Ελένη Βιτάλη: «Δεν υπάρχει ανάσταση χωρίς σταύρωση»

Ανέκαθεν η συμπεριφορά της ήταν αντισυμβατική. Έτσι λειτουργούσε πάντα. Πλέον είναι χήρα, γιαγιά, αλλά παραμένει μια όμορφη γυναίκα και, όπως δηλώνει η ίδια, ερωτευμένη… Ανάλογα με τη συζήτησή μας γίνεται γλυκιά, μελιστάλαχτη, θεριεύει, πάλλεται… Όπως και αν είναι όμως, τα λόγια της βγαίνουν πάντα από τα βάθη της ψυχής της.

Πόσο διαφορετικό θα είναι αυτό το ξεκίνημα των εμφανίσεών σας σε έναν χώρο διασκέδασης όταν τριγύρω μας συμβαίνουν όλα αυτά τα φοβερά και τρομερά;

Μια ανακούφιση σε όλα αυτά τα τρομερά και αποτρόπαια, όπως σωστά λες, θα είναι το δικό μου πετραδάκι. Σκέφτηκα ένα λαϊκό πάλκο με την έννοια του «λαού». Να έχει, δηλαδή, τιμές λαϊκές το μαγαζί και να ακούει ο κόσμος καλό τραγούδι. Ένα πραγματικό λαϊκό πατάρι, όπως κάνανε παλιά, που πήγαιναν οι άνθρωποι με την ησυχία τους να παρακολουθήσουν ένα πρόγραμμα. Αυτό που κάνουμε θα δώσει τόνωση στο λαϊκό τραγούδι. Να είναι κάτω χαλαρός ο κόσμος, όπως κάποτε, και όχι στην τσίτα.

Φέτος σας συναντάμε στο «ACRO», έναν χώρο διαφορετικό από εκείνους που σας είχαμε συνηθίσει.

Το πάλκο αυτό που ήθελα να κάνω στην αρχή ήταν για το «Χάραμα» στην Καισαριανή. Επικοινώνησαν, λοιπόν, οι δύο συνεργάτες μου, η Κυριακή Αιλιανού και ο Ντίνος Νταλής, και λένε στον τότε επιχειρηματία «η Ελένη θέλει το μαγαζί». «Δυστυχώς δεν το έχω πλέον εγώ» τους απάντησε εκείνος και έτσι προχωρήσαμε πλέον με τον εξαιρετικό κύριο Ηλία Μαροσούλη. Είναι η πρώτη φορά αποκαλώ «κύριο» έναν επιχειρηματία, γιατί του αξίζει, καθώς γνωρίζεις καλά ότι συνειδητά εγώ δεν τραγουδάω σε μεγάλες πίστες, παρά μόνο σε μπουάτ ή σε μουσικές σκηνές και σε χώρους με «ψυχή», φιλικούς προς εμένα… Δέχτηκα όμως και απειλές από μαγαζί της περιοχής, επειδή δεν ήθελα να συνεργαστώ μαζί τους…

Ο τρόπος διασκέδασης όπως τον είχαμε συνηθίσει θα αλλάξει; Σας προβληματίζει αυτό ως καλλιτέχνιδα;

Δεν υπάρχει ανάσταση χωρίς σταύρωση. Αυτήν τη στιγμή, και ειδικά το λαϊκό τραγούδι, περνάει έναν καλλιτεχνικό μεσαίωνα. Ενώ το έντεχνο δεν θα τον περάσει, καθώς οι άνθρωποι που το εκπροσωπούν και εκείνοι που μπορούν να το εισπράξουν έχουν ταξική συνείδηση. Οπότε το έντεχνο δεν κινδυνεύει, παρά μόνον το λαϊκό τραγούδι και αυτό οφείλεται στους μεσάζοντές του. Τώρα, εάν εννοείς πολλά ονόματα σε μια σκηνή; Ονόματα υπάρχουν, αξία δεν έχουν. Πάμε παρακάτω τώρα.

