ΜΠΛΕ: “Το κοινό πρέπει να ψάξει εναλλακτικούς και «πλουσιότερους» τρόπους διασκέδασης”

“Το κοινό πρέπει να ψάξει εναλλακτικούς και «πλουσιότερους» τρόπους διασκέδασης”

Είστε στο «Γυάλινο Μουσικό Θέατρο», μαζί με το Λάκη Παπαδόπουλο και τον Ζάκ Στεφάνου με τη μΠάντα-Κοάλα. Πως προέκυψε αυτή η συνεργασία;

Είχαμε την επιθυμία να φτιάξουμε ένα δυναμικό σχήμα, που θα μπορούσε με τραγούδια όλων των εποχών και όλων των ηλικιών, να κρατήσει το ενδιαφέρον, κινούμενο πάντα σε «ψηλά ενεργειακά επίπεδα»..Έχοντας δει το Ζακ Στεφάνου και τη μπάντα Κοάλα, και έχοντας εκπλαγεί ευχάριστα από τα δυναμικά παιξίματά τους, και έχοντας στο νου το Λάκη Παπαδόπουλο να γεφυρώνει το τότε με το τώρα με τον πιο «χαλαρό» και ταυτόχρονα γοητευτικό τρόπο..μας φάνηκε η «πρόταση» της Άνοιξης..

Από εσάς τι θα δούμε, τι θα παρουσιάσετε στο κοινό που θα έρθει να σας παρακολουθήσει στο «Γυάλινο Μουσικό Θέατρο»;

Προσπαθήσαμε να μπλέξουμε τις προσωπικότητες και τις μουσικές μας, επηρεάζοντας ο ένας τον άλλον. Ανακατεύοντας τις φωνές, του ενός με τα τραγούδια του άλλου, και τους μουσικούς των Μπλε με  τα τραγούδια του Λ. Παπαδόπουλου, έχουμε ένα αποτέλεσμα καινούργιο σε πασίγνωστα και αγαπημένα τραγούδια, ενώ ο Ζακ με την Μπάντα Κοάλα, αναλαμβάνουν μια τρελή μουσική διαδρομή από το ’60 μέχρι σήμερα..

Θα ήθελα να μου μιλήσετε για την τελευταία δισκογραφική δουλειά σας, το single «Τον ίδιο το Θεό».

Το single «Μια φορά» ξεκίνησε σαν ιδέα από τον στοίχο του Γ. Παρώδη και τη διάθεσή του να περιδιαβεί στις παιδικές του μνήμες, για να βγάλει ένα στοίχο που μιλάει για τα βάσανα των ενηλίκων, και την φαιδρότητα της σημερινής εποχής.

Στο χώρο της δισκογραφίας, σαν «ΜΠΛΕ», υπάρχετε 15 χρόνια, από το 1996. Ποια είναι η αγαπημένη σας δισκογραφική δουλειά μέχρι σήμερα και πότε ήταν η σημαντικότερη στιγμή της πορείας σας!

Θα μιλήσω  για μένα, που υπάρχω στο συγκρότημα από το 1998. Ο δίσκος «Έλα να δεις» ήταν αυτός που με βοήθησε να «γνωριστώ» μουσικά και προσωπικά με τους υπόλοιπους, και ο δίσκος «Στα μαύρα έχω ντυθεί» είναι αυτός που μας βοήθησε να επανασυστηθούμε στο κοινό, ο οποίος για μεγάλη μας τύχη, έδωσε τραγούδια όπως το «Δε θέλω», και το «Πιάνω φωτιά», που έτυχαν τόσο ευρείας αποδοχής. Φυσικά ο πρώτος δίσκος δεν έχασε ποτέ την διαχρονική και καινοτόμα αξία του στα Ελληνικά δεδομένα, αλλά και στο γκρουπ βέβαια.

Έχετε συνεργαστεί με πολύ μεγάλους καλλιτέχνες, όπως ο Φίλιππος Πλιάτσικας, ο Νίκος Παπάζογλου, η Ελευθερία Αρβανιτάκη, ο Νίκος Πορτοκάλογλου, ο Βασίλης Παπακωνσταντίνου και τα Ξύλινα Σπαθιά. Ξεχωρίζετε κάποια συνεργασία από αυτές κι αν ναι, ποια είναι αυτή;

Όλοι αυτοί οι άνθρωποι είναι ιδιαίτερα σημαντικοί. Ξεχωρίζουμε κάποιους, για καθαρούς λόγους «χημείας»..όπως είναι τα Ξ. Σπαθιά, η Ε. Αρβανιτάκη, ο Ν. Ζιώγαλας, η Δ. Γαλάνη, η Ε. Τσαλιγοπούλου, και ουσιαστικά όλοι οι καλλιτέχνες με τους οποίους κατά καιρούς βρεθήκαμε να παίζουμε παρέα έστω και για λίγο, μας προσέφεραν πολλά.

