Είδαμε και μιλήσαμε με τον Δημήτρη Ζερβουδάκη στην Αυλαία

Η συζήτηση άρχισε με τις εμφανίσεις του στην Αυλαία που ξεκίνησαν από την πρώτη Παρασκευή του Μαρτίου και θα διαρκέσουν όλες τις Παρασκευές του μήνα. Είναι ένα μουσικό ταξίδι από την αρχή της πορείας του έως σήμερα, που ξεπερνάει τα στενά όρια μιας συναυλίας αφού διαρκεί λίγο περισσότερο από τρείς ώρες και καλύπτει και τον πιο απαιτητικό ακροατή του.

Η βραδιά άνοιξε με 2 τραγούδια από τον δίσκο που ετοιμάζει και ευχαριστίες σε φίλους που ήρθαν από πολύ μακριά να τον δουν. Από την Κόνιτσα, την Βόνυτσα, την Αριδαία. Τον ακούσαμε σε έναν χώρο απλό, αλλά ουσιαστικό με πολύ καλή ακουστική και φωτισμό. Με χρωματιστά κεριά σε κάθε τραπέζι και το προσωπικό χαμογελαστό και ευγενέστατο. Πιο πολύ θύμιζε παρέα παρά παράσταση.

Κατά την διάρκεια της συζήτησης μας αναφερθήκαμε σε τραγούδια του που αγαπήθηκαν ιδιαίτερα από όλους μας όπως οι Νεράιδες που μας εξήγησε ότι είναι οι γυναίκες που πέρασαν από την ζωή του και τα ξωτικά που γράφτηκε για τους φίλους του τα πειραχτήρια που τον -παρασύρουν- σε τσιπουράκια και ξεστρατίσματα.

Για την νέα του δουλειά που θα είναι κοντά μας τον ερχόμενο φθινόπωρο μας δήλωσε ότι είναι ένα στοιχειό που ζωντάνεψε από τα φοιτητικά του χρόνια. Η μικρή κόρη του σκάλιζε την βιβλιοθήκη και ένα πρωί κρατώντας στα χέρια της το ξεχασμένο για χρόνια ημερολόγιο του τον ρώτησε τι είναι αυτό. Ο Δημήτρης σαστισμένος της απάντησε ότι θα σου πω όταν πάς στο γυμνάσιο. Άρχισε να το ξεφυλλίζει και την ίδια στιγμή ζωντάνεψαν μπροστά του όλα αυτά που ήθελε να σκοτώσει, όλα αυτά που ήθελε να νικήσει και νόμισε ότι τα κατάφερε. Οι φόβοι του, οι αλήθειες του άρχισαν να τον κοροϊδεύουν και να χορεύουν μπροστά του με δική τους μουσική. Έτσι ξεκίνησε αυτή η δουλειά να παίρνει σάρκα και οστά. Στίχος που δεν έχει ρήμα αλλά είναι αφηγηματικός και βιωματικός.

Έτσι η ιστορία επαναλαμβάνεται όπως τότε μας λέει που προσπάθησε να νικήσει όλα αυτά. Ζει σε ένα μικρό χωριό 30 χλμ από την Θεσσαλονίκη και δεν φοβάται να πει ότι δεν έχει την πολυτέλεια να τραγουδήσει τζάμπα. Ότι είναι καλύτερο να παλεύεις γιαυτό που αγαπάς. Ότι οι τράπεζες και τα μνημόνια είναι προδοσία και αφαίμαξη της ίδιας μας της ύπαρξης, και ότι η νέα γενιά αν και πιο ολοκληρωμένη στην πράξη έχει απομακρυνθεί από τον σωστό χειρισμό της ελληνικής γλώσσας.

Ακολουθούν μια σειρά εμφανίσεων σε όλη την Ελλάδα. Προς το τέλος της βραδιάς ερμήνευσε τα ανείπωτα.

Δημήτρη, για εκείνα τα ανείπωτα που όλοι κρύβουμε στις ψυχές μας θα συνεχίσουμε να ταξιδεύουμε και να τραγουδάμε. Παραμυθένιες βραδιές που σε ξεναγούν σε Νεράιδες, ξωτικά, αναστεναγμούς και σκληρές αλήθειες. Όπως λέει και ο ίδιος λέμε όχι σε όλα.