Συνέντευξη Ανδρείκελος (Χιπ Χοπ Χωριό)

Ο Ανδρείκελος ή κατά κόσμον Δημήτρης Κουντούρης είναι ένας από τους καλύτερους Έλληνες μουσικούς παραγωγούς στον χώρο της ηλεκτρονικής / trip hop / down-tempo / dub (ουφ!) μουσικής των τελευταίων ετών. Με πανευρωπαικές κυκλοφορίες και συνεργασίες, μόλις έδωσε στο κοινό το νέο του διαμάντι «Euryphaessa» από την γερμανική Equinox Records! Πέραν αυτών είναι ένας σεμνός δημιουργός και ωραίος άνθρωπος. Για πάμε να ρίξουμε μια ματιά στο τι είχε να μας πει:

Καλησπέρα σας κύριε Κουντούρη. Ο κόσμος σας ξέρει με το καλλιτεχνικό σας ψευδώνυμο “Ανδρείκελος” με το οποίο παράγετε ένα ευρύ φάσμα μουσικών ειδών (hip hop, trip hop, electronica κα). Έχετε κάποια άλλη ιδιότητα την οποία θα θέλατε να κοινοποιήσετε στους αναγνώστες μας;

Καλησπέρα κύριε Πανοηλία – καλησπέρα tralala readers 🙂

Σε σχέση με την μουσική πάντα: γράφω στίχους επίσης, ενώ ίσως η σημαντικότερη δραστηριότητα μου είναι αυτή του τεχνικού ήχου (κοινώς, ηχολήπτη) εφόσον αυτή είναι η σπουδή μου και η επαγγελματική μου κατάρτιση.

Πότε και γιατί επέλεξες το ψευδώνυμο “Ανδρείκελος”; Σε εκφράζει ακόμα και σήμερα;

Πριν δεκαπέντε χρόνια περίπου, όντας έφηβος – διανύοντας τα «επαναστατικά» μου χρόνια δηλαδή – έπεσα πάνω σε αυτή τη λέξη: «Ανδρείκελο», η οποία αναφέρεται σε ένα άβουλο ανθρώπινο ομοίωμα. Ηλικιακά, βρισκόμουν στο μεταβατικό στάδιο κατά το οποίο αρχίζει η αμφισβήτηση για την ορθότητα των υπαγορεύσεων των γονέων και των δασκάλων, και έμπαινα στην διαδικασία να επαναπροσδιορίζω τον τρόπο με τον οποίο σκεφτόμουν και έπραττα. Έτσι, οικειοποιήθηκα την έννοια της λέξης, πλην όμως, προχώρησα στην παραλλαγή της ώστε να περιγράφει την πραγματικότητα την οποία βίωνα – δηλαδή: ο πρώην καθοδηγούμενος πιτσιρικάς που ζούσε και δρούσε σύμφωνα με τα όσα του υποδεικνύονταν (ανδρείκελο) απέκτησε δική του προσωπικότητα και βούληση, αμφισβητώντας και προκαλώντας τα όσα μέχρι πρότινος του δίνονταν ως αδιαμφισβήτητα ορθά (πλέον, ο Ανδρείκελος).

Βέβαια, μιας και ρωτάς αν αυτό με αντιπροσωπεύει σήμερα… μάλλον όχι. Έχοντας όμως συνδέσει όλα τα μουσικά μου δρώμενα με αυτό το όνομα εδώ και 15 χρόνια, φαντάζει μάλλον δύσκολο να το αποχωριστώ πλέον.

