εγώ θα είμαι ο πυρήνας. Τώρα αν θα έχω κάποιο γκρουπ από πίσω είναι υπό συζήτηση. Αλλά εσείς, κι εννοώ το tralala, θα είστε οι πρώτοι που θα το μάθετε, γιατί και το τραγούδι που έβγαλα το καλοκαίρι («Τα μπουτάκια»), που το έβγαλα για πλάκα, ήσασταν οι πρώτοι που το πήρατε και το βγάλατε και σας ευχαριστώ. Βέβαια αυτό που ετοιμάζουμε είναι κάτι πολύ πιο μεγάλο και ευελπιστώ να φτάσει στα αυτιά πολλών ανθρώπων.

Πόσο εύκολο ή δύσκολο είναι να φτάσει αυτή η δουλειά στο κοινό παρακάμπτοντας τις δισκογραφικές εταιρίες;

Νομίζω ότι οι δισκογραφικές εταιρίες έχουνε χάσει πλέον τον έλεγχο. Το μόνο που μπορούνε να κάνουνε είναι να χειραγωγούν κάποια ραδιόφωνα και κάποιες εκπομπές στην τηλεόραση. Δεν μπορείς να πεις ότι δεν χρειάζεται και μία εταιρία, αλλά νομίζω ότι με τόσα μέσα ελεύθερης πρόσβασης που παρέχει το διαδίκτυο, όπως ιδιωτικά διαδικτυακά ραδιόφωνα και κανάλια, είναι πιο εύκολο να δείξεις τη δουλειά σου χωρίς τη μεσολάβηση μίας δισκογραφικής εταιρίας.

Πάντως η προσωπική σου ιστοσελίδα είδα ότι είναι υπό κατασκευήν και δεν θυμάμαι αν έχεις και προφίλ στο facebook…

Έχω προφίλ στο facebook με πάνω από 4.000 φίλους. Δεν το βρήκες;

Το 2005 βγάλαμε ένα best of με τίτλο «Γίνομαι Ό,τι Με Κάνεις Εσύ», το οποίο περιείχε κι ένα καινούριο τραγούδι –«Η Τελευταία Αγκαλιά»- και έκτοτε ουδέν νεώτερον από το μέτωπο. Επίσης χάθηκα γιατί παντρεύτηκα, απέκτησα το παιδί μου, και μετά από αυτά μοιραία αλλάζει κι η ζωή σου.

Έτσι όπως έχει γίνει το facebook μπορεί και να είσαι φίλος μου και να μην το ξέρω!

(γέλια)

Είναι Giannis Savvidakis. Και σαφέστατα όταν έχω κάτι καινούργιο να παρουσιάσω το προωθώ και μέσω του facebook. Το να κάθομαι τώρα και να μιλάω με 5 φίλες μου μέχρι τις 6 το πρωί και να γίνομαι νυχτερίδα για να έχω φίλους στο facebook δεν μπορώ να το κάνω. Το καλό είναι ότι έχω βρει παλιούς μου φίλους και φίλες και ότι παίρνω κάποια ωραία μηνύματα, σε μερικά από τα οποία απαντάω προσωπικά. Μπορεί να μου λένε ότι είμαι καλός τραγουδιστής και λέω ωραία τραγούδια. Άμα ο άλλος το γράφει πολύ όμορφα αυτό που σου γράφει, σε «αναγκάζει» να απαντήσεις.

Η αλήθεια είναι ότι είσαι από τους λίγους καλλιτέχνες που έχουν «ακροβατήσει» με έναν επιδέξιο τρόπο ανάμεσα στο pop και στο έντεχνο τραγούδι.

Παλιά μού είχανε πει ότι την κατηγορία αυτή την έχω ανοίξει εγώ και είμαι μόνος μου! Ακόμα και σήμερα δεν έχω ακούσει άλλον σ’ αυτό το στυλ. Ο Χατζηγιάννης μόνο πάτησε για λίγο αλλά πήγε αλλού. Προσωπικά, έκανα επιτυχία με «Το Κορίτσι Μου Κοιμάται» και μέσα στον ίδιο δίσκο (σ.σ. «Από Το Χάδι Στο Φιλί», 1995) έλεγα και τη «Μαγεμένη Σου Ματιά» που ήταν ένα αργό τσιφτετέλι. Και τα δύο ήταν έντεχνα τραγούδια. Το «Φεγγάρι, Φεγγαράκι Μου», που η μουσική του έπαιζε στη σειρά «Της Ελλάδος Τα Παιδιά», ήταν πιο mainstream. Μετά πήγα στις «Δέκα Μάγισσες» και στο «Έχεις Τον Τρόπο». Δηλαδή «ακροβατούσα» όπως είπες πολύ σωστά.

