Ο Φοίβος Δεληβοριάς και ο Μάνος Χατζιδάκις

Τα τραγούδια της νέας του δουλειάς τα έγραψε θεραπευτικά μετά από ένα χωρισμό. Ο τίτλος που είχε σκεφτεί αρχικά ήταν «Ο Μεγάλος νευρωτικός» μιας και σχεδόν όλα τα τραγούδια του μιλάνε για απώλεια.

Από τη Sony πήγε στην Inner Ear και ο ήχος του έγινε πιο ηλεκτρονικός συνοδευμένος με μουσικά όργανα όπως το στυλόφωνο, μουσικά πριόνια και theremin αυτό έγινε γιατί έγραψε κάποια τραγούδια για τα οποία γνώριζε, πως η ενορχήστρωση θα είναι διαφορετική και αναφέρει τη συνάντηση του με το Γιώργο Κατσάνο.

Μιλά και για συμβιβασμούς που έκανε στο παρελθόν: «Κάθε καλλιτέχνη πρέπει να τον ακούν άνθρωποι που του μοιάζουν. Δεν χρειάζεται το κοινό του Πασχάλη Τερζή να ακούει Φοίβο Δεληβοριά ούτε το αντίστροφο-δεν το λέω «ρατσιστικά», ούτε ελιτίστικα. Αισθανόμουν ότι ήθελαν από μένα περισσότερο να πάω σε mainstream ραδιόφωνο ή στο Mega Star, παρά να κάνω μια σούπερ παράσταση, βασισμένη σε ένα δίσκο. Δεν θέλω βέβαια να απαξιώσω την ιστορία μου στην προηγούμενη δισκογραφική εταιρεία, αλλά τα τελευταία χρόνια δεν υπήρχε η «παρθενικότητα» και ο ενθουσιασμός που κάνουν έναν καλλιτέχνη να αισθάνεται μέλος μιας ομαδικής δουλειάς».

Στην ερώτηση αν αντιμετώπισε θέματα που τώρα είναι παγκόσμια για τη διεθνή μουσική σκηνή «Το εύκολο κέρδος έφερε «μορφώματα» στυλ Britney Spears και διαφόρων boy bands, αλλά και στην Ελλάδα έφερε υβρίδια μουσικής σε ρυθμούς λαϊκοπόπ».

Ο Φοίβος Δεληβοριάς βρίσκει τον τίτλο «έντεχνος» πομπώδη: «Ένα τραγούδι με εμπορικές αξιώσεις μπορεί να περιέχει κάποια τέχνη. Αυτό το βόλεμα βοήθησε πολλούς ανθρώπους να μπουν από το παράθυρο και να διεκδικήσουν τον αέρα μιας ποιότητας. Μια καλλιτεχνική αρπαχτή με καλλιτεχνικό άλλοθι..Από αυτό θέλω να απέχω. Όχι όμως και από τους καλλιτέχνες που γέννησαν αυτό το ρεύμα, όπως ο Χατζηδάκις, ούτε από συναδέλφους μου που φέρουν την ταμπέλα του «έντεχνου», όπως ο Αλκίνοος Ιωαννίδης ή ο Μάλαμας».

Πίστευε πως ήταν ο μόνος 15χρονος που ακούει Χατζιδάκι, καθώς πήγε και του συστήθηκε τότε σαν συνάδελφός του: «Είχα μια ψευδή αίσθηση οικειότητας με τον Χατζiδάκη. Στο σχολείο ήμουν σαν εξωγήινος. Ήταν γύρω στο 1987 και όλοι ακούγαμε Peter Gabriel, Prince, Smiths κάποια ελληνικά – τα «Ζεστά Ποτά», τους Φατμέ ή το «Γκάλοπ» της Πλάτωνος. Ήμουν ο μόνος που άκουγε Χατζιδάκι». Όταν τον πλησίασε, ο Χατζιδάκις γέλασε και του είπε: «Εντάξει, κύριε συνάδελφε, έχετε κάποια κασέτα»;

Δηλώνει πως τα περισσότερα τραγούδια του είναι βιωματικά, καθώς όσες φορές αγαπημένοι φίλοι του, του ζήτησαν να γράψει τραγούδι γι αυτούς τελικά το τραγούδι πατά πάνω στην « ατσουμπαλοσύνη » του και δεν γίνεται να το πουν αυτοί.

Τέλος αναφέρθηκε και στη συνεργασία του με το Θανάση Βέγγο σε ένα χιπ χοπ τραγούδι, και μιας και θεωρεί το κύριο Βέγγο όπως χαρακτηριστικά αναφέρει χιπ χοπερ το είπαν μαζί.

Από την Αριάδνη Στεφανίδου