Περιέγραψε μας σύντομα το μουσικό σου ταξίδι από τους Αποκάλυψις μέχρι σήμερα;

1995, δύο πιτσιρικάδες, γείτονες και φίλοι (εγώ και ο Κώστας Καγιάβης a.k.a. Εφιάλτης), ενθουσιασμένοι από τον αυθορμητισμό και τον δυναμισμό του είδους που λέγεται «ραπ», ξεκινήσαμε για την πάρτη μας και λίγο αργότερα για τα παιδικά και τα σχολικά μας πάρτι να «ραπάρουμε» στίχους πάνω από ότι instrumental έπεφτε στα χέρια μας αρχικά, ενώ μετέπειτα στα instrumentals ενός ακόμα φίλου (Αλέξανδρος Τσερέπας a.k.a. Staflyer) ο οποίος ασχολούταν ήδη με την παραγωγή ηλεκτρονικής μουσικής τότε. Δεν υπήρχαν ουσιαστικά βλέψεις για κάτι περισσότερο. Την πλάκα μας κάναμε… το κέφι μας.

Την επόμενη χρονιά όμως, μετά από την προσθήκη τρίτου μέλους στην παρέα (Νικήτας Μακαρώνας a.k.a. Προφήτης a.k.a. Βενιαμίν), σε συνδυασμό με το άνοιγμα της δισκογραφίας σε αυτό το είδος που συνέβη παράλληλα, κάτι άλλαξε. Τότε μπήκαν οι πρώτες σκέψεις για την δυναμικότερη και ουσιαστικότερη ενασχόληση μας με αυτό που κάναμε και έτσι γεννήθηκαν οι Αποκάλυψις. Όμως, ένα αυτόνομο group χρειαζόταν δικό του DJ και μουσικό παραγωγό, ενώ και τα τρία μέλη γράφαμε στίχους και ραπάραμε μέχρι εκείνη τη στιγμή. Έτσι, αποφάσισα να ασχοληθώ εγώ με αυτό και αγόρασα μια Amiga 600 με το ProTracker v3.15 και το πρώτο μου Mk2. Ένα χρόνο αργότερα (1997), σαν Αποκάλυψις είχαμε ήδη το πρώτο demo ως ακατέργαστο υλικό και μπήκαμε στην διαδικασία να αναζητήσουμε στούντιο ηχογράφησης και έπειτα, δισκογραφική εταιρεία. Το 1998 υπογράψαμε με την Ankh Productions του Θάνου Φουργιώτη και την επόμενη χρονιά, τον Φλεβάρη, κυκλοφορήσαμε τον πρώτο δίσκο του group, «Ήτανε Γραμμένο».

Έως σήμερα, έχουν μεσολαβήσει άλλες τρεις κυκλοφορίες με τους Αποκάλυψις:

2001: Σαμάντχι

2005: Το τέλος ήρθε νωβρίτερα

2009: Ο Κύβος Ερρίφθη

καθώς επίσης πέντε προσωπικές μου κυκλοφορίες:

2007: Οι παλίρροιες των χρόνων

2008: The Creation/Planets

2010: Τι έχουμε πια για να χάσουμε;

2010: (Call For) The Last Stand

2012: Euryphaessa

+ κάποια demos και promos ενδιάμεσα.

Αν χρειαζόταν να περιοριστώ σε 3 στιγμές «σταθμούς» σε αυτή την διαδρομή (εξαιρώντας τις συναισθηματικής αξίας), αυτές θα ήταν:

Α. 1998: διότι δεν εμπιστεύονται/επενδύουν κάθε μέρα οι εταιρείες σε 2 δεκαεπτάχρονους mc και έναν δεκαεξάχρονο μουσικό παραγωγό/dj και μάλιστα χωρίς «συστάσεις», οπότε ήμασταν ιδιαίτερα τυχεροί σε αυτό. Εκείνη την εποχή ήταν σχεδόν απίθανο να ηχογραφήσεις σωστά χωρίς εταιρικό budget. Μόνο τα pro-studios παρείχαν καλό ήχο και αποτέλεσμα, αλλά αυτά ήταν πανάκριβα.