Αυτό που ήθελα να πω είναι ότι κατάφερες να έχεις την εκτίμηση τόσο των «έντεχνων» όσο και των «μη έντεχνων» ακροατών.

Χαίρομαι που τ’ ακούω αυτό και μακάρι να είναι έτσι. Διαβάζω κι εγώ σχόλια στο youtube όταν μπαίνω και ψάχνω διάφορα. Πολλά από αυτά τα σχόλια είναι πολύ καλά και με κάνει να νιώθω υποχρεωμένος μπορώ να σου πω. Με την έννοια τη θετική, την εποικοδομητική. Δηλαδή να φτιάξω πράγματα γι’ αυτούς τους ανθρώπους.

…Ήταν ένας ταλαντούχος συνθέτης, νέος όπως κι εγώ, και προσπαθούσαμε να βρούμε το δρόμο μας…. Υπάρχουν άνθρωποι με το ένα χιλιοστό του ταλέντου του Θεοφάνους και έχουν κι αυτοί επιτυχία. Ο Θεοφάνους, όμως, έχει ταλέντο στο songwriting.

Πολλοί αναρωτιούνται πού χάθηκες τα τελευταία χρόνια.

Κοίταξε, η ζωή ενός ανθρώπου περνάει από διάφορα στάδια και είναι σαν μία κοίτη ποταμού, η οποία κινείται συνέχεια. Με τη δισκογραφική μου εταιρία, τη Sony, είχαμε κάποια «θέματα» με τις συμβατικές μας υποχρεώσεις και είπαμε να τελειώσουμε αναίμακτα αυτή την ιστορία. Το 2005 βγάλαμε ένα best of με τίτλο «Γίνομαι Ό,τι Με Κάνεις Εσύ», το οποίο περιείχε κι ένα καινούριο τραγούδι –«Η Τελευταία Αγκαλιά»- και έκτοτε ουδέν νεώτερον από το μέτωπο. Επίσης χάθηκα γιατί παντρεύτηκα, απέκτησα το παιδί μου, και μετά από αυτά μοιραία αλλάζει κι η ζωή σου.

Νομίζω ότι άργησες λιγάκι να παντρευτείς ή είναι ιδέα μου;

Υπάρχουν κι άλλοι που έχουν αργήσει πιο πολύ από μένα! (γέλια)

Ένας καλλιτέχνης χωρίς δισκογραφική παρουσία και συχνές ζωντανές εμφανίσεις πώς εξασφαλίζει τα προς το ζειν; 

Αυτό που ρωτάς είναι πολύ σωστό. Σ’ αυτή την περίεργη χώρα που ζούμε πρέπει να αυτοπροσδιορίζεσαι κάθε 6 μήνες. Μπορεί το 2009 να κάνεις ένα χρυσό δίσκο και το 2010 να μη βρίσκεις δουλειά. Είναι τρομακτικό αυτό που συμβαίνει. Πιστέψτε με, αυτό δεν γίνεται αλλού! Στην Ιταλία αν έχεις κάνει πλατινένιους και χρυσούς δίσκους, όπως έκανα εγώ στην Ελλάδα, έχεις μία θέση στη συνείδηση των ακροατών. Και δεν μιλάμε για καλλιτέχνη της μίας επιτυχίας. Δόξα τω Θεώ, έχω κάνει αρκετές επιτυχίες. Σε σημείο που οι μουσικοί με τους οποίους παίζουμε στο Όνομα Του Ρόδου να μου λένε: «Κι αυτό δικό σου είναι; Κι αυτό; Κι αυτό;». Άμα σας τα απαριθμήσω είναι πολλά. Κι είναι και πολύ ωραίο αυτό.

…ο καλλιτέχνης πηγαίνει να δίνει τη ψυχή του και να βγάζει μία δουλειά που να κοστίζει 3€ και να το πουλάνε οι δισκογραφικές 19,90! Αυτό που γίνεται στο διαδίκτυο είναι η ψηφιακή εκδίκηση. Θέλω όμως να ξεκαθαρίσω ότι είμαι κατά της δωρεάν απόκτησης των τραγουδιών. Δωρεάν πρέπει να δίνεται φαγητό και νερό στους φτωχούς.

