Γιάννης Χαρούλης: “Aυτό που κάνω είναι αυτό που αισθάνομαι, δεν έχω σκεφτεί ποτέ να το ονομάσω!”

Γιάννη Καλησπέρα, καλώς μας ήρθες στη Θεσσαλονίκη. Ξεκινώντας λοιπόν αυτή τη συζήτηση θα σε πάω πίσω στα νεανικά σου χρόνια, στα Έξω Λακώνια, στον Άγιο Νικόλαο Κρήτης εκεί όπου μεγάλωσες και αυτό που θέλω να σε ρωτήσω αρχικά είναι τι ήταν αυτό που σε έκανε να ασχοληθείς με τη μουσική από μικρό παιδί;

Καταρχήν καλησπέρα και από μένα, δε νομίζω ότι υπάρχει απάντηση στο πως ασχολήθηκα με τη μουσική, δεν είναι κάτι που το σκέφτηκα για να έχει γιατί, ήρθε και πεισμώθηκε πολύ αυθόρμητα σαν ιδέα, έγινε βίωμα ουσιαστικά η μουσική για μένα. Μέσα από τη ζωή μου βγήκε και η μουσική σαν την αναπνοή!

Γνωρίζω πως είσαι αυτοδίδακτος, και ο πρώτος διδάξας της μουσικής για σένα ήταν ο πατέρας σου!

Ναι, όντως

Αρχικά έπαιζες σε πανηγύρια του χωριού με το λαούτο σου και διασκέδαζες το κόσμο με τη μουσική και τη φωνή σου, ώσπου σε ανακάλυψε ο Χρήστος Θηβαίος και σε έφερε στην Αθήνα και έτσι είχες την ευκαιρία να συνεργαστείς με πολύ αξιόλογους Έλληνες ερμηνευτές, συνθέτες και στιχουργούς όπως ο Θανάσης Παπακωνσταντίνου, η Μελίνα Κανά, η Νατάσσα Μπόφιλου, ο Μάνος Ξυδούς….

Δυστυχώς μας έφυγε…. άκουγα χθες το τραγούδι που γράψαμε τελευταία φορά και ήτανε φοβερό, συγκινήθηκα πολύ. Πολλές φορές συζητούσαμε με το Μάνο, μου έλεγε πράγματα, ήτανε ένας άνθρωπος που έζησε πολλά στη δισκογραφία και έμεινε αλώβητος, με τα πόδια του στη γη. Μέσα από τους στίχους του αισθάνομαι ότι ακόμα μου μιλάει. Τα τραγούδια του μιλούν στη ψυχή μου.

Μέσα από αυτή τη μουσική διαδρομή σου από το 2003 έως σήμερα έχεις συνεργαστεί και με άλλα μεγάλα ονόματα, όπως προαναφέραμε, πως αισθάνεσαι λοιπόν που σου εμπιστεύθηκαν τραγούδια τόσο σημαντικοί συνθέτες και στιχουργοί;

Με τιμά πάρα πολύ που αυτοί οι άνθρωποι με εμπιστεύθηκαν και αισθάνομαι παράλληλα ευθύνη για αυτό που μου συμβαίνει. Η μουσική είναι ένα παιχνίδι και το να σε “παίζουν” τέτοιοι άνθρωποι, ειδικά γνώστες της μουσικής είναι μεγάλη τιμή.

Η καταγωγή σου, που είναι από τη Κρήτη και το ιδιαίτερο χρώμα της φωνής σου έφεραν αναπόφευκτα τη σύγκριση με το Νίκο Ξυλούρη πως αισθάνεσαι όταν ακούς ή διαβάζεις ένα τέτοιου είδους σχόλιο; Σε ενοχλεί ή αισθάνεσαι περήφανος γι’ αυτό;

(Χαμογελά κατά τη διάρκεια της ερώτησης) Αισθάνομαι μια χαρά, δε το σκέφτομαι, δε έχω στο μυαλό μου αυτή τη σύγκριση. Είναι πολύ ωραίο αυτό που συμβαίνει, με τιμά που με συγκρίνουν με τον Νίκο Ξυλούρη, δεν έχω κάτι αρνητικό να σκεφτώ γι’ αυτή τη σύγκριση.

