Ποιός μπορεί να υποστηρίξει οτι το πολιτικό τραγούδι είναι πιο σημαντικό απο το ερωτικό τραγούδι; Ποιός μπορει να πεί οτί ο ηλεκτρονικός ήχος είναι λίγοτερο εμπνευσμένος απο τον ένχορδό; Πιστέψτε με κανένας. Αν θέλαμε πραγματικά να ξεχωρίσουμε κάτι αυτό θα ήταν κατά πόσο η μουσική μας παιδεία δεν ειναι κατυθυνόμενη και μιμιτική ή κατά πόσο αυτά που μας σερβίρουν ως φρέσκα ακούσματα είναι πραγματικά έμπνευση και δημιουργία και οχι πιστά αντίγραφα κάποιας άλλης επιτυχημένης δουλειάς του παρελθόντος.
Το λέω αυτό επειδή ιδιαίτερα στους νέους καλιτέχνες έχει επικρατήσει στους πρώτους δίσκους τους να επιβάλεται έμεσα ή άμεσα απο τους βρικόλακες μάνατζερ να φιλοξενήσουν στην δουλειά κάποιο παλαιότερο τραγούδι, που στην εποχή του είχε κάνει πάταγο. Τα πάντα για την δημοσιότητα. Σας δίνω ενα μικρό αλλά πολυ ρεαλιστικό παράδειγμα. Τον τραγουδοποιό Σωκράτη Μάλαμα το ελληνικό κοινό τον γνώρισε με την -πριγκηπέσα-. Σας πληροφορώ λοιπόν οτι πριν την πριγκηπέσα όταν τον παίζαμε στο ραδιόφωνο όλοι σχεδόν ρωτούσαν ποιος είναι αυτός. Κόσμε κατακαημένε ο Σωκράτης υπήρχε και πριν την πριγκηπέσα. Ερώτηση-ο Μάλαμας έβαλε στους πρώτους του δίσκους κάποια διασκευή; Φιγουράρισε σε πρωινάδικα, ή πήρε σβάρνα τα ραδιόφωνα -ο θεός να τα κάνει- για να ξεκατινιάζεται στις συνεντευξεις; -ΟΧΙ.
Άρα, αγαπημένε συνάνθρωπε, είσαι υπεύθυνος εσύ και μόνο εσύ για το αν ξεχωρίζεις την μουσική, όχι βάσει ταμπέλας και είδους, αλλά απο αυτά που επιλέγεις να ακούσεις τί σε αγκίζει, τί σε εκφράζει, τί σου δημιουργεί χαρά και ευθυμία και τί αναζήτηση και σκέψη.
Οι παλιότερες γενιές, οχι και πολύ πίσω, εξέφραζαν μέσω της μουσικής την καθημερινότητα, πολιτικές απόψεις, αγάπη, έρωτα, αναζήτηση. Εμείς σήμερα; Καψούρα, χωρισμό, απάτη, sex, έρωτα, ίντριγκες, μαγκιές, τσαμπουκά… Εεεεεε… για να μην το παρακάνω και τα παραλέω, σήμερα εκφράζονται κι άλλα πράγματα, όπως τσαμπουκάς, μαγκιές, ίντριγκες, έρωτας, sex, απάτη, χωρισμός, ΑΑΑΑΑ συγνώμη, ξέχασα και καψούρα.
Το δημοτικό τραγούδι, που σημειωτέον οι περισσότεροι απο εμας την ρίχνουμε την στροφή μας αν τύχει κανας γάμος ή γιορτή και το χλευάζουν οι περισσότεροι νεολέροι-νεοέλληνες, μιλούσε για την σκληρή πραγματικότητα της καθημερινής επιβίωσης. Το πολιτκό τραγούδι του 60 και του 70 μιλόυσε για έννοιες και αξίες όπως η ελευθερία η δημοκρατία και η ανεξάρτητη βούληση. Το ερωτικό τραγούδι κάποτε έλεγε… -να το θυμηθώ- “τα βεγγαλικα σου μάτια λάμπουν σα τον φώσφορο, σα νυχτερινά καράβια που περνούν τον βόσπορο” ενώ σήμερα, “να σ’ αγαπώ εγώ και συ να μ’αγαπάς όπως η σπίθα της φωτιάς”(παραδειγμα). Επειδή, λοιπόν, η εμφανής παγκοσμιοποίηση, γιατι υπάρχει και αυτή που δεν γνωρίζουμε, θέλει τις μάζες κοιμισμένες σε μια χάρτινη, υλική πραγματικότητα, χωρίς προσδοκίες και απαιτήσεις, έχει στήσει τόσο καλά όλο αυτό το μουσικό στερέωμα και ο καθένας μας ξεχνάει τι δικαούται και γιατί πρέπει να παλευει και υοθετεί ενα στυλ να το πώ; {αποψη}χαρακτήρα για να κατηγοριοποιηθεί.
