Βασίλης Καζούλλης: έχω γράψει ένα τραγούδι για την κόρη μου κι είναι ένα απ’ αυτά που θα πω στο Σταυρό του Νότου!

Κατ’ αρχήν θα θέλαμε να μας μιλήσετε για τις εμφανίσεις που θα πραγματοποιήσετε στο Σταυρό του Νότου. 

Β.Κ.: Θα παίξω τρεις Παρασκευές του Φλεβάρη, στις 10, 17 και 24 του μηνός. Χαίρομαι που παίζω σ’ αυτή τη σκηνή γιατί έχω παίξει και παλαιότερα και έχω χαρεί με τις πολύ καλές και σπουδαίες συνεργασίες που είχα εκεί με τον Φίλιππο Πλιάτσικα, τον Μανώλη Φάμελλο, τον Διονύση Τσακνή, τα Κίτρινα Ποδήλατα… Έχω περάσει πολύ ευχάριστες σεζόν εκεί και τώρα μου δίνεται η ευκαιρία να κάνω κι εγώ ένα δικό μου σχήμα και να παίξω στο Σταυρό του Νότου με δύο νεότερα παιδιά της νέας γενιάς, τον Κώστα Χρονόπουλο και τη Ζηνοβία Αρβανιτίδη (σ.σ. την κόρη του Πασχάλη), οι οποίοι είναι εξαιρετικοί και τους εύχομαι τα καλύτερα. Έχω το κλασικό μου σχήμα, τους δύο μουσικούς που με συνοδεύουν όλα αυτά τα χρόνια, τον Δημήτρη Πικέα και τον Αλεχάντρο Ντίας, και ένα νεότερο παιδί που παίζει κιθάρα, τον Αποστόλη Στίκα, που είναι όλοι τους εξαιρετικοί μουσικοί. Χαίρομαι ιδιαίτερα που παίζω με τους δύο παλιούς μου μουσικούς, τους φίλους μου, ή μάλλον τ’ αδέλφια μου πια όλα αυτά τα χρόνια, τον Δημήτρη και τον Αλεχάντρο. Ο Αποστόλης είναι νεότερος συνεργάτης και μαζί με τα δύο νέα παιδιά που τραγουδάνε εξαιρετικά, πιστεύω ότι θα είναι τρεις πολύ όμορφες βραδιές για τον κόσμο.

Τι θα περιλαμβάνει το πρόγραμμα; 

Β.Κ.: Ο κορμός του προγράμματος θα είναι τα τραγούδια που έχω συμπεριλάβει στους δίσκους μου όλα αυτά τα χρόνια, φυσικά τα γνωστά τραγούδια τα λέω έτσι κι αλλιώς γιατί τα ζητάει ο κόσμος, ορισμένες διασκευές που αγαπώ από τη δυτική ροκ σκηνή, η Ζηνοβία θα πει διάφορα τραγούδια της δυτικής σκηνής που αγαπάει πολύ και τα λέει καταπληκτικά, ο Κώστας Χρονόπουλος θα πει από την προσωπική του δισκογραφία, θα τραγουδήσουν κι οι δύο μουσικοί από το συγκρότημα κι έτσι θα υπάρχει μία ποικιλία και μία παρεΐστικη ατμόσφαιρα. Έτσι κι αλλιώς εγώ έτσι κάνω τα προγράμματά μου, δηλαδή λέω τραγούδια από τη δισκογραφία μου και ορισμένα που θυμάμαι από το παρελθόν, από αυτά που άκουγα και αγάπησα από παιδί και με συντροφεύουν ακόμα γιατί είναι τραγούδια που αγαπάω ιδιαίτερα. Και νομίζω ότι αυτό κάνουν και οι περισσότεροι συνάδελφοι γιατί φυσικά υπάρχουν αυτά που γράψαμε εμείς αλλά δεν μπορούμε ποτέ να ξεχάσουμε τα τραγούδια που μας μάθανε να γράφουμε μουσική.

Ετοιμάζετε και κάποιον καινούργιο δίσκο; 

Β.Κ.: Ναι, αυτό το ξέχασα! Ετοιμάζω κάποια καινούργια τραγούδια, είμαι στο στούντιο και ηχογραφώ το καινούργιο μου υλικό και θα πω 2-3 τραγούδια από την καινούργια μου δουλειά. Εύχομαι ν’ αρέσει στον κόσμο. Αυτή είναι η τέχνη μου και το μεράκι μου, η αγάπη μου και, αν θέλεις, και το επάγγελμά μου: το να γράφω τραγούδια και να τα εκδίδω σε δίσκους. Δεν σταματάει ποτέ αυτό. Αυτό που με γεμίζει σαν άνθρωπο είναι οι ζωντανές εμφανίσεις και όταν κλείνομαι και γράφω τα τραγούδια μου στο σπίτι.

