Candlemass, Trouble, Ghost, Hell, Lord Vicar: Στιγμές Doom μεγαλείου, με ολίγη από N.W.O.B.H.M.

Ε, λοιπόν αυτή τη φορά είχαμε την τύχη να δούμε τρία τέτοια συγκροτήματα και τα δύο από αυτά μάλιστα να είναι από τα πιο πολυδιαφημισμένα των ημερών μας. Ένα τέτοιο πακέτο μου φάνηκε πολύ παράξενο που δεν έγινε sold-out, και παρ’ ότι αυτό σε μια πολύωρη συναυλία όπως η συγκεκριμένη λειτουργεί καλά αφού σου επιτρέπει να ξεκουραστείς, με δυσαρέστησε αφού τέτοιες προσπάθειες όπως η συγκεκριμένη πρέπει να επιβραβεύονται από καθολική προσέλευση κοινού. Κρίμα πάντως γιατί δεν θα έχουμε πολλές ευκαιρίες για τέτοια πακέτα.

Ποδαρικό με Lord Vicar, που με το ντεμπούτο τους με έκαναν αμέσως πιστό οπαδό τους. Βέβαια αυτό το κράμα παγανιστικού doom διαποτισμένο με epic(της μεγάλης των Bathory σχολής) στοιχεία, είναι δύσκολο να δημιουργήσει live την ίδια μεγαλειώδη ατμόσφαιρα με αυτή του δίσκου. Δυστυχώς το αποτέλεσμα επιβεβαίωσε τους φόβους μου, με την εμφάνιση τους να με κουράζει σε πολλά σημεία, κάτι που τελικά οφειλόταν κυρίως στη φωνή του Lindersson, του οποίου κατά τ’ άλλα είμαι μεγάλος οπαδός αφού εκτός από τους Lord Vicar συναντάμε εκπληκτικά αποτελέσματα της φωνής του σε δίσκους των Saint Vitus και Count Raven.

Σαν από θαύμα όμως τα τελευταία δυο τραγούδια (“The Funeral Pyre” και “Pillars Under Water”) ακούστηκαν ακριβώς όπως έπρεπε, δημιουργώντας μια ατμόσφαιρα ανεπανάληπτη, με την επιθυμία να δω ένα ολόκληρο set σε τέτοια επίπεδα να γιγαντώνετε.

Ο παγανισμός των L.V. ήρθε να δώσει τη θέση του στους πολέμιους της οργανωμένης θρησκείας Hell. Προσφέροντάς μας ένα show που μερικοί ίσως να βρήκαν υπερβολικό, αλλά εγώ καταδιασκέδασα με την τρομερά δουλεμένη σκηνική παρουσία από όλο το συγκρότημα και τον τραγουδιστή να δίνει έναν άκρως θεατρικό (τύφλα να έχει ο Ψάλτης) τόνο στην εμφάνισή τους χωρίς να χάνει νότα.

Στα πρώτα τραγούδια η φωνή ήταν αρκετά πίσω, κάτι που στη συνέχεια αποκαταστήθηκε πλήρως, αφήνοντάς μας να ευχαριστηθούμε μια πολύ δυναμική εμφάνιση, από ένα συγκρότημα που επέστρεψε μετά από 25 χρόνια για να διεκδικήσει την επιτυχία που ποτέ δεν ήρθε.

Ο θόρυβος που έχει δημιουργηθεί γύρω από τους Ghost είναι τόσο μεγάλος που δύσκολα κάποιος θα αντιστεκόταν στο να τους δώσει έστω και λίγη προσοχή. Κάπως έτσι έπραξα και εγώ, με μεγάλη επιφυλακτικότητα στην αρχή είναι η αλήθεια, αλλά μερικά ακούσματα του δίσκου τους έφταναν για να με κάνουν ολοκληρωτικά δικό τους. Και αν τον δίσκο τον άκουσα διατηρώντας τις επιφυλάξεις μου, για την εμφάνισή τους ελάχιστες αμφιβολίες είχα για το τελικό αποτέλεσμα.

Τελικά όχι μόνο ανταπεξήλθαν στις προσδοκίες μου αλλά τις κατατρόπωσαν, δημιουργώντας μια ατμόσφαιρα κατάνυξης και ευλάβειας στον σκοτεινό άρχοντα, με τις αμφιέσεις και την σκηνική τους παρουσία να προσθέτουν μυστήριο στην ήδη σκοτεινή τους μουσική. Απέδωσαν τα τραγούδια τους άψογα, με τον ήχο να είναι ο πιο καθαρός της βραδιάς. Ακούσαμε φυσικά όλα τα κομμάτια του δίσκου τους, καθώς και την καταπληκτική διασκευή στο “Here comes the sun” των Beatles, για να τελειώσουν την τελετουργική αυτή εμφάνιση με το μαγευτικό Ritual. Άκρως καθηλωτικοί.

