Τα βεγγαλικά σου μάτια-Μιχάλης Μπουρμπούλης.

Επειδή το να μιλήσεις για πηγές πολιτισμού και μουσικής όπως ο Μιχάλης Μπουρμπούλης δεν είναι εύκολο, ζητώ προκαταβολικά συγνώμη για την τόλμη και το θράσος. Η ανάγκη όμως να μοιραστώ οτι έζησα ενα χειμώνα δίπλα σε αυτον τον άνθρωπο υπερβαίνει την δυσκολία και θα το τολμήσω. Αλωστε όπως και ο ίδιος λέει οταν γράφεις ενα τραγούδι είναι σαν μια φωτιά που θέλει να βγεί, να ξεπηδήσει απο μέσα σου.

Ολα ξεκίνησαν τον φθινόπωρο του 2009 στην Αθήνα. Ως νέος στιχουργός έψαχνα και συνεχίζω να το κάνω οτιδήποτε θα με κάνει καλύτερο στον μαγικό κόσμο του τραγουδιού. Ισως υπάρχει ματαιότητα στην φιλοδοξία αλλά φανταστείτε ενα μωρό που προσπαθει να μάθει να περπατάει, κάπως έτσι. Απο την πολύ γλυκειά Αναστασία Μουτσάτσου έμαθα οτι στην νομαρχία του Πειραιά 2-3 χρόνια τωρα πραγματώνονται σεμινάρια σε διάφορα θέματα καλιτεχνικά και μή. Σε ενα τέτοιο σεμινάριο δίδασκε την τέχνη του στίχου ο Μεγάλος Μιχάλης Μπουρμπούλης. Κανόνισα τα τυπικά με την γραμματεία πήρα το πρόγραμα και να η πρώτη μέρα έξω απο τον πολυχώρο Απόλλων να πίνω ελληνικό καφέ. Μπήκαμε στην αίθουσα και περιμέναμε. Πολύ μεγάλη εντύπωση μου έκανε οτι μεταξύ των νέων μαθητών υπήρχαν και παλιότερα παιδιά που παρακολουθούσαν ξανά και ξανά τα σεμινάρια για τρία χρόνια. Είχα γελάσει τότε απο μέσα μου, δεν το καταλάβαινα, το θεωρούσα περιττό. Οπως αποδείχτηκε στην πορεία κάθε φορά με τον Μπουρμπούλη είναι κάτι διαφορετικό, λές και αυτός ο άνθρωπος ξαναγενιέται ή φωτίζεται απο κάτι.

Ενας πολύ γλυκός ηλικιωμένος άνδρας εμφανίστηκε με καπέλο και μια δερμάτινη τσάντα. Αργό και σταθερό βήμα και ματιά σπινθιροβόλα που διαπερνούσε τα πάντα γύρω της. Στάθηκε στην πόρτα και έιπε δυνατά αλλά με ευγένεια,καλησπέρα σας,οι παλιότεροι έτρεξαν να τον αγκαλιάσουν και η βραδιά κάπως έτσι ξεκινούσε. Ο Μιχάλης μας, έτσι θέλει να τον φωνάζουμε, δεν γουστάρει τους καθωσπρεπισμούς έζησε και μεγάλωσε στα Επτάνησα στην Ιθάκη. Σπούδασε στην Αθήνα κινηματογράφο και δημοσιογραφία και παρακολούθησε σεμινάρια στο πανεπιστήμιο για την προκλασική μουσική. Εργάστηκε ως κειμενογράφος και διευθυντης σε μεγάλες εταιρείες και δίδαξε επι χρόνια στον ΑΚΤΟ τεχνική σεμιναρίου καθώς επίσης και στον ΕΛΚΕΠΑ και στο ελληνικό ινστιντούτο μαρκετιν. Κάπου εδώ ξεκινάει ο μουσικός βομβαρδισμός,συνεργάστηκε με τον Μάνο Χατζηδάκι, τον Μίκη Θεοδωράκη, τον Βαγγέλη Παπαθανασίου, Σταυρο Κουγιουμτζη, Γιώργο Χατζηνάσιο, Γιάννη Σπανό, Λίνο Κόκοτο, Βαγγέλη Φάμπα, Ηλία Ανδριόπουλο, Δημήτρη Λάγιο, Στάμο Σέμση. Τραγούδια του ερμήνευσαν οι Χάρις Αλεξίου, Γιώργος Νταλάρας, Βίκυ Μοσχολιού, Αλκηστις Πρωτοψάλτη, Αντώνης Καλογιάννης, Σωτηρία Μπέλλου, Βασίλης Παϊτέρης, Μαρία Φαραντούρη, Μαριώ, Μελίνα Κανά, Μιχάλης Χατζηγιάννης, Πέτρος Γαιτάνος, Τάνια Τσανακλίδου, Ηλίας Κλωναρίδης, Klaundia Delmer, Ζωρζς Μουστακί, Μίλβα, Κώστας Σμοκοβίτης, Σπύρος Σακκάς, Μαρινέλα, Γλυκερία, Πίτσα Παπαδοπούλου, Πλούταρχος, Θανάσης Μωραίτης, Μόρφω Τσαιρέλη, Μαρία Σπυροπούλου, Δημήτρης Μητροπάνος, Δήμητρα Γαλάνη και άλλοι. Μάλλον σαστίσατε έ; Χχαχα, και που είστε ακόμα…