Τι είναι αυτό που σας έκανε κάποια στιγμή να φύγετε από το τραγούδι;

Είχα την ανάγκη να μαζέψω τα κομμάτια μου, να μείνω μόνη μου με τον άντρα μου -ο Θεός να τον συχωράει- τον Βαγγέλη Ξύδη και με το παιδί μου, τον Νίκο. Είχα καταπιεί από μικρή πολλά και ήρθε η ψυχή μου και μπούκωσε… Άρχισα να τσακώνομαι με τους δικούς μου ανθρώπους και εκεί επάνω είπα «Όπα! Πρέπει να κάνω αποχή, να βρω την Ελένη που έχασα»… Πέθανε και ο άντρας μου και χρειάστηκα πολύ καιρό να πατήσω ξανά στα πόδια μου. Γι’ αυτό χάθηκα.

Σας είχε κουράσει κάποια στιγμή η νύχτα;

Με κούρασε η νύχτα όταν είχα το παιδί μικρό, γιατί ήθελα να τον φροντίζω εγώ και να τρώει από έμενα και όχι από τη γυναίκα που είχα στο σπίτι. Τότε έτυχε να δουλεύω ταυτόχρονα σε δύο δουλειές και να μεγαλώνω και τον Νίκο.

Αισθανθήκατε ποτέ ενοχές;

Αισθάνθηκα ένοχη όταν χώρισα από τον άντρα μου, που δεν ήταν για πολύ, αλλά ήταν πολύ για το παιδί μου. Χώρισα για έναν χρόνο. Όμως φρόντισα το παιδί μου να μην έχει κανένα πρόβλημα, αλλά θα προτιμούσα να μην είχε συμβεί ποτέ αυτό.

Είσαστε δύσκολος άνθρωπος;

Απ’ ό,τι μου λένε οι άνθρωποι που με αγαπάνε πολύ, δεν είμαι… Με εκείνους! Με όσους όμως δεν μπορώ να επικοινωνήσω, φαίνεται ότι είμαι δύσκολη έως σπαστικιά. Και αν χαλαστώ, μπορεί και να τα κάνω όλα «καλοκαιρινά»! Πάντα ήμουν αληθινή, ποτέ δήθεν…

Ποια είναι τα καλλιτεχνικά απωθημένα σας;

Δεν έχω πια… Πάντως το απωθημένο μου ήταν ότι η φωνή μου ήταν πολύ λεπτή και δεν «πατούσε» καλά.

Άλλο, πιο προσωπικό απωθημένο;

Ναι, με έπιασε και έμενα κάποτε ένας νεοπλουτισμός και έγινα αμερικανάκι. Τότε ήμουν πιο νέα και είχα ένα σπίτι 600 τ.μ. με πισίνα και αλεξίσφαιρα τζάμια. Να φανταστείς, κάποια στιγμή με την τρέλα που με είχε πιάσει με τη γνωστή ιστορία με τα χάπια, έμεινα για δυόμιση χρόνια στην προεδρική σουίτα του ξενοδοχείου «Μεγάλη Βρετάνια», δίνοντας τότε 400.000 δρχ. την ημέρα. Σκέψου τι λεφτά θα είχα σήμερα! Εκεί μου την είχε βαρέσει… Αν με ρωτήσεις σήμερα γιατί το έκανα, σου έχω την απάντηση: ήθελα να κάνω ένα δώρο στον εαυτό μου.

Ποια είναι η σχέση σας με το χρήμα;

Ή σκ… ή λεφτά το ίδιο μου είναι. Αυτή είναι η σχέση μου με αυτό.

Τι τίτλο θα δίνατε στη ζωή σας εάν γινόταν ταινία;

Θα ήταν πολύ θλιβερό, εάν δεν ήταν τόσο αστείο…

Πηγή: Espresso

Από την Σμαράγδα Κωνσταντογιάννη