Πολλά από τα παλαιότερα τραγούδια σας, όπως τα «Φοβάμαι», «Ενοχές», «Πιάνω φωτιά», ακούγονται ακόμα στα ραδιόφωνα και τα ζητούν και οι ακροατές. Ήταν κάτι που περιμένατε ότι θα συμβεί; Υπάρχει κάποιο μυστικό για να είναι ένα τραγούδι διαχρονικό;

Νομίζω πως αυτό δεν μπορεί να το γνωρίζεις ποτέ..Το μόνο που μπορείς να ελέγξεις κατά κάποιο τρόπο, είναι η ειλικρίνεια των προθέσεων. Όσο πιο κοντά είναι αυτό που λες με αυτό που νοιώθεις τόσο πιο κοντά είσαι στο να βγάλεις κάτι που θα γίνει αγαπητό και κατανοητό από άλλους, ακόμα και αν δε συμφωνούν απόλυτα με αυτό..

Το Μάρτιο του 2009, με αφορμή τα 100 χρόνια από το θάνατο του Γιάννη Ρίτσου, διασκευάσατε το ιστορικό τραγούδι «Θα σημάνουν καμπάνες». Πως σας ήρθε η ιδέα να για αυτή τη διασκευή;

Αυτή η πρόταση ήρθε από το περιβάλλον του Μ. Θεοδωράκη. Το συγκεκριμένο τραγούδι το επιλέξαμε, γιατί μας φάνηκε ιδιαίτερα ενδιαφέρον να προσεγγίσουμε το πολύ γνωστό «πρόσωπό» του. Αυτό που ενέπνευσε όλους κάποια εποχή, και που θεωρήσαμε «δικό» μας για ιστορικούς και καλλιτεχνικούς λόγους. Βέβαια όσο ενδιαφέρον ήταν, άλλο τόσο ριψοκίνδυνο..αλλά αυτά είναι τα ενδιαφέροντα και ευχάριστα της δουλειάς..

Η Τζώρτζια συμμετείχε στο just a two of us! Πως ήταν αυτή η εμπειρία και πόσο καλό ή κακό πιστεύετε ότι κάνουν τα Talent show σήμερα?

Πόση λάμψη η τηλεόραση…! Μόνο που όταν πλησιάζει κανείς πολύ κοντά ανακαλύπτει τα φτηνά υλικά και το πολύ «μακιγιάζ». Ευτυχώς στη συγκεκριμένη περίπτωση προσδοκίες, φιλοδοξίες και συμπεριφορές «υπέρλαμπρων αστέρων» δεν ευδοκίμησαν..Όλοι δικαίωμα στο τραγούδι, για τη χαρά που προσφέρει. Τουλάχιστον εγώ αυτό έζησα με το Μ. Μουρούτσο.

Έχτε ξεχωρίσει κάποιον καλλιτέχνη η group από την νεώτερη γενιά?

Ένας από αυτούς εμφανίζεται μαζί μας! Ο Ζακ είναι εξαιρετικός τραγουδοποιός και performer.. Και σίγουρα πολλοί άλλοι ακούγονται και ξεχωρίζουν όπως οι Rosebleed για παράδειγμα,( ακόμα και αν εγώ προσωπικά δεν συμφωνώ με τον Αγγλικό στοίχο..) και ακόμα καλύτερα μπάντες που τα «σπάνε» όπως οι 63high για παράδειγμα..το υλικό είναι ώριμο και αρκετό. Το κοινό πρέπει να ψάξει εναλλακτικούς και «πλουσιότερους» τρόπους διασκέδασης.

Αυτή την περίοδο ετοιμάζετε κάτι καινούριο δισκογραφικά;

Πάντα… Το ταξίδι ποτέ δε τελειώνει.. Μόνο αλλάζει μορφές.. Ελπίζουμε κάτι να έχουμε στα χέρια μας σε λίγο καιρό.

Από την Νίκη Δέλλα