Εξέδωσε βιβλία του σε συλλεκτικές εκδόσεις με χαρακτικά όπως -το χρονικό δύο νήσων, τα ταξίδια του Εκτορα Αστραλάτη, ο πρίγκιπας των πάγων. Εγραψε μελέτες, συνεργάζεται με το περιοδικό Δίφωνο, διδάσκει σε σεμινάρια και πόσα άλλα δεν ξέρω εγώ. Φανταστείτε λοιπόν πως νιώθει ο καθένας που κάθεται απεναντί του. Περιμένεις να αντιμετοπίσεις ενα αυστηρό, κραταιό και λιγομίλητο άνθρωπο, μέχρι την στιγμή που θα αρχίσει να μιλάει. Εκεί αρχίζουν όλα. Εχει ενα μαγικό τρόπο να επικοινωνεί με τον καθένα ξεχωριστά, η διδασκαλία του θυμίζει κάτι απο σάτυρα, δράμα ή θέατρο του δρόμου. Ξέρει πότε ίσως κουράζει και πότε οφείλει να επιμείνει. Με τον χρόνο έχει μια ιδιαίτερη σχέση, σαν να τον υποτιμά, σα να παίζει το παιχνίδι του αλλά με τους δικούς του κανόνες, σαν να του κλείνει το μάτι και να τον κοροιδευει. Ο λόγος του είναι τόσο πυκνός και ταχύς νοηματικά που στην ψυχή σου μέσα εναλάσονται εκατοντάδες συναισθήματα και σκέψεις που δεν προλαβαίνεις να αναλύσεις και όλο θέλεις να τον ακούς και να τον ρωτάς και πιο πολύ και πιο πολύ. Οταν τελειώνει το μάθημα φευγεις με ενα γλυκό αλλά μελανχολικό χαμόγελο, ήθελες λίγο ακόμα, λίγο. Σαν ενα παραμύθι που σε ρουφάει μέσα και χωρίς να το καταλαβαίνεις το ζείς ακόμα και οταν τελειώνει, σαν να σου εχουν εμφυτευθεί στον εγκέφαλο και την ψυχή σκέψεις και βιώματα, σαν ταξίδι στις εποχές, στους κύκλους της ίδιας της ζωής. Γρήγορα κατάλαβα οτι δεν με ενδιέφερε τελικά αν θα γράψω ενα καλό τεχνικά τραγούδι, αφου όλο αυτο που ζούσα ήταν σταθμός και μάθημα ζωής. Συνέχισε να αναβλύζεις δάσκαλε, κάνε μας καλύτερους άνθρωπους και θα έρθει και το (καλό) τραγούδι, έτσι δεν λες;

