Ti Παίζει με τα live – άρθρο του Kay Darens με αφορμή το άρθρο του Λουκά Φωτόπουλου

(άρθρο: https://www.tralala.gr/index.php?option=com_k2&view=item&id=190:ti_paizetai_me_ta_live&Itemid=85) – ένα site που πραγματικά αξίζει να το δείτε γιατί όντως φιλοδοξεί να γίνει το επόμενο μεγάλο μουσικό portal… Καιρός ήταν.

“Ως μέλος μιας μάχιμης, ανερχομένης μπάντας που προσπαθεί υπό αντίξοες συνθήκες εκεί έξω θα ήθελα να μοιραστώ μαζί σου και με τον κόσμο του tralala, την εμπειρία μου – που κάθε άλλο παρά ιδανική είναι.

Οι περισσότεροι εγχώριοι καλλιτέχνες δεν έχουν λεφτά όχι για Porsche, ούτε για Autobianki μεταχειρισμένο να πούμε… και αυτό γιατί υπάρχουν κάτι καλόπαιδα της “δήθεν” μουσικής βιομηχανίας που στηρίζουν μόνο ότι “πουλάει” που και πάλι θα έπρεπε να είναι θέμα του κόσμου – όχι ενός γκέτο επιχειρηματιών που προαποφασίζουν τι παίζει στο ραδιόφωνο και τι όχι. Σε τι είναι καλύτεροι οι Going Through από τους Αρτέμη – Ευθύμη δηλαδή (πρώην TXC); Γιατί τους μεν έχουμε βαρεθεί να τους ακούμε και τους δε – τους ακούμε μόνο στο cd του αυτοκινήτου?

Όσον αφορά τους επιχειρηματίες εκεί – ΠΛΗΝ ΦΩΤΕΙΝΩΝ ΕΞΑΙΡΕΣΩΝ – εκεί και αν είναι κλάφτα τα πράγματα… Όλοι θέλουν και την πίτα ολάκερη και το σκύλο χορτάτο… Σου λένε φέρε μου τον κόσμο, φτιάξε και τύπωσε τις αφίσες με δικά σου έξοδα, κάνε την αφισοκόλληση, άλλα συμφωνείς άλλα σου δίνουνε και εν τέλει το μόνο που βάζουν είναι ένα χώρο που πας να παίξεις ο οποίος ως επί το πλείστον είναι κακομονωμένος, με κάκιστη ηχητική, κακή ποιότητα υπηρεσιών προς τον κόσμο και ακριβό εισιτήριο που η μπάντα δεν παίρνει ούτε μια τρίχα από τα @@…του μαγαζάτορα… Εκμετάλλευση πλάνο δεύτερο δηλαδή. Μπορώ να σας αφηγηθώ χίλιες περιπτώσεις που το μαγαζί έχει είσοδο 15 ευρώ και η μπάντα παίρνει τα 3 (στην κυριολεξία) από κόσμο που έχει φέρει η ίδια – και ούτε λόγος για ποσοστά από δεύτερο ποτό κτλ… Ότι να ναι…

Τώρα όσον αφορά το πρόγραμμα… θα συμφωνήσω σε ένα βαθμό αλλά και πάλι η πραγματικότητα διαφέρει. Εμείς σαν SCHOOLDRIVERS έχουμε δικά μας κομμάτια που ο κόσμος γουστάρει να τα παίζουμε – αυτό όμως αποτελεί εξαίρεση. Άκου τώρα όμως γιατί δεν παίζει κανένας κάτι διαφορετικό… Όταν το δοκιμάσαμε μια σεζόν να παίζουμε δικό μας υλικό, ελάχιστες διασκευές, παρουσιάζοντας μια μουσικοθεατρική παράσταση, με χορευτικά, animation, videos και δεν ξέρω κι εγώ τι άλλο…ενώ ο κόσμος πέρασε σούπερ και για μας η εμπειρία ήταν μοναδική το κόστος του show ήταν 600 ευρώ… Από ένα γεμάτο μαγαζί του κέντρου πήραμε όλη η μπάντα 350 ευρώ – επειδή ήμασταν πρωτοεμφανιζόμενοι (παρότι ήταν γεμάτο, παρότι ο κόσμος δεν έλεγε να φύγει, παρότι παρουσιάζαμε κάτι πρωτοφανές για τα ελληνικά δεδομένα, παρότι..). Το κάναμε που λες άλλες 2 φορές και φάγαμε την ίδια πόρτα… Ε κάποια στιγμή μας τελείωσαν τα χρήματα φίλε… οπότε επιστρέψαμε στην πιο ασφαλή τακτική των διασκευών κρατώντας όσο μπορούμε το κωμικό στοιχείο που μας διακατέχει ψηλά… αλλά σαφώς δεν έχει καμία σχέση με το show που ΘΑ μπορούσε να βλέπει ο κόσμος.

