To editorial του νέου δίσκου του Ανδρέα Λάμπρου!

Διαβάστε το editorial παρακάτω:

“Εν αρχή είν’ ο ήχος! Και όπως λέει και η δική μου παροιμία, μια μελωδία χίλιες εικόνες, οπότε μοιραία και σύμφωνα με την εξέλιξη της παλιάς παροιμίας και ένα εκατομμύριο λέξεις. Ο πρώτος ήχος το ίδιο μας το κλάμα, όταν γεννιόμαστε. Ο τελευταίος η αναπνοή μας ανάμικτη με ένα βραχνό, βαρύ “Αχ” πριν αφήσουμε αυτή τη ζωή. Τα πουλιά, τα δέντρα, η θάλασσα, ο ουρανός, το πρώτο φιλί, το πρώτο νανούρισμα, τα πάντα, όλα, ήχοι – στίχοι!

Όταν άκουγα ένα τραγούδι, πολλές φορές δε συμφωνούσα με τα λόγια και ήθελα να παρέμβω, να γράψω τη δική μου ιστορία πάνω στις νότες, αλλά και πάλι όταν το έκανα και μετά το άκουγα ανάλογα με τη διάθεση που είχα αναθεωρούσα και έτσι δεν κατέληγα ποτέ και πουθενά. Αυτό με έκανε μετά από καιρό να δω ότι υπάρχουν κάποιες μουσικές που δεν χωράνε μέσα σε ρούχα, δεν ταιριάζουν σε ένα σώμα, θέλουν να είναι αλάνια και να γυρνάνε στους δρόμους ξυπόλυτα σαν γυφτάκια, ελεύθερα από δεσμεύσεις, τίτλους, ομοιοκαταληξίες και ταμπέλες που θα κουβαλάνε μια ζωή. Ποτέ στην ίδια σειρά και πάντα έξω από τα όρια και τα συνηθισμένα…

Όταν άρχισα να γράφω το “Gramophone” με έπιασε μία απίστευτη πλεονεξία, με αποτέλεσμα να μαζέψω συνολικά πάνω από 300 instrumental και να μην ξέρω τη πρέπει να βάλω μέσα και τι να αφήσω απέξω! Τελικά αποφάσισα ότι έλεγε η καρδιά μου και όχι η λογική, δηλαδή να βάλω ότι εμένα μου έκανε κλικ ανεξάρτητα από το αν αυτό ήταν super παραγωγή ή ένα κακοφτιαγμένο demo! Άλλωστε στη μουσική, όπως και στην ίδια τη ζωή, όλα είναι υποκειμενικά. Με το που κατέληξα λοιπόν με το τι πρέπει να βάλω μέσα, εν συνεχεία με έπιασε μία απίστευτη τελειομανία, με αποτέλεσμα να μη μου αρέσει τίποτα και να μη θέλω να κυκλοφορήσω καν τη δουλειά! Ή του ύψους ή του βάθους! Ή όλα ή τίποτα! Τελικά αποφάσισα ότι σε όλα πρέπει να βάζουμε ένα χρονικό όριο και όταν κάτι που έχουμε φτιάξει μας αρέσει, εκεί να λέμε στοπ και να το μοιραζόμαστε , διαφορετικά όταν το πολύ ψειρίζουμε υπάρχει και η περίπτωση να το κάνουμε χειρότερο…

Και έτσι εγέννετω το “Gramophone”. Με τα συν του, με τα μείον του. Με τα θετικά του, με τα αρνητικά του. Με τις τελειότητες του και τις ατέλειες του. Όλα τα στοιχεία που έχει άλλωστε και ένας θνητός άνθρωπος.

Το μόνο σίγουρο πάντως είναι πως μόλις κυκλοφορήσει το “Gramophone” θα με πιάσει και μία απίστευτη κατάθλιψη, γιατί θα βρίσκω λάθη τα οποία όμως δεν θα διορθώνονται γιατί θα είναι πλέον πολύ αργά, όπως συμβαίνει πάντα! Και αν δεν βρίσκω θα εφεύρω. Θέλει τροφή άλλωστε για να επιβεβαιωθεί η αρχική πεποίθηση και να αισθανθούμε καλύτερα, έστω και με τα χειρότερα! Αλλά τι να κάνουμε, έτσι είμαι εγώ… Αδιόρθωτα αυτοκαταστροφικός!

Η συγγραφή του “Gramophone” αποτελείται συνολικά από 96 instrumental που θα εκδοθούν σε 3 συνέχειες ως τριλογία. Πρόκειται για μία από τις μεγαλύτερες και ακριβότερες παραγωγές που έχουνε γίνει τα τελευταία χρόνια στην ελληνική δισκογραφία μιας και είναι μία παραγωγή που δουλεύεται χρόνια με πολύ μεράκι και πάθος από τους σπουδαιότερους και καλύτερους μουσικούς που έχουμε και δεν σας κρύβω ότι για αυτόν τον λόγο είμαι ιδιαιτέρα χαρούμενος και υπερήφανος. Σε αυτό το διπλό CD θα βρείτε 32 instrumental ή αλλιώς “Οργη-στρικά”, όπως μου αρέσει χαριτολογώντας να λέω, που έχουνε μία πιο Rock διάθεση. Ενσωματωμένη μέσα σε αυτή τη δουλειά, υπάρχει και η οβερτούρα από την Rock Opera “666” που έχει ως θέμα της, την γέννηση και την παντοκρατορία του διαβόλου στο χθες, στο σήμερα και στο αύριο! Γιατί αν δεν υπήρχε το κακό, δεν θα υπήρχε το καλό, αν δεν υπήρχε το μαύρο δεν θα υπήρχε το άσπρο, αν δεν υπήρχε το σκοτάδι δεν θα υπήρχε το φως, αν δεν υπήρχε η κόλαση δεν θα υπήρχε ο παράδεισος και αν δεν υπήρχε η αμαρτία δεν θα υπήρχες εσύ!

Υ.Γ.: Και τώρα καθίστε αναπαυτικά μπροστά στον “πίνακα ζωγραφικής” μου και αποθεώστε με ή σκοτώστε με, με μια ανάσταση ή μια σταύρωση, αντίστοιχα. Με ένα χειροκρότημα ή ένα γιαούρτωμα! Όλες οι απόψεις και οι αντιδράσεις δεκτές, αρκεί να είναι σωστά τεκμηριωμένες, για να έχουν και λόγο ύπαρξης. Άλλωστε, συνηθισμένο το βουνό από τα χιόνια… Καλή επανάσταση!

Αφιερώνω αυτό το CD στους γονείς μου Κώστα και Κική, στην γιαγιά μου Χαρίκλεια, στη γυναίκα μου Φλώρα και στα παιδιά μου Κωνσταντίνο και Θεοφάνη”

Απο τη Νικολέτα Περάκη