Πριν δέκα χρόνια, η PJ Harvey κέρδισε το πρώτο Mercury Prize για το album Stories From The City, Stories From The Sea. Δεν κατάφερε να παραβρεθεί στην τελετή απονομής στο Λονδίνο. Βρισκόταν στην Washington κι έβλεπε «το Πεντάγωνο να καίγεται» από το παράθυρο του ξενοδοχείου της.
Το δεύτερο όμως Mercury για το Let England Shake, ένα album εμπνευσμένο από τα Δεινά του Πρώτου Παγκόσμιου Πολέμου που αποδείχθηκε τελικά εξαιρετικά επίκαιρο, η Harvey το παρέλαβε. Και βλέποντάς την να ανεβαίνει στη λονδρέζικη σκηνή φορώντας ένα λευκό φόρεμα βικτωριανού στιλ ήταν αδύνατον να μη χαρεί κανείς. Η Polly Jean Harvey στα 41 της χρόνια –και μετά από 20 χρόνια στη μουσική–, έκανε ένα δίσκο που έπιασε το σφυγμό της μέρας. Τραγουδοποιός, ποιήτρια, γλύπτρια, «καλλιτέχνης των λέξεων» η Harvey ως σήμερα σε κάθε της δίσκο κατέγραφε την προσωπική της εμπειρία. Το LET ENGLAND SHAKE όμως, διέφερε…
Ηχογραφημένο σε μια εκκλησία του 19ου αιώνα στο Dorset (UK) με τη συμβολή τριών εξαιρετικών μουσικών και γνώριμων συνεργατών της –των Flood, John Parish & Mick Harvey–, το LET ENGLAND SHAKE είναι το καλύτερο βρετανικό album της χρονιάς, κι όπως ισχυρίζονται πολλοί ίσως είναι και το καλύτερο έργο της PJ Harvey. Ίσως γιατί όπως λέει και η ίδια: αυτή τη φορά έγραψε ένα δίσκο που ήθελε να μην σημαίνει κάτι μόνο για κείνη, αλλά που να μας αφορά όλους. Το περιοδικό NME έδωσε στο LET ENGLAND SHAKE 10 στα 10 (!), ενώ το Q Magazine έβαλε 5 αστέρια και το MOJO 4.
Διαβάστε επίσης
