Billy Idol vs Stranglers σ’ έναν αγώνα… Tae Kwon Do!

Έξω από το γήπεδο του Tae Kwon Do στήθηκαν οι γνώριμοι πάγκοι που πουλούσαν μπλούζες του Billy Idol, hot dogs και ψημένα καλαμπόκια, ενώ καλλίγραμμες κοπέλες μοιράζανε τσίχλες Trident. Οι πόρτες άνοιξαν στις 19:20, δηλαδή με 20 λεπτά καθυστέρηση σε σχέση με την προβλεπόμενη ώρα. Οι Stranglers εμφανίστηκαν στη σκηνή στις 20:45, δηλαδή με μισή ώρα καθυστέρηση, βάζοντας… φωτιά στο κοινό που περίμενε μ’ ανυπομονησία να δει από κοντά ένα από τα πιο αγαπημένα συγκροτήματα της νεολαίας της δεκαετίας του 1970 και του 1980, τουτέστιν των σημερινών 40άρηδων. Όπως ήταν αναμενόμενο κάπου εκεί κυμάνθηκε και η ηλικία της πλειοψηφίας του κοινού, χωρίς αυτό να σημαίνει ότι έλειπαν οι νεότερες ηλικίες. Το γήπεδο ήταν γεμάτο κατά τα 2/3, γεγονός που δικαίωσε την απόφαση των διοργανωτών να αλλάξουν το χώρο της συναυλίας, καθώς το γήπεδο Αλεξάνδρας θα φαινόταν υπερβολικά άδειο… Ο χώρος είχε διαμορφωθεί ιδανικά για τέτοιου είδους συναυλία, ενώ δεν θα πρέπει να παραλείψω ότι τα κλιματιστικά και ο εξαερισμός δούλεψαν πολύ καλά, δημιουργώντας τις κατάλληλες συνθήκες ώστε το κοινό να ασχοληθεί μόνο με τους αγαπημένους του καλλιτέχνες.

Επιστρέφω, λοιπόν, στους Stranglers οι οποίοι δικαίωσαν 100% το βάρος του ονόματός τους. Στάθηκαν πάρα πολύ καλά στη σκηνή αποδίδοντας άψογα τις μεγάλες τους επιτυχίες, μεταξύ των οποίων το «Golden Brown» (1981), όπου το κοινό άρχισε να τραβάει τα πρώτα του βίντεο με κινητά ή με φωτογραφικές μηχανές, το «Always The Sun» (1986), με τη θερμή συμμετοχή του κόσμου στο ρεφρέν, το «Nice ‘N’ Sleazy» (1978), τη διασκευή στο «Walk On By» της Dionne Warwick (1978) με το πολύ καλό κιθαριστικό σόλο, και το «Strange Little Girl» (1982). Συνολικά οι Stranglers έπαιξαν 15 τραγούδια κρατώντας για το τέλος το «All Day And All Of The Night» (διασκευή του γνωστού τραγουδιού των Kinks που είχαν κυκλοφορήσει οι Stranglers το 1988) και βέβαια το «No More Heroes» του 1977, ξεσηκώνοντας το κοινό που πλέον ζεστάθηκε για τα καλά εν όψει… Billy Idol.

Αναμφισβήτητα οι Stranglers ήταν… όνειρο θερινής νυχτός αλλά –δυστυχώς- δεν είπανε το «Midnight Summer Dream», ένα από τα πιο αγαπητά τους τραγούδια στο ελληνικό κοινό, ούτε το «European Female». Στις 21:50 αποχώρησαν στη σκηνή, δηλαδή μία ώρα μετά την είσοδό τους.

Στα επόμενα 40 λεπτά η σκηνή στηνόταν για τον Billy Idol. Ο χρόνος του διαλείμματος μπορεί να ήταν υπερβολικός αλλά κατανοητός με βάση τα όσα ζήσαμε στο δεύτερος μέρος. Τουλάχιστον σ’ όλη τη διάρκεια του διαλείμματος είχαμε την ευκαιρία ν’ ακούσουμε από τα ηχεία τις μεγαλύτερες επιτυχίες των Shadows (!!!).

Στις 22:30 ακριβώς, ο Billy Idol εμφανίστηκε για πρώτη φορά στο ελληνικό κοινό, και όπως αποδείχθηκε έχει πάρα πολλούς φανατικούς οπαδούς! Ο Billy Idol δεν παρέλειψε να αποδώσει τα εύσημα στους Stranglers («Fucking great band!», τους αποκάλεσε), λέγοντας μάλιστα ότι τη δεκαετία του 1970 άνοιγε αυτός τις συναυλίες τους.

Ο 55χρονος Billy Idol σε εξαιρετική φυσική κατάσταση τα έδωσε όλα στη σκηνή, συνοδευόμενος από εξαιρετικούς μουσικούς με προεξέχοντες τον διάσημο κιθαρίστα Steve Stevens (ο οποίος έπαιξε κάμποσες διαφορετικές κιθάρες, πότε πίσω από την πλάτη και πότε με τα… δόντια!) και από έναν… πρωτόγονο και διαβολεμένο drummer, τον Jeremy Colson, που έπαιζε drums σηκώνοντας τις μπακέτες από το ύψος του κεφαλιού του!.

Ο Billy Idol και η σεληνιασμένη του παρέα έπαιξαν από τις 22:30 μέχρι τις 00:20, δηλαδή σχεδόν 2 ώρες, ερμηνεύοντας μεταξύ άλλων τα «Love Is Strange», «Flesh For Fantasy» (στο οποίο ο Billy Idol έδειχνε τους κοιλιακούς του), «To Be A Lover», «Sweet Sixteen», «Eyes Without A Face», «L.A. Woman» (των Doors), και «Don’t Shoot The Messenger». Ακριβώς τα μεσάνυχτα ο Idol ξεσήκωσε ακόμα περισσότερο το κοινό ερμηνεύοντας το «Rebel Yell» μετά το οποίο ο κόσμος ζήτησε encore. Ο Billy Idol κάλεσε στη σκηνή τον Steve Stevens με την ακουστική κιθάρα του, και ερμήνευσε το πρώτο κουπλέ και ρεφρέν του «White Wedding», οπότε ανέβηκαν στη σκηνή και τα υπόλοιπα μέλη της μπάντας ώστε να ακούσουμε το τραγούδι στη μορφή που το ξέρουμε όλοι. Αμέσως μετά ακολούθησε ένα σόλο στα drums και η συναυλία έκλεισε με το περίφημο «Mony, Mony», διασκευή του γνωστού τραγουδιού των Tommy James & the Shondells.

Ο Billy Idol ήταν σε πολύ καλή φόρμα, κατέβηκε μάλιστα δύο φορές στο κοινό, το οποίο αν μη τι άλλο σίγουρα έφυγε ευχαριστημένο (παρόλο που το «Hot In The City» έμεινε στην απέξω)!

Υ.Γ. Ο ήχος, ειδικά γι’ αυτούς που στέκονταν στην αρένα και γι’ αυτούς που καθόντουσαν κοντά στη σκηνή, ήταν πολύ καλός αλλά ήταν προβληματικός γι’ αυτούς που κάθονταν πίσω (λόγω της αντήχησης του χώρου). Σε γενικές γραμμές η οργάνωση ήταν πολύ καλή χωρίς ιδιαίτερα παρατράγουδα, αν εξαιρέσουμε κάποιους που μάλλον το παράκαναν στην κατανάλωση μπύρας και… παραπατούσαν. Αλλά ας μην ξεχνάμε ότι επρόκειτο για συναυλία Billy Idol και Stranglers…