Γιάννη, ακολουθώντας το ρεύμα της εποχής, πολλοί καλλιτέχνες επιλέγουν πλέον το διαδίκτυο για να προωθήσουν τη δουλειά τους. Κυκλοφορούν δίσκους μέσα από αυτό, προωθούν τα τραγούδια τους. Εσύ πως βλέπεις το διαδίκτυο ως μέσο προώθησης της δουλειάς σου; Χρήσιμο ή περιττό;

Δεν είναι ούτε το ένα, ούτε το άλλο, στην εποχή που ζούμε μας χρησιμοποιεί και το χρησιμοποιούμε, είναι ένας ζωντανός οργανισμός και αυτό πια και όπως καθετί έχει και αυτό τις ισορροπίες του. Αναλόγως τι θέλεις να κάνεις, μπορείς να δεις από ανήλικα παιδιά που παρακολουθούν πορνό, μέχρι ειδήσεις. Εγώ προσωπικά δε πολύ ασχολούμαι, διότι θέλει ψάξιμο, υπάρχει άπειρη πληροφορία αλλά όχι γνώση. Η γνώση έρχεται από τη καθημερινότητα μας , τα βιώματά μας, τις αναμνήσεις μας. Η γνώση είναι αυτή που μας κάνει να λειτουργούμε. Όλο αυτό έχει μπερδευτεί λίγο με τη πληροφορία, διότι το διαδίκτυο βοηθάει στη πληροφόρηση απλά είναι στο χέρι του καθενός να διαχωρίσει τη σωστή από τη λανθασμένη πληροφορία.

Μιας και έχουμε πιάσει επίκαιρα θέματα, θα ήθελα να αναφερθώ στη δισκογραφία που τα τελευταία χρόνια περνάει και αυτή μια κρίση μαζί με την οικονομική κρίση της χώρας. Λιγότερες παραγωγές, λιγότεροι δίσκοι και εσύ από την αρχή της μουσικής σου πορείας έχει επιλέξει έναν εναλλακτικό δρόμο ερμηνεύοντας κομμάτια που δεν ανήκουν σε αυτό που λέμε “εμπορικό” ρεπερτόριο. Σε έχει επηρεάσει αυτή η καμπή; Πως την αντιλαμβάνεσαι μέσα από τη μουσική σου, τα live σου;

Η ταμπέλα του εμπορικού πάντα υπήρχε και θα συνεχίσει να υπάρχει, εγώ αυτό που κάνω καλοδεχούμενος είναι όποιος θέλει να έρθει να το ακούσει, εννοείται πως όταν μεγαλώνει η παρέα, μεγαλώνει και η χαρά. Λογικό επίσης είναι αφού υπάρχει παντού κρίση να υπάρχει και στη μουσική, στην εμπορική της πλευρά. Γιατί η ίδια η μουσική δεν έχει σχέση με αυτό που βιώνουμε, τη κρίση. Η μουσική, ο ρυθμός είναι η ίδια μας η ζωή, η καρδιά της καρδιάς μας. Εμείς της έχουμε βάλει ταμπέλες και τη διαχωρίζουμε, αυτό ισχύει για αυτούς που θέλουν να αγοράσουνε τη μουσική από το παζάρι να αγοράσουνε. Εγώ αυτό που κάνω είναι αυτό που αισθάνομαι, αυτό που αγαπώ, δεν έχω σκεφτεί ποτέ να το ονομάσω, όποιος θέλει έρχεται το ακούσει, όποιος θέλει δεν έρχεται. Είναι πολύ απλό.

Παραμένω στην επικαιρότητα και σε πάω σε ένα άλλο θέμα. Το τελευταίο διάστημα υπάρχει το κίνημα των “αγανακτισμένων” συμπολιτών μας που κατεβαίνουν ειρηνικά και μαζεύονται στις πλατείες για να διαμαρτυρηθούν για αυτά που συμβαίνουν στη χώρα μας. Πως βλέπεις αυτό το κίνημα; Έχεις κατέβει και εσύ σε κάποια πλατεία να διαμαρτυρηθείς, να δηλώσεις την υποστήριξή σου;

‘Έχω κατέβει ναι, έχω πάει πάρα πολλές φορές στην Αθήνα, στο σύνταγμα. Όταν κάτι υπάρχει και υποστηρίζεται από ένα ολόκληρο έθνος είναι λάθος να το περιορίζεις σε μία λέξη “αγανακτισμένοι”. Δεν είναι οι αγανακτισμένοι οι 1000 ή οι 10000 που βγαίνουν έξω, εμένα προσωπικά δε με καλύπτει αυτό. Χαίρομαι βέβαια που έστω κάτι συμβαίνει γιατί έχουμε φτάσει σε μία εποχή που μας έχουν κάνει λοβοτομές, αυτό έχει να κάνει σχέση και με τη πληροφορία που είπαμε πριν, διότι πια είναι τόση η πληροφορία που δε ξέρουμε από αυτά που ακούμε τι πραγματικά συμβαίνει.