B. 2005: διότι υπήρξε μια υπέροχη συγκυρία καλών συνθηκών. Εγώ και ο Νικήτας βρισκόμασταν σε άριστη φόρμα, τόσο μουσικά όσο στιχουργικά και τεχνικά, δουλέψαμε σε ένα από τα καλύτερα στούντιο (Ήχοτρον) του οποίου ο ιδιοκτήτης (Φ. Κίκιρας) ένα χρόνο πριν μου το είχε εμπιστευτεί σχεδόν εξολοκλήρου, και τέλος, το αποτέλεσμα το οποίο ήταν το άλμπουμ «Το τέλος ήρθε νωρίτερα» κυκλοφόρησε από το νεοσύστατο και ολόδικό μας label, Πηγή Soundpieces. What more could I guy ask for?

Γ. 2010: Προστέθηκα επίσημα στο roster της – παγκοσμίου βεληνεκούς – Γερμανικής εταιρείας, Equinox Records, έπειτα από το ντεμπούτο μου με το (Call For) The Last Stand, και παραμένω. Ως εκ τούτου, η μουσική μου βρήκε τον τρόπο να βγει εκτός συνόρων και πλέον μπορεί κανείς να βρει κυκλοφορίες μου μέχρι και στην Ιαπωνία… A dream come true!

Πως προέκυψε η μεταπήδηση σου από το hip hop στον πιο ηλεκτρονικό ήχο; Θεωρείς ότι είναι μια φυσική εξέλιξη των πραγμάτων ή απλά βαρέθηκες τους Έλληνες ράπερς με τα καπρίτσια τους;

Τους Έλληνες ράπερς του βαρέθηκα πολύ πριν την «μεταπήδηση», χαχαχα!

Αστειεύομαι φυσικά – δεν τίθεται τέτοιο ζήτημα. Τουλάχιστον όχι όσον αφορά τους ράπερς με τους οποίους είχα και έχω την τύχη να συνεργάζομαι.

Δεν τίθεται ούτε θέμα «μεταπήδησης». Είναι μια άλλη πτυχή του μουσικού εαυτού μου. Άλλωστε, δεν ανακάλυψα την μουσική με τη ραπ το 1995. Η μητέρα μου κατάγεται από την Αγγλία ενώ ο πατέρας μου, όντας ναυτικός, ταξίδεψε σε ολόκληρο τον πλανήτη αρκετές φορές. Και οι δύο τους πολύ μουσικόφιλοι και συλλέκτες δίσκων. Έχοντας λοιπόν δισκοθήκη απαρτιζόμενη από δίσκους διαφόρων ειδών και εθνικοτήτων, είχα ήδη ακούσματα πολύ ευρύτερα από τα συνήθη της εποχής και αυτό ήταν ίσως και ο σημαντικότερος παράγοντας για την διαμόρφωση της μουσικής μου παιδείας.

Συγκεκριμένα όμως, όσον αφορά την ηλεκτρονική μουσική, είναι ένα είδος που ανακάλυψα παράλληλα με την ραπ και μαγεύτηκα εξίσου. Μάλιστα, τα δύο αυτά ήδη είχαν ήδη ξεκινήσει να παράγουν υβρίδια όταν τα ανακάλυψα και ακριβώς αυτά (τα υβρίδια) «ερωτεύτηκα». Όταν για παράδειγμα πρωτο-άκουσα το Clubbed To Death #2 του Rob Dougan, ήταν λες και έζησα μια αποκάλυψη. Ένα κράμα κλασσικής μουσικής εμπλουτισμένης με ηλεκτρονικούς ήχους και όλα αυτά πάνω σε hip-hop beat. Μετά ήρθε το Endtroducing του DJ Shadow… δεν ήθελα και πολύ…

Ο λόγος για τον οποίο δεν επιχείρησα κάτι εκείνη την εποχή ήταν καθαρά τεχνικός μιας και δεν είχα ούτε τον κατάλληλο εξοπλισμό, ούτε και τις απαραίτητες γνώσεις για κάτι τέτοιο. Αυτό άλλαξε το 2008 με το “The Creation / Planets”, το πρώτο μου ορχηστρικό εγχείρημα σε trip-hop και down-tempo ήχους.

