Σταμάτης Σπανουδάκης: «Ο “χώρος” της καλής μουσικής είναι οι καρδιές των ανθρώπων»

Ποιο είναι το απαραίτητο συστατικό ανάμεσα στη σχέση κοινού-καλλιτέχνη: «Το μόνο απαραίτητο, κατά τη γνώμη μου, είναι ο συνθέτης να συνθέτει. Εχθρός, φίλος, κριτής και κοινό του δεν μπορεί παρά να είναι ο ίδιος. Αυτή είναι μια μεγάλη μοναξιά και απομάκρυνση από την “πραγματικότητα” των πολλών, αλλά απαραίτητη, κατά τη γνώμη μου, για να βγει αυτό που ο Θεός ακούμπησε τρυφερά μέσα του. Γι’ αυτό και πολλοί τρελαίνονται, άλλοι παύουν να συνθέτουν και γίνονται παράγοντες, και άλλοι ακουμπάνε στην αγκαλιά του Θεού και συνθέτουν ως τα βαθιά γεράματα. Ένα κομμάτι μου, που εκφράζει μουσικά, όσα με λόγια σας λέω, είναι “Η μοναξιά του βασιλιά” από τον δίσκο “Αλέξανδρος I”.

Αποκαλύπτει τις πηγές έμπνευσής του: «Σχεδόν πάντα, τα πρόσωπα. Όσο πιο “παραμυθένια” τόσο καλύτερα. Ποτέ οι ιδεολογίες, οι λαοί, οι θεωρίες, οι παντοειδείς θέες και τοπία και καθόλου η επικαιρότητα. Η επιλογή γεννιέται μέσα μου, χωρίς να ξέρω πώς ή και γιατί. Έμαθα ιστορία αγαπώντας, όχι μελετώντας. Πρώτα αγαπάω και μετά πασχίζω να καταλάβω. Γι’ αυτό προτιμώ τη μουσική από το τραγούδι. Γι’ αυτή την ευλογημένη ασάφειά της. Το ύφος, τώρα, η ενορχήστρωση δηλαδή, είναι πολλές φορές πιο χρονοβόρο από την ίδια τη σύνθεση. Ιδίως σήμερα που η τεχνολογία μάς δίνει τόσες παγίδες, αλλά και τόσες δυνατότητες. Πάντα αποζητώ τον ήχο του “τώρα”, που θα ακούγεται καινούργιος και “τότε”».

Για τους χώρους καταξίωσης ενός καλλιτέχνη: «Ο “χώρος” της καλής μουσικής είναι οι καρδιές των ανθρώπων. Εκεί θα τη βρείτε να κρυφογελάει πάντα. Οι καλλιτέχνες αγιάζουν τους χώρους, όχι το ανάποδο. Και είναι τελείως άλλο να παίξεις κάπου γιατί το αξίζεις και άλλο γιατί σε “σπρώξανε”. “Άλλο να σ’ ανεβάσουνε κι άλλο ν’ ανέβεις μόνος. Η θέα είναι ολόιδια, μ’ αλλιώτικος ο πόνος”, λέω σε έναν στίχο μου».

Για τη μεγάλη συναυλία στο Ηρώδειο αποκαλύπτει: «Θα περιλαμβάνει καινούργια κομμάτια από τον δίσκο “Θέλω να ‘μαι πάντα μαζί σου”, που μόλις κυκλοφόρησε, αλλά και ανέκδοτα από τον δίσκο που τώρα ετοιμάζω, “Μαρία”. Μια ερωτική εξομολόγηση και ευχαριστία από καρδιάς, ψυχής, αλλά και σώματος, στην αιώνια αγαπημένη. Την τιμιωτέραν… Πέραν αυτών, βεβαίως, θα παίξω όσα μπορώ από τα κομμάτια μου, που ο κόσμος έχει αγαπήσει και συνδέσει με εμένα και τις λιγοστές ζωντανές εμφανίσεις μου».

Από την Αριάδνη Στεφανίδου