Εκτός απ’ αυτά τα 2-3 καινούργια τραγούδια, υπάρχουν κι άλλα από το παρελθόν ή διασκευές που θα τα ερμηνεύσετε για πρώτη φορά;

Β.Κ.: Υπάρχουν κάποια τραγούδια, σαν το «Knockin’ On Heaven’s Door» ή κάποια των Beatles που τα παίζω κατά καιρούς, αλλά κάθε φορά τ’ αλλάζω βεβαίως. Φέτος, ας πούμε, λέω να πω το «Moonchild» του Rory Gallagher που είναι ένας από τους αγαπημένους μου και το συγκεκριμένο είναι τραγούδι αναφοράς. Θα πω το «California Dreamin’», που το ‘χω ξαναπεί και παλαιότερα βέβαια, αλλά με τη βοήθεια της Ζηνοβίας θα βγει καλύτερο. Και δεν θυμάμαι τι άλλο έχω βάλει στο πρόγραμμα να σου πω τώρα, αλλά τέλος πάντων θα είναι μία αναφορά σε παλιότερα τραγούδια που έχουμε αγαπήσει στο παρελθόν. Τις περισσότερες φορές έλεγα τραγούδια του Bob Dylan, του Paul Simon, των Beatles… αυτό ήταν το ρεπερτόριό μου. Και κάποια εποχή έλεγα και από ελληνικό ρεπερτόριο, τραγούδια του Διονύση Σαββόπουλου ή το «Ήτανε Μια Φορά», το κλασικό πια τραγούδι του Ξυλούρη που έχει γνωρίσει πολλές ερμηνείες, κατά καιρούς έλεγα και παραδοσιακά, δηλαδή έλεγα τραγούδια και από τη δυτική και από την ελληνική μουσική σκηνή. Και το έκανα ανάλογα με την εσωτερική μου διάθεση και το τι επιθυμούσα κάθε φορά. Τώρα, επειδή είναι και τ’ άλλα παιδιά, πρέπει να έχουμε κάποια συνοχή σ’ αυτό που κάνουμε, οπότε αυτό που θα πω εγώ θα πρέπει να ταιριάξει και με τα τραγούδια που θα πουν τ’ άλλα παιδιά. Θέλω να πιστεύω ότι το πρόγραμμα θα αρέσει.

Πάντως ο Bob Dylan και οι Beatles είναι σταθεροί. Νομίζω ότι δεν λείπουν ποτέ από το πρόγραμμα του Βασίλη Καζούλλη. 

Β.Κ.: Συνήθως δεν λείπουνε διότι… -εκτός κι αν λείπουνε τώρα και δεν το ‘χω καταλάβει!- αυτοί είναι οι μεγάλοι μου δάσκαλοι. Αρχικά οι Beatles και μετά ο Dylan. Και ο Paul Simon επίσης και ο Neil Young. Αυτοί οι τέσσερις είναι οι πιο αγαπημένοι μου.

Μπορείτε να μας πείτε κάποια πράγματα για τον καινούργιο δίσκο; 

Β.Κ.: Δεν έχω σκεφτεί κάτι συγκεκριμένο. Είναι κάποια τραγούδια που έγραψα τα τελευταία δύο χρόνια. Δεν μπαίνω στο στούντιο για να ηχογραφήσω όλο το δίσκο. Με κουράζει αυτή η διαδικασία να κλειστώ για δύο μήνες. Προτιμώ να τα γράφω λίγα-λίγα. Δηλαδή έχω ολοκληρώσει 2-3 τραγούδια, μετά από 15 μέρες θα ολοκληρώσω άλλα δύο τραγούδια, μετά από ένα μήνα άλλα τόσα, κι έτσι θα τα κάνω. Πιο χαλαρά και πιο ξεκούραστα

Μιας και είπατε ότι πρόκειται για τραγούδια που γράψατε τα τελευταία δύο χρόνια και δεδομένου ότι –συμπτωματικά ή όχι- πριν από περίπου δύο χρόνια αποκτήσατε την κόρη σας, το γεγονός αυτό σας δημιούργησε την έμπνευση για ένα τραγούδι ή όχι ακόμα; 

Β.Κ.: Ναι, έχω γράψει ένα τραγούδι για την κόρη μου κι είναι ένα απ’ αυτά που θα πω στο Σταυρό του Νότου. Για μένα είναι ένα γεγονός, ένα θαύμα που συμβαίνει στη ζωή, που δεν μπορείς να το συνειδητοποιήσεις τη στιγμή που συμβαίνει αλλά όσο περνάει ο καιρός, πέρνα από την ευθύνη και την ταλαιπωρία που έχει, η χαρά το ξεπερνάει κι είναι ένα πρωτόγνωρο πράγμα για μένα. Με γεμίζει συνεχώς, μου θυμίζει πράγματα από την παιδική μου ηλικία κι είναι σαν να ξαναρχίζει η ζωή από την αρχή.