Έχεις συνεργαστεί με πλειάδα ονομάτων της ελληνικής hip hop σκηνής. Αν θα μπορούσες να ξεχωρίσεις κάποιον συγκεκριμένα καλλιτέχνη στον οποίο έχεις ιδιαίτερη αδυναμία, ποιος θα ήταν αυτός;

Όλοι!

Ίσως ακούγεται γραφικό ή ακόμα και δημοσιοσχετίστικο αυτό, αλλά πραγματικά πιστεύω ότι ο κάθε άνθρωπος με τον οποίο συνεργάστηκα μου πρόσφερε κάτι μοναδικό τόσο μουσικά όσο και βιωματικά. Άλλωστε, ποτέ δεν έκανα κάποια συνεργασία απλά για την συνεργασία. Όλες αυτές οι συμπράξεις είναι αποτέλεσμα φιλικών δεσμών που προϋπήρχαν ή προέκυψαν κατά την διάρκεια της δημιουργίας κάποιου άλμπουμ και έτυχε να είναι σε θέση να συνεισφέρουν σε αυτό.

Για ποια κομμάτια σου είσαι περισσότερο περήφανος;

Συναισθηματικά μιλώντας, για τα κομμάτια τα οποία έχω δουλέψει με τους φίλους μου. Είναι πολύ σημαντικό για εμένα η μουσική να είναι αποτέλεσμα ζυμώσεων και ανταλλαγής απόψεων.

Τεχνικά και αισθητικά μιλώντας, σίγουρα για το καινούργιο μου EP, «Euryphaessa», καθώς επίσης και για τον τελευταίο δίσκο των Αποκάλυψις, «Ο κύβος ερρίφθη». Αυτά τα δύο είναι σίγουρα ό,τι πιο ολοκληρωμένο (στα δικά μου αυτιά και γούστα τουλάχιστον) έχω/έχουμε πράξει μέχρι στιγμής.

Μίλησε μας για το νέο σου δίσκο, “Euryphaessa”…

Πρόκειται για την δεύτερη κυκλοφορία μου στην Γερμανική Equinox Records και είναι ένα EP τριών πρωτότυπων συνθέσεων + δύο remix: ένα από τον δικό μας Starflyer και ένα από τον Γάλλο παραγωγό Geste. Ο ήχος του χαρακτηρίζεται από βαριά industrial beats σε αργές ταχύτητες, εμπλουτισμένα με συνθετικές μπασογραμμές, παραμορφωμένα synths, λούπες και –σε κάποιες περιπτώσεις- φυσικά ή ηλεκτρικά όργανα. Όλα αυτά μπλεγμένα μεταξύ τους με έναν τρόπο ούτως ώστε να δημιουργούν ένα ατμοσφαιρικό κράμα που κυμαίνεται μεταξύ hip-hop, trip-hop, post-rock, ακόμα και κλασσικού ήχου. Είναι κάτι διαφορετικό σε σχέση με τις προηγούμενες δουλειές μου αλλά είναι σχεδόν βέβαιο ότι σε αυτόν τον ήχο θα επενδύσω περισσότερο στο μέλλον.

Ποια είναι τα μουσικά μελλοντικά σου σχέδια;

Ένα ολοκληρωμένο άλμπουμ ως συνέχεια της «Ευρυφάεσσας». Αυτό είναι κάτι στο οποίο προσδοκώ και το οποίο έχει ήδη ξεκινήσει. Πέρα από αυτό, υπάρχουν συνεργασίες με δύο Mcs εκτός ελληνικών συνόρων, όμως είναι ακόμα νωρίς για να πω περισσότερα επ’ αυτού. Σίγουρα όμως, θα ήθελα να ξεκινήσω ηχογραφήσεις με τους Αποκάλυψις για ένα 5ο άλμπουμ σύντομα… θα δείξει.

Με ποιους καλλιτέχνες εκτός hip hop θα επιθυμούσες να συνεργαστείς;

Πάμπολλους! Από πού να ξεκινήσω…(?)

