Όλα όσα μας έχουν πληγώσει βαθιά δεν θέλουμε να τα συζητάμε. Τα κρύβουμε μέσα μας, τα σπρώχνουμε στο πίσω μέρος του μυαλού μας. Εκεί να μείνουν, εκεί να θαφτούν. Όσο περισσότερο σε έχει πληγώσει κάτι τόσο λιγότερο θέλεις να το συζητάς.
«…Αν θες να μάθεις πώς πονούν, έλα εμένα ρώτα..».
(στης εκκλησιάς την πόρτα – Μ. Πυροβολάκης)
Τι συμβαίνει άραγε όταν η ζωή σου αποδεικνύει πως ό,τι κι αν κάνεις… όσο κι αν προσπαθήσεις… μ’ έναν παράξενο τρόπο και για κάποιο περίεργο λόγο, συνήθως εισπράττεις το….φαγώσιμο προϊόν?!
Όταν νοιώθεις πως έχει μια άνεση με το «άλλο» φύλο, τι πρέπει να σκεφτείς όταν ανακαλύπτεις πως εκείνοι σε βλέπουν σαν «τον καλύτερό τους φίλο»?
Ούτε καν φίλη. Στον καλύτερό σας φίλο, εξομολογήστε τα πάντα. Ακόμα και ποια κοπέλα σας αρέσει (ή ποιος άντρας), χωρίς να σκέφτεστε τι μπορεί να νιώθει για εσάς ο «καλύτερός σας φίλος». Ποτέ (ή σχεδόν ποτέ) ο καλύτερος μας φίλος δεν νιώθει ερωτική έλξη για το άτομό μας. Σωστά??
Πρώτα – πρώτα θα πρέπει να ξεκαθαρίσουμε ότι, χυλόπιτα τρως όταν ενδιαφέρεσαι για κάποιον, τα πάντα κινούνται σε πλατωνικό επίπεδο, ίσως βόλτα, καφές και μπορεί και κανένα σινεμά, ΔΕΝ ΕΙΣΤΕ ΜΑΖΙ, δεν υπάρχει δεσμός ή κανενός είδους σχέσης, απλά από την μία πλευρά υπάρχει ενδιαφέρον. Όταν αυτό (το ρημάδι) εκφραστεί, τότε είναι που έρχεται το εξαίσιο σερβίρισμα της χυλόπιτας.
Σε οποιαδήποτε άλλη περίπτωση μιλάμε για χωρισμό. Σωστά??
Πιθανότατα υπάρχουν έξυπνες ή χαζές, διάσημες ατάκες χυλόπιτας. Τι γίνεται όμως στην περίπτωση που α) υπάρχει το ενδιαφέρον από την μία πλευρά, β) υπάρχουν οι συναντήσεις και η προσέγγιση, πάντα πλατωνικά, αλλά όταν το ενδιαφέρον του ενός εκφραστεί, ο άλλος α) ψελλίζει κάτι σε στυλ «το μέλλον θα δείξει…» β) χαμογελάει με ικανοποίηση (γιατί όχι??), γ) υπόσχεται επόμενη συνάντηση σύντομα και…..τελικά……εξαφανίζεται ΧΩΡΙΣ ΚΑΝΕΝΟΣ ΕΙΔΟΥΣ ΕΞΗΓΗΣΗ???
Στην περίπτωση που ο άλλος αποχωρεί σιωπηλά, τι πρέπει να σκεφτείς?? Είναι αυτό χυλόπιτα ή όχι?? Και πού είναι η ατάκα της?! Ok, είναι δειλία εκ μέρους του άλλου, ειδικά όταν εσύ είσαι ο «ένας» με το ενδιαφέρον. Ακόμα κι’ αυτό το «δεν είμαι έτοιμος ακόμα», ξενέρωτο ως εκεί που δεν παίρνει, αλλά βρε παιδί μου, έχεις μια απόκριση αφού ανταπόκριση δεν υπάρχει. Έχεις κάτι. Δεν είναι έτοιμος αυτός, ίσως να είναι κάποιος άλλος.
Συνήθως οι χυλόπιτες έχουν μια αιτιολόγηση. Τι γίνεται όμως όταν το αντικείμενο του πόθου, δεν ανταποκρίνεται στο ενδιαφέρον σου? Άρα, υπάρχουν και χυλόπιτες που σερβίρονται χωρίς ούτε μια λέξη. Ειδικά όταν κάνεις εσύ πάντα κίνηση για να συναντηθείτε, όταν αναζητάς εσύ (μόνο) την παρέα του άλλου, όταν (ο άλλος) δείχνει να περνάει καλά μαζί σου, αλλά δεν βλέπεις την ίδια προσπάθεια από μέρους του ή παρόμοια με τη δική σου επιθυμία να βρεθείτε μαζί να γνωριστείτε καλύτερα…τότε τι είναι αυτό??? Χυλόπιτα δεν είναι??
Στην εποχή μας, όλα αυτά, είναι αδύνατον να ειπωθούν σε sms, σωστά? Είναι τόσο στεγνά τα sms κάποιες φορές….. Άλλες φορές πάλι, είναι οι λέξεις που φαίνονται ρηχές για να εκφράσεις αυτό που νιώθεις.
Ας υποθέσουμε πως, το «…πως θα πεθάνω εγώ για σένα, δε σκέφτηκα ποτέ, μα πώς θα ζήσω εγώ χωρίς εσένα, δεν ξέρω…» δε σε έχει απασχολήσει ποτέ γιατί υπήρχε και υπάρχει το «Ζω! μετά από σένα ζω…».
(ζω – Δ. Γαλάνη)
Όταν όμως σου τραγουδούν «..έχω μια αγάπη για σένα, κόκκινη όπως το αίμα…» έχεις άδικο να σκεφτείς «….κοίταμε κι αν είμαι αυτό που γυρεύεις, στ’ άγνωστο πια μην πηγαίνεις… ψάξε με, κι έχω κρυμμένο τ’ όνειρο που χρόνια γυρεύεις»??
http://www.youtube.com/watch?v=VqqTlLN6JHs
(έχω μια αγάπη για σένα – Χ. Αλεξίου)
Ειδικά όταν υπάρχει η πρόταση – πρόσκληση «…τράβηξε στο χάρτη μια γραμμή κι άστη όπου θέλει να μας βγάλει κι αν ο θησαυρός δεν είναι εκεί, θα ΄ναι ο δρόμος κέρδος πάλι…αν είσαι ελεύθερη το Σάββατο, έλα να φύγουμε ως τη Δευτέρα…»
Άδικα ανταπαντάς & με πράξη το «Μετρώ τις μέρες, μετρώ τις ώρες, μετρώ τα… κύματα…»??
(μετρώ τα κύματα – Ν. Πορτοκάλογλου)
Όταν θεωρείς ότι το «Θεός αν είναι» είναι γραμμένο για σένα, (ειδικά το «…οι φίλοι μου όλοι εδώ και χρόνια, ζευγάρια γίναν φτιάξαν σπίτια, μονάχα εμένα χάσκει ακόμα χωρίς μια στέγη ετούτη η αλήθεια…») δεν είναι καταπληκτικό, να ανακαλύπτεις πως το «…τις νύχτες μπαίνεις στα όνειρά μου, λες κι είσαι σε δικό σου κήπο….» μπορεί να μετατραπεί σε «….σε ερωτεύομαι κι εσύ αθόρυβα, μπαίνεις μέσα στον ύπνο μου και μου φέρνεις τα όνειρα….»?
(θεός αν είναι – Χ. Αλεξίου)
(σε ερωτεύομαι – Γ. Κότσιρας)
Και όταν μετά από μήνες, πλατωνικούς πάντα, ο άλλος εξαφανιστεί τι να σκεφτείς?? «…Δε μετανιώνω, δε σου θυμώνω μα αναρωτιέμαι που να ‘σαι…»
(το σεντόνι – Γ. Κότσιρας)
Αν είσαι αισιόδοξο άτομο, που το εύχομαι, θα σιγοτραγουδήσεις, υποθέτω «….αφού με ξέρω, πάλι «ναι» θα πω….» και «θα το παλέψω να ξαναπιστέψω, μα λόγο πια δεν κρατώ…» μα, δεν έχουν τα πάντα το όριό τους??
(ναι, θα πω – Μ. Ασλανίδου)
Πώς ξεπερνάς την ερωτική απογοήτευση? Πώς καταπίνεις μια, έστω βουβή, χυλόπιτα. Πόσον καιρό μπορείς να βρίσκεσαι στη φάση «…αφού διάλεξες να φύγεις, θα δουλεύω ως τα μεσάνυχτα….» και ένα βήμα πριν το «….φταίει αυτό το όχι σου, μ’ αυτό το όχι σου, όλα τ’ αρνιέμαι κι εγώ….»? Ίσως ο άλλος να σου λέει, με τον τρόπο του «….καρδιά δεν έχω να σε χωρέσει, πάλι ν’ αντέξει το χωρισμό. Πόνεσε τόσο χωρίς να φταίξει, πώς να πιστέψει το σ’ αγαπώ….?».
(καρδιά δεν έχω – Γ. Κότσιρας)
Άραγε όλοι αυτοί που προσπαθούν να μην πληγώσουν, με τη συμπεριφορά τους ή με μια σταράτη και ντόμπρα κουβέντα, όλους εμάς τους ευαίσθητους, έχουν σκεφτεί ποτέ, μήπως τελικά μας πληγώνουν χειρότερα???
«Θέλω κάποιον να με ξέρει κι επιτέλους να με θέλει, έτσι γήινο κι ελαττωματικό….»
(σαν τη σκόνη – Κ. Μακεδόνας)
«Ποιο τραγούδι άραγε μπορεί, τη χαρά μου που έχασα να βρει….και να σταματήσει ποιο μπορεί…..τη ζωή που τρέχει….»
(η ζωή που τρέχει – Μ.Φάμελλος)
Έχετε σκεφτεί ποτέ πόση δύναμη μπορεί να κρύβουν οι ραδιοφωνικοί παραγωγοί? Πόσο κοντά μας έρχονται μέσα από τα ραδιοκύματα? Μια κουβέντα στο μικρόφωνο, μια φράση από κάποιο τραγούδι είναι η αρχή στο κουβάρι των σκέψεων. Μια λέξη κι αρχίζει να ξετυλίγεται. Μια φράση, μια λέξη, δυο νότες, ένας στίχος, ένα ακόρντο, μας βοηθά να γίνουμε καλύτεροι άνθρωποι. Αναλογιζόμενοι τα λάθη μας, πάμε παρακάτω, προχωράμε με την ελπίδα να μην τα επαναλάβουμε.
«Ίσως μια μέρα καταφέρω να μ’ αλλάξω….προσωπική μου επανάσταση…»
(το άδειο παράθυρο – Αλκίνοος Ιωαννίδης)
