Είναι αλλιώς η καλοκαιρινή συναυλία… είναι μαγικά!

Η πρώτη μου εμπειρία μ’ αυτό που λέγεται συναυλία ήταν το 1996 σε μια γιορτή κρασιού. Σε ποιον άλλο βέβαια…; Στον τρελόγερο τον Βασίλη. Ζούμε για να σ’ ακούμε…!!! Ήταν αρκετό. Έπειτα από δυο χειμώνες βρέθηκα στην σφεντόνα πάλι με τον Βασίλη και τον Θάνο Μικρούτσικο, όταν είχε κυκλοφορήσει η δουλειά «Θάλασσα στην σκάλα» σε στίχους Οδυσσέα Ιωάννου. Έκαιγε ένας στίχος…
«Είναι που ονειρεύεται πως φεύγει για ταξίδια, πως μπαίνει μέσα σε παλιές φωτογραφίες κτλ» Μικρές νοθείες.

Δεν θα ξεχάσω ποτέ το πρόσωπο του Θάνου και την έκσταση που τον είχε καταβάλει όταν έπαιζε στο πιάνο του τους «7 νάνους» του Καββαδία. Όταν τους επισκέφθηκα στο καμαρίνι μετά την λήξη της συναυλίας διαπίστωσα για πρώτη φορά ότι αυτοί που εισβάλουν καθημερινά στα σπίτια μας και στις ψυχές μας είναι όπως εμείς. Απλοί, περίεργοι, χαμογελαστοί, λυπημένοι, ανθρώπινοι. Το λέω αυτό γιατί κάποια στιγμή αυτό το star system που πολύ έξυπνα δημιούργησαν κάποιοι πρέπει να σταματήσει. Δεν εμβαθύνω άλλο. Καταλαβαίνετε τι εννοώ…

Στην πρώτη μου γνωριμία με τον Αλκίνοο στο καθιερωμένο τσιμπούσι μετά από κάθε εμφάνιση είχα εκπλαγεί όταν διαπίστωσα ότι αυτός ο άνθρωπος παίρνει την σκηνή του, την στήνει στο δάσος και μένει μακριά από ξενοδοχεία, δημοσιότητες και κοσμική ζωή. Όπως επίσης ότι όταν καθίσαμε να φάμε και συζητούσαμε κάποιος τον παίνεψε, συγκεκριμένα τον ευχαρίστησε που μοιράζεται την ψυχή του μαζί μας, αυτός κατέβασε ντροπαλά το κεφάλι του κατακόκκινος και δεν είπε τίποτα. Χωρίς ακριβά ρούχα, σεκιούριτι, μπράβους και μανατζαραίους. Μ’ ένα μακό και ένα τζιν μοιράζονται μαζί μας την ψυχή τους και τις στιγμές τους. Ένα άλλο τραγελαφικό γεγονός είχε συμβεί στην Ζάκυνθο. Σ’ ένα σκυλάδικο εμφανιζόταν ένας «σκύλος» και σε μια μουσική σκηνή ο Λεωνίδας Μπαλάφας την ίδια μέρα και την ίδια ώρα. Δεν μαζεύτηκε κόσμος παρά μόνο όλοι κι όλοι 15 άνθρωποι. Κάποια στιγμή βγήκε ο Λεωνίδας στεναχωρημένος και ξεκίνησε να τραγουδάει αυτοσαρκάζοντας. Ήπιε 3-4 ποτά, φτιάχτηκε και ξαφνικά σταμάτησε και είπε «Τραγουδάει ο Οικονομ….. σήμερα; Στα αρχί…. μας, θα την βρούμε για πάρτη μας». Έκλεισε το μικρόφωνο και κατέβηκε κάτω και γίναμε όλοι μια παρεούλα.

Η ίδια σκηνή φιλοξενούσε τον Καζούλη. Ήταν η πρώτη φορά που θα τον έβλεπα. Παιδιά ήταν απίστευτος. Χοροπηδούσε σαν το κατσίκι. Σαν ένα μικρό 13άχρονο άτακτο παιδί. Έτυχε να γνωρίζω έναν μουσικό του και βρεθήκαμε στο διάλλειμα όλοι μαζί και τα λέγαμε. Φανταστείτε ένα μωρό που ζητάει σοκολάτα και γκρινιάζει. Κάπως έτσι γκρίνιαζε και ο Καζούλης γιατί φώναζε ότι τον ξεχνάμε στα ραδιόφωνα. «Ε Βασίλη μου είχες και κάτι αρκετά χρονάκια να βγάλεις δίσκο. Δεν φταίνε πάντα τα ραδιόφωνα» (δικό μου σχόλιο).

Όσο για τις ακαπέλα ερμηνείες του Μιλτιάδη του Πασχαλίδη τις έχει καθιερώσει πλέον και όλοι τις περιμένουμε. Εκείνη την εποχή είχε τελειώσει μια προσωπική μου σχέση με κάποιον άνθρωπο που αγαπώ πολύ, λατρεύαμε ένα τραγούδι και το τραγουδούσαμε μαζί. Το μαγικό είναι ότι το άτομο αυτό δεν καταλάβαινε ελληνικά αλλά όταν άκουσε το «Σαν τραγουδάκι» δάκρυσε. Το μοιράστηκα με τον Μίλτο και κάποια στιγμή γύρισε το αφιέρωσε στο δάκρυ της ψυχής, έτσι είπε, και το ερμήνευσε.

Το 2008 ο Δημήτρης Μπάσης σ’ ένα βενετσιάνικο κάστρο αφιέρωσε ένα παραδοσιακό αμανέ στον παππού του. Ήταν ανατριχιαστικός και μοναδικός. Ο κόσμος δεν σταματούσε να χειροκροτά και να σφυρίζει για δέκα λεπτά.

