Απολαύσαμε τον Λεωνίδα Μπαλάφα στο KooKoo! (Ρεπορτάζ, συνέντευξη + videos)

Έχει ιδιαίτερη πλάκα να ακούει κάποιος τους ‘Μπαλαφικούς’ να ανταλλάσουν ιστορίες. Γιατί όλοι έχουν και από μία. Συνήθως αυτές έχουν να κάνουν με τη διάρκεια των ζωντανών εμφανίσεων του. Είναι γενικότερα γνωστό ότι τα live του Λεωνίδα ξεπερνούν σε διάρκεια το συνηθισμένο, αλλά πολύ συχνά συμβαίνει να εξελίσσονται σε μαραθώνια πάρτι όπου μουσικοί και ακροατές γίνονται μια μεγάλη παρέα. Δεν είναι λίγες οι φορές που κάποια ζωντανή εμφάνιση διακόπτεται, επειδή ο χώρος στον οποίο λαμβάνει μέρος πρέπει να κλείσει, και ο Λεωνίδας μεταφέρει τη γιορτή σε κάποια άλλη τοποθεσία συνεχίζοντας να παίζει μέχρι το πρωί με διονυσιακή διάθεση και κέφι.

Αλλά δεν είναι μόνο τα live που τον κάνουν να ξεχωρίζει. Η τραγουδοποιία του έχει την ιδιότητα να συνδυάζει όλες του τις μουσικές επιρροές (οι οποίες είναι πολλές και ποικίλουν) και τις μουσικές ευαισθησίες, μέσα από έναν ήχο εντελώς ιδιαίτερο και τελείως δικό του. Δεν είναι συνηθισμένο για έναν νέο καλλιτέχνη να έχει βρει τη μουσική του ταυτότητα μετά από μόλις 2,5 (2 δίσκοι και ένα ΕΡ) δίσκους.

Στο ΚοοΚοο φέτος εμφανίζεται για τέταρτη συνεχόμενη χρονιά. Ένας χώρος φιλόξενος, με σωστή διαρρύθμιση που προσφέρει ορατότητα από παντού και με πολύ εξυπηρετικό προσωπικό. Στις 22:30, που ήταν και η προγραμματισμένη ώρα έναρξης, το μαγαζί ήταν κατά το ήμισυ γεμάτο. Όμως μέχρι τις 23:40, που χαμηλώσανε τα φώτα, είχε σχεδόν γεμίσει.

Μετά από αρκετή αναμονή, λοιπόν, τη σκηνή καταλαμβάνουν ο Λεωνίδας και η μπάντα που τον συνοδεύει. Αυτή αποτελείται από τους Κώστα Στεργίου (Πλήκτρα), Σπύρο Βρυώνη (Ηλεκτρική και ακουστική κιθάρα, τσέλο, μελόντικα, μπουζούκι, κρουστά), Βαγγέλη Καραπέτρο (Ηλεκτρική και ακουστική κιθάρα, μπουζούκι), Λευτέρη Βαρθάλη (Μπάσο), Νίκο Ρέτσο (Ντραμς), Βαγγέλη Κατσαρέλη (Τρομπέτα), Τζιμ Σταρίδα (Τρομπόνι) και Κώστα Φόρτσα που στη διάρκεια της βραδιάς θα κλέψει τις εντυπώσεις με το κλαρίνο του!

Ανοιξιάτικη Μέρα:

Μετά από την ορχηστρική εισαγωγή των “Αναμνήσεων” το set ξεκινάει με την ατμοσφαιρική “Αδιαφορία” που ολοκληρώνεται με έναν ψυχεδελικό αυτοσχεδιασμό που οδηγεί την ελεγειακή “Ανοιξιάτικη Μέρα”. Συνέχεια με την εναλλακτική jazz του “Δυο ώρες μείνανε μόνο” όπου ο Λεωνίδας αποδίδει σχεδόν στουντιακά ένα γύρισμα που δεν μπορούν να κάνουν πολλοί τραγουδιστές.

Δυο ώρες μείνανε μόνο:

Ακολουθεί ένα νέο, ακυκλοφόρητο, τραγούδι, το “Η αγάπη μόνο αρκεί” που θα δανείσει τον τίτλο του και στον επερχόμενο νέο δίσκο. Κομμάτι σε ska/reggae ρυθμούς που στην πορεία εξελίσσεται στο “Satta Massagana”. Το “Καλή Καρδιά” που έρχεται μετά είναι άλλο ένα νέο κομμάτι, με έντονη παρουσία πνευστών και άρωμα ‘Ηπείρου’.