Υπήρξανε και κάποιες μεγάλες επιτυχίες σου που είχαν ως συνθέτη τον Γιώργο Θεοφάνους εν έτη 1992.

Το «Πίστεψέ Με» και το «Να ‘Ταν Η Απόσταση Γυαλί» ήταν συνθέσεις του Γιώργου Θεοφάνους. Νομίζω ότι αυτός ο δίσκος μου («Έτοιμος Για Όλα», 1992) ήταν ο πρώτος που είχε κάνει! Τον Θεοφάνους τον βρήκαμε εγώ και ο Κώστας Τριγώνης με την Ηρώ Τριγώνη, το ζευγάρι που ήτανε στιχουργοί. Είχαμε πάει στο σπίτι του Γιώργου, μόλις είχε έρθει από την Αμερική. Ήταν ένας ταλαντούχος συνθέτης, νέος όπως κι εγώ, και προσπαθούσαμε να βρούμε το δρόμο μας. Ο Γιώργος Θεοφάνους έχει δουλέψει πάρα πολύ, έχει στύψει το μυαλό του, έχει γράψει στίχους, και έχει διαχειριστεί πολύ καλά την καριέρα του. Υπάρχουν άνθρωποι με το ένα χιλιοστό του ταλέντου του Θεοφάνους και έχουν κι αυτοί επιτυχία. Ο Θεοφάνους, όμως, έχει ταλέντο στο songwriting.

Σου έχουν κάνει ποτέ πρόταση να συμμετάσχεις ως κριτής σε κάποιο talent show;

Όχι, δεν μου έχουν κάνει. Μια φορά μόνο με έχουνε πάει σχεδόν με το ζόρι στο Fame Story και μίλησα λίγο με τα παιδιά που συμμετείχαν τότε. Τότε είχαμε σκεφτεί μήπως γίνει κάτι με την επιτροπή, αλλά δεν έγινε. Και καλύτερα.

Οι παλιότεροι, συμπεριλαμβανομένου και του εαυτού μου, σε γνώρισαν από την τηλεόραση όταν στα τέλη της δεκαετίας του 1980 έπαιζες στη σειρά «Μικροί – Μεγάλοι».

Ναι. Είχα παίξει στο «Μικροί – Μεγάλοι» (1987) και στις «Γυναίκες» (1991), και τα δύο σε σενάριο της Μιρέλλας Παπαοικονόμου, και μετά «Της Ελλάδος Τα Παιδιά» (1993-1995).

Η υποκριτική πώς προέκυψε;

Τυχαία. Είναι κάτι που το βλέπω ως χόμπι και μ’ αρέσει πάρα πολύ. Μάλιστα μετά τη σειρά «Της Ελλάδος Τα Παιδιά», είχα πάρα πολλές προτάσεις.

Και γιατί σταμάτησε η τηλεοπτική και υποκριτική σου καριέρα;

Αν και είχα πολλές προτάσεις, είχα μπει πολύ μέσα στο τραγούδι. Και όταν έχεις πολλές υποχρεώσεις δεν μπορείς να τα κάνεις όλα μαζί. Έχω κάνει όμως και μία ταινία μεγάλου μήκους με τον Αλέξανδρο Κολλάτο, το «Ο Χάρος Βγήκε Παγανιά» (2002), όπου συμμετείχαν πολύ μεγάλοι ηθοποιοί, όπως ο Λάκης Λαζόπουλος, η Σωτηρία Λεονάρδου και οι αείμνηστοι Δέσπω Διαμαντίδου και Σωτήρης Μουστάκας. Έχω παίξει και σε μικρού μήκους ταινίες. Φέτος έπαιξα σε δύο. Στο «Νέμεσις», που συμμετείχε στο 48 Hours Film Festival, και στο «Afterlife Simplicity», που θα συμμετάσχει στη Δράμα και στις Κάννες. Και γράφω κι ένα σενάριο για την τηλεόραση. Άμα σου πω με πόσα πράγματα ασχολούμαι θα σου κάψω τον εγκέφαλο!

