Ναι, και το θεωρώ ως μια μελανή σελίδα στη πορεία μου. Μια παγίδα ας το πούμε. Παρασύρθηκα να το πω έτσι από διάφορα πρόσωπα και ενώ είχα όλη τη καλή πρόθεση, είδα ότι στη πορεία τα πράγματα δεν είναι ακριβώς έτσι. Και ενώ έχω προτάσεις ακόμα και τώρα, το έχω μετανιώσει και δεν υπάρχει περίπτωση να ξαναασχοληθώ με κάτι τέτοιο. Αυτό που προσπαθώ να πω, είναι ότι εγώ προσωπικά, αλλά και όσοι είμαι σε θέση να γνωρίζω δεν ανήκουμε στην κατηγορία των μαχητών. Περισσότερο ανήκουμε σε μια κατάσταση που θέλουμε να τα έχουμε καλά με τον εαυτό μας και να προσφέρουμε οτι μπορούμε μέσα απ τη μουσική μας. Και γιαυτό δεν ήμουν ποτέ αυτό που λέμε ‘επαναστάτης μουσικός’. Καταλαβαίνω απόλυτα και σέβομαι όλες τις τάσεις, απλά εγώ δεν ανήκω εκεί. Παραμένω κάποιος ο οποίος από τα πρώτα μου χρονιά έως και τώρα εκπαιδεύτηκα να υπακούω στο Νόμο της Μουσικής. Η Μουσική είναι ένα εργαλείο το οποίο μπορεί να σου προσφέρει ψυχική ανάταση και γαλήνη, μπορεί όμως να σε ζορίσει και να σε στριμώξει, είναι ένα πανίσχυρο εργαλείο. Η όλη μου έννοια ήταν πάντα όπως ενα φιλόπτωχο ταμείο μαζεύει ρούχα πχ για άπορα παιδιά, έτσι και εγώ να φτιάχνω καλή μουσική και να τη προσφέρω σε όσους ίσως την έχουν ανάγκη. Αυτό θεωρώ πως είναι η κινητήριος δύναμη.

Κώστας Τουρνάς @ tralala.gr

Έχω περάσει από πολλές φάσεις σε όλη αυτή τη πορεία, μια φάση είναι η “αχορταγιά” του να θες να κάνεις μουσική, και όταν είσαι αχόρταγος, γίνεσαι και ατζαμής. Υπήρξε τέτοια περίοδος. Υπήρξε περίοδος που προβληματιζόμουν αν με υιοθετεί ο κόσμος, αν αρέσω στον κόσμο, οπότε είναι η περίοδος του προβληματισμού του τι δε κάνω καλά. Και ακόμα το κάνω.. Όχι με την έννοια του “δεν πουλάω δίσκους” κλπ, αλλά του γιατί δε σε περνάει ο κόσμος μέσα στη ψυχή του. Η μουσική είναι και λίγο έρωτας, όταν ερωτευτείς δε λογαριάζεις, πας να δεις τον αγαπημένο σου καλλιτέχνη ακόμα και αν παίζει στη Ρώμη. Αν δεν ερωτευτείς μπορεί να παίζει και στη δίπλα πόρτα και να σου είναι αδιάφορο. Υπήρξε περίοδος όπου όλα πήγαιναν καλά, και λες ‘οκ το χουμε’, αλλά τελικά αυτό είναι μια πλάνη γιατί ποτέ δε το χεις συνέχεια, απλά υπάρχουν κάποιες καλές στιγμές, που λες “τι καλά που είναι τώρα”. Και υπάρχει και η τωρινή περίοδος που είμαι κάπου ανάμεσα στην αδράνεια και την αμηχανία του τι και πως, όπου ή τα πετάς όλα και γίνεσαι “μωρό” πάλι και ξεκινάς απ την αρχή, ή συγχύζεσαι τόσο που δε ξέρεις πια τι κάνεις.

Εγώ αυτή τη στιγμή τα πετάω όλα, δεν έχει σημασία τι έκανα πριν, πως κλπ, και με τη συμπαράσταση των ανθρώπων που παίζουμε χρόνια μαζί πάμε ξανά απ την αρχή. Για να σου δώσω ένα πρακτικό δείγμα του τι εννοώ, ένας μουσικός θέλει μια χ αμοιβή για να δουλέψει μια μέρα, και αν είναι καλός να πάρει και κάτι παραπάνω. Εμείς αυτή τη στιγμή δεν είμαστε εκεί, είμαστε στη φάση “μπορούμε να πάμε να παίξουμε εκεί; πάμε!”, χωρίς να σκεφτούμε τα υπόλοιπα, γιατί κάπως έτσι θα έκανε και ένα παιδί. Αυτό είναι μια “παιδικότητα” και όχι φόβος. Το ίδιο βέβαια θα μπορούσαμε να κάνουμε από φόβο κάτι που όμως δεν ισχύει.

Κώστας Τουρνάς @ tralala.gr