Frank Sinatra.
ΙΣΩΣ το πιο «σημαδιακό» γεγονός στη ζωή του Φρανκ Σινάτρα ήταν η ίδια του η γέννηση: καθώς έβγαινε από την κοιλιά της μητέρας του όχι μόνο κόπηκε ο λοβός του αριστερού του αφτιού, αλλά και ο λαιμός του τραυματίσθηκε επικίνδυνα από τη λαβίδα του γιατρού. Ολοι νόμιζαν ότι το μωρό γεννήθηκε νεκρό ευτυχώς επενέβη έγκαιρα η γιαγιά του: τον έβαλε κάτω από κρύο νερό και η ζωή επέστρεψε αμέσως.
Ο πατέρας του, ο Μάρτιν, ήταν μποξέρ και πυροσβέστης, ενώ η μητέρα του, η Ντόλι, νοσοκόμα και οι δύο ιταλοί μετανάστες. Ολη η οικογένεια κακομάθαινε τον μικρό Φρανκ με ακριβά δώρα και ρούχα. Εκείνος όμως ήταν «αλητάκι» και μάλιστα για ένα διάστημα έδρασε ως αρχηγός μιας συμμορίας μικροκλεφτών.
Το 1933 άκουσε για πρώτη φορά ζωντανά τον Μπιγκ Κρόσμπι και τότε αποφάσισε να γίνει τραγουδιστής. Επεδίωξε και κατάφερε να μη μιμηθεί τον εμπνευστή του: «Το δικό μου στυλ ανήκε περισσότερο στην ιταλική σχολή του “μπελκάντο”… Ηταν πιο δύσκολο από του Κρόσμπι, πολύ πιο δύσκολο» δήλωσε ο ίδιος σε μια συνέντευξή του το 1965.
Καθώς πειραματιζόταν με τις δυνατότητες της φωνής του επηρεάστηκε ιδιαίτερα από την τεχνική του τρομπονίστα Τόμι Ντόρσεϊ, στο συγκρότημα του οποίου ανήκε στις αρχές της δεκαετίας του ’40: «Επαιρνε μια μουσική φράση και την έπαιζε ασταμάτητα, δίνοντας την εντύπωση ότι δεν παίρνει ανάσα για πολλή ώρα». Ο Σινάτρα τελικά ανακάλυψε ότι ο Ντόρσεϊ έπαιρνε στα κλεφτά μικρές αναπνοές από την άκρη του στόματός του ο φιλόδοξος Φρανκ ορκίστηκε να μάθει να χρησιμοποιεί τη φωνή του όπως ένα μουσικό όργανο.
Κολυμπούσε και έτρεχε συστηματικά για να βελτιώσει τα πνευμόνια του και έμαθε να αναπνέει στη μέση μιας νότας χωρίς να τη «σπάει». Ηταν ο πρώτος δημοφιλής τραγουδιστής που χρησιμοποίησε την αναπνοή του για να χαρίσει δραματικότητα στην ερμηνεία του. Θεωρούσε επίσης ότι ένας τραγουδιστής διηγείται μια ιστορία, και άρα πρέπει να τοποθετεί τις παύσεις του ανάλογα. Οπως ο Κρόσμπι, ο Σινάτρα επηρεάστηκε πολύ από την τζαζ: η άρθρωσή του ο τονισμός δηλαδή ορισμένων επιλεγμένων λέξεων για την ανάδειξη του νοήματός τους θύμιζε πολύ τον στακάτο ρυθμό της τζαζ και είχε ιδιαίτερη απήχηση στους νέους ανθρώπους.
Αφού εγκατέλειψε την μπάντα του Ντόρσεϊ το 1942, ο Σινάτρα έδωσε μια σειρά συναυλίες στο Paramount Theater της Νέας Υόρκης και έτσι ξαφνικά άρχισε να δημιουργείται μια υστερία γύρω από το πρόσωπό του μια υστερία που παρόμοιά της δεν είχε γνωρίσει ως τότε ο κόσμος και που μπορεί να συγκριθεί μόνο με τα μετέπειτα φαινόμενα του Πρίσλεϊ και των Μπιτλς. Οι εμφανίσεις του προκαλούσαν ομαδικές λιποθυμίες, σε τέτοιο βαθμό που οι εφημερίδες στράφηκαν στους ψυχαναλυτές για εξηγήσεις.
Εζησε έντονη ζωή, παντρεύτηκε τέσσερις φορές (τη Νάνσι Μπαρμπάτο, την Αβα Γκάρντνερ, τη Μία Φάροου και την Μπάρμπαρα Μαρξ, πρώην σύζυγο του Ζέπο Μαρξ) και γενικά ό,τι και αν έκανε είχε τα φώτα της δημοσιότητας στραμμένα επάνω του. Πολλοί τον κατηγόρησαν ότι είχε διασυνδέσεις με την ιταλική Μαφία και αρκετά από τα ονόματα των συνεργατών του περιέχονταν σε «ύποπτους» φακέλους του FBI. Για κάθε κακή φήμη όμως που κυκλοφορούσε εναντίον του υπήρχε μία άλλη αντισταθμιστική, που μαρτυρούσε την αφοσίωση και τη γενναιοδωρία του προς γνωστούς και αγνώστους. Και πάντα ευχαριστούσε το κοινό του για την προσοχή του.
Το 1953, όταν η καριέρα του περνούσε μια σοβαρή κρίση, κέρδισε Οσκαρ β’ ανδρικού ρόλου για την ερμηνεία του στην ταινία «Οσο υπάρχουν άνθρωποι». Το 1971 δήλωσε ότι αποσύρεται, δεν κατάφερε όμως να κρατηθεί μακριά από το μικρόφωνο περισσότερο από δύο χρόνια. Το 1985 του απονεμήθηκε το Μετάλλιο της Ελευθερίας από τον τότε πρόεδρο και φίλο του Ρόναλντ Ρίγκαν.
Διαβάστε περισσότερα: http://www.tovima.gr/default.asp?pid=2&artid=99365&ct=34&dt=17/05/1998#ixzz0ntsIBnTR