Έτσι λοιπόν έχουμε ένα μεγάλο κομάτι της κοινωνίας με ναρκωτικά ή ψυχοφάρμακα, ένα άλλο μεγαλό κομάτι με ακριβά αυτοκίνητα πισίνες και λεφτά για λουλούδια, ένα άλλο με μολότωφ, μαυρα ρούχα και διαδηλώσεις και ενα άλλο που παλεύει να διασώσει ό, τι θεωρεί σημαντικό και ουσιαστικό. Άν κάνετε τον συσχετισμό κάθε μουσική κατηγορία και ταμπέλα αντιστοιχεί και σε ένα κοινωνικό υποσύνολο. Βέβαια, σήμερα δεν υπάρχουν χίπυς και παιδιά των λουλουδιών, δημιουργήθηκαν άλλες κατηγορίες.
Γνωρίζεις λοιπόν μια γκόμενα και έχεις βγεί πρώτο ραντεβόυ. Για να σπάσει ο πάγος συζητάτε διάφορες μαλακίες. Είναι σίγουρο οτι δύο απο αυτές θα είναι α)-τι ζώδιο είσαι; Χαχαχαχα(εδω γελάμε), εεε μα χρυσέ μου, δεν ταιριάζει ο ταυρος με τον ιχθύ… και β)-τι μουσική ακούς; Και εσύ, επειδή είσαι ειλικρινής, λες ακούω τσάμικα. ‘Οταν η γκόμενα λοιπόν θα κουτσομπολευει με την φίλη της τι φορούσες, αν ξυνόσουν, αν πλήρωσες κτλ θα της πεί-καλός μωρέ γουστάρω, αλλά δεν είναι σαν και εμάς, ακούει τσάμικα, δεν πάει ούτε Κιάμο……..χαχαχα (και εδώ γελάμε).
Όλα αυτά τα λέω επειδή θέλω να δείξω μέσα απο παραδείγματα οτι η μουσική είναι ταξίδι, χαμόγελο, χορός, έκφραση, πόνος, δάκρυ. Δεν είναι ταμπέλα, δεν είναι τρόπος ζωής ή ενδυματολογική άποψη ή κάτι που μας χαρακτηρίζει. Τα νοήματα και οι αλήθεις της ζωής σαφώς κρύβονται μέσα στην μουσική, αλλά όχι μόνο εκεί. Δεν είναι ανάγκη να κατατάσουμε τους εαυτούς μας με βάση τα ακούσματα. Δεν μας δίνει λόγω ύπαρξης, κοινωνική προβολή και κατηγοριοποιήση.
Όλες οι μουσικές δημιουργίες είναι σεβαστές και αποδεκτές. Και βέβαια πρέπει να τις κριτικάρουμε και να τις ξεχωρίζουμε, όχι όμως σε καλό και κακό, αλλά στο αν μας αρέσει, αν μας εκφράζει η όχι.
Προτείνω λοιπόν, συνταξιδιώτες, να ανοίξετε τα αυτιά σας και τα μάτια της ψυχής, που τα έχετε κλειστά ίσως συνειδητά ίσως ασυνείδητα, και να πετάξετε τους τίτλους και τις ονομασίες. Απλά ρε σείς, αφουγκραστείτε τι αλήθεια έχει η υπαρξή σας ανάγκή. Μόνο αυτο! Χορέψτε, γλεντήστε, δακρύστε, χαμογελάστε, σκεφτείτε. Προπαντώς, μην εθελοτυφλείτε και μην πέφτετε θύματα.
Υπογράφει αυτός που για πολλά χρόνια αυτοχακτηριζόταν έντεχνος και ροκάς.
Θυμίσου… η μουσική είναι μαγεία…