Αν μεγαλώνοντας σας πει ότι θέλει να γίνει τραγουδίστρια, πώς θ’ αντιδράσετε;

Β.Κ.: Να σου πω την αλήθεια, εγώ δεν θα το ήθελα! Αγαπώ τη μουσική, έτυχε ν’ ασχοληθώ με τη μουσική και να είναι το επάγγελμά μου, και θέλω η κόρη μου να πραγματοποιήσει όποιο όνειρο και να έχει. Δεν θα ήθελα όμως ν’ ασχοληθεί με το τραγούδι. Δεν είμαι από τους ανθρώπους που έχουν τέτοια φιλοδοξία. Εγώ ο ίδιος θεωρώ για τον εαυτό μου ότι συμβαίνει κάτι στην τύχη. Δεν έδινα τόσο πολύ σημασία, δεν ήθελα να ξεπεράσω την καθημερινότητά μου και την απλή ζωή και θέλω να πιστεύω ότι έχω μία ισορροπία πάνω σ’ αυτό. Κατά βάθος δεν μ’ ενδιαφέρουν όλες αυτές οι φιλοδοξίες. Πλην όμως ασχολούμαι με το τραγούδι γιατί το αγαπώ ιδιαίτερα.

Κι αν διακρίνετε ότι έχει μεγάλο ταλέντο; 

Β.Κ.: Μου φαίνεται πως έχει ήδη! (γέλια). Ακούει, τραγουδάει, έχει ωραία κίνηση… Δεν ξέρω τι θα κάνει. Αν προτιμήσει ν’ ασχοληθεί μ’ αυτό, καλώς. Αν πάλι θέλει ν’ ασχοληθεί με κάτι άλλο, πάλι καλώς.

Μετά από αυτή την παρένθεση επιστρέφω και πάλι στο θέμα των ζωντανών εμφανίσεων. Τώρα που δεν συνοδεύεστε από ένα ας πούμε «μεγάλο όνομα», αισθάνεστε μεγαλύτερο βάρος και ευθύνη; 

Β.Κ.: Πέρα από τις συνεργασίες που έκανα με διάφορους σημαντικούς συναδέλφους τα τελευταία χρόνια, το περισσότερο διάστημα έπαιζα μόνος μου με τους μουσικούς μου στην επαρχία και στην Αθήνα, σε μικρότερους χώρους ή και σε μεγαλύτερους, και για μένα δεν αλλάζει κάτι. Έτσι κι αλλιώς μόνος μου το πάλευα όλα αυτά τα χρόνια. Η βασική μου πορεία στα live ήταν μοναχική. Οι συνεργασίες ήταν μερικά διαλείμματα που βέβαια έγιναν για καλό και πέρασα και πολύ ωραία. Τώρα όμως είμαι μαζί με δύο νεότερους μουσικούς αλλά δεν νιώθω κανένα άγχος. Όλα είναι μια χαρά.

Θα τη θέσω αλλιώς την ερώτηση. Μ’ αυτή την κρίση που υπάρχει, έχετε μεγαλύτερο άγχος για την κατάρτιση του προγράμματος προκειμένου να είναι πιο δελεαστικό στο κοινό; 

Β.Κ.: Εγώ θα έλεγα ότι η μουσική είναι έτσι κι αλλιώς η τέχνη που μας ενώνει. Είναι η τέχνη που παρηγορεί και συντροφεύει τον κόσμο κι αυτό δεν χάνεται ποτέ. Η μουσική θα ενώνει πάντα τους ανθρώπους και θα ανοίγει δρόμους. Δεν έχω κανένα φόβο γι’ αυτό. Σίγουρα όμως η αδικία που γίνεται εις βάρος του κόσμου, μας στεναχωρεί και μας προβληματίζει. Αλλά αυτό δεν νομίζω ότι αφορά τα τραγούδια. Αφορά μία κατήφεια που υπάρχει στον κόσμο γενικότερα, που τη βλέπεις κάθε μέρα στο δρόμο, στους φίλους σου, στους ανθρώπους που εργάζονται και δεν αμείβονται σωστά και δυσκολεύονται στη ζωή τους. Φυσικά αυτό μας επηρεάζει. Είμαστε μαζί τους και μακάρι να μπορούσαμε να βοηθήσουμε περισσότερο απ’ αυτό που κάνουμε. Αλλά θέλω να πιστεύω ότι τα τραγούδια μας βοηθάνε, γιατί λαμβάνω πολλά μηνύματα στο facebook ή στα sites και μου λένε κυρίως ότι μεγαλώσαμε με τα τραγούδια σας και μας κρατήσατε συντροφιά. Είναι λόγια του απλού κόσμου. Και χαίρομαι που έπαιξα αυτό το ρόλο με τη μουσική μου, έστω και άθελά μου, διότι εγώ έγραψα αυτά τα τραγούδια και βγήκαν από μένα αλλά για τον κόσμο είναι σημαντικά. Κι αυτό έχει μεγάλη αξία και σημασία για μένα.

Δείτε εδώ τις εμφανίσεις του Βασίλη Καζούλλη στο Σταυρό του Νότου

Δείτε επίσης φωτορεπορτάζ απο την συναυλία για τα 25 χρόνια, το Καλοκαίρι του 2011 εδώ

Συνέντευξη στον Κωνσταντίνο Παυλικιάνη