Πρόκειται για μία παράσταση που αγαπήθηκε όσο λίγες παραστάσεις στον τόπο μας. Την ονόμασαν «μάθημα ιστορικής μνήμης», «παρακαταθήκη πατριωτισμού», «ρεσιτάλ γεμάτο Ελλάδα», «το γλωσσικά ωραιότερο, θεατρικά πιο πύρινο και εκπαιδευτικά πολυτιμότερο γεγονός στο θέατρο για πολλά χρόνια». Παραλλήλισαν τον λόγο της με εκείνον του Μακρυγιάννη.
Έτσι οι μνήμες και ο λόγος αυτής της σπουδαίας μικρασιάτισσας, της Αγγέλας Παπάζογλου, γυναίκας του ρεμπέτη Βαγγέλη Παπάζογλου, όπως της διηγήθηκε στον γιο της Γιώργη Παπάζογλου, έγιναν μέσα από το στόμα, τον λόγο και την ψυχή της Άννας Βαγενά που την ενσαρκώνει όλα αυτά τα χρόνια, κτήμα όλου του κόσμου, πολύτιμη παρακαταθήκη για τις νέες γενιές.
ΣΥΝΤΕΛΕΣΤΕΣ ΤΗΣ ΠΑΡΑΣΤΑΣΗΣ
Το ρόλο της Αγγέλας ερμηνεύει η Άννα Βαγενά.
Επιλογή κειμένου, από το βιβλίο του Γιώργη Παπάζογλου «Ονείρατα της άκαυτης και της καμμένης Σμύρνης»
Θεατρική προσαρμογή, επιλογή τραγουδιών και μουσική επιμέλεια: Λάμπρος Λιάβας
Σκηνικά – κοστούμια : Μάριος Σπηλιόπουλος
ΑΚΟΛΟΥΘΟΥΝ ΑΠΟΣΠΑΣΜΑΤΑ ΑΠΌ ΚΡΙΤΙΚΕΣ ΠΟΥ ΓΡΑΦΤΗΚΑΝ ΓΙΑ ΤΗΝ ΠΑΡΑΣΤΑΣΗ
«ΑΓΓΕΛΑ ΠΑΠΑΖΟΓΛΟΥ»
ΑΠΟΣΠΑΣΜΑΤΑ ΑΠΟ ΚΡΙΤΙΚΕΣ
– «….πρόκειται για μια συγκλονιστική εμπειρία, μια βαθιά κατάδυση στον Έλληνα λόγο και στη λαϊκή ψυχή……. Έχει μόνον ήθος. Ένα ήθος άκρας ευγένειας, λαϊκής αρχοντιάς (ναι, υπάρχει κι αυτή η αρετή) εγκαρτέρησης, υπόγειας επικοινωνίας με μια παράδοση ευσέβειας προς κάθε ουσιώδη και απλό, πολύτιμο και αναγκαίο, προς κάθε τιμαλφές και ριζιμιό….. Η Άννα Βαγενά ενσαρκώνει συνταρακτικά την Αγγέλα Παπάζογλου. Λιτή, άμεση, ευθύβολη, ακριβής στους χρόνους, κεντάει βελονιά-βελονιά, ιστορεί με την παλιότερη σημασία της λέξης…….» (Κώστας Γεωργουσόπουλος, ΤΑ ΝΕΑ, 12/06/2000)
– «…… να μιλάει απευθείας στην καρδιά του κοινού, να του προκαλεί και το γέλιο πολλές φορές κι αβίαστα, να σχολιάζει. Ένας λόγος θεατρικός, τόσο περιεκτικός, τόσο παραστατικός, τόσο ζωντανός και τόσο αληθινός. Από τους πιο ωραίους θεατρικούς μονολόγους που έχει βγάλει το ελληνικό θέατρο…………. Δεν νομίζω ότι υπήρχε ιδεωδέστερη από την Άννα Βαγενά για να αφηγηθεί επί σκηνής το μονόλογο της Σμυρνιάς τυφλής ρεμπέτισσας. Της πάνε αυτές η ηρωίδες της Βαγενά διότι καταρχήν δεν ντρέπεται να δείξει σκηνικά την καταγωγής τους και δεν αρνείται σκηνικά να την κάνει απόλυτα δική της. Ακολούθησε την μεγάλη καρδιά της Παπάζογλου και μας χάρισε μιάμιση ώρα αξέχαστη.» (Παναγιώτης Τιμογιαννάκης, «ΕΛΕΥΘΕΡΟΣ ΤΥΠΟΣ», 05/11/2000)
– «…………….’Ολον αυτόν τον ανθρώπινο και πολιτισμικό «κόσμο», συμπυκνώνει και μορφοποιεί συνταρακτικά η Άννα Βαγενά, με μοναδική συναισθηματική αλήθεια, με εκφραστική απλότητα, αναβιώνοντας όλο το δράμα αλλά και όλο το μεγαλείο του μικρασιατικού καημού. Μόνη ουσιαστικά επί σκηνής, ακτινοβολεί λυτρωτικά, όλα τα πικραμένα όνειρα και τα αμέτρητα πάθη του λαϊκού ανθρώπου……» (ΘΥΜΕΛΗ, «ΡΙΖΟΣΠΑΣΤΗΣ», 07/11/2000)
– «………….Μια εκ βαθέων εξομολόγηση, που σε αφοπλίζει με την αλήθεια της να σε διαπερνά βαθιά με την ντομπροσύνη της. Χωρίς ψευδαισθήσεις και εξωραϊσμούς για τα φανερώματα –τα θετικά και τα αρνητικά- του ελληνικού ήθους. ……. Η επιλογή της Άννας Βαγενά να ενσαρκώνει μια απλή και λαϊκή γυναίκα της Σμύρνης, που δεν ξεχνά αλλά θυμάται άγρυπνα, δεν μας ξενίζει. Δεν είναι παρά η συνέχεια μια συνεπούς και αταλάντευτης στάσης της ηθοποιού απέναντι σε κάτι τι αυθεντικά ελληνικό….. Με αμεσότητα και οικειότητα μας κατέστησε συμμέτοχους στην περιπέτεια και το δράμα της φυλής μας και με τη γνησιότητα της υποκριτικής της δύναμης άγγιξε τις καρδιές μας…….» (Χριστίνα Κόκκοτα, «ΠΕΛΟΠΟΝΝΗΣΟΣ ΠΑΤΡΑΣ», 14/11/2000)
