Ο Βασίλης Παπακωνσταντίνου μιλάει στο TV Έθνος

Πόσο πιστεύετε ότι έχει αλλάξει η βραδινή διασκέδαση;

Δεκαπέντε χρόνια τώρα κυριαρχούσε η μόδα που διαφήμιζε την ύπνωση στα σκυλάδικα. Οταν τελείωσαν τα χρήματα, έκατσε ο καθένας στον πάγκο του γιατί όλοι τους ήταν νεόπλουτοι και έβγαιναν έξω με «διασκεδοδάνεια». Τώρα αλλάξαν τα πράγματα. Πιστεύω όμως ότι έπρεπε να γίνει αυτό, να πάθουμε για να μάθουμε! Επνιξαν τόσοι τον εαυτό τους αντικαθιστώντας τον με το να είναι κάποιος σημαντικός και να βρίσκεται ψηλά στην κοινωνική ιεραρχία. Λογικό, αφού η TV προβάλλει πρόσωπα που όλοι θέλουν να γίνουν αναγνωρίσιμοι σαν κι αυτούς. Εφτασε στο ζενίθ όλο αυτό και ξεφούσκωσε.

Η μόδα των talent shows σας βρίσκουν αισθητικά σύμφωνο;

Αισθητικά είναι χυδαίο. Κατανοώ τα παιδιά που πάνε σε ριάλιτι γιατί σκέφτονται «αφού το κάνει ο άλλος γιατί να μην μπορώ να το κάνω κι εγώ;». Και έχουν δίκιο εφόσον τραγουδούν σωστά. Και στην Ελλάδα, από κατασκευής, το 98% τραγουδάει σωστά. Και αν δεν τραγουδούν σωστά τους διορθώνουν τα μηχανήματα που υπάρχουν στο στούντιο.

Εχουν έρθει τέτοια παιδιά να σας ζητήσουν δουλειά;

Ναι και έχω κάνει και παρέα μαζί τους, αλλά τους εξηγώ ότι δεν γίνεται να τραγουδάς σωστά με μαθήματα μπροστά στις κάμερες.

Είχατε δηλώσει ότι η φωνή σας δεν σας αρέσει. Υπερβολική σεμνότητα ή σκληρή αυτοκριτική;

Ναι, το είχα πει, γιατί όταν ακούμε τη φωνή μας δεν μας αρέσει. Ελεγα πως φωνάζω και τι ωραία που θα ήταν να τραγουδάω κι εγώ γλυκά. Αλλά ωριμάζοντας καταλαβαίνεις ότι μπορείς να τραγουδήσεις με μια φωνακλάδικη φωνή πολύ πιο εσωτερικά.

Επειτα από τόσα χρόνια, είπατε ποτέ «θέλω να σταματήσω το τραγούδι»;

Αν σκεφτείς ότι τραγούδησα την επόμενη μέρα που «έφυγαν» οι δικοί μου, καταλαβαίνεις ότι αυτό δεν το σκέφτηκα ποτέ. Μία φορά τόλμησα να πάω διακοπές μία εβδομάδα και πήγα και διοργάνωσα συναυλίες. Μπορώ να κάτσω μόνο δύο-τρεις μέρες.

Είναι δύσκολο τελικά να συμβιώνουν δυο καλλιτέχνες, όπως εσείς και η Ελένη Ράντου;

Απόλυτα. Ο πόνος είναι αυτός που δημιουργεί την Τέχνη. Είναι στην ουσία το αποτέλεσμα των προσπαθειών σου να ταξινομήσεις τον πόνο σου.

Εχετε ακόμα ανασφάλεια πριν βγείτε να τραγουδήσετε;

Αν βάλεις το χέρι σου στο στήθος μου πριν βγω στη σκηνή, θα σε χτυπήσει ηλεκτρικό ρεύμα από τους χτύπους της καρδιάς μου. Αυτό μου συμβαίνει πάντα και όσο περνά ο καιρός τόσο μεγαλώνει. Τραγουδάω 36 χρόνια κι αυτό δεν έφυγε ποτέ. Αρχίζω και ηρεμώ όταν βλέπω τον κόσμο. Η ανασφάλεια πολλές φορές γίνεται φόβος και μετά ο φόβος γίνεται ανεξέλεγκτος. Εκεί θέλει πολιτισμό, καλλιέργεια και γνώση για να το αντιμετωπίσεις. Εμένα μου χρειάστηκε ψυχίατρος.

Σας βοήθησε;

Πολύ και πρέπει να σπάσει αυτό το ταμπού. Υπάρχουν γονείς που δεν πάνε τα παιδιά τους σε έναν ψυχολόγο όταν υπάρχει ανάγκη, γιατί το θεωρούν κακό.

Είστε ακόμα οργισμένος;

Πάντα θα είμαι! Με εξοργίζει η ταύτιση του σώματος με τον καναπέ. Επιτέλους, γέμισαν οι πλατείες και οι δρόμοι με αιτήματα. Εκεί βλέπω το μέλλον και περιμένω να δημιουργηθεί μια παγκόσμια αριστερά αντίσταση απέναντι στο παγκοσμιοποιημένο κεφάλαιο.

Από την Σμαράγδα Κωνσταντογιάννη