Για έναν πολύ μεγάλο Έλληνα ερωτικό τραγουδιστή λέγανε ότι πούλησε 200.000 CD μαζί με την τάδε εφημερίδα… πες μου ένα τραγούδι από αυτό το δίσκο. Όταν πουλάς τόσους δίσκους θα πρέπει τα τραγούδια σου να τα ξέρουν απ’ έξω μέχρι κι οι γιαγιάδες μας… δεν έχω πρόβλημα με τον τρόπο πωλήσεων. Είναι ωραίος αλλά δεν έχει την ίδια δύναμη!

Πέραν των άλλων σου ασχολιών, αυτό τον καιρό εμφανίζεσαι και στο «Όνομα του Ρόδου».

Ναι, κάθε Σάββατο εμφανίζομαι στο «Όνομα του Ρόδου» και κάποιες μέρες μέσα στην εβδομάδα παίζω και εκτός Αθηνών. Στο «Όνομα του Ρόδου» εμφανίζομαι μ’ έναν φοβερό τραγουδιστή που λέγεται Hannibal (Άλεξ Μπαλακάκης), την Angel (Αγγελική) –μία επίσης πολύ καλή τραγουδίστρια- και κάποια άλλα πολύ καλά παιδιά και καλοί μουσικοί και βέβαια με το γκρουπ που λέγεται Omerta.

Αυτούς τους μουσικούς και τραγουδιστές τούς επέλεξες εσύ;

Όχι. Αυτοί προϋπήρχαν στο «Όνομα του Ρόδου». Το μαγαζί άνοιξε τρεις εβδομάδες πριν πάω εγώ και μετά μπήκα σαν guest. Είμαι καλεσμένος, λοιπόν.

Το πρόγραμμα τι περιλαμβάνει;

Βασικά το πρόγραμμα είναι rock-pop, με πιο πολύ το rock, και περιλαμβάνει από τραγούδια των Bon Jovi και των AC/DC μέχρι τραγούδια δικά μου, του Σωκράτη Μάλαμα, Ξύλινα Σπαθιά, Μπλε, πράσινους κόκκους (γέλια)…

Τον Οκτώβριο έπαιξες μαζί με τη Σαλίνα στο Γκάζι. Ποια είναι η άποψή σου για τη Σαλίνα;

Η Σαλίνα είναι πολύ ταλαντούχα και έχει την υποδομή να κάνει καριέρα. Πρόσφατα την είδα και στο «Σταυρό του Νότου» με τον Γιώργο Τεντζεράκη και τον Μιχάλη Εμιρλή. Είναι πολύ καλή τραγουδίστρια και μάλιστα της δίνω και τρία πολύ καλά τραγούδια.

Τι μουσική ακούς στο σπίτι;

Στο σπίτι δεν ακούω ιδιαίτερα μουσική. Ακούω πιο πολύ στο αυτοκίνητο. Προτιμώ τα ξένα και τα ορχηστρικά. Γράφω και ορχηστρικά κομμάτια που είναι ένα άλλο project.

Έχεις σκοπό να κυκλοφορήσεις άλμπουμ μόνο με ορχηστρική μουσική ή ένα soundtrack;

Ακριβώς. Ήθελα να βρω έναν τρόπο να κυκλοφορήσω αυτά τα ορχηστρικά κομμάτια μέσω κάποιας ταινίας. Γίνονται κάποιες συζητήσεις αλλά εγώ γράφω τραγούδια ή μουσικές χωρίς λόγο. Κάποτε ένας μεγάλος και πολύ ταλαντούχος παραγωγός –δεν θα πω το όνομά του- με ρώτησε γιατί έγραψα μία μουσική. Κι εγώ του είπα ότι δεν τον καταλαβαίνω. Τι θα πει γιατί έγραψα μία μουσική; Απλά γράφω χωρίς λόγο. Ακούω στον ύπνο μου τραγούδια ολόκληρα –πιστέψτε με- και σηκώνομαι για να τα γράψω στο κασετοφωνάκι. Και του είπα ότι γράφω έτσι κι αυτός μου είπε ότι γράφει μόνο κατόπιν παραγγελίας! Εγώ δεν μπορώ να γράψω κατόπιν παραγγελίας. Το πιο πιθανό είναι να μην το γράψω κιόλας! Δεν μπορώ, κολλάω.

Επί σκηνής είχες πολύ ενδιαφέρουσες συνεργασίες, με τη Δήμητρα Γαλάνη, τη Γλυκερία, τη Χαρούλα Αλεξίου κ.α., οι οποίες ωστόσο δεν αποτυπώθηκαν και δισκογραφικά. Γενικά στη δισκογραφία σου είχες λίγες συνεργασίες.

