Οι Slayer είναι ένα από τα πιο ηχηρά ονόματα στο χώρο του thrash, μέλος της «Αγίας Τετράδας» του είδους, και μ’ αυτή τους την κυκλοφορία το αποδεικνύουν περίτρανα. Τρία χρόνια μετά το “Christ Illusion” αποφάσισαν να «βάψουν τον κόσμο με αίμα». Το “World Painted Blood” είναι μια κυκλοφορία που φέρνει στο μυαλό μου την εποχή του “Season in the Abyss”. Οι Slayer παίζουν εκεί όπου έχουν βάλει μόνοι τους τον πήχη και πιστέψτε με ,αυτός ο πήχης είναι πολύ ψηλά.
Για να πάρουμε όμως τα πράγματα από την αρχή!
Ο δίσκος ανοίγει με το ομότιτλο κομμάτι, το οποίο είναι πραγματικά ότι πιο αντιπροσωπευτικό για το τι πρόκειται να ακολουθήσει. Μετά απ’ το ευχάριστο πρώτο άκουσμα, ακολουθεί το “Unit 731” με μια μαγκιά punk (από τα αγαπημένα ακούσματα του Hanneman).
Στη συνέχεια έρχεται απ’ τον κ. King, το “Snuff”. Ξεκινάει με μια καταπληκτική δισολία., είναι κομμάτι άκρως επιθετικό, το οποίο απ’ το πρώτο δευτερόλεπτο σε ωθεί να σπάσεις τα άλατα του αυχένα..
Το επόμενο που ακολουθεί αρχίζει με το στίχο “it’s the feel of your blood”. Στο μυαλό σου έρχεται κατευθείαν η φράση του Χελάκη στο Euro 2004 «.. δεν περιγράφω άλλο».
Όλοι οι οπαδοί των Slayer γνωρίζουν καλά πως οι συνθέσεις του King είναι σαν κλωτσιά στα …(ξέρετε που). Εύκολα λοιπόν καταλαβαίνει κανείς, τι μπορεί να πάθει στο άκουσμα του “Hate Worldwide”. Και πριν προλάβεις να συνέλθεις από την κλωτσιά, σου σκάει και η μπουνιά στο στομάχι με το “Public Display of Dismemberment”, μια τυπική Slayer σύνθεση.
Στην συνέχεια έχουμε ίσως το πιο σκοτεινό κομμάτι του δίσκου, το “Human Strain”.Εδώ οι ταχύτητες μειώνονται αισθητά και πραγματικά μιλάμε για ένα καθηλωτικό τραγούδι. Ακολουθεί το “Americon”, ένα πολιτικοποιημένο κομμάτι με αρκετά Rock στοιχεία.
Στα επερχόμενα live των Slayer, είμαι σίγουρος πως θα γίνεται χαμός με το «Psychopathy Red», το οποίο προκαλεί αυτόματα headbanding μέχρι τελικής πτώσεως (ότι βέβαια συμβαίνει και με τις περισσότερες απ’ τις συνθέσεις τους).
Προτελευταίο κομμάτι του δίσκου και προσωπική μου αδυναμία, είναι το «Playing with dolls». Θεωρώ πως είναι το πιο περίτεχνο. Μόλις το ακούσετε θα καταλάβετε αμέσως, πώς πρέπει να παίζει κανείς με τις κούκλες.
Κλείνοντας (we want more), έχουμε το “Not of This God”, κομμάτι-κλωτσιά και αυτό-για να μην ξεχνάμε κιόλας-τι εστί Slayer.
Ο δίσκος αυτός πρέπει να είναι στην δισκοθήκη σας για τρεις λόγους:
1.Μιλάμε για μοντέρνο Old School thrash
2.Γιατί θυμίζει τους Slayer των καλών εποχών
3.Γιατί απλά πρόκειται για μία εξαιρετική δισκογραφική δουλειά
Νίκος Ντόλκας