Για τους Trouble οι προσδοκίες μου ήταν αρκετά χαμηλές και αυτό κυρίως λόγω του νέου τους τραγουδιστή Kory Clarke (Warrior Soul). Και να εξηγήσω τι εννοώ για να μην παρεξηγηθώ. Υπάρχουν κάποια πράγματα που όσο και να σου αρέσουν σαν μονάδες, δεν ταιριάζουν μεταξύ τους. Για παράδειγμα σου αρέσει η σοκολάτα, τρελαίνεσαι για το τζατζίκι, αλλά δεν νομίζω να σου αρέσει ο συνδυασμός τους, πόσο μάλλον όταν το τζατζίκι είναι και ληγμένο. Έτσι και δω όσο και αν μου αρέσει ο Clarke, όσο και αν αγαπάω τους Trouble, θεωρώ ότι δεν ταιριάζει σε αυτούς η φωνή του. Και όπως το ληγμένο τζατζίκι που λέγαμε, έτσι και η φωνή του Clarke ακουγόταν απελπιστικά κατεστραμμένη, αφού ούτε να μιλήσει δεν μπορούσε, ένας από τους λόγους που η εμφάνισή τους κράτησε και μισή ώρα λιγότερο απ’ ότι ήταν αρχικά προγραμματισμένο.

Εκτός όμως από τη φωνή του, είναι και η σκηνική του παρουσία που μοιάζει παράταιρη στους Trouble, αφού αυτό το Coverdale στυλ δεν τους ταιριάζει καθόλου. Όσον αφορά τη μουσική απόδοση του συγκροτήματος δεν έχω παράπονο, αλλά μια κακή φωνή είναι παραπάνω από ικανή να καταστρέψει το τελικό αποτέλεσμα, και όσο και αν σε κομματάρες όπως τα “Assassin” και “At The End Of My Daze” δεν μπόρεσα να μείνω ασυγκίνητος, ερχόταν ο Clarke να μου κόψει τα φτερά. Ελπίζω να μην κρατήσει πολύ αυτός ο γάμος…

Παρά τους επαίνους για το υπόλοιπο πακέτο, και μόνο η εμφάνιση των Candlemass με την προσθήκη του Johan Längqvist στη φωνή για την εκτέλεση ολόκληρου του ιστορικού ντεμπούτου τους ήταν αρκετή για να με κάνει να προσέλθω στο χώρο γονυπετής σαν σε προσκύνημα στη Τήνο. Πως θα μπορούσε να είναι διαφορετικά αφού αυτός ο δίσκος αποτελεί έναν από τα πρώτα μεταλλικά αποκτήματα μου και έκτοτε παντοτινό αγαπημένο. Αρχή του set με “Mirror Mirror” και τον Lowe φυσικά στη φωνή. Όχι στην καλύτερη του μέρα, και αρκετές φορές «παραμελούσε» μερικούς στίχους αλλά να χαρακτηρίσω την εμφάνιση αυτή απλά ικανοποιητική θα ήταν ασέβεια. Ακόμα τέσσερα κομμάτια από την υπόλοιπη δισκογραφία τους (“If I Ever Die”, “Hammer of Doom”, At the Gallows End” και “Samarithan”) να μας σπρώχνουν ένα βήμα πιο κοντά στη εξουθένωση και την αναμονή για το Epicus ολοένα και να μεγαλώνει.

Όταν οι πρώτες νότες του “Solitude” μας ξεσκίζουν τη ψυχή ξέρω ότι το όνειρο έχει ξεκινήσει. Το περίμενα ότι η φωνή του θα κρατιέται σε υψηλά επίπεδα, αλλά να τον βλέπω να βγάζει με τέτοια άνεση ακόμα και τα δυσκολότερα σημεία ήταν πραγματικά εντυπωσιακό. Ανατριχιαστικός σε κάθε συλλαβή του αναβίωσε αυτό το καταπληκτικό δίσκο με τον τρόπο που του άξιζε, εξυψώνοντας τη βραδιά σε δυσθεώρατα ύψη.

Τελικά εκτός από όλα τα άλλα εύσημα που πρέπει να αποδοθούν σε έναν θεμελιωτή του doom ήχου όπως είναι ο Leif, πρέπει να του αναγνωρίσουμε και την εξαιρετική ικανότητα να διαλέγει τις καλύτερες φωνές για να ντύσουν τη μουσική του. Όταν οι τελευταίες νότες του “Sorcerer’s Pledge” μου στράγγισαν και τα τελευταία αποθέματα ενέργειας που είχα, έμεινα να απολαύσω και το υπόλοιπο set, αφού τη σκυτάλη ξαναπήρε ο Lowe για να συνεχίσουν με τα “The Well of Souls” , “Emperor of The Void”, και να τελειώσουν με ένα ανατριχιαστικό ντουέτο στο “Darkness In Paradise” για να μας αφήσουν να αναπαυτούμε εν ειρήνη.

Είναι κρίμα σε μια ανασκόπηση για μια τόσο υπέροχη βραδιά, ο επίλογος να στάζει χολή, αλλά νομίζω πως τελικά κρίνεται απαραίτητο. Δεν με πείραξε η κάποια καθυστέρηση στην ώρα έναρξης της συναυλίας, αλλά ήταν πραγματικά εξοργιστικό σε μια πολύωρη συναυλία όπως η συγκεκριμένη να μην επιτρέπουν την έξοδο από τον χώρο, απ’ το τρίτο κιόλας συγκρότημα με παιδιάστικες δικαιολογίες, όταν το μόνο που μπορώ να υποθέσω για μια τέτοια ενέργεια να είναι η αγορά ποτών και νερών μέσα από το χώρο. Για να μην μιλήσουμε και για τις απαράδεκτες τιμές των ποτών. Απαράδεκτη συμπεριφορά από ένα χώρο που θέλει να θεωρείται επαγγελματικός…