Jen Gloeckner, hungry Lucy, Fever Ray, Melingo, McKennitt… Kitaro, Mike Oldfield… μέχρι και Sepultura! Η λίστα είναι ατελείωτη (και μερικώς ανέφικτη υποθέτω)… γενικά, είμαι ανοιχτός σε συνεργασίες και πάντα ελπίζω, ακόμα και στα πιο απίθανα σενάρια. Ποτέ δεν ξέρεις… 😉

Τους τελευταίους σου δίσκους τους τυπώνεις και σε βινύλια. Πως προέκυψε αυτή η επιθυμία σου; Υπάρχει αγορά βινυλίων στην Ελλάδα;

Πάντα ήθελα να «χαράξω» την μουσική μου σε βινύλιο. Το θεωρώ πολύ σημαντικό. Σίγουρα έχει δικό του ήχο, αλλά είναι και ψυχοσυναισθηματικό το θέμα. Άλλο να κρατάς ένα δίσκο στα χέρια σου, άλλο ένα cd, και άλλο να «κρατάς» ένα φάκελο στο pc σου.

Ιδιαίτερη αγορά δεν υπάρχει στην Ελλάδα, ούτε για βινύλιο ούτε για κάποιο άλλο μέσο (δες τι συμβαίνει με τα δισκάδικα γύρω μας) και αυτό δεν αφορά καν την διεθνή οικονομική κρίση. Η κρίση στην εγχώρια μουσική βιομηχανία είναι κατά πολύ προγενέστερη. Στο εξωτερικό υπάρχει μεγαλύτερη αγορά και ανταπόκριση κατ’ επέκταση.

Δεν ξέρω τις ανάγκες των νέων μουσικών / ακροατών… προσωπικά, πιστεύω ότι το χειροπιαστό μέσο, το τυπωμένο artwork κλπ, είναι αναπόσπαστο μέρος μιας κυκλοφορίας. Οτιδήποτε άλλο μου μοιάζει ελλιπές. Μπορεί να είναι απλά ο τρόπος με τον οποίο το βίωσα όλο αυτό. Δεν είμαι αντίθετος με τις νέες τεχνολογίες φυσικά, άλλωστε όλες σχεδόν οι κυκλοφορίες μου είναι διαθέσιμες και ψηφιακά, αλλά πιστεύω ότι το χειροπιαστό είναι απαραίτητο. Πόσο μάλλον το βινύλιο.

Πως βλέπεις την ελληνική hip hop σκηνή το 2012; Τι λείπει και τι περισσεύει;

Πολύ σύντομα: λείπει το όραμα – περισσεύει η βλακεία. Αυτό όμως δεν έχει να κάνει με το hip-hop. Δες τι γίνεται γύρω μας… άκου τι κουβεντιάζει ο κόσμος… πως αντιδρά σε όλο αυτό… σκέψου τι κυβέρνηση έχουμε ακόμα και σήμερα… το hip-hop ως αστικό μέσο έκφρασης, είναι απλά ο καθρέπτης της κοινωνίας μας όπου υπάρχουν σαφώς και λαμπερά σημεία που όμως απλά επιβεβαιώνουν τον κανόνα.

Τέλος θα ήθελα να δώσεις μια συμβουλή στους αναγνώστες μας οι οποίοι μπαίνουν τώρα στο παιχνίδι της μουσικής παραγωγής; Τι θα τους πρότεινες να κάνουν και τι να αποφύγουν;

Να ακούνε όσο το δυνατόν περισσότερη μουσική μπορούν και όσα περισσότερα είδη μπορούν… να πειραματίζονται συνεχώς.

Να μην αυτοπεριορίζονται βάζοντας ταμπέλες στον ήχο τους.

Σε ευχαριστώ πολύ για τον χρόνο σου!!

Κι εγώ ευχαριστώ για την πρόσκληση!

ΣΣ: Όποιος θέλει να ακούσει ολόκληρο το EP “Euryphaessa” και μάλιστα κάνει και embeed στα site του, μπορεί να επισκεφτεί το ακόλουθο link

φωτογραφίες: alexandros.tserepas.net