Ταξίδι για να σε βρω:

“Ταξίδι για να σε βρω” ‘φωνάζει’ για να ακούσουμε, στη συνέχεια, με τον κόσμο να τραγουδάει κάθε στίχο. Οι “Τρεις Ευχές”, που ακολουθούν, δίνουν τη θέση τους σε μια ψυχωμένη διασκευή του “Mountains o’ Things” που θα έκανε την Tracy Chapman περήφανη. Και μετά το “Αθάνατος”, ο Λεωνίδας αποφάσισε να μας μιλήσει για αυτά που πραγματικά αξίζουν στη ζωή. Να ερωτευόμαστε, να ζηλεύουμε, να γινόμαστε χάλια και στο τέλος να γινόμαστε «στουπί για χάρη της». Και κάπως έτσι ξεκινάει το “Happy End” με όλον τον κόσμο να συμμετέχει στο sing along.

Happy End:

Ένα μικρό ηλεκτρικό σόλο ντύνει το “Κοτλέ Σακάκι” που ακολουθεί, για να έρθει μετά το «χο χο χο» του “Θα σε κλέψω μια βραδιά”, ενώ το πρώτο μέρος της βραδιάς ολοκληρώνεται με μια φευγάτη και ψυχεδελική εκτέλεση του “Αν σ’ αρνηθώ αγάπη μου” με το οποίο η μπάντα μας αποχαιρετάει για ένα μικρό διάλλειμα.

Πυροσβεστήρας:

Κατά τη διάρκεια του διαλείμματος, σε αντίθεση με τα περισσότερα μαγαζιά που επιλέγουν generic rock για να γεμίσει ο χρόνος, ο dj του KooKoo έφτιαξε ένα set γεμάτο αγαπημένα κομμάτια που συντήρησαν το κέφι του κοινού όπως το είχε αφήσει ο Λεωνίδας. Και εκεί που αρχίζει να ακούγεται το “Wonderwall” από τα μεγάφωνα και όλος ο κόσμος να το σιγοτραγουδάει, εμφανίζεται στη σκηνή ο Λεωνίδας και το συνεχίζει live διασκευάζοντάς το με τον δικό του ξεχωριστό τρόπο. Και κάπως έτσι ξεκινάει το κυρίως κομμάτι της βραδιάς με τον ταξιδιάρικος “Πυροσβεστήρα” να ακούγεται από όλες τις φωνές μέσα στο μαγαζί που φωνάζουν «Χορεύω».

Για το Ράδιο:

Τραγούδια του Κύριου Κ για τη συνέχεια με το εκρηκτικό “Για το Ράδιο” και τα νέα “Στο Χωριό” και “Robin Hood”. Ακολουθεί παθιασμένο το “Όλα” και μετά ο “Πλάτανος”, με τα πνευστά και ειδικά το κλαρίνο να έχουν τη τιμητική τους και να εξελίσσεται σε ένα ψυχεδελικό διονυσιακό όργιο.

Όλα:

«Σπύρο, σειρά σου να κάνεις τον κόσμο να συγκινηθεί» λέει ο Λεωνίδας στον Σπύρο Βρυώνη που έρχεται στο κέντρο της σκηνής και αναλαμβάνει το τσέλο για τη σπαρακτική “Μάνα”. Ακολουθεί Ρασούλης και “Αχ Ελλάδα” για να δώσει τη σκυτάλη στο “Ό,τι αισθάνεσαι να λες (γιατί περνάνε οι στιγμές)” με τα πνευστά να δίνουν ρεσιτάλ και στη συνέχεια μια υπέροχα ξεχαρβαλωμένη freestyle τζαζ εκτέλεση του “Three Little Birds”, με τον Λεωνίδα να αναλαμβάνει το κλαρίνο στην εισαγωγή και “Έχω πια βαρεθεί”.

Πες μου αν θέλεις κάτι:

“Πες μου αν θέλεις κάτι” μετά, με το ΚοοΚοο να γεμίζει με τους ήχους και τα λόγια του Σιδηρόπουλου ενώ κατά τη διάρκεια της reggae/ska διασκευής στο “Blister in the sun”, ο Λεωνίδας παρουσιάζει τη μπάντα και τους συντελεστές της εμφάνισης.