Ένα καλό show για να βγεί και να το χαρείς θέλει πέρα από τον ηχολήπτη και φωτιστή και σωστό backstage να είναι κοντά στη σκηνή να μπορείς να αλλάξεις fast, και σαφώς κάποια στιγμή στο 2010 θα έπρεπε όλες οι σκηνές να έχουν ένα video wall πίσω από το stage και να μη σου λένε αγόρασε projectora και βάλε επιφάνεια για να προβάλεις τη δουλειά σου…Τι λέω τώρα όμως ε? Μάλλον ονειρεύομαι…

Να μην ξεχάσω τέλος, μιας και εμείς έχουμε πέσει θύμα αντιγραφής – δείτε απλά όλα αυτά τα περί πενταήμερης, περί schoolgirl clothing κτλ που όταν τα κάναμε εμείς δεν ήταν ούτε ιδέα στην Ελλαδίτσα -αλλά μην περιαυτολογούμε… Τώρα αυτό που κάναμε εμείς πρώτοι έχει γίνει μόδα αλλά αυτό που θέλω να πω είναι ότι όταν κάνεις κάτι καλό και είσαι νέος, θα βρεθεί πάντα ο έξυπνος παράγοντας να αντιγράψει, κλέψει την ιδέα… και επειδή θα έχει τα μέσα – εσύ σαν πελάτης θα πηγαίνεις χαρούμενος και θα παρακολουθείς το καινούριο σούπερ σόου του mr. ALREADY FAMOUS, ενώ αυτό είναι αντιγραφή των WANNABE’AND’CAN’BE’STARS…

Με δυο λόγια… Αν ψάχνετε να βρείτε το “ΤΙΣ ΠΤΑΙΕΙ” ίσως θα πρέπει να αναζητήσετε τους ιθύνοντες μεταξύ των ανθρώπων της μουσικής βιομηχανίας, των καταστηματαρχών, των δήθεν μάνατζερ και αφού όλα αυτά γίνουν…τότε θα φταίνε οι καλλιτέχνες.

ΣΤΗΡΙΞΤΕ ΤΑ ΝΕΑ ΣΧΗΜΑΤΑ…

ΤΑ ΜΑΓΑΖΙΑ ΚΑΙ Η ΛΟΓΙΚΗ ΤΗΣ ΑΡΠΑΧΤΗΣ

Συνεχίζοντας τον λίβελο που ξεκίνησα με αφορμή ένα άρθρο στο tralala.gr σήμερα θα ήθελα να πω δυο λόγια για το τι πιστεύω από πρώτο χέρι ότι πάει λάθος με τις μουσικές σκηνές στην Αθήνα και θα προτείνω και λύση.

Η Αθήνα είναι μια μεγάλη πολή εκατομμυρίων κατοίκων που σφύζει από νυχτερινή ζωή έστω και αν τον τελευταίο καιρό έχει καταρακωθεί από την κρίση. Ο μέσος Αθηναίος έχει κάθε μέρα μπροστά του χιλιάδες επιλογές διαφόρων τύπων (live, clubs, bouat, open concerts, σκυλάδικα, disco etc) για να κατευθύνει τη διασκέδασή του αλλά θα επιλέξει κυρίως να βγεί μία Παρασκευή ή ένα Σάββατο καθότι τις υπόλοιπες μέρες δουλεύει σαν το “σκυλί”. Παρόλο που κανείς θα περίμενε διαφορετικά την ημέρα που θα επιλέξει για να βγεί δεν θα κάνει αυτό που έκανε παλιότερα – δηλαδή να χαλάσει 100 και 200 ευρώ πίνοντας μπουκάλια μόνος του – αυξάνοντας έτσι τη δουλειά για το μαγαζί και για τον καλλιτέχνη. Εκείνος που θα επιλέξει να βγεί Πέμπτη ή Κυριακή είναι ακόμα πιο σκληρός στις επιλογές του – αλλά είναι επίσης και ο πιο πιθανός να πάει να δεί live πάρα να βγεί σε club – όπως θα κάνει το Σάββατο.

