Ουουου! Πάλι καλά που είχε βγει κάποτε ένας σταθμός, ο Freedom, που όμως είχε κρατήσει για πολύ λίγο, άντε ν’ άντεξε ένα χρόνο, ο οποίος έδωσε βήμα σε νέους καλλιτέχνες. Τώρα όμως δεν υπάρχει κάτι αντίστοιχο. Σου λένε ότι θέλουν το κομμάτι να είναι τόσα λεπτά, να έχει πιασάρικο ρεφρέν, κάτι από δω κάτι από κει για να ‘δέσει το γλυκό’. Έτσι και βγει πετυχημένο, θα παίξει στα ραδιόφωνα, θα γίνει hit, κι εγώ σαν εταιρία θα βάλω χρήμα στη τσέπη. Αλλά τώρα οι εταιρίες διαλύονται. Προκειμένου να συντηρηθούνε, ζητάνε ποσοστά από τα live. Δεν τα βγάζουν πέρα διαφορετικά. Έτσι κι αλλιώς έχουν πάψει να πληρώνουν τη παραγωγή δίσκων. Ο κάθε καλλιτέχνης φτιάχνει το δίσκο μόνος του και τον πηγαίνει έτοιμο στην εταιρία. Μπορεί μια στο τόσο κάποια εταιρία να δώσει χρήματα για στούντιο αλλά αυτό μόνο για φτασμένους καλλιτέχνες που είναι σίγουρο ότι θα πουλήσουν. Αλλά η πρακτική τους πλέον είναι να παίρνουν ποσοστά από τις ζωντανές εμφανίσεις. Έχουν γίνει σαν τράπεζες στις οποίες πληρώνεις δόσεις για τη καριέρα σου. Και μάλιστα με τόκους!
Λεωνίδας Μπαλάφας @ tralala.gr