Τα πρώτα μαθήματα είχαν να κάνουν με την ποίηση, εμονή και πάθος με τον Σολωμό, και δίκαια. Μια δική του οπτική γωνία της ποίησης, διαφορετική, παθιασμένη, σαν να πάλεψε μέσα του και να πόνεσε για να αφομοιώσει αυτά τα έργα. Πολλές ιστορίες με καλιτέχνες που ίσως πρέπει να απομνημονευσει σε κάποιο βιβλίο αν βέβαια πιστευει οτι πρέπει να μείνουν. Απο σεμνότητα και σεβασμό δεν θα ήθελα να τις γράψω,δικές του είναι μόνο. Όσο περνούσε ο καιρός η απόσταση στο αμφιθέατρο άρχισε να μικρένει. Εγινε φίλος, πατέρας. Πρόθυμος να βοηθήσει, να συμβουλέψει, να σε στέιλει δεξιά και αριστερά, λες και χρωστούσε δανεικά στην μοίρα και το πεπρωμένο, λες και μαχόταν με τα χάρτινα παλάτια του σήμερα. Δεν ακούστηκε ποτέ απο το στόμα του προσβλητική ή κριτική έκφραση για τα τραγούδια που γράφαμε, απλά πρότεινε. Ζητούσε συγνώμη για τις διορθώσεις του και σε πολλά σημεία δυσκολευόταν να διορθώσει, έψαχνε μάλλον τον λιγότερο κριτικό τρόπο. Ιδιαίτερα σε παιδιά φοβισμένα που δεν πολυπίστευαν στον εαυτό τους, τα πάθιαζε, τα έσπρωχνε.

Συμαθητριά μου ήρθε τον Νοέμβρη και έγραφε πέζο λόγο και πρίν τις γιορτές μεταμορφώθηκε αυτός ο λόγος σε τραγούδι. Λες και έμπαινε στο μυαλό σου και το ζέσταινε, το έβαζε σε τάξη. Μπορώ να γράψω πολλές σελίδες αλλά νιώθω οτι συγκινήθηκα. Θυμήθηκα οτι σε μια έξαρση αλήθινής και χωρίς όρια ειλικρίνιας συγκινήθηκε και αυτός και είπε, παλέψτε και πιστέψτε το αν θέλετε να γράψετε τραγούδι,δακρύστε και ξενυχτήστε πάνω απο το χαρτί. Το χαρτί είναι η ψυχή σας, αλλά η ψυχή δεν δαμάζεται ευκολα, είναι θηρίο ανήμερο. Βάδιζε μπροστα δάσκαλε και δείξε μας τον δρόμο, να έχεις την υγειά σου να μας φωτίζεις, ευχομαι να ξανανταμώσουμε σύντομα. Ο καλός μου Βύρωνας αν μπορεί θα ανεβάσει τα βεγγαλικά μάτια σε ενα βιντεάκι και δεν θα με αναθεματίσει, δεν θυμάμαι την διαδικασία.

Μια εργασία θα μοιραστώ μαζί σας για κλείσιμο,κάτι που μου έμεινε περισσότερο. Μας εδωσε ενα απογευμα για τίτλο: οι πόλεις που βυθίστηκαν.

Οταν κοιτάζω τις παλιές φοτωγραφίες

οι αναμνήσεις μου σε φέρνουν πιο κοντά

μοιάζουν φιγούρες σε ασπρομαυρες ταινίες

που ταξιδέψανε στον χρόνο μακριά

ίσως να είναι τελειωμένες ιστορίες

σαν κάτι πόλεις που βυθίστηκαν αργά

μα στην αγάπη ποιος χρεώνει αμαρτίες

μάλλον γενήθηκε για σένα η καρδιά.

Συνχωρεσέ με δάσκαλε ήθελα να το βγάλω.

Καλή αντάμωσηηηηηη.