Είπα και κατά τη διάρκεια της συναυλίας ότι αυτό που πιστεύουμε εμείς ότι πάει χάλια στη χώρα δεν είναι ουσιαστικά αυτό που έχουμε ανάγκη. Οι ανάγκες μας ουσιαστικά ξεκινούν από τη τροφή, νερό, ενδυμασία και φτάνουν μέχρι το αυτοκίνητο, τα σπίτια και τις πισίνες. Έχουμε ταρακουνηθεί ως άτομα κοινωνικά και δε μπορούμε σε αυτό να δώσουμε απλά μια ταμπέλα “αγανακτισμένοι”. Εμένα μου αρέσει να μιλάω με άλλους όρους, όχι οικονομικούς, καθώς εδώ και πολλά χρόνια έχουμε χάσει την ανθρωπιά μας. Έμενα αυτό που με στεναχωρεί είναι ότι οι αγανακτισμένοι δεν είναι αυτοί οι λίγοι που βγαίνουν στους δρόμους και δε ξέρω αν μου επιτρέπεται να καλέσω το κόσμο να βγει στους δρόμους και όχι απλά στους δρόμους ακόμα και στα μπαλκόνια τους και να επικοινωνήσουν με τους διπλανούς τους.

Διότι αυτή η κατάσταση συμβαίνει χρόνια, δεν είναι επικαιρότητα, συμβαίνει από τότε που χάσαμε την ανθρωπιά μας, πολλά χρόνια πριν. Αυτά που εμείς ζούμε τώρα, αν ακούσουμε το τραγούδι του Ρούκουνα το 1934 λέει “χώρια τα κόμματα κάναν αυτή τη κρίση, που κάνανε τον άνθρωπο να μη μπορεί να ζήσει” θα καταλάβουμε ότι άλλοι μας φέραν ως εδώ αλλά εμείς καλούμαστε να τα αντιμετωπίσουμε.

Ας αφήσουμε τα επίκαιρα της χώρας και ας πάμε στα δικά σου. Έχω ακούσει πως είναι έτοιμος ο καινούργιος σου δίσκος που έχει αποκλειστικά την υπογραφή του Θανάση Παπακωνσταντίνου, πες μας λίγα λόγια γι αυτό.

Περιέχει 12 τραγούδια, τα οποία σαφώς και μου αρέσουν όλα, όπως μου αρέσει και ο Θανάσης Παπακωνσταντίνου που τα υπογράφει. Τον θεωρώ δάσκαλο και τον έχω πολύ ψηλά στην εκτίμηση μου για αυτά που έχει δώσει στη μουσική. Είμαι πολύ χαρούμενος που μου εμπιστεύθηκε τα τραγούδια του, νιώθω μεγάλη τιμή και ελπίζω να τα βγάλω εις πέρας όσο καλύτερα μπορώ. Με το καλό ο δίσκος θα κυκλοφορήσει το φθινόπωρο.

Είμαστε μόλις στη δεύτερη συναυλία της καλοκαιρινής σου περιοδείας, πες μου λοιπόν ποια είναι τα άμεσα σχέδιά σου, τι να περιμένουμε από εσένα το επόμενο διάστημα, εκτός από το δίσκο σου βέβαια που έρχεται το φθινόπωρο.

Έχουμε πολλές συναυλίες ακόμα και με την ωραία τη μπάντα τη σημερινή. Κάνουμε πολλή καλή παρέα και δεν είναι εύκολο να βρεις ανθρώπους και να μοιραστείς ένα κοινό δρόμο στη μουσική. Και δεν είναι μόνο η μουσική , ούτε τα χρήματα, είναι αυτό που συμβαίνει συνολικά που δίνουμε και παίρνουμε από το κόσμο, που υπάρχει αλληλεπίδραση με το κοινό που έρχεται να μας ακούσει.

Θα κάνουμε επίσης συναυλίες και με το Σταύρο Ξαρχάκο που είναι μια ξεχωριστή εμπειρία. Είναι ένας άνθρωπος που έχει δημιουργήσει σε μεγάλες εποχές και επίσης δύσκολες τραγούδια που είναι πάντα στο προσκήνιο.

Για το τέλος θα ήθελα μια ευχή για τους αναγνώστες του τραλαλά και τους πιστούς σου μουσικούς ακόλουθους.

Δεν έχω να πω πολλά, αυτό που θέλω μόνο να πω είναι να αγαπάει και να σέβεται ο καθένας αυτό που κάνει, γιατί φτιάχνοντας έτσι το δικό του κόσμο ατομικά ο καθένας με αγάπη και σεβασμό, αυτό προχωράει από τον ένα στον άλλο και γίνεται αλυσίδα. Να θαυμάζουμε όλους τους ανθρώπους και να κοιτάμε το καλό του άλλου γιατί μόνο έτσι το καλό επιστρέφει σε μας! Να σέβεστε τον εαυτό σας!

Γιάννη σε ευχαριστούμε για αυτή τη πολύ όμορφη συνέντευξη, καλή επιτυχία στα επόμενα live σου και καλό καλοκαίρι!

Εγώ σας ευχαριστώ!

Συνέντευξη στην Κατερίνα Τσαμπάζη

Φωτογραφίες Στάθης Χατζηιωαννίδης