Χρόνια πριν, με την πρώτη του μπάντα πριν τους Zeppelin, που είχε το ίδιο όνομα Band of Joy, ένωναν τα μπλουζ με την ψυχεδέλεια των καιρών. Τώρα εξερευνά τη μουσική του αμερικανικού Νότου από όπου ξεκίνησαν όλα. Και προκύπτει ένα μεθυστικό χαρμάνι από μπλουζ, κάντρι, ροκαμπίλι και σόουλ, το οποίο ο Πλαντ ερμηνεύει με μια ζόρικη τραχύτητα. Σαν να ξορκίζει για πάντα εκείνο το στεντόρειο διαπεραστικό ουρλιαχτό που σημάδεψε τη χαρντ ροκ σκηνή.
Ο δίσκος δεν είναι παρά μια χούφτα μπλουζ – κάντρι κομμάτια. Το πιο παράξενο ανάμεσά τους είναι η διασκευή στο «Angel Dance» των Los Lobos. Ο Πλαντ φαίνεται να ψάχνει ξανά τον ήχο του. Και αυτή είναι η αξία του δίσκου. Οτι δηλαδή, αυτό το παλιό σεξ-σύμβολο της ροκ, υπεύθυνος για μια ολόκληρη ηχητική επανάσταση, έχει ακόμα την ενέργεια και τη λύσσα να βουτήξει στον ωκεανό των μπλουζ. Ολοι οι βετεράνοι εκεί καταλήγουν, όπως έδειξε και ο Ντίλαν. Αλλα η στάση του Πλαντ είναι ακόμα πιο αξιοθαύμαστη.
Γιατί, μετά τους Led Zeppelin, ο Πλαντ προσπάθησε αρκετές φορές να επιστρέψει κάτω από τους προβολείς, πότε με άθλια χιτάκια όπως το γλυκανάλατο «Big Log» του ’83 και πότε με δίσκους πνιγμένους στο συνθεσάιζερ όπως το «Shaken ‘n’ Stirred», που ούτε ο ίδιος δεν θα θέλει να θυμάται.
Υστερα ήρθε η αλλαγή με το «Dreamland» του ’93, που προανήγγειλε τη στροφή του στην παράδοση. Κάπως έτσι το τωρινό «Band of Joy» είναι ο δίσκος με τον οποίο ο Πλαντ δείχνει ξεκάθαρα ότι χαράζει πιο βαθιά τη πορεία τους προς τα μπλουζ. Ούτε τα γεμάτα στάδια τον ενδιαφέρουν πια, ούτε να τραγουδάει το «Wholle lotta love» στα εξήντα δύο του. Δεν έχουν όλοι τον ναρκισσισμό του Τζάγκερ. Ετσι η κυκλοφορία του δίσκου του επιβεβαιώνει την απόφασή του να μείνει ένας τυχοδιώκτης μπλούζμαν. Που μπορεί να τραγουδάει με το απαραίτητο μουρμουρητό το μπλουζ «Satan your kingdom must come down».
Του ΔΗΜΗΤΡΗ ΑΝΑΣΤΑΣΟΠΟΥΛΟΥ
Πηγή: www.enet.gr
Διαβάστε επίσης