Ακούω από πολύ κόσμο που ασχολείται με τα καλλιτεχνικά επαγγελματικά ότι “η Ελλάδα είναι μικρή αγορά” και ο κόσμος δε βγαίνει να πάει σε live κτλ. Και ρωτώ: Είναι όντως μια πόλη 5 εκατομυρριών κατοίκων μικρή αγορά? WOW! Μύθος ΝΟΥΜΕΡΟ 1 Down! Οι μουσικές σκηνές είναι όντως δυσανάλογα πολλές, οι μπάντες και οι έλληνες που ασχολούνται με μουσική ακόμα περισσότεροι – αλλά εν τέλει γιατί ο κόσμος επιλέγει την “εύκολη” λύση των CLUBS και των ΣΚΥΛΑΔΙΚΩΝ (παρότι και αυτά έχουν υποστεί πλήγμα)? Η απάντηση για μένα είναι απλή: ΔΕΝ ΥΠΑΡΧΕΙ ΠΟΙΟΤΗΤΑ ΥΠΗΡΕΣΙΩΝ.

Τι εννοώ με το παραπάνω…ας πάρουμε τα πράγματα από τα βασικά…

Εγώ είμαι καλλιτέχνης – η δουλειά μου κανονικά (αν μπορείς να το πείς δουλειά) είναι να σου παρουσιάσω εσένα που έρχεσαι ένα πρόγραμμα που έχω δουλέψει 1 και 2 μήνες κλεισμένος μέσα σε ένα δωμάτιο 5*5 το οποίο να είναι καλλιτεχνικά και ηχητικά ποιοτικό – όχι απλά αποδεκτό. Να έχει χαρακτήρα, να έχει αρχή, μέση, τέλος και τα απαραίτητα ψυχολογικά “τρικ” που θα σε κάνουν να χορέψεις, να θυμηθείς, να σιγοτραγουδήσεις, να γελάσεις, να βιώσεις, να αγαπήσεις, να γνωρίσεις, να περάσεις καλά. Αυτό το καλλιτεχνικό κομμάτι που εμπεριέχει και πάρα πολλά άλλα μικρά ή μεγάλα τεχνικά κομματάκια (πχ. ενδυματολογικές επιλογές, φωτισμός κτλ.) και εννοείται ότι παίρνουμε ως βάση το ότι δεν υπάρχουν ερμηνευτικά ή τεχνικά πρόβληματα από τους μουσικούς (του στυλ κάποιος φαλτσάρει ή δεν ξέρει να παίξει), είναι η δικιά μου ΔΟΥΛΕΙΑ. Το λειτούργημά μου το οποίο υπηρετώ.

Στη μουσική σκηνή συνήθως υπάρχει και ένας ηχολήπτης, του οποίου η δουλειά είναι επίσης πολυ συγκεκριμένη. Αναλαμβάνει να φέρει εις πέρας ηχητικά και τεχνικά το ζωντανό έργο με τέτοιο τρόπο ώστε να μην υπάρχουν τεχνικά προβλήματα (του στυλ μικροφωνισμοί) και να έχει και ποιότητα το τελικό αποτέλεσμα (σωστά EQ, μπάσα, πρίμα, οι κιθάρες να μην “ξύνουν”, το μπάσο και η μπότα να βγαίνουν δυνατά και στο “στομάχι” κτλ.). Αυτος ο άνθρωπος, για να κάνει σωστά τη δουλειά του χρειάζεται κάποιο βασικό εξοπλισμό που να εξυπηρετεί το χώρο. Είναι λοιπόν παραλογισμός να μιλάμε για κονσόλα των 100ευρώ ή για PA’S (monitors) χωρίς FEEDBACK DESTROYERS (καταστρέφουν τους μικροφωνισμούς), ή κακομονωμένους χώρους όταν μιλάμε για μουσικές σκηνές…Γιατί τότε ο ηχολήπτης δεν μπορεί να κάνει ούτε τα βασικά…και πάμε στις σκηνές.

