Κι έτσι ξεκίνησε μία συναυλία με ένα «αξιοπερίεργο πρόγραμμα» όπως μας δήλωσε ο ίδιος ότι θα ακούσουμε.
Πάνω στη σκηνή, γύρω του υπήρχαν περίπου 8 όργανα. Κιθάρες, μπάσο, πνευστά, πλήκτρα εκείνη η μεγάλη φλογέρα που έχουμε δει και στις παραστάσεις και ένα τύμπανο μικρό, ηλεκτρονικό… όλα αυτά θα τα χρησιμοποιήσει σκέφτηκα;
Μαλλον, για είναι πάνω στη σκηνή; Μα, μόνος του; Μόνος του. Έτσι έγραφε το εισητήριο, “solo” …
Το πρόγραμμα συνεχίστηκε με μια κιθάρα, «με τόσα ψέμματα», «Ζήνωνος», «ο δρόμος είσαι εσύ» όλα γνωστά κ αγαπημένα. Ο κόσμος που είχε γεμίσει το Βεάκειο (πολύ ωραίο θέατρο) τραγουδούσε μαζί με τον καλλιτέχνη δίνοντας ρυθμό, ένταση και ζεστασιά στη βραδιά. Η επικοινωνία με τον κόσμο είναι δεδομένη για τον Αλκίνοο που ανάμεσα στα τραγούδια μιλούσε, ελέγε ιστορίες, έκανε αστεία (αυτό το παιδί έχει εξαιρετικό χιούμορ) κι ο κόσμος απαντούσε, γελούσε, ζητούσε τραγούδια.
Το σκηνικό στημένο θεατρικά με τις φιγούρες πίσω του και το μπλε φως να δίνει την αίσθηση της νύχτας με πανσέληνο, σε νησί δίπλα στη θάλασσα.
Ο στίχος του είναι δυνατός όπως στο τραγούδι «πατρίδα» και πάντα σε κρατάει ν’ ακούσεις, να σκεφτείς, να δώσεις σημασία, να το ξανασκεφτείς μετά στο σπίτι.
«Φάτα Μοργκάνα», «δε μπορώ», «έχεις χαθεί»… συνεχίστηκε το πρόγραμμα και ύστερα μας είπε πως θα παίξει πιάνο και έπαιξε το «βυθό», το «πάω να πω στο σύννεφο» και ύστερα έπαιξε εκείνο το μικρό τύμπανο που δεν καταλάβαινα τι είναι (ούτε τώρα νομίζω ότι το ξέρω) αλλά, παίζει σ αυτό, ηχογραφεί τους ήχους που χρειάζεται κ ύστερα αυτό συνεχίζει να παίζει κ εκείνος παίζει άλλη μελωδία κι έτσι δημιουργήται μια ολόκληρη ηλεκτρική ορχήστρα…τέλειο.
Αυτοσχεδιασμός με την ηλεκτρική κιθάρα, ροκ ήχος, ατονάλ συνεχιζόμενες φόρμες με κυκλικά μουσικά μοτίβα που δημιουργούσαν την αίσθηση της αναζήτησης στον ήχο και την ψυχή. Ετσι ακούσαμε και το «Απόγευμα στο δεντρο» (καταπληκτικό τραγούδι) και ο Αλκίνοος έγινε επι τρία.
Το Κυπριακό τραγούδι δε λείπει ποτέ απο τις επιλογές του και το τραγουδάει πάντα με ψυχή, πάθος, σεβασμό και αγάπη. Άσε που μαθαίνουμε κι εμείς καινούργια τραγούδια.
Στο δεύτερο μέρος «κάποιος είπε», «αλ χαλίλι», και φυσικά το απίστευτο «ήταν ανάγκη» αλλά και Ξύλινα σπαθιά (σιωπή) και ύστερα έκανε ένα καταπληκτικό σόλο αυτοσχεδιασμό με τις φλογέρες και τον ηλεκτρικό ήχο και το μεταλόφωνο, σαν εσωτερική μελέτη αναζήτησης σαν μουσικό πειραματισμό που δίνει τη δυνατότητα στον καλλιτέχνη να ορίσει ο ίδιος και να δημιουργήσει ακριβως αυτό που ο ίδιος έχει σκεφτεί.
Ένγκαρ Άλαν Πόε, Σεβάχ, Κεμάλ και ύστερα ο κόσμος δεν τον άφηνε να φύγει, κι εκείνος που βρισκόταν σε μεγάλα κέφια δεν του χάλασε χατήρι παρόλο που την επόμενη έπαιζε στην Πάτρα. Είπε κι άλλα τραγούδια, μπορεί να μην είπε το «περασα χθες», που ήθελα, αλλά είπε το «Υπεραστικό» που επίσης ήθελα και φυσικά το «θα ‘μαι κοντά σου όταν με θες». Μετα απο ένα φοβερό ροκ αυτοσχεδιασμό που έκαναν στο «κάγκελα παντού» μαζί με τον ηχολήπτη που παίζει καί ηλεκτρική κιθάρα… μας αποχαιρέτησε γλυκά μ’ εκείνο το σεμνό χαμόγελο που τον χαρακτηρίζει και εμείς φυγαμε τραγουδώντας … «όνειρο ήτανε».
Διαβάστε επίσης
