Βασίλης Παπακωνσταντίνου: «Στη τέχνη δεν υπάρχουν συνεχιστές»

Για τα παιδικά του χρόνια απλά και λακωνικά, μας παραπέμπει στο κομμάτι «Σφεντόνα».

Ο δρόμος της επιτυχίας ήρθε δύσκολα και απαντά με αυτοσαρκασμό: «Τραγουδούσα πολλά χρόνια με την αγριοφωνάρα μου όταν στον χώρο επικρατούσαν οι μοδάτες περίπου ερμαφρόδιτες φωνές. Η μεταπολίτευση έβαλε τα πράγματα στη θέση τους . Για μια φορά ακόμα μακαρίζω το Θεοδωράκη το Λοΐζο και όλους τους υπόλοιπους δημιουργού που με εμπιστεύτηκαν».

Για τα μηνύματα που θέλουν να περάσουν τα τραγούδια «Ευτυχώς που υπάρχουν π***» αλλά και το «Πες του να φύγει και να πάει να να να να» αναφέρει: «Θα ήθελα να σας παραπέμψω στο πως απάντησε ο Καραϊσκάκης στους τότε συκοφάντες του. Θα το βρείτε στο τραγούδι “Καραϊσκάκης” του Νίκου Καλογερόπουλου από την κινηματογραφική ταινία «Οι ιππείς της Πύλου».

Το πολιτικό-κοινωνικό τραγούδι είναι αυτό που δίνει κουράγιο σε όσους αγωνίζονται, μαζί με την αληθινή ροκ η οποία δρα ενωτικά στους ανθρώπους και τους γεφυρώνει.

Νέα παιδιά στο χώρο, τον συμβουλεύονται και ο ίδιος δηλώνει πολύ χρήσιμος σ αυτό.

Για την ερμηνεία του «Μαύρου Γάτου» από τον Κωνσταντίνο Θαλλασοχώρη στο Fame Story κάποιοι είχαν πει τότε, ότι η ερμηνεία του είχε ξεπεράσει και τη δική του. Ο ίδιος όμως τι λέει γι αυτό; «Αυτοί που το είχαν πει θα είχαν δίκιο φαίνεται. Πάντως στην τέχνη δεν υπάρχει συγκριτικός βαθμός».

Χρειάστηκε άραγε να κάνει κάποιες υποχωρήσεις ή να «βάλει νερό στο κρασί του»; : «Είμαι τυχερός που έγινα γνωστός αμέσως τραγουδώντας Λοΐζο Θεοδωράκη συγχρόνως έτσι δεν χρειάστηκαν στη συνέχεια διλλήματα. Είχα την πολυτέλεια τα όχι μου να είναι ενεργά αμετάκλητα».

Δηλώνει πως: «Στη τέχνη δεν υπάρχουν συνεχιστές υπάρχουν μόνο αυτοδύναμοι και αυτόνομοι καινούριοι» ενώ συνεχίζει και αναφέρει χαρακτηριστικά : «Στη πραγματικότητα κανένα σύμβολο δεν επεδίωξε να γίνει σύμβολο».

Ενώ σήμερα θα βρίσκεται στη Βαβυλωνία του Μύλου στη Θεσσαλονίκη μαζί με την Τάνια Κικίδη, για να παρουσιάσουν την αέναη ανάγκη τους για επικοινωνία.

Από την Αριάδνη Στεφανίδου