Χ. Αηδονίδης: «Άτομα που δεν ήταν συνεργάτες και μαθητές της Δόμνας Σαμίου, οικειοποιήθηκαν το όνομά της…»

Ο Χρόνης Αηδονίδης, ένας από τους σημαντικότερους ερμηνευτές της δημοτικής μουσικής,  μιλάει για τους ‘δήθεν’ μαθητές της Δόμνας Σαμίου και βάζει τα δικά του όρια για την δική του αυτοβιογραφία.

Μέσα από ένα κείμενο που υπογράφει ο ίδιος, ο ερμηνευτής μιλάει για τους υποτιθέμενους μαθητές που εμφανίστηκαν μετά τον θάνατο της Δόμνας Σαμίου. Μάλιστα, μας ενημερώνει ότι σύντομα θα κυκλοφορήσει η αυτοβιογραφία του στην οποία θα συμπεριλαμβάνει τους πραγματικούς μαθητές και δασκάλους του. Και όχι αυτούς που απλά συνυπήρξε μαζί τους σε μια σκηνή. Διαβάστε τι έγραψε:

«Όλα αυτά τα χρόνια, είχα την χαρά και την τιμή να ζήσω την αγάπη σας εμπράκτως. Πάμπολλες φορές χάρηκα από καρδιάς βλέποντας ειδικά τα νεώτερα παιδιά να ακολουθούν το δρόμο της παράδοσης, με μεράκι και αγάπη και να μου λένε ότι ακούνε τα τραγούδια της Ελλάδας μας, τα αγαπούν και τα μαθαίνουν και με θεωρούν δάσκαλό τους. Αυτό μου δίνει μέχρι και σήμερα δύναμη και αναπαύει τη σκέψη μου. Μετά όμως το ταξίδι της Δόμνας Σαμίου προς την αληθινή ζωή, παρατήρησα κάποιες συμπεριφορές ανθρώπων που με έβαλαν σε σκέψεις. Κάποιοι άνθρωποι που δεν υπήρξαν ούτε συνεργάτες, ούτε μαθητές της οικειοποιήθηκαν το όνομά της, λέγοντας ότι υπήρξε Δασκάλα τους, ότι τους δίδαξε το τραγούδι ή ότι συνεργάστηκαν μαζί της επί σκηνής, χωρίς αυτό να συνέβη, αλλά και πολλά άλλα, νομίζοντας ότι λαμβάνουν με τον τρόπο αυτό ένα ακόμα “εύσημο” στο βιογραφικό τους. Επειδή δεν θα ήθελα να συμβεί το ίδιο και σε μένα, αποφάσισα από τώρα να ξεκαθαρίσω πέντε πράγματα. Όλοι όσοι μαθαίνουν από εμάς τους παλαιότερους τα τραγούδια, επιθυμούν συχνά να μας αποκαλούν ως δασκάλους τους, αλλά Δάσκαλος είναι κάτι άλλο πιο ουσιαστικό. Το γεγονός ότι μπορεί να συνυπήρξα με κάποιους ανθρώπους επί σκηνής δεν με κάνει Δάσκαλό τους. Το γεγονός ότι κάποιοι έμαθαν τα τραγούδια της Θράκης, ακούγοντάς με, δεν με κάνει Δάσκαλό τους. Υπό την εύκολη χρήση της λέξης, όλοι υπήρξαμε μαθητές του Σωκράτη, αλλά αληθινός, στην κυριολεξία, μαθητής του υπήρξε ο Πλάτωνας. Εμείς μόνο καταχρηστικά χρησιμοποιούμε την ιδιότητα του μαθητή του.»

Και συνεχίζει:

« Ο Δάσκαλος είναι αυτό που έχει σταθεί με υπομονή και αφιερώνοντας προσωπικό χρόνο. πάνω από τις ικανότητες και τις ανικανότητες του μαθητή του, προσφέροντας το πολύτιμο φορτίο των γνώσεών του. Όλοι οι υπόλοιποι που αναγνωρίζουν το έργο αυτού του Δασκάλου, αλλά χωρίς να έχουν την ευκαιρία της προσωπικής προφορικής και μεθοδικής “παράδοσης” της γνώσης και της εμπειρίας του, είναι σίγουρα θαυμαστές και αγαπώντες, αλλά όχι μαθητές. Ας διαφυλάξουμε κάποιες ιδιότητες, με τα κριτήρια που τους αρμόζουν και ας μην παρασυρόμαστε από το άλλοθι που δίνει η ρήση “Τα παραδοσιακά τραγούδια ανήκουν στον λαό”. Τα παραδοσιακά τραγούδια μπορεί να ανήκουν στον λαό, αλλά η γνώση του τραγουδίσματος είναι Τέχνη Μουσική που χρειάζεται αληθινή και πραγματική μαθητεία για να μεταφερθεί και να διαδοθεί. Προσωπικά, την διδασκαλία, με την αληθινή έννοια του όρου, εντατικά, κατ’ ιδίαν, μεθοδικά, νότα -νότα και λέξη-λέξη, την έπραξα ελάχιστες και ιδιαίτερα μετρημένες φορές. Μετέδωσα αυτό που μπορούσα, με πολλή φειδώ, για να διασωθεί όπως πρέπει. Γι’ αυτό όσους θεωρώ Δασκάλους μου και Μαθητές μου, με την αληθινή έννοια του όρου, θα τους αναγράψω σύντομα στην αυτοβιογραφία μου που μόλις ολοκληρώθηκε και θα κυκλοφορήσει, πρώτα ο Θεός, σε σύντομο διάστημα, με επιμέλεια της μαθήτριάς μου Νεκταρίας Καραντζή και του καταξιωμένου συγγραφέα Κώστα Παπασπήλιου, ο οποίος μας βοηθά ιδιαιτέρως στην υλοποίηση του έργου αυτού, που αποτελεί ένα από τα όνειρα που επιθυμώ να πραγματοποιήσω.»