Οι συνεργασίες μου δισκογραφικά είναι με τον Γιάννη Κούτρα, στον οποίο είχα δώσει παλιά ένα τραγούδι, το «Ψέματα» (1991), σε στίχους του Κώστα Τριγώνη, και με τα Ημισκούμπρια που είπαμε μαζί το «Η Πεντάμορφη κι ο Αστέρας» (1999). Κι έχω τραγουδήσει και στο «Δεκαοκτώ Tribute στο Γιάννη Μαρκόπουλο» (2000) τα «Παραπονεμένα Λόγια», σε μία πολύ ωραία διασκευή. Δεν πήγα να κάνω τον Νταλάρα. Ίσα-ίσα που με τον Ορέστη Πλακίδη, που έκανε την ενορχήστρωση, προσπαθήσαμε να το πούμε με το δικό μας τρόπο.

Με την ερώτησή μου εννοούσα ότι αν και συνευρέθηκες επί σκηνής με πολύ σημαντικούς καλλιτέχνες, εντούτοις δισκογραφικά δεν έκανες ντουέτα.

Δεν μ’ αρέσουν πολύ τα ντουέτα. Προτιμώ από τρίο και πάνω (γέλια)! Σοβαρά τώρα, αν προκύψει γιατί όχι; Οι μεγάλες μου συνεργασίες ήταν με τη Χαρούλα Αλεξίου, με την οποία κάναμε συναυλίες σε όλη την Ελλάδα, με τη Δήμητρα Γαλάνη και με τον Μίμη Πλέσσα.

Με το διαδίκτυο πώς τα πας; Σου κακοφαίνεται που τα τραγούδια σου κυκλοφορούν ελεύθερα για κατέβασμα σε κάποια forums;

Καθόλου! Αυτό πρέπει να κακοφαίνεται στις δισκογραφικές εταιρίες και στα δισκάδικα, που πουλάνε με 19,90€ τα… «Ζουζούνια». Δεν μπορεί ο άλλος να δίνει πια 19,90 για ένα CD. Δεν γίνεται. Οι δισκογραφικές δεν προσέξανε τη δουλειά τους. Έπρεπε να είχαν στεγανοποιήσει την κατάσταση και να είχανε βοηθήσει τους καλλιτέχνες και όχι ο καλλιτέχνης να πηγαίνει να δίνει τη ψυχή του και να βγάζει μία δουλειά που να κοστίζει 3€ και να το πουλάνε οι δισκογραφικές 19,90! Αυτό που γίνεται στο διαδίκτυο είναι η ψηφιακή εκδίκηση. Θέλω όμως να ξεκαθαρίσω ότι είμαι κατά της δωρεάν απόκτησης των τραγουδιών. Δωρεάν πρέπει να δίνεται φαγητό και νερό στους φτωχούς.

Πώς σου φαίνεται το γεγονός ότι αρκετοί καλλιτέχνες πρώτης γραμμής κυκλοφορούν τις νέες τους δουλειές στις εφημερίδες και όχι στα δισκοπωλεία;

Αυτό μου φαίνεται λίγο «Gipsy Kings». Αν ήταν πιο οργανωμένο μπορεί να ήταν καλό. Τώρα νομίζω ότι γίνεται λίγο σπασμωδικά.

Μήπως είναι ένας εύκολος τρόπος να πουλήσουν 100.000 CDs όταν βγαίνουν με το κυριακάτικο φύλλο μιας εφημερίδας;

Για έναν πολύ μεγάλο Έλληνα ερωτικό τραγουδιστή λέγανε ότι πούλησε 200.000 CD μαζί με την τάδε εφημερίδα. Παλιά στην Ελλάδα ο χρυσός δίσκος ήταν στα 50.000 αντίτυπα. Εγώ έκανα χρυσό στα 25.000 και πλατινένιο στα 40.000. Τώρα που στην Ελλάδα ο χρυσός δίσκος είναι πλέον στα 6.000 αντίτυπα, και ένας δίσκος πουλάει αβίαστα 200.000 αντίτυπα, πες μου ένα τραγούδι από αυτό το δίσκο. Όταν πουλάς τόσους δίσκους θα πρέπει τα τραγούδια σου να τα ξέρουν απ’ έξω μέχρι κι οι γιαγιάδες μας και τα παιδιά μας. Τόση δύναμη θα πρέπει να έχει. Κι όμως δεν ξέρουμε ούτε ένα τραγούδι!