– «………Ξεκολλημένο από τα σπλάχνα της γυναίκας αυτής, αχνιστό, να στάζει αίμα κόκκινο. Και να στάζει συγκίνηση, που σε αρπάζει απ’ το λαρύγγι και σε πνίγει, για να γίνει δάκρυα λυτρωτικά. Είδα ένα ολόκληρο θέατρο να κρατάει την ανάσα του………… Ένα κείμενο που πρέπει να διδάσκεται στα σχολεία μας, ένα κείμενο, στο οποίο κλινεις το γόνυ….» (ΤΑ ΝΕΑ, Γ.Δ.Κ., 01/06/2000)
– «… Ένα απίστευτης θεατρικότητας κείμενο, ένα μεγάλο μονόλογο που σφύζει από ζωντάνια, είναι γεμάτος από εικόνες και μνήμες, γεμάτος δύναμη, σπαραγμό και αγάπη για το αυθεντικό, για τη ζωή και τους ανθρώπους ……… Αληθινά καμιά άλλη ηθοποιός δεν θα μπορούσε να «μιλήσει» μ’ αυτόν τον τρόπο στις καρδιές των θεατών. Η Άννα Βαγενά διαθέτει την πληθωρικότητα και τη στόφα της Ελληνίδας που κουβαλά όλες τις μνήμες, τις χάρες και τις πληγές της νεότερης ιστορίας μας….» (Άννα Σαμπατακάκη, «Η ΒΡΑΔΥΝΗ», 05/06/2000)
– «… Εδώ η Άννα Βαγενά γίνεται ένα ευέλικτο μουσικό όργανο, μια συνέχεια της αρχαίας τραγωδίας, που με λαϊκό λόγο και ιδιωματισμούς, όχι μόνον υποδύεται την ηρωίδα Αγγέλα Παπάζογλου, αλλά μας μεταδίδει το αίμα το ελληνικό….. Ο λόγος, η εκφορά, τα τσαλίμια, μαζί με τις μουσικές του Βαγγέλη Παπάζογλου –αυτές τις δωρικές μελωδίες- συνθέτουν ένα σύνολο, που πρέπει να πάμε όλοι για να μάθουμε για να μάθουμε και να βαπτισθούμε ξανά…. Λοιπόν, στο Θέατρο «Μεταξουργείο» παράγεται μετάξι. Να πάτε να το δείτε όλοι και κυρίως οι νέοι.» (Γιάννης Κοντός, «Πρόσωπα 21ος Αιώνας, 24/2/2001)
– «… Είναι μια από τις συγκλονιστικές παραστάσεις που παίζεται φέτος………. Η Βαγενά είναι στην καλύτερη ώρα της θεατρικής της ζωής…… Μια παράσταση που την παίρνεις μαζί σου (τον ήχο και τη συγκίνησή της) κι όταν φεύγεις από το θέατρο.(Μηνάς Χρηστίδης, «ΕΛΕΥΘΕΡΟΤΥΠΙΑ», 10/3/2001)
– «Το κείμενο της παράστασης, που με ευαισθησία συνέθεσε σε θεατροποιημένο μονόλογο ο Λάμπρος Λιάβας, διέθετε αμεσότητα, διαύγεια, αυθεντικότητα, απλότητα, λαϊκή σοφία, αλλά και μια διαδρομή σε 30 χρόνια ελληνικής ιστορίας, φιλτραρισμένα μέσα από τη ζωή μιας γυναίκας, που αν και αγράμματη, κατάφερε να συμπυκνώσει νοήματα χρόνων σε λίγες μεγαλειώδεις φράσεις…….Η Βαγενά αποδείχτηκε μία σπάνια δεξιοτέχνης, κυρία των εκφραστικών της μέσων, πλάθοντας μια ξεχωριστή προσωπικότητα, που μπορεί ως αφετηρία της να είχε την Αγγέλα Παπάζογλου, αλλά κουβαλά πάνω της όλη την Ελλάδα……» (Κριτική Μ. Παπαδοπούλου 6/7/2001 «ΤΟ ΒΗΜΑ»)
– «Με τα λόγια μιας απλής γυναίκας του λαού, η παράσταση κατορθώνει να μεταδώσει όσα ποτέ δεν θα μπορέσουν να αναλύσουν οι ιστορικοί, οι πολιτικοί, οι δημοσιογράφοι. Θα ήθελα όμως να προτείνω στον Υπουργό Παιδείας ή στον Πρόεδρο της Βουλής να υιοθετήσουν την παράσταση. Να παιχθεί σε κάθε μέρος της πατρίδας μας. Να την δουν εν είδει μαθήματος, τουλάχιστον οι μαθητές των Λυκείων.» (Πρόταση Τρ. Χατζηδημητρίου, 6/7/2001 «ΤΟ ΒΗΜΑ»)
11 Σεπτεμβρίου
Χίος: Θέατρο Μίκης Θεοδωράκης
Κτήμα Καστρομηνά
Ώρα έναρξης: 21.00
Είσοδος ελεύθερη
Διαβάστε επίσης