Ψηλά:

Και ενώ το ‘ανεβαστικό’ “Ψηλά” μας φτιάχνει τη διάθεση, μας εξοντώνει μετά με το “Ρημαδιό” που κάνει όλον τον κόσμο ‘κομμάτια’.

Ρημαδιό:

Το “Μπαρ το Ναυάγιο” βρίσκει τον Λεωνίδα να πηγαίνει πίσω από τη μπάρα και να κερνάει σφηνάκια, ενώ το δεύτερο μέρος της βραδιάς ολοκληρώνεται με “Μια Συγνώμη”.

Μπαρ το Ναυάγιο:

Φτάνει, λοιπόν η ώρα του πάρτι. Πλέον όλα ‘παίζουν’ και η αρχή γίνεται με την Νατάσα Μηνδρινού η οποία ανεβαίνει στη σκηνή προσφέροντάς μας ένα συγκλονιστικό “I’d Rather go Blind” με τον Λεωνίδα να τη συνοδεύει στα ντραμς. Ακολουθεί μια μαγευτική soul εκτέλεση του “Seven Nation Army” για να επιστρέψει στη συνέχεια ο Λεωνίδας με άγριες διαθέσεις να “Πάρει Κεφάλια”.

I’d rather go blind:

Η συνέχεια του προγράμματος ήταν χαλασμένο τζουκ μποξ (με την καλή έννοια). Ρεμπέτικα, δημοτικά, Σιδηρόπουλος, Ζαμπέτας και μια πανέμορφη σόλο εμφάνιση του Κώστα Φόρτσα με το κλαρίνο του. Ο κόσμος που είχε μείνει στο ΚοοΚοο αποτελούταν πλέον από ζευγαράκια αγκαλιασμένα και παρέες με τα χέρια περασμένα στους ώμους να αφήνουν τον Λεωνίδα να τους παρασέρνει με κάθε του μουσική έμπνευση. Η ώρα ήταν κοντά τέσσερις αλλά το κέφι δεν είχε σβήσει.

Seven Nation Army:

Συνέντευξη:

“Ο κάθε καλλιτέχνης φτιάχνει το δίσκο μόνος του και τον πηγαίνει έτοιμο στην εταιρία…. η πρακτική τους πλέον είναι να παίρνουν ποσοστά από τις ζωντανές εμφανίσεις. Έχουν γίνει σαν τράπεζες στις οποίες πληρώνεις δόσεις για τη καριέρα σου. Και μάλιστα με τόκους!”

Είναι η τέταρτη χρονιά που εμφανίζεσαι εδώ (στο KooKoo). Αναπτύσσεται κάποια ιδιαίτερη σχέση μεταξύ μουσικού και μουσικού χώρου;

Ναι… Είναι μια σχέση πάθους, αγάπης έρωτα και μίσους! Στην αρχή δημιουργείται μια πρώτη εντύπωση, μετά έρχεται ο έρωτας και στο τέλος λες «βαρέθηκα, θέλω να γ***σω άλλη!» (γέλια). Αλλά η αλήθεια είναι ότι το νιώθω σαν σπίτι μου. Να φανταστείς ήμασταν οι πρώτοι που παίξαμε εδώ όταν είχε ακόμα μπάζα απ’ έξω. Είναι για εμάς, όπως ήταν η ‘σκεπαστή’ για την ΑΕΚ! Το κλουβί μας!

Προτιμάς να παίζεις σε μουσικές σκηνές όπως εδώ ή κανονικές συναυλίες;

Κοίτα, το μαγαζί έχει άλλη αίγλη ιδίως όσον αφορά το ‘τέλος’ του. Μου αρέσει η ατμόσφαιρα όταν έχει πια περάσει η ώρα, που έχουν μείνει λίγοι και καλοί, και αφηνόμαστε κι εμείς στη ‘συμπαντική ελευθερία’ μας και τον αυθορμητισμό μας. Από την άλλη και η συναυλία είναι συναυλία. Παίζαμε στο River Party και αναπνέαμε τον καθαρό αέρα. Είχαμε πολύ κόσμο από κάτω, ήταν πολύ καλός και ο ήχος… απλά δε συγκρίνονται. Στο μαγαζί είναι η ζέση της  παρέας και τα οικεία συναισθήματα που αναπτύσσονται, που το κάνουν να ξεχωρίζει.