Θέλω να σου πω, λοιπόν, ότι δεν έχω πρόβλημα με τον τρόπο πωλήσεων. Είναι ωραίος αλλά δεν έχει την ίδια δύναμη. Γιατί πάρα πολλοί θα αγοράσουνε την εφημερίδα όχι για τον ερωτικό τραγουδιστή αλλά για να πάρουνε π.χ. τον Μπομπ τον Σφουγγαράκη που είναι από πίσω. Κατάλαβες τι εννοώ; Μπορεί κάποιος να πάρει μία εφημερίδα για τα χριστουγεννιάτικα τραγούδια του Σαββιδάκη και όχι για τις μεγαλύτερες επιτυχίες του Μπιθικώτση. Άλλος μπορεί να πάρει την εφημερίδα για την ταινία «Ο Γητευτής των Αλόγων» κι όχι για τα παιδικά του Σαββιδάκη ή τις επιτυχίες του Μπιθικώτση. Χαίρω πολύ Χαιρόπουλος. Ποιος ξέρει για ποιο λόγο παίρνει κάποιος μία εφημερίδα; Αν ήτανε μόνο το CD του ερωτικού τραγουδιστή χωρίς άλλα δώρα, ένθετα, ταξίδια στα μαγευτικά Χανιά και άλλες βλακείες, τότε θα έλεγα ότι κάτι γίνεται.

Μήπως δεν τον ενδιαφέρει και τον ίδιο τον καλλιτέχνη; Απ’ όσο έχω ακούσει, ο καλλιτέχνης παίρνει μία συγκεκριμένη αμοιβή και ίσως να μην τον ενδιαφέρει ούτε πόσο θα πουλήσει ούτε αν θα μείνει κάτι από αυτή τη δουλειά.

Πράγματι, μπορεί να μην τον ενδιαφέρει. Να σου πω κάτι; Θα σου φανεί αστείο. Ο καλλιτέχνης πιο πολύ στοχεύει στη διαφήμιση των τεσσάρων ημερών παρά για τις πωλήσεις. Σκέψου ότι από την Τετάρτη και μετά θα διαφημίζεται η κυριακάτικη εφημερίδα με το εν λόγω CD. Ο τηλεοπτικός αέρας είναι πιο σημαντικός γι’ αυτόν.

Από τη μία μεριά λοιπόν έχουμε κάποιους τραγουδιστές που τυχαίνουν ευρείας προβολής από τα Μ.Μ.Ε., έχουνε χορηγούς και υψηλά κασέ στα μαγαζιά που τραγουδάνε, και από την άλλη έναν μεγάλο αριθμό καλλιτεχνών που στη λαϊκή γλώσσα θα λέγαμε ότι «την παλεύουν».

Η Ελλάδα είναι σκληρή χώρα. Γιατί είναι ένα «κακό χωριό τα λίγα σπίτια», όπως λένε στην πατρίδα μου. Κάθε μέρα το συζητάω να φύγω από εδώ. Αν υπάρχει κάτι που με κρατάει είναι οι γονείς μου και το ότι έχω κάποιες εκκρεμότητες επαγγελματικές. Πίστεψέ με, δεν υπάρχει τίποτε άλλο. Την Ελλάδα τη λατρεύω και θέλω να τη ζήσω. Θέλω να τη «φάω» εγώ και όχι να με «φάει» αυτή. Άμα πάω στη Σουηδία και δουλέψω σαν λιμενεργάτης, θα έρχομαι στην Ελλάδα για διακοπές και θα γυρίζω πίσω. Και θα έχει το παιδί μου σαφή Πρόνοια και θα έχω εγώ σαφή σύνταξη. Συγκεκριμένα πράγματα και όχι άρες μάρες κουκουνάρες.

Όταν μεγαλώσει ο γιος σου θα του προτείνεις να φύγει εκτός Ελλάδος;

Όταν μεγαλώσει θα είναι πολύ αργά. Πρέπει να του το λέω από τώρα για να το βάλει καλά στο μυαλό του. Σαφέστατα και θα του προτείνω να πάει στο εξωτερικό.

Σε ποια χώρα θα πήγαινες να ζήσεις;

Μάλλον σε κάποια χώρα της Ευρώπης. Πιθανώς σκανδιναβική. Ας έχει και κρύο. Και τι έγινε; Είδαμε κι εδώ που κάνει ζέστη…