Τι να γράψω; Τι να χωρέσω σε blog(!); Τι να θυμηθώ; Θυμάμαι, υπήρξε; Ήταν μελωδία και έτσι θα παραμείνει για πάντα (LONG LIVE ROCK & ROLL). Για την παρέα του από τα δέκα, στα σχολεία, στις σχολές και μετά και για πάντα! Ήταν πάντα εκεί, όποτε ήθελες… η μαγεία της μουσικής του, το ταξίδι μέσα από τη χροιά της φωνής του, η ζεστασιά της γνώσης της ανθρώπινης ύπαρξής του (αυτά που λέγαμε Αλέξανδρε Ρ. στο τηλέφωνο)… άλλοτε πετούσες, μαζί με τις μελωδίες του, με τεράστια ταχύτητα χιλιοστά πάνω από την επιφάνεια μιας άγνωστης μαύρης αγριεμένης θάλασσας… και άλλοτε ένιωθες την πιο αργή και γαλήνια ελεύθερη πτώση… κάπου χαμένος σε ένα χάσιμο που δεν ήξερες πως άρχισε, πότε και αν τελειώνει… κάπου μεθυσμένος σε ένα μεθύσι στο κενό χωρίς να νιώθεις καμία δύναμη να ασκείται επάνω σου. Τα βράδια, τις μέρες, στο πικάπ, στο cd… στο μυαλό! Κάθε φορά, ήταν εκεί, όποτε ήθελες (ξανά). Θα είναι εκεί.
Όπου κι αν πηγαίνω και όπου κι αν «πηγαίνω», αυτά τα ταξίδια θα μου τα χαρίζει απλόχερα!
Στις αλάνες της Αθήνας που πέρασε και μας τίμησε τραγουδώντας για εμάς (γεια σου αδερφέ… μαζί ήμασταν τότε… ’01-’02 πότε ήταν;… θυμάσαι;!), ακόμη δεν έχει καταλαγιάσει το σύννεφο σκόνης που σηκώναμε. Όση βροχή κι αν ρίξει… δεν θα πέσει ποτέ αυτό το σύννεφο… μπήκαμε τότε μέσα του!
