Χάρις Αλεξίου: «Υπάρχει μια τρέλα στην Τέχνη τέτοιες εποχές»

«Υπάρχει μια τρέλα στην Τέχνη τέτοιες εποχές. Υπάρχει μια σχιζοφρένεια. Αυτό που λέμε ότι ο κόσμος χάνεται και εσύ κοιτάς το ηλιοβασίλεμα. Θα χρησιμοποιήσω το δικό μας παράδειγμα. Κάνουμε κάτι πολύ ωραίο στο «Παλλάς» με τη Δήμητρα Γαλάνη και πολλές φορές πιάνω τον εαυτό μου πάνω στη σκηνή, μέσα σε όλο αυτό που ο κόσμος μαγεύεται, να λέω «Τι κάνουμε εμείς εδώ; Έξω καίγεται ο τόπος κι εμείς…» Δεν γίνεται να μην επηρεάσει τον καλλιτέχνη αυτό. Μετά το εκλογικεύω και λέω ότι το χρειάζεται αυτό ο κόσμος, είναι μια απίστευτη παρηγοριά, είναι ένα δώρο προς τον κόσμο να συνεχίζεις, να κάνεις όμορφα πράγματα. Γιατί δεν μπορούμε να ζήσουμε μέσα στη μαυρίλα και στη μιζέρια. Κι αυτή θα είναι και η αντίστασή μας. Να μην το βάλουμε κάτω» λέει χαρακτηριστικά.

«Όλοι οι καλλιτέχνες έχουν αυτή την ευαισθησία. Όταν έχεις κάτι να μοιράζεσαι με το κοινό, κι αυτό είναι μια καλλιτεχνική δουλειά, δε γίνεται να μην είσαι ευαίσθητος. Και αυτό που παρουσιάζουμε με την Γαλάνη έχει μια ευγένεια, έχει ένα επίπεδο που κάνει καλό και σε εμάς και στο κοινό που έρχεται να μας ακούσει. Είναι δουλειά που αποπνέει καινούργιο φως, κυρίως για μας. Με τη Δήμητρα είχαμε να συνεργαστούμε τόσο καιρό και η πρόθεσή μας ήταν να διαλέξουμε απλώς τα ωραία μας τραγούδια και να τα πούμε. Φαίνεται ότι αυτή η χημεία είχε καλό αποτέλεσμα και την ευχαριστιέται πολύ ο κόσμος» αναφέρει για τις επιτυχημένες μουσικές παραστάσεις τους με τη Δήμητρα Γαλάνη στο Παλλάς, καθώς το νεαρό κοινό της στήριξε και η αντίδραση του κόσμου ήταν ένθερμη.

Δεν συγκινείται μόνο ο κόσμος, που πηγαίνει να τις ακούσει, αλλά και οι ερμηνεύτριες: «Είναι η στιγμή. Υπάρχουν στιγμές που γίνεται τόσο δυνατή η ένωση με τον κόσμο. Συγκινούμαι με την καταπληκτική ερμηνεία της Δήμητρας. Εγώ θα συγκινηθώ με εκείνη και εκείνη με μένα. Συμβαίνει κάτι βαθύ».

«Ξεκινάμε από πολύ παλιά, από τα πρώτα μας τραγούδια, η καθεμιά έρχεται από άλλο κόσμο, με άλλες καταβολές, με άλλη κληρονομιά. Την ίδια, όμως, εποχή. Και συναντιώμαστε και γίνονται παράλληλα πράγματα. Εγώ με το λαϊκό τραγούδι, η Δήμητρα με τον Χατζιδάκι, με τον Μούτση. Και είναι δύο πολύ αληθινές πλευρές του ελληνικού τραγουδιού σε μια εποχή που σήμαινε πολλά πράγματα για εμάς που είχαμε την τύχη να τη ζήσουμε. Γιατί ζήσαμε κοντά σε συνθέτες, σε πνευματικούς ανθρώπους που ήταν οδηγοί μας. Θέλαμε να είμαστε κοντά τους, να τους μοιάσουμε, να πάρουμε από τη σκέψη τους. Αυτό η καθεμιά το επεξεργάστηκε με τον δικό της τρόπο. Είχαμε παράλληλους δρόμους και συναντιόμασταν κατά καιρούς. Τώρα το σμίξιμο είναι αποτέλεσμα ,είναι τα τραγούδια, δεν είναι η πρόθεση να πούμε κάτι» δηλώνει για τη μουσική σύμπραξη.

Θα τραγουδούσε πολιτικό τραγούδι με το σύγχρονο τρόπο, ενώ αναφέρθηκε και σε μεγάλους συνθέτες που έγραψαν πολιτικά τραγούδια, όπως ο Μίκης Θεοδωράκης, ο Μάνος Λοίζος, ο Μούτσης, ο Ξαρχάκος.

Θα συμμετείχε σε ένα νέο πολιτικό σχηματισμό, ενώ τονίζει πως στο παρελθόν αρνήθηκε προτάσεις για να πολιτευθεί με τα υπάρχοντα κόμματα.

Για την κίνηση της Μυρσίνης Λοΐζου να απαγορεύσει το Πασοκ να παίζει σαν ύμνο του το «Καλημέρα Ήλιε καλημέρα» σχολιάζει: «Πάρα πολύ συμφωνώ μαζί της. Το ΠΑΣΟΚ το εκμεταλλεύτηκε αυτό το τραγούδι. Οι συνθέτες χωρίς να το ξέρουν έχουν δουλέψει πάρα πολύ για την ενδυνάμωση ενός κόμματος και για τις συγκεντρώσεις. Από τα τραγούδια έπαιρναν την δύναμη τα κόμματα για να συγκινήσουν τον κόσμο».

Κλείνοντας, ο στίχος που επιλέγει από κομμάτι της, ο οποίος να ταιριάζει με την εικόνα της σημερινής Ελλάδας είναι : «Να πεθαίνεις για την Ελλάδα είναι άλλο και άλλο εκείνη να σε πεθαίνει…»

Από την Αριάδνη Στεφανίδου