Το πρόγραμμα πώς το φτιάχνεις. Μας έχεις συνηθίσει να παίζεις πολύ…

Παίζω πολύ όταν είμαι καλά! Όταν δεν είμαι καλά… πάλι παίζω πολύ, απλά την επόμενη μέρα δε μπορώ να περπατήσω! Τώρα δεν ξέρω πόσο θα παίξουμε σήμερα, γιατί αύριο θα παίξουμε στη Θεσσαλονίκη, αλλά γενικότερα παίζουμε ό,τι να ‘ναι.  Παίζουμε δικά μου νέα ακυκλοφόρητα κομμάτια, διασκευές, βγάζουμε και τα μπουζούκια στο τέλος!

Πόσο δύσκολο είναι να προβάρεις τόσο πολλά κομμάτια;

Κοίτα, με τη μπάντα είμαστε καιρό μαζί οπότε οι αλλαγές που γίνονται μας βγαίνουν ‘εύκολα’. Δε χρειαζόμαστε πολλές πρόβες γιατί τα τραγούδια τα ξέρουμε, τα παίζουμε χρόνια. Ουσιαστικά το μόνο που δουλεύουμε είναι κάποιες διασκευές σε υπάρχοντα κομμάτια. Βασικά, ίσως και να πρέπει να κάνουμε καμιά πρόβα παραπάνω (γέλια).

Από τα μη-δικά σου κομμάτια, υπάρχει κάποιο που ξεχωρίζεις και που αγαπάς περισσότερο;

Όλες οι διασκευές που κάνουμε μου αρέσουν. Ένα από τα κομμάτια που παίζουμε τώρα και μου αρέσει ιδιαίτερα πολύ είναι το  “Αχ Ελλάδα” του Ρασούλη. Είναι τραγούδι που το νιώθω σα να ‘ταν δικό μου.

Είναι κάποιοι καλλιτέχνες, όπως εσύ ή ο Πάνος ο Μουζουράκης, που ενώ είχατε διαγράψει αξιόλογη πορεία στις μικρές μουσικές σκηνές, χρειάστηκε να μεσολαβήσει η τηλεόραση για να τύχετε ευρείας αναγνώρισης. Αυτό το αποδίδεις στην αδυναμία της δισκογραφίας ή στη δύναμη της τηλεόρασης; 

Ποια δύναμη της τηλεόρασης; Εγώ μετά τη τηλεόραση έπαιζα για ένα τραπέζι!

Δηλαδή σου έκανε ζημιά;

Μπορεί, μπορεί και όχι. Δεν ξέρω, ο χρόνος θα δείξει. Και η αλήθεια είναι πως ούτε με νοιάζει να μάθω τι έγινε. Το γεγονός είναι ότι μετά τη τηλεόραση έπαιζα για ένα τραπέζι και σιγά σιγά το ένα έγινε δύο, τα δύο τρία και ούτω καθεξής.

Το ότι υπάρχει μια ροή από ανθρώπους του γυαλιού προς τις μουσικές σκηνές πώς το βλέπεις;

Δε μου λέει κάτι. Μπορεί να έρθει κάποιος από τη τηλεόραση στη σκηνή και να το λέει η ψυχή του. Εγώ σαν ακροατής, αν πάω κάπου θα κρίνω αυτό που βλέπω και ακούω. Αν με ικανοποιεί, αν ταυτίζομαι, αν παθιάζομαι, αν συγκινούμαι…. Αυτά εμένα μου αρκούνε. Δεν θα δώσω σημασία στην προέλευση του ανθρώπου πάνω στη σκηνή. Υπάρχουν άνθρωποι εκτός τηλεόρασης που όταν βγαίνουν πάνω στη σκηνή είναι τόσο ‘τυποποιημένοι’ που νιώθω σα να είμαι στο καναπέ του σπιτιού μου και τους βλέπω.

Έχεις ένα τραγούδι, το “Για το Ράδιο”…

Του Κύριου Κ! Στίχοι και μουσική!

