Χρονοντούλαπο : Ο Θάνος Καλλίρης γράφει ένα τραγούδι για τον μικρό Ανδρέα !

Οι στίχοι σε αυτό το κομμάτι είναι της Ναταλίας Γερμανού…ένα υπέροχο τραγούδι για ένα πλασματάκι που έφυγε από την ζωή στα μέσα της δεκαετίας ’90 και η μόνη του επιθυμία ήταν να γνωρίσει από κοντά τον Θάνο Καλλίρη..και εκείνος τίμησε την μνήμη μου με αυτό το υπέροχο και γλυκό τραγούδι στη σύνθεση και την ερμηνεία.

Το τραγούδι κυκλοφόρησε το 1998 και συμπεριλαμβάνεται στο δίσκο του Θάνου Καλλίρη “Αγάπη ώρα μηδέν”

Λίγα λόγια για την ιστορία :

Ήταν Δεκέμβριος του 1995, όταν χιλιάδες τηλεθεατές από όλη την Ελλάδα παρακολούθησαν την εκπομπή του Γιώργου Παπαδάκη «Κόκκινη Κάρτα».

Μία εκπομπή – αναγγελία, μία εκπομπή πρωτόγνωρη για τα ελληνικά δεδομένα, με πρωταγωνιστή ένα δεκάχρονο αγόρι, τον Ανδρέα Γιαννόπουλο. Ένα παιδί που τους τελευταίους 18 μήνες της ζωής του, έδινε τη δική του άνιση μάχη με τη ζωή, λόγω σοβαρού προβλήματος υγείας. Δίπλα του η οικογένεια του και καλεσμένοι της εκπομπής οι αγαπημένοι του καλλιτέχνες

Ο Ανδρέας δε βρισκότανε στο studio της εκπομπής, για να μιλήσει για το δικό του πρόβλημα, όπως όλοι περίμεναν. Δε μίλησε για το πόσο πόναγε, για το πόσο προσπαθούσε. Βρισκότανε εκεί, για να παρουσιάσει το ημερολόγιο του, την επιθυμία του, το όραμά του. Με λόγια ώριμα και ουσιαστικά, έκφραση μοναδικής δύναμης και ευαισθησίας, ξάφνιασε και ταρακούνησε την ελληνική κοινωνία, ζητώντας την ίδρυση ενός Συλλόγου για τα παιδιά.

Με μια χαρακτηριστική κίνηση ζωγράφισε ένα χαμόγελο στο δικό του πρόσωπο, ζητώντας όλα τα παιδιά του κόσμου να αποκτήσουν το δικαίωμα να χαμογελούν ευτυχισμένα.

Αυτός ο Σύλλογος θα λέγεται «Το Χαμόγελο του Παιδιού» και αυτές οι σκέψεις θα γίνουν ο σκοπός της ύπαρξής του….

Με λόγια αγνά και αληθινά μίλησε κατευθείαν στις καρδιές όλων μας. Μας ταρακούνησε ζητώντας μας κάτι απλό, ουσιαστικό, ανθρώπινο αλλά συγχρόνως πολύ δύσκολο. Μας ζήτησε να αφήσουμε τα λόγια, να κοιτάξουμε γύρω μας και να ανοίξουμε την αγκαλιά μας για «εκείνα» τα παιδιά που έχουν την ανάγκη μας και που τους γυρνάμε την πλάτη παραμένοντας σιωπηλοί και άπραγοι.

Ο Ανδρέας υπήρξε ένα παιδί ευτυχισμένο, ένα παιδί χαμογελαστό. Έφυγε με την αγνότητα, τον αυθορμητισμό και την ανιδιοτελή αγάπη που μόνο τα παιδιά νιώθουν και ξέρουν να προσφέρουν. Είχε την αγαπημένη του οικογένεια, τους φίλους του, τους συμμαθητές του, το δικό του σκυλάκι, που φρόντιζε και αγαπούσε. Είχε τα δικά του όνειρα, τα δικά του θέλω, όλη τη ζωή μπροστά του και την επιθυμία όλα τα παιδιά να είναι ευτυχισμένα. Και αυτή την επιθυμία, στα δέκα του χρόνια, τη μοιράστηκε με όλους εμάς και έγινε σκοπός και πράξη για πάρα πολλούς συνανθρώπους μας.

Ο Ανδρέας έφυγε πολύ σύντομα από κοντά μας. Λίγες εβδομάδες μετά από την εκπομπή έχασε τη μάχη με τη ζωή. Εκείνος το γνώριζε, το ένιωθε, το περίμενε γι’ αυτό και βρήκε τον τρόπο, προσπάθησε και κατόρθωσε να μας καλέσει στο δικό του Σύλλογο. Να μας ενώσει και να μας δείξει πως τα όνειρα, όταν τα πιστεύεις, γίνονται πραγματικότητα.

«Το Χαμόγελο του Παιδιού» ιδρύθηκε από ένα δεκάχρονο αγόρι. Το ημερολόγιο του είναι η κληρονομιά μας, το χαμόγελο που ζωγράφισε στο δικό του πρόσωπο, έγινε το χαμόγελο και η ελπίδα για εκατοντάδες παιδιά που κινδυνεύουν.