Το 2009 στην Πάτρα ήταν ίσως ό,τι πιο συγκλονιστικό έχω αντικρύσει σε συναυλία. Η Ελενάρα η Βιτάλη. Ερμήνευε και έκλαιγε μαζί. Οι κινήσεις των χεριών της μας μάγεψαν, μας έπαιρναν μαζί τους στον δικό της κόσμο. Το πιο εκσταντικό σημείο της βραδιάς ήταν όταν ο Χάιγκ ο Αρμένιος ξεκίνησε να λέει ένα παραδοσιακό αμανέ της Αρμενίας και η Ελένη έκανε φωνητικά. Απλά μαγεία. Όπως μαγικό ήταν και το βλέμμα της Αρετούλας της Κετιμέ που τους κοιτούσε. Ήταν η πρώτη φορά στην ζωή μου που ήπιαμε δυο μπουκάλια ουίσκι χωρίς να μεθύσουμε και να ζαλιστούμε. Ευχαριστούμε Ελένη μας, δική μας Ελένη.

Πάμε μια βόλτα λίγο πιο πίσω. Φέτος τον χειμώνα στον Πυρήνα με τα «Μακρινά ξαδέρφια». Φοβερές εμφανίσεις με τον Θοδωρή τον Κοτονιά στα καλύτερά του να περνάει με το ποτό του ανά χείρας απ’ όλα τα τραπέζια. Σαν χαζός κοιτούσα και χαμογελούσα όταν είπε Μάλαμα και το «Τρεις καλογέροι Κρητικοί». Στον φετινό χειμώνα θα μείνω με τον Σταυρό του νότου και τον Χρήστο Θηβαίο να ανοίγει την βραδιά με το ημερολόγιο (δεν μπορούσαμε να καπνίσουμε το κέρατό μου, με τους τρομονόμους). Απίστευτοι οι «Νόμισμα» στο Galea στην Γλυφάδα με την Λέιντα να δίνει ρεσιτάλ στο βιολί και να σπάει τις χορδές και τον Νίκο να σολάρει με το σαξόφωνο.

Ξέρετε, μπορώ να γράψω πολλά. Πάρα πολλά και πικάντικα. Ευτράπελα και ευπρεπή γεγονότα αλλά δεν ξέρω αν το θέλω. Ο καθένας μας από τέτοιες εμπειρίες εισπράττει διαφορετικά πράγματα και συναισθήματα. Για το τέλος σας κρατούσα μια έκπληξη. Αν δείτε ότι κάπου εμφανίζεται ο Μιχάλης ο Εμιρλής μην διστάσετε να πάτε να τον ακούσετε. Μην σας μπερδεύει «Η πίπα της ειρήνης». Αν τον ακούσετε να ερμηνεύει τον «Αύγουστο» του Παπάζογλου θα παγώσετε κυριολεκτικά.

Όλα τα παραπάνω είναι κάποια απ’ αυτά που έχω ζήσει από συναυλίες και μουσικές σκηνές. Είναι αυτό που ψάχνω σε αυτές τις εκδηλώσεις. Αλήθεια, απλότητα, ταξίδι, μελαγχολία, νοσταλγία, προσμονή, έρωτας αγάπη, πραγματικότητα. Δεν είναι παράξενο πόσες χιλιάδες διαφορετικοί άνθρωποι ενώνονται σ’ ένα χώρο κάτω από την ομπρέλα της μουσικής και ταξιδεύουν όλοι μαζί με τις ίδιες μουσικές και τα ίδια λόγια; Ότι τους χωρίζει εκεί εξαφανίζεται. Μαγεμένα μάτια, χαμόγελα και μαλλιά ν’ ανεμίζουν στο σκοτάδι. Προσέξτε κάτι σας παρακαλώ. Κάθε φορά που πάτε σε κάτι τέτοιο μπορεί να έχει καύσωνα, να μην κουνιέται κλαράκι κι όμως κάποια στιγμή σε κάποιο σημείο θα εισβάλει ένα αεράκι περίεργο και παράξενο. Μάλλον τίποτα δεν είναι τυχαίο. Σα να συνομωτεί η φύση, σαν ένα χάδι ουράνιο.

Θα σας χαιρετήσω με μια προτροπή κι ένα τραγούδι από μια τέτοια συναυλία. Μην χάνετε ευκαιρία να βρεθείτε σε μια εκδήλωση έστω και μόνοι σας. Οι μπαταρίες της ψυχή σας θα ξεχειλίσουν και σίγουρα κάτι από εκείνη την βραδιά θα σας στιγματίσει και θα το κουβαλάτε για πάντα.
Καλά μας ταξίδια.

ΣΑΝ ΤΡΑΓΟΥΔΑΚΙ-ΜΙΛΤΙΑΔΗΣ ΠΑΣΧΑΛΙΔΗΣ

Έτσι όπως ήρθες και έφυγες, δεν σε έμαθα ποτέ
σε μια σταλίτσα γέλιο πήγες και κρύφτηκες
σαν τραγουδάκι μου’ μεινες που όλο ξεχνάω τους στίχους

και σε σφυρίζω ,σε σφυρίζω
στα στενά σε μουρμουρίζω
μες τα λόγια σου βραχνιάζω
σε μπερδεύω σε φωνάζω
και είναι και τότε όπως και τώρα
όπως τα βράδια που μου λείπεις
σαν το τσιγάρο που αργοσβήνει
το άγγιγμά σου που μ’ αφήνει.

Σου σφυρίζω, μακάρι να φτάνει εκεί.

Υπογράφει ένας αμετανόητος κολλημένος τύπος με τις συναυλίες.