The Beatles tribute project: Σκαθάρια και μέλισσες στο μέγαρο | φωτορεπορτάζ

Είναι λίγο περίεργο το γεγονός ότι πριν από 50 χρόνια, την εποχή της Beatlemania, η μόνη χώρα που έδειξε αδιαφορία στα τέσσερα σκαθάρια ήταν η Ελλάδα. Αυτό, βέβαια, έδωσε την «πολυτέλεια» στους Beatles να μπορούν να έρχονται στη χώρα μας και να περπατάνε αμέριμνοι και να φωτογραφίζονται στην Αράχωβα χωρίς να τους ενοχλεί κανένας. Αν, όμως, υπήρχε ένα μαγικό ραβδί και τους επανέφερε σήμερα και τους τέσσερις για μία συναυλία στην Ελλάδα, θα γινόταν ο απόλυτος χαμός, κάτι σαν την Beatlemania ετεροχρονισμένη. 

Κι επειδή αυτό είναι αδύνατον να συμβεί, μιας και το συγκρότημα διαλύθηκε πριν από 45 χρόνια και οι John Lennon και George Harrison δεν είναι πια εν ζωή, υπάρχουν άφθονα σχήματα (σε όλο τον κόσμο) που παίζουν τα τραγούδια τους.

Η συμφωνική σύμπραξη, όμως, δίνει το έναυσμα για πολύ ενδιαφέροντες πειραματισμούς (άλλωστε και οι ίδιοι οι Beatles το έκαναν) οπότε μία τέτοια συναυλία, όπως αυτή που έγινε στο Μέγαρο Μουσικής, πάντα προσελκύει το ενδιαφέρον του κοινού.

Αν και το δελτίο Τύπου ανέφερε ότι «Η Καμεράτα παρουσιάζει τα πιο γνωστά τραγούδια τους», δεν μπορώ να πω ότι αυτό ίσχυε 100%. Ιδιαίτερα αν αναλογιστεί κανείς ότι υπάρχουν πασίγνωστα τραγούδια τους που δεν ακούστηκαν, έναντι κάποιων –λίγων- που δεν είναι τόσο γνωστά. Σ’ αυτό συνέβαλε και το γεγονός ότι δόθηκε πιο πολύ έμφαση στη δεύτερη περίοδο του συγκροτήματος (1967-1970), δηλαδή την πιο ψυχεδελική («μπλε περίοδος») έναντι της πρώτης περιόδου (1962-1966), που ήταν πιο pop («κόκκινη περίοδος»). Έτσι, μείνανε έξω πολλές τεράστιες επιτυχίες της πρώτης περιόδου. Οφείλω, βέβαια, να πω πως αν συμπεριλάμβαναν πράγματι «τα πιο γνωστά τραγούδια τους», τότε η συναυλία θα έπρεπε να κρατήσει τουλάχιστον 3 ώρες.

Σε ό,τι αφορά το εγχείρημα της συμφωνικής σύμπραξης, σε πολλά τραγούδια λειτούργησε πολύ καλά έως εξαιρετικά, ενώ σε κάποια άλλα όχι και τόσο καλά. Η προσωπική μου άποψη είναι ότι σε κάποια τραγούδια θα έπρεπε να δοθεί μεγαλύτερος όγκος στα έγχορδα, τόσο στα κουπλέ όσο και στα σημεία μεταξύ κουπλέ και ρεφρέν. Κι αυτό γιατί μερικές φορές ακουγόταν κάπως υποτονικά και θα μπορούσε η ορχήστρα να αξιοποιηθεί ακόμα περισσότερο. Αυτό φάνηκε από το πρώτο κιόλας τραγούδι, το «Something», όπου στο τέλος κάθε κουπλέ και πριν την έναρξη του ρεφρέν, το τραγούδι απαιτούσε μεγαλύτερο όγκο (κυρίως από τα πνευστά), και ο ερμηνευτής να μπει ένα τόνο ψηλότερα. Αντίθετα, στο «The Long And Winding Road» και το «Here Comes The Sun» τα έγχορδα ήταν εξαιρετικά με τις «πλάτες» και τον όγκο τους.

Σε κάποιες περιπτώσεις, τα τραγούδια ακούστηκαν εντελώς διαφορετικά από τις πρώτες εκτελέσεις, όπως π.χ. το «All My Loving» που είχε περισσότερο ένα «άρωμα» smooth jazz παρά το latin που χαρακτήριζε την εκτέλεση των Beatles.

Οι Μέλισσες ήταν κεφάτες, εκρηκτικές και ξεσήκωσαν το κοινό, ιδιαίτερα με την εκτέλεσή τους στο «Come Together», αλλά και στο «A Hard Day’s Night». Ήταν και ντυμένοι ομοιόμορφα, σαν εκείνες τις εμφανίσεις που έκαναν οι Beatles στις εκπομπές του BBC, με τη διαφορά ότι τα Σκαθάρια ήταν 4 ενώ οι Μέλισσες ήταν 5, μιας και είχαν διακριτό μπασίστα και τραγουδιστή (στους Beatles, ο Paul McCartney ήταν ταυτόχρονα μπασίστας και τραγουδιστής). Επιπλέον, είπαν το «The Honeymoon Song» (δηλαδή το… «Αν Θυμηθείς Τ’ Όνειρό Μου» του Μίκη Θεοδωράκη, το οποίο είχαν ηχογραφήσει οι Beatles το 1963) και έκαναν μία… «ζαβολιά» παίζοντας το «Imagine» (το οποίο περιλαμβάνεται στη σόλο καριέρα του John Lennon και όχι στους Beatles).

Η σύμπραξη όλων των συμμετεχόντων ταυτόχρονα έγινε στο τέλος, με το «Get Back» και το «Hey Jude» (τραγούδι σημαδιακό για μένα, καθώς ήταν Νο 1 στη Μεγάλη Βρετανία την ημέρα που γεννήθηκα). Το εκρηκτικό φινάλε του «Hey Jude» ξεσήκωσε το κοινό δίνοντας «πάσα» για δύο encore: το «Yellow Submarine» και το «Hello, Goodbye» (τα οποία όμως είχαν ερμηνεύσει και κατά την κανονική ροή του προγράμματος).

Εύχομαι αυτού του είδους οι συνευρέσεις και οι πειραματισμοί να συνεχίσουν, ώστε οι φίλοι της καλής μουσικής και του καλού τραγουδιού να απολαμβάνουν την παρακαταθήκη που μας άφησαν τα τέσσερα «σκαθάρια» από το Λίβερπουλ.

Υ.Γ. Φυσικά η υπέροχη αυτή βραδιά επιστεγάστηκε και με ένα hot dog από την ιστορική καντίνα της Μαβίλη, αλλά αυτό είναι υπεράνω κριτικής!

Φωτορεπροτάζ: Κωνσταντίνος Παυλικιάνης