Η μουσική σκηνή, το “μαγαζί” που λέμε έχει τις εξής δουλειές να φέρει εις πέρας:
α) οφείλει να έχει τον σωστό ηχοτεχνικό εξοπλισμό για το χώρο του και ένα χώρο μελετημένο ακουστικά από ειδικό ώστε να μπορέσει να υποστηρίξει live
β) οφείλει να έχει διαφημίσει επαρκώς το live που θα γίνει στο χώρο του ή τη σειρά από εμφανίσεις που υπάρχουν στο μαγαζί
γ) να διαθέτει το απαράιτητο εκπαιδευμένο προσωπικό και τα ποτά που σερβίρει να είναι ποιοτικά και όχι μπόμπες…plus η τιμή του εισητηρίου ή των ποτών θα πρέπει να είναι προσιτή και αντίστοιχη της τοποθεσίας του μαγαζιού, των πελατών που απευθύνεται, της εποχής που διανύουμε κτλ.

ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΔΟΥΛΕΙΑ του ΚΑΛΛΙΤΕΧΝΗ το PROMOTION του LIVE, αυτό οφείλει να γίνεται προσθετικά στην προσπάθεια του μαγαζιού – αλλά αν κάποιος δεν φροντίζει να βγάζει ούτε τα έξοδά του και περιμένει όλο τον κόσμο από το εκάστοτε συγκρότημα που παίζει τότε αρχίζουμε να μιλάμε για φτωχή ποιότητα υπηρεσιών – γιατί τότε ούτε ο ΚΑΛΛΙΤΕΧΝΗΣ έχει το μυαλό του στο show – αλλά περισσότερο στο management και αν πήγε καλά από κόσμο για να πληρωθεί, ούτε ο ΗΧΟΛΗΠΤΗΣ δουλεύει σωστά γιατί έχει έναν μαλ!#@$! καλλιτέχνη που δεν κάνει σωστά τη δουλειά του, ούτε ο μαγαζάτορας εντέλει θα βγάλει λεφτά όσο και να γκρινιάξει από μια νύχτα που πήγε φιάσκο… και όλα αυτά γιατί απλούστατα ΔΕΝ ΕΚΑΝΕ ΤΗ ΔΟΥΛΕΙΑ ΠΟΥ ΕΠΡΕΠΕ ΝΑ ΚΑΝΕΙ.

Σε οποιαδήποτε χώρα στην Ευρώπη η συμφωνία μεταξύ ιδιοκτήτη καλλιτέχνη γίνεται ως εξής… Ο ιδιοκτήτης έχει ένα χώρο, έτοιμο, ακουστικά μελετημένο που μπορεί να υποστηρίξει ζωντανή εμφάνιση rock group για τον οποίο έχει φροντίσει τη σωστή του διακόσμηση, τι προσφέρει σαν φαγητό και ποτό (ή μόνο ποτό αν είναι drinking establishment) και το γενικότερο σταθερό promotion σε ραδιόφωνα, τηλεοράσεις κτλ. Ο μάνατζερ του καλλιτέχνη έρχεται σε επαφή με τον ιδιοκτήτη παρουσιάζοντάς του την καλλιτεχνική δουλειά των καλλιτεχνών που εκπροσωπεί. Ο ίδιος ο ιδιοκτήτης ή εκπρόσωπός του που έχει την καλλιτεχνική διεύθυνση του μαγαζιού σε κάποιες περιπτώσεις πήγαινει και παρακολουθεί μια πρόβα του προγράμματος που θα παρουσιάσουν οι επαγγελματίες καλλιτέχνες ειδικά διαμορφωμένο για το μαγαζί του. Εφόσον ο ιδιοκτήτης ή ο εκπρόσωπος μείνει ικανοποιημένος από το ΚΑΛΛΙΤΕΧΝΙΚΟ πρόγραμμα και συμφωνεί ότι ταιριάζει στο χώρο του – συμφωνούν με τη μάνατζερ με συμβόλαιο έναν αριθμό εμφανίσεων με ελάχιστες δυνατές τις 2 εμφανίσεις και ανάλογα με τον αριθμό των κλεισμένων εμφανίσεων, τη βαρύτητα του ονόματος του καλλιτέχνη (κατά πόσο είναι κράχτης από μόνος του) και το συνολικό πακέτο καθορίζεται το κασέ των καλλιτεχνών. Αφου ολοκληρωθούν τα διαδικαστικά το γκρουπ πριν τις προγραμματισμένες εμφανίσεις πραγματοποιεί πρόβες στο χώρο του μαγαζιού – ώστε ο ηχολήπτης και ο φωτιστής να μπορέσουν να κάνουν ολοκληρωμένα τη δουλειά τους και να αποφευχθούν προβλήματα που θα κάνουν τους πελάτες να νιώσουν άβολα. Αφού ολοκληρωθούν οι πρόβες, γίνει μια πρόβα generale, διαφημιστεί το γεγονός μεμονωμένα (πέρα από το promotion του μαγαζιού) από τον καταστηματάρχη και λυθούν τα προβλήματα τελευταίας στιγμής η πρεμιέρα του show ξεκινάει.