Tο τραγούδι αυτό είναι ουσιαστικά μια μελοποίηση των οδηγιών που δίνουν οι εταιρίες στους νέους καλλιτέχνες για να κάνουν επιτυχία. Εσύ έχεις βρεθεί ποτέ στη θέση του αποδέκτη τέτοιων οδηγιών; 

Ουουου! Πάλι καλά που είχε βγει κάποτε ένας σταθμός, ο Freedom, που όμως είχε κρατήσει για πολύ λίγο, άντε ν’ άντεξε ένα χρόνο, ο οποίος έδωσε βήμα σε νέους καλλιτέχνες. Τώρα όμως δεν υπάρχει κάτι αντίστοιχο.

Οπότε αυτά που λέει το τραγούδι ισχύουν…

Βέβαια. Σου λένε ότι θέλουν το κομμάτι να είναι τόσα λεπτά, να έχει πιασάρικο ρεφρέν, κάτι από δω κάτι από κει για να ‘δέσει το γλυκό’. Έτσι και βγει πετυχημένο, θα παίξει στα ραδιόφωνα, θα γίνει hit, κι εγώ σαν εταιρία θα βάλω χρήμα στη τσέπη. Αλλά τώρα οι εταιρίες διαλύονται. Προκειμένου να συντηρηθούνε, ζητάνε ποσοστά από τα live. Δεν τα βγάζουν πέρα διαφορετικά. Έτσι κι αλλιώς έχουν πάψει να πληρώνουν τη παραγωγή δίσκων. Ο κάθε καλλιτέχνης φτιάχνει το δίσκο μόνος του και τον πηγαίνει έτοιμο στην εταιρία. Μπορεί μια στο τόσο κάποια εταιρία να δώσει χρήματα για στούντιο αλλά αυτό μόνο για φτασμένους καλλιτέχνες που είναι σίγουρο ότι θα πουλήσουν. Αλλά η πρακτική τους πλέον είναι να παίρνουν ποσοστά από τις ζωντανές εμφανίσεις. Έχουν γίνει σαν τράπεζες στις οποίες πληρώνεις δόσεις για τη καριέρα σου. Και μάλιστα με τόκους!

Δηλαδή έχει γίνει πιο δύσκολο το να συντηρηθείς από τη μουσική;

Κοίτα, αν ήμουν ιδιωτικός υπάλληλος θα έπαιρνα κάποιον συγκεκριμένο μισθό. Άντε τώρα να παίρνω λίγο παραπάνω απ’ ότι θα έπαιρνα αν δούλευα μισθωτός σε μια εταιρία. Και βέβαια το πόσα λεφτά βγάζεις εξαρτάται και από το πόσο συχνά παίζεις.

Με το internet ασχολείσαι;

Μπαίνω ναι. Όχι τόσο για κοινωνική δικτύωση αλλά κυρίως στο youtube. Μπαίνω να ακούσω μουσικές.

Σαν μουσικός, θεωρείς ότι (το διαδίκτυο) βοηθάει τη μουσική βιομηχανία ή ότι έχει κάνει κακό;

Γενικότερα με το internet το θέμα είναι το πώς το αντιμετωπίζεις. Αν το βλέπεις σαν ‘γνώση’, σαν μια ηλεκτρονική εγκυκλοπαίδεια, είτε αυτό έχει να κάνει με μουσική είτε με οτιδήποτε άλλο, τότε είναι καλό γιατί σου δίνεται η δυνατότητα της επιλογής.  Μπορείς να ανακύψεις πράγματα που θα σε βοηθήσουν. Μπορεί για παράδειγμα να εντοπίσεις ένα site ή ένα blog που να σε εκφράζει. Και αν είναι ξεκινήσει κάποια επανάσταση ή κάποιο κίνημα, πλέον μόνο μέσω internet μπορεί να πραγματοποιηθεί. Τα πάντα σήμερα βασίζονται στην τεχνολογία της πληροφορίας και της επικοινωνίας.

Το ότι οι καιροί είναι δύσκολοι, βοηθάει στη δημιουργικότητα του καλλιτέχνη;

Βέβαια. Το έχει δείξει και η ιστορία. Σε περιόδους κρίσης, είτε οικονομικής είτε κοινωνικής, το μόνο που μπορεί να ανθίσει είναι η τέχνη. Η τέχνη είναι αυτή που δίνει ελπίδα για το μέλλον όταν όλα γύρω είναι μαύρα.

Η κατάσταση που επικρατεί λειτουργεί εις βάρος του ρομαντισμού στη τέχνη;  Σου βγαίνει δηλαδή πιο εύκολα να γράψεις ένα επαναστατικό κομμάτι από μια μπαλάντα;

Σίγουρα επηρεάζει  αλλά αυτό δε σημαίνει ότι εγώ γράφω επαναστατικά τραγούδια. Γράφω αυτά που βλέπω. Είμαι από τα Πατήσια, γέννημα-θρέμα, και ακόμα εκεί μένω. Οπότε η κάθε αλλαγή που συμβαίνει, σε μένα γίνεται άμεσα εμφανής γιατί βρίσκομαι στο κέντρο.

Είσαι Αθηναίος αλλά κατάγεσαι από τη Θεσσαλία…

Ναι από τη Καρδίτσα.

Έχεις εμφυσήσει μουσικά στοιχεία από τον τόπο καταγωγής σου στη μουσική που παίζεις. Συχνά βγαίνεις με κλαρίνο…

Δεν είναι μόνο το κλαρίνο. Ο πατέρας μου τραγούδαγε αμανέδες. Και έχω και ακούσματα από ρεμπέτικο. Εξαρτάται από σένα το πόσο ψάχνεσαι να μάθεις την ιστορία και τη μουσική παράδοση του τόπου σου. Και μετά είναι και τα παντρέματα των ειδών που με εκφράζουν. Είτε είναι το κλαρίνο, είτε τα Ηπειρώτικα, είτε τα Ρεμπέτικα… και να έχει και μια ηλεκτρική κιθάρα μέσα, γιατί στη πόλη ζούμε και ο ήχος της πόλης είναι ηλεκτρικός.

Στο ρεπερτόριό σου συναντάμε στοιχεία από διάφορα είδη μουσικής. Η ποικιλία των ακουσμάτων ήρθε επειδή το έψαχνες ο ίδιος;

Τα ακούσματα ήρθαν είτε επειδή ψαχνόμουν από μόνος μου, είτε από αυτά που άκουγαν οι μεγαλύτεροι. Αυτιά έχουμε και ακούμε… και πειραματιζόμαστε πάνω στα ακούσματά μας. Αν δηλαδή τώρα πάω να τραγουδήσω ρεμπέτικο, δεν θα το πω όπως το κάνανε οι ρεμπέτες. Ούτε το ηπειρώτικο θα το πω όπως το λένε οι Ηπειρώτες. Το θέμα είναι το πόσο καλά μπορείς να κάνεις κάτι δικό σου που να το υποστηρίξεις και να εκφράζει πρώτα απ όλα εσένα τον ίδιο και ίσως και εκείνον που βρίσκεται απέναντι.

Είπες ότι ήδη έχεις γράψει  νέα τραγούδια για τον επόμενο δίσκο. Μπορείς να μου πεις δυο λόγια για το τι να περιμένουμε;

Θα είναι ένα διπλό cd όπου το ένα δισκάκι με το άλλο θα είναι αρκετά ‘διαφορετικά’.

Στο δημιουργικό κομμάτι, πέρα από σένα, θα συνεισφέρει κανείς άλλος μουσική ή στίχους;

Είναι ένα κομμάτι που έχουμε γράψει με τον Κύριο Κ. που λέγεται  “Παύλος”. Από εκεί και πέρα δεν υπάρχει κάτι άλλο από άποψη συμμετοχής. Βέβαια αυτό μπορεί να αλλάξει στο μέλλον καθώς είμαστε ακόμα στο στούντιο.

Και ξέρεις πότε περίπου θα κυκλοφορήσει;

Τέλη Γενάρη με αρχές Φλεβάρη. Είναι πολλή δουλειά γιατί μιλάμε για 18-19 κομμάτια. Οι ηχογραφήσεις έχουν ξεκινήσει από τον Σεπτέμβρη αλλά είναι χρονοβόρα διαδικασία.

Υπάρχουν σχέδια για το τι θα κάνεις όταν ολοκληρωθούν οι εμφανίσεις σου στο KooKoo;

Ό,τι ‘βρέξει’… Θα δούμε. Λογικά θα πάμε στην επαρχία, καθώς φέτος ξεκινήσαμε να βγαίνουμε εκτός των αστικών κέντρων.

Με αυτήν την εικόνα φύγαμε από το ΚοοΚοο. Κοινό και μουσικούς μια παρέα, με τον Λεωνίδα στο κέντρο, παρέα με τη κιθάρα του, να συνεχίζει το μουσικό ταξίδι μέχρι το ξημέρωμα.