Δεκατέσσερις μικρές ιστορίες γεμάτες αυτοσαρκασμό, κοινωνικές αιχμές και ανατροπές για τον Όμηρο, τις γιαγιάδες, τα παιδιά, το καλοκαίρι, τα όνειρα, τις γυναίκες, τα τραγούδια. Δεκατέσσερις ιδιαίτερες μουσικές στιγμές με κλασικό κιθαριστικό ροκ ήχο.
Έκτακτο δελτίο ενός περίεργου τύπου Ώ, και είπεν ο Μεγάλος Ποιητής: «Μην ξαναμπλέξετε τους υπόλοιπους θεούς με χαζοκατασκευάσματα για τους ανάξιους θνητούς».
Κι όμως, ο Όμηρος βρέθηκε μπροστά στο σπαθί του Έκτορα και μ’ ένα διαπλανητικό σκάφος ήρθε εδώ και τσαλάκωσε τις λέξεις του, τους έβαλε ένα άγριο beat και καταδικάστηκαν όλα τα παιδιά ν’ ατενίζουν σαν γέροντες τα χρόνια που πέρασαν μπροστά απ’ τα μάτια τους και δεν κατάφεραν να τα ζήσουν, γιατί κάποιοι έκρυψαν την αλήθεια μέσα στα γκρίζα του μπετόν.
Ώ, και ξαναείπεν ο Μεγάλος Ποιητής: «Ποιος είναι αυτός ο ανναγεννησιακός Γαλάτης, που βάζει στην πυρά αθώες ερωτικές παρέες και ειρωνεύεται τους συγχρόνους του, που υπηρέτησαν τη Θεία Κωμωδία;»
Κι όμως, όσοι μπορούν ακόμα να ονειρεύονται θα τον συγχωρέσουν, γιατί εδώ εξακριβώνεται το γεγονός πως όλοι είναι ξύπνιοι και όσοι δεν είναι εξυπνάκηδες ξέρουν πως τα όνειρα κοιμούνται, παρέα με τις ελπίδες σιωπηλά, είναι σαφές δε πως η τελευταία φράση εδώ είναι: «κουράγιο, η ζωή (αυτή και όποια άλλη) είναι μια πάλη, κουράγιο νεοέλληνες…»
Ώ, και ξαναματαείπεν ο Μεγάλος Ποιητής: «Κι εγώ, τι ρόλο παίζω; Με λογάριασε κανείς;»
Αυτό το τελευταίο έμεινε μετέωρο και περιμένει απ’ τον ανυποψίαστο ακροατή την απάντηση. Άραγε, παίζει κάποιον ρόλο αυτός ο μεγάλος στο έργο της σημερινής τράγου – ωδής, ή είναι ο σκηνοθέτης και οι υπόλοιποι είμαστε αφανείς κομπάρσοι, συνάδελφοι;
«Τα όνειρα δεν ξυπνάνε» είναι απλά το έκτακτο τραγούδι ενός περίεργου τύπου και τίποτες παραπάνω.
Διαβάστε επίσης