Αν για οποιοδήποτε λόγο το μαγαζί δεν πάει σε κάποια από τις προγραμματισμένες εμφανίσεις – αυτό ΔΕΝ είναι πρόβλημα ΜΟΝΟ του καλλιτέχνη όπως συνηθίζεται στο Ελλαδιστάν… και ο μαγαζάτορας ΔΕΝ θα μεταφέρει το πρόβλημα αυτό στους καλλιτέχνες και αν ακόμα το κάνει θα το κάνει ορμώμενος από το ότι το καλλιτεχνικό κομμάτι που παρουσιάζουν είναι αυτό που δημιουργεί το πρόβλημα στο μαγαζί – αλλά και πάλι είναι στη διακριτική ευχέρεια των καλλιτεχνών το τι θα κάνουν με το καλλιτεχνικό τους πρόγραμμα – όπως και το αν θα επιλέξουν για χάρη του ονόματός τους να διακόψουν τις εμφανίσεις τους χάνοντας σίγουρα χρήματα.

Και αν νομίζετε ότι αυτό είναι η εξαίρεση έξω – αυτό είναι ο κανόνας….

Στο Ελλαδιστάν του σήμερα – και κυρίως στις μουσικές σκηνές της Αθήνας – ο εναλλακτικός καλλιτέχνης είναι υπεύθυνος για να παρουσιάσει ένα σωστό πρόγραμμα, να σχεδιάσει,τυπώσει και να κολλήσει τις αφίσσες, να φέρει τον κόσμο, να κάνει τη δουλειά του ηχολήπτη, να υποστηρίξει το μαγαζί με δικό του εξοπλισμό γιατί ο εξοπλισμός που υπάρχει είναι σχεδόν για πέταμα, και γενικά να κάνει και καλό λιβανέζο…

Και όπως καταλαβαίνεται όσο και καλή πρόθεση να έχει να τα κάνει όλα και να συμφέρει – η δουλειά του δεν είναι αυτή. Θα χάσει έτσι από το καλλιτεχνικό, θα χάσει από τον ήχο, θα χάσει και από θέμα χρημάτων που εντέλει αυτά που θα πάρει θα είναι ίσα ίσα για να βγάλει τα έξοδα που έκανε για να στήσει το live. Αυτά φυσικά στην καλύτερη περίπτωση – γιατί στη χειρότερη τα λεφτά που θα πάρει δε θα φτάνουν ούτε για να ξεπληρώσει τα έξοδα του show.

Αν στα παραπάνω βάλεις και τις μπόμπες που πετυχαίνεις σε μερικές live σκηνές καληνύχτα…

Έτσι ο απογοητευμένος μια φορά θαμώνας – δεν θα ξαναπατήσει στη live σκηνή γιατί θα σκεφτεί απλά… “έχω μια μέρα να βγώ και ξέρω ότι τα GOODYS κάνουνε μέτρια αλλά πάντα καλά burgers. Εκεί είναι περιπέτεια!Μπα άστο!…”
—
Kay Darens
Singer/Songwriter/Screenwriter
